Μετενσάρκωση είναι η πίστη ότι μετά το θάνατο του σώματος η ψυχή μπαίνει σε ένα άλλο σώμα ανθρώπου ή ζώου. Εμφανίζεται στην αρχαία Βαβυλώνα, την Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Ρώμη. Ορφικοί, Πυθαγόρας και Πυθαγόρειοι, Πλάτωνας και Πλατωνικοί, Πλωτίνος και Νεοπλατωνικοί και Γνωστικοί πίστευαν σε αυτή τη θεωρία. Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος χαρακτήριζε τη μετενσάρκωση τη μεγαλύτερη παγίδα του Διαβόλου. Ο άνθρωπος ενσαρκώνεται, και αρχίζει και ξαναρχίζει και ξανά πάλι από την αρχή. Έτσι δεν είναι απαραίτητο να πορευτεί αμέσως προς τον αγιασμό. Ας γίνει σε κάποια μετενσάρκωση γαϊδούρι ή οτιδήποτε άλλο. Πραγματικά δεν πρόκειται για ανθρώπινη επινόηση αλλά για δαιμονική διδασκαλία που μεταδόθηκε μέσω των μαντείων και των ειδωλολατρικών μυστηρίων σε όλο τον κόσμο μια που οι δαίμονες κρύβονται πίσω από τους ψευδεπίγραφους αρχαίους «θεούς» (Πάντες Θεοί Εθνών Δαιμόνια Ψαλμός 95 Αγίου Προφήτου Δαυίδ)
Κατά τη διδαχή της μετενσάρκωσης, ένα ων, μετά το βιολογικό του θάνατο επανέρχεται και πάλι στη ζωή με ένα νέο σώμα είτε ανθρώπου είτε ζώου. Η ψυχή λοιπόν υπόκειται σε έναν ατελείωτο κύκλο γεννήσεων και θανάτων, έναν επαναλαμβανόμενο συνεχή βασανισμό που καλείται Samsara.
Η δύναμη που κρατάει τον άνθρωπο αιχμάλωτο στη Samsara είναι ο νόμος του Κάρμα. Η λέξη Κάρμα προέρχεται από τη σανσκριτική ρίζα ΚΡΙ, που σημαίνει ενεργώ, πράττω, σημαίνει κυρίως την ενέργεια.
Κάρμα είναι το σύνολο των ενυπαρχουσών εντυπώσεων του υποσυνειδήτου, που αναγκάζουν τον άνθρωπο να δρα.
Περιοδικό Γιόγκα τ.1 (1980), σ.31.
Κάθε καλή και κάθε κακή πράξη έχει επακόλουθα που ενεργούν και πέρα από αυτή τη ζωή.
Στο σχηματισμό του Κάρμα σπουδαίο ρόλο εκτός από την ίδια τη πράξη, παίζουν και ο σχεδιασμός της καθώς και τα συναισθήματα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από αυτήν.
Lama Ole Nydal Η φύση των πραγμάτων
Υπάρχει ο πόνος, η δυαδικότητα, η επαναγέννηση, το κάρμα. Δηλαδή με λίγα λόγια υπάρχουν τα ανθρώπινα προβλήματα και τα βάσανα. Περιοδικό Γιόγκα τ.1 (1980) σ.7.
Όσο υπάρχει αναπνοή στο σώμα, η δράση Κάρμα υπερισχύει. Και παρατηρούμε τα αποτελέσματα αυτού του Κάρμα στον εαυτό μας, και τελικά στην κοινωνία γύρω μας…Επομένως πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι, όσο ζούμε κάνουμε Κάρμα. Και με αυτή την έννοια το πεπρωμένο μας είναι ήδη αποφασισμένο.
Περιοδικό Γιόγκα τ.11 (1981) σ.3
Έτσι η ψυχή διαλέγει το φύλο, τους γονείς, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του σώματος και του νου. Διαλέγει επίσης τα σημαντικά γεγονότα που θα βιώσει, καθώς και τις σημαντικές στενές σχέσεις και την πραγματική διάρκεια της ζωής του σώματος. Σύμφωνα με το νόμο του Κάρμα όλα αυτά καθορίζονται κυρίως πριν από τη γέννηση… Παρόλο που τα κυριότερα γεγονότα είναι προκαθορισμένα από τις προηγούμενες πράξεις μας, η ελευθερία μας βρίσκεται μέσα στην ικανότητά μας να αντιδράσουμε τώρα με έναν διαφορετικό τρόπο.
Ρόμπερτ Νατζέμυ Οικουμενική Φιλοσοφία σ.146 Αρμονική Ζωή
Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη Γη για τη συμπλήρωση της δικής του εξέλιξης, υπερνίκησε τη σάρκα και το πειρασμό.
Κέϋση, Εγχειρίδιο Νο2 σ.204
Έτσι απομάκρυνε αυτό που συχνά αποκαλείται κάρμα, αυτό που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους.
Ανν Ρήντ, Έντγαρ Κέυση, Για τον Ιησού & την Εκκλησία, Βουλούκου, σ.138
Βουδδιστικές αιρέσεις στο φως της Ορθοδοξίας
Γενική θεώρησηΟ όρος Βουδδισμός προσδιορίζει τη διδαχή που αποδίδεται στον Βούδα από ποικίλες σχολές και τάσεις. Βούδδα (φωτισμένος) είναι τίτλος τιμής που αποδίδεται στον πρίγκηπα Σιντάρτα Γκαουτάμα, που έζησε πιθανότατα από το 563 πΧ μέχρι το 488 π.Χ. Η κατεξοχήν χώρα του Βουδδισμού είναι το Θιβέτ.
α) Κοινή βουδδιστική διδαχή
Δεν υπάρχτει κοινή σε όλους διδασκαλία αλλά υπάρχουν βασικά σημεία κοινά σε όλες τις βουδδιστικές κινήσεις: Όλες οι ομάδες τιμούν τον ιστορικό Σιντάρτα Γκαουτάμα σαν Βούδδα, δηλαδή σαν φωτισμένο, και αναγνωρίζουν τη βασική του διδασκαλία για τον πόνο, που συνοψίζεται στις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες.
- Η γέννηση, το γήρας, η ασθένεια, ο θάνατος, ο χωρισμός από αγαπητά πρόσωπα και η μη ικανοποίηση των επιθυμιών είναι πράγματα επίπονα.
- Αιτία του πόνου είναι η βουλιμία, η δίψα για ζωή, η οποία οφείλεται στην άγνοια, και η αντίληψη ότι το εγώ εκλαμβάνεται σαν κάτι το αντικειμενικό, σαν κάτι το αληθινά υπαρκτό, καθαυτό υπαρκτό, δηλαδή ως το ανεξάρτητο από τους παράγοντες ή τα τμήματα που το αποτελούν, πράγμα που οδηγεί στη προσκόλληση, στο να θεωρεί δηλαδή κανείς τον εαυτό του “σαν αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη οντότητα” (Δαλάι Λάμα Άνθρωπος και Θρησκεία Κέντρο Θιβετανικών Σπουδών και Διαλογισμού, Αθήνα 1980, σ. 35)
- Με την αφαίρεση αυτής της επιθυμίας για ζωή, ο πόνος αφαιρείται. Αυτό θα το καταφέρει ο άνθρωπος όταν αντιμετωπίσει την “ρίζα”, την αιτία των ελαττωματικών καταστάσεων, που είναι η άγνοια, δηλαδή η γνώση της αληθινής φύσης. (Δαλάι Λάμα, ένθ ανωτέρω, σ. 10).
Αυτή θα μας απαλλάξει από τη βασική αιτία της εξαρτημένης ύπαρξης, της γνωστής και με τη σανσκριτική ονομασία σαμσάρα, δηλαδή από την άγνοια. (Αυτόθι,σ.34).
Βλέπουμε λοιπόν ότι όλη η ζωή αξιολογείται αρνητικά και η δίψα για ζωή απορρίπτεται ως η αιτία του κακού. Η ζωή και όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας θεωρείται ότι δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, δεν έχουν πραγματική υπόσταση, έχουν την αιτία τους στη δική μας άγνοια.
Έτσι ο βουδδιστής κινείται σε ένα πνευματικό χώρο ασυμβίβαστο με την Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή αλλά και τις δικές μας πολιτιστικές αρχές. Ο άνθρωπος δεν καλείται σε υπευθυνότητα απέναντι στο κόσμο και η ζωή του δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Σκοπός του βουδδιστή είναι η κατάργηση της δίψας για ζωή και αυτή την έννοια της ζωής. Τότε θεωρεί ότι θα οδηγηθεί στη γνώση και θα απαλλαγεί από τον πόνο.
- Η τέταρτη ευγενής αλήθεια αναφέρεται στην ατραπό για την εξουδετέρωση της βουλιμίας για ζωή. Είναι η Οκταπλή Οδός: ορθή αντίληψη, ορθή απόφαση, ορθή ομιλία, ορθή συμπεριφορά, ορθή ζωή, ορθή προσπάθεια, ορθή σκέψη και ορθός διαλογισμός. (Ντάρμα. Πολύτιμα πετράδια από τις διδασκαλίες του Λάμα Κάλου Ρινποτσέ, εκδόσεις Βαφιά – Κρασσά, Αθήνα 1993, σ.63).
Ο Βουδδισμός κηρύττει το anatta (μη ψυχή) και θεωρεί ότι το εγώ του ανθρώπου (ο εαυτός) συνίσταται μόνο από παράγοντες αυτής της ύπαρξης' δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό που να “μεταφέρεται” από ύπαρξη σε ύπαρξη. Το μόνο που μεταφέρεται είναι η τυφλή δίψα για ύπαρξη που κατευθύνεται από το κάρμα, πράγμα που πρέπει να εξουδετερωθεί.
Όλες οι ομάδες πιστεύουν στη διδαχή περί κάρμα και μετενσαρκώσεων. Σκοπός του βουδδισμού είναι η απελευθέρωση από τον δήθεν κύκλο των μετενσαρκώσεων, από το τροχό της σαμσάρα. Αυτό γίνεται με τον φωτισμό, με την κατάσταση Βούδδα. Ο βουδδιστής αποβλέπει στη νιρβάνα, στην κατάσταση της ανυπαρξίας ή “ευτυχούς ανυπαρξίας”. Νιρβάνα είναι κατάσταση απαλλαγμένη από την ατομική ύπαρξη που σχετίζεται με την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.
Ο βουδδιστής πιστεύει πως βρίσκει “προστασία” στο τριπλό καταφύγιο, στα τρία πολύτιμα πετράδια, όπως τα ονομάζουν, δηλαδή στον Βούδδα, στο Ντάρμα (διδασκαλίες του Βούδδα) και στη Σάνγκα (κοινότητα των πιστών). Στο Θιβετανικό Βουδδισμό προστίθεται και η καταφυγή στον Λάμα. Έτσι η ατραπός του Βουδδισμού οδηγεί σε απόλυτη εξάρτηση από τον “Δάσκαλο” και από το κοινόβιο της ομάδας. Όλα αυτά πιστεύουν ότι βοηθούν στη διευρεύνηση της συνείδησης, από την οποία θα προέλθει ο σπόρος της φώτισης για την πραγμάτωση της βουδδότητας, που ενυπάρχει σε όλα τα όντα.
Επομένως, η βουδδιστική ατραπός κινείται εντελώς έξω από το χρισιανικό φρόνημα και το χριστιανικό ήθος. Εδώ δεν υπάρχει το στοιχείο της υπευθυνότητας έναντι του συνανθρώπου ούτε η ζωή της αρετής ως άνοιγμα στην αγάπη του Θεού και του συνανθρώπου.
Τίποτε στον άνθρωπο δεν έχει υπόσταση και όλα τα συναισθήματα κοινωνίας και αγάπης, όλες οι δραστηριότητές του, λογίζονται αρνητικής τάξεως, που ενισχύουν την δίψα για ζωή. Ο άνθρωπος πρέπει να απελευθερωθεί από κάθε δραστηριότητα, γιατί του δημιουργεί “συσσωρεύσεις” (κάρμα), που τον σπρώχνουν να ξαναέλθει στη ζωή (μετενσάρκωση). Η μόνη πραγματικότητα στη ζωή του ανθρώπου είναι, κατά τη βουδδιστική αντίληψη, αυτές οι συσσωρεύσεις που τον σπρώχνουν σε επόμενη ζωή. Χωρίς αυτές ζωή δεν υφίσταται. Σκοπός του ανθρώπου για τον Βουδδισμό είναι λοιπόν μια ζωή που δεν επιτρέπει νέες συσσωρεύσεις. Το ιδανικό του βουδδιστή δεν είναι η πράξη αλλά η απραξία, δεν είναι η υπευθυνότητα αλλά η μη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτή είναι η ατραπός του Βουδδισμού.
β) Ο Θεός
Κατά τη βουδδιστική διδαχή ο κόσμος έχει πολλά επίπεδα, καλύτερα και ανώτερα από το επίπεδο του ανθρώπου. Τα πάντα όμως είναι φυλακισμένα στο τροχό της σαμσάρα (ο κύκλος θανάτων – επαναγεννήσεων), ακόμη και οι “θεοί”, οι οποίοι βρίσκονται απλώς σε ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης, δεν είναι απόλυτοι ή αιώνιοι και δεν μπορούν να βοηθήσουν κανένα. Οι αντιλήψεις αυτές οδήγησαν στον χαρακτηρισμό του Βουδδισμού ως αθεϊστικής θρησκείας.
Στον Βουδδισμό λοιπόν δεν γίνεται δεκτή η ύπαρξη ενός Θεού σαν δημιουργού του κόσμου, όπως και η ψυχή δεν αποτελεί αυτούσια οντότητα. Το πνεύμα θεωρείται ως μια ροή συνείδησης που διαρκώς ανανεώνεται και μετά το θάνατο μετενσαρκώνεται σε άλλα σώματα. (αυτόθι, σ.10,σ.43)
Έτσι ο Βουδδισμός καταδικάζει τον άνθρωπο σε απέραντη μοναξιά, που κατά την χριστιανική αντίληψη ταυτίζεται με την κόλαση.
- Οι Βουδδιστικές Σχολές
α) Σχολή Χιναγιάνα (μικρό όχημα)
Η Σχολή αυτή είναι διαδεδομένη στην Κεϋλάνη, στη Βιρμανία και στην Ταϋλάνδη. Ονομάζεται επίσης και Τεραβάντα. Σύμφωνα με αυτήν κάθε άνθρωπος πρέπει να λυτρώσει μόνος του τον εαυτό του, χωρίς εξωτερική βοήθεια από τον Θεό, θεούς ή ανθρώπους. Αυτό που έχει ανάγκη είναι ο σωστός δρόμος. Αυτόν ακολούθησε ο Βούδας' για αυτό πρέπει κανείς να ακολουθήσει πιστά τη διδαχή του. Βασική απαίτηση είναι αποφυγή αρνητικών πράξεων για να μην συσσωρεύεται κάρμα. Ο τρόπος για να φτάσει κανείς σε αυτό είναι ο διαλογισμός. Οι τρεις διδαχές της Χιναγιάνα είναι η πειθαρχία, η συγκέντρωση (σαμάντχι απορρόφηση) και η σοφία. (Αυτόθι σ.13). Για την πειθαρχία υπάρχουν οι διδασκαλίες της Βινάγια (κανόνες συμπεριφοράς) που αναφέρονται στην αποφυγή κάθε αρνητικής δραστηριότητας και λόγου. Το σαμάντχι είναι η τέλεια συγκέντρωση- απορρόφηση του νου από το διαλογιστικό αντικείμενο. Ο Δαλάι Λάμα μιλάει για έξι πτυχές της συνείδησης. Οι πέντε ανταποκρίνονται στις αντίστοιχες αισθήσεις και δεν μας βοηθούν να γνωρίσουμε τη φύση του πνεύματος. Η έκτη, η νοητική αντίληψη μπορεί να το κατορθώσει αν ξεπεράσει τη διάσπαση του νου λόγω της απασχολήσεως που πολλούς στόχους, είναι ανάγκη να συγκεντρωθεί σε ένα μόνο αντικείμενο. Αυτή η νοητική συγκέντρωση λέγεται σαμάντχι. (Αυτόθι, σ.10).
Κυριολεκτικά λοιπόν ο άνθρωπος αυτοβυθίζεται στην απόλυτη μοναξιά. Δεν πιστεύει σε τίποτε έξω από τον εαυτό του και δεν ελπίζει σε καμία βοήθεια έξω από τον εαυτό του. Η αποφυγή των αρνητικών πράξεων δεν έχει το κίνητρο υπηρεσίας στον συνάνθρωπο ή της βελτίωσης της κοινωνίας αλλά στο κέντρο βρίσκεται πάντοτε ο εαυτός του και η αυτοεξέλιξή του.
β) Η Σχολή Μαχαγιάνα (μεγάλο όχημα)
Η τάση αυτή είναι διαδεδομένη στην Κίνα, στην Κορέα, στην Ιαπωνία και στο Βιετνάμ. Η σχολή αυτή προβάλλει το ιδεώδες των Μποντισατβά (Φωτισμένων Πολεμιστών), των όντων που επιδιώκουν την τελειότητα του Βούδα για το καλό των άλλων όντων. Θεωρείται ότι οι Μποντισατβά έχουν φτάσει ήδη στον φωτισμό αλλά με την θέλησή τους δεν εισέρχονται στη νιρβάνα και έρχονται στη γη για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από τον επίπονο κύκλο των επαναγεννήσεων. Λογίζονται ως γήινες ενσαρκώσεις ενός αμετάβλητου, υπερβατικού και αιώνιου Αρχέγονου Βούδα. Μετά το θάνατό τους γίνονται θεότητες αφού έχουν ετοιμάσει τις εικόνες τους και έχουν αναπτύξει το τελετουργικό, ώστε οι άνθρωποι να τους τιμήσουν και να ζητήσουν τη βοήθειά τους. Η Μαχαγιάνα διδάσκει πως το επίπεδο αυτό είναι προσιτό σε όλους γιατί “όλα τα όντα έχουν μέσα τους δυνάμει τη βουδδική φύση”(Δαλάι Λάμα, ένθα ανωτέρω). Όμως τελικά λίγοι την πραγματοποιούν, εκείνοι που έχουν τελείως απαλλαγεί από την επιρροή του εγώ, οι μοναχοί. Ένα άλλο βασικό σημείο στη διδαχή του Μαχαγιάνα Βουδδισμού είναι η διδασκαλία περί “κενού” που προέρχεται από τον Ινδό φιλόσοφο Ναγκαρτζούνα (Β αιώνας π.Χ) που ίδρυσε τη Σχολή Μαντυαμίκα (διδασκαλία της μεσότητας). Σύμφωνα με τη διδαχή της κενότητας όλα είναι εξαρτημένα δίχως δική τους υπόσταση. Εξαρτώνται από κάτι άλλο και αναγνωρίζονται μόνο σε αντιπαραβολή, πχ η κίνηση δεν μπορεί να γίνει γνωστή χωρίς την ακινησία, η δράση χωρίς την αδράνεια. Ακόμη και η νιρβάνα γίνεται νοητή σε αντιπαραβολή με την κυκλική πορεία της ζωής της σαμσάρα. Με βάση την αρχή του κενού δεν υπάρχει πλέον διαφορά μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, σωτηρίας και μη σωτηρίας, αρσενικού και θηλυκού, σαμσάρα και νιρβάνα, Βούδδα και κοσμικού ανθρώπου κ.οκ. Η κενότητα είναι η μόνη αμετάβλητη αρχή, η πρωταρχική πηγή όλων των αξιών. Όποιος έλαβε εμπειρία αυτής της κενότητας, έφτασε στον φωτισμό, στην κατάσταση Βούδδα.
Στο πλαίσιο αυτής της διδασκαλίας περί κενού, τα πάντα λογίζονται ως προβολές του εσωτερικού περιεχομένου του εγώ, το οποίο σε τελική ανάλυση είναι μία ψευδαίσθηση, δηλαδή δεν έχει δική του ύπαρξη. Η Σχολή αυτή οδηγεί σε εξάρτηση από τον “Δάσκαλο” ο οποίος λογίζεται ως “φωτισμένος” που ήλθε να οδηγήσει τους πιστούς στην ατραπό. Αλλά και η περί αλτρουισμού αντίληψη που κηρύττεται εδώ, περιλαμβάνει και το στοιχείο της αντίθεσης, μια και τα πάντα υφίστανται σε σχέση με το αντίθετό τους. 'Ετσι το κακό λογίζεται ως η άλλη όψη του ιδίου πράγματος, δηλαδή του καλού. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ σωτηρίας και μη σωτηρίας!
γ) Η Σχολή Βατζραγιάνα (Διαμαντένιος δρόμος)
Η τάση αυτή είναι διαδεδομένη στο Νεπάλ, στο Σικίμ, στο Θιβέτ, στο Μπουτάν και στο Λαντάκ. Πρόκειται για κλάδο της Μαχαγιάνα, που περιέχει ανάμικτα ινδουιστικά – ταντρικά στοιχεία. Ονομάζεται και Λαμαϊσμός. Βασική αρχή αυτής της τάσεως που εμφανίστηκε κατά τον Β και Γ αιώνα π.Χ στην βορειοανατολική Ινδία είναι ότι ο φωτισμός δεν επιτυγχάνεται μετά από ατελείωτες μετενσαρκώσεις αλλά σε αυτήν εδώ την ζωή. Μάλιστα μερικά κείμενα κάνουν λόγο για 7 ημέρες μέχρι 7 χρόνια! Για να φτάσει κανείς πολύ γρήγορα στη φώτιση, με την κενότητα, χρησιμοποιεί ορισμένες μαγικές πρακτικές, τεχνικές διαλογισμού, μαγικές φόρμουλες, μάντρα του κεντρικού Βούδα στη Μαντάλα της Βατζραγιάνα ή του Τσενρέζι, του Βούδα του Μεγάλου Ελέους, ενώ ταυτόχρονα όλο και μεγαλύτερο ρόλο διαδραματίζει το τελετουργικό σεξ.
δ) Ο Ταντρικός Βουδδισμός
Οι Ινδουιστές και οι Βουδδιστές ονομάζουν τάντρα ένα είδος λογοτεχνίας εσωτεριστικών κειμένων για απαγγελία και διαλογισμό καθώς και διάφορες τελετουργικές πράξεις. Οι ταντρικοί βουδδιστές βλέπουν τις πρακτικές αυτές σαν τρίτο δρόμο, δίπλα στην Χιναγιάνα και Μαχαγιάνα για την εμπειρία της ενότητας με το Απόλυτο ή της κενότητας. Τελικά ο ταντρικός αρνείται τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής που υφίστανται σαν αντιθέσεις (αρσενικό – θηλυκό), οι οποίες θεωρεί ότι έχουν φαινομενική υπόσταση και μπορεί – όπως πιστεύει – να έχει την εμπειρία της ενότητας στον διαλογισμό, της ενότητας του ανδρός και της γυναικός. Ο ταντρικός προσπαθεί με τον διαλογισμό να ενεργοποιήσει τα υποτιθέμενα τσάκρας ανεβάζοντας την δήθεν κουνταλίνι από τη περιοχή των γεννητικών οργάνων στο υποτιθέμενο τσάκρα του τρίτου ματιού πετυχαίνοντας έτσι την φώτιση. Εκτός από τον δεξιό ταντρισμό στον οποίο η σεξουαλικότητα χρησιμοποιείται ως διαλογισμός υπάρχει και ο ταντρισμός της αριστεράς χειρός. Σε αυτόν ανήκει η κίνηση του γκουρού Ραζνίς και μετέπειτα Όσσο που έγινε παγκόσμια γνωστή από το κοινόβιο των σεξουαλικών οργίων στην Ποόνα των Ινδιών. Οι ταντρικοί χρησιμοποιούν ακόμη μυστικιστικές πρακτικές που περιλαμβάνουν προσεκτική περιποίηση του σώματος, ασκήσεις αναπνοής και αυτοσυγκέντρωσης, τη χρήση μάντρα που θεωρούνται φορείς ενέργειας, μαγικές φράσεις, τελετουργικούς σχηματισμούς των χεριών και των δακτύλων (Μούντρας) καθώς και διαλογισμό με τη χρήση εικόνων (Μαντάλες). Με τη βοήθεια των εικόνων, φαντάζονται θεούς, πνεύματα, αγίους και Βούδδες, οι οποίοι σχηματίζονται στην εσωτερική τους όραση και αφήνονται πάλι να φύγουν.
Οι έξι γιόγκα του Ναρόπα είναι η α) η Γιόγκα της ψυχικής θερμότητας (αποφυγή εκσπερματώσεων με σκοπό τη δήθεν μεταβολή της σεξουαλικής ενέργειας σε πνευματική) , β) Γιόγκα του μη πραγματικού σώματος (ψυχολογική άσκηση όπου ο μαθητής αναλύει τις καθημερινές του σκέψεις σαν μέσα από ένα καθρέφτη και διαλογίζεται πάνω στο είδωλό του στον καθρέφτη για να μείνει σε αυτόν μόνο η εμπειρία του κενού), γ) Γιόγκα της καταστάσεως ονείρου (ο διαλογιζόμενος προσπαθεί να αποκτήσει κάποια εγρήγορση όταν ονειρεύεται και να επηρεάζει συνειδητά τις φάσεις του ονείρου – ονείρεμα σαμάνων), δ) Γιόγκα του λαμπερού φωτός(ο γιόγκι εξασκείται στο να αντιμετωπίσει το φως της κενότητας που θα συναντήσει μετά το θάνατό του), ε) Γιόγκα της ενδιαμέσου καταστάσεως (Μπάρντο) (ο γιόγκι εξασκείται στο να τοποθετηθεί ενορατικά απέναντι στο κάρμα του και να το κατανοήσει ώστε να χρησιμοποιήσει αυτή τη γνώση προς κατάργηση του κάρμα), στ) Γιόγκα μεταφοράς συνειδήσεως (η τεχνική αυτή έχει ως σκοπό να καταστήσει τον γιόγκι ικανό μετά το θάνατό του να μπορεί να κατευθύνει τη συνείδησή του σε ενσάρκωση δικής του εγκλογής).
Ο πνευματικός χώρος των Βουδδιστικών αιρέσεων είναι ασυμβίβαστος με την Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή. Ο χριστιανός επιθυμεί την λεγόμενη προσκόλληση από την οποία θέλει ο βουδδιστής να απαλλαγεί, καθώς επιδιώκει την ενότητα με τον Θεό Πατέρα στο πλαίσιο που δημιουργεί η υιοθεσία και όχι η διάλυση ή η σύγχυση προσώπων και η κενότητα. Ο Χριστιανισμός έχει ως ιδανικό την αγαπητική διαπροσωπική σχέση ενώ ο Βουδδισμός την εμπειρία του κενού. Ο Βουδδισμός αποτελεί σύστημα αυτοσωτηρίας και η λατρεία του Θιβετιανού Βουδδισμού είναι ειδωλολατρεία, λατρεία δαιμόνων της αρχαίας θρησκείας του Θιβέτ, που συγχωνεύθηκε με νέα στοιχεία. Στο σπίτι του κάθε οπαδός εγκαθιστά βωμό με εικόνες του Βούδα, των Μποντισατβά, των Λάμα και τους προσφέρει λατρεία καθώς διαλογίζεται σε αυτές και κάνει μετάνοιες. Κατά τη νύχτα των πανσελήνων υπάρχουν ιδιαίτερες τελετουργίες, όπως η ημέρα φωτισμού των Μποντισατβά, των Λάμα κ.ο.κ. Όλα αυτά είναι ασυμβίβαστα με την χριστιανική πίστη.
Βιβλίο του Νόμου του Manu: Μία χελώνα ζει στα βάθη της θάλασσας και βγάζει το κεφάλι της έξω στην επιφάνεια κάθε εκατό χρόνια. Ένα δαχτυλίδι πλέει στην επιφάνεια των νερών. Όσο πιθανό είναι να περάσει το κεφάλι της χελώνας μέσα από το δαχτυλίδι, άλλο τόσο πιθανό είναι και να ενσαρκωθεί ένα ον μετά το θάνατό του σε ανθρώπινο σώμα.
Ο δολοφόνος ενός βραχμάνου μετενσαρκώνεται στο σώμα ενός σκύλου, ενός σκαντζόχοιρου, ενός γαϊδουριού, ενός ταύρου, μιας καμήλας, μιας κατσίκας, ενός βοδιού, ενός αγρίου ζώου, ενός πουλιού, ενός τσαντάλα και ενός πουλκάζα, σύμφωνα με τις παραστάσεις του εγκλήματος.
Αρχίζουν και μιλούν για το κάρμα ως το αποτέλεσμα κάθε ενέργειάς μας, ακόμη και οτι το να βάλουμε ένα φλυτζάνι καφέ είναι κάτι που παράγει κάρμα ώστε να δώσουν στη θεωρία αυτή την ισχύ καθολικού νόμου. Στη συνέχεια λένε οτι ο κακός άνθρωπος δεν είναι στην ουσία κακός, αλλά πρέπει να εκπληρώσει το κάρμα του ώστε να αποφύγει μελλοντικές μετενσαρκώσεις οι οποίες προκαλούνται από την ενέργεια του κάρμα που έχει συσσωρευτεί. Ο άδικος, ο τύραννος και ο εγκληματίας το ίδιο. Αλλά και ο φτωχός, ο καταπιεσμένος, ο βασανισμένος από τη πείνα ή τη γύμνια, το θύμα μιας εγκληματικής επίθεσης, είναι το κάρμα του και φταίει ο ίδιος! Αν ο μαθητής αποτανθεί σε έναν απατεώνα Γκουρού, δεν είναι ο Γκουρού κακός αλλά το κάρμα του μαθητή! Περί της Χριστιανικής συγνώμης φυσικά ούτε λόγος να γίνεται. Έτσι αποκοιμίζεται ο άνθρωπος και ολόκληρη η ζωή αξιολογείται αρνητικά και οι οποιεσδήποτε καταστάσεις γίνονται αποδεκτές με παθητικό τρόπο. Όσοι αδικούνται ή υποφέρουν, φταίνε οι ίδιοι για τη κατάστασή τους και όχι εκείνοι που τους αδικούν! Το κάρμα είναι και ο λόγος που δεν δίνουν οι Ινδοί ελεημοσύνη: Για να είναι κάποιος φτωχός ή δυστυχισμένος φταίει ο ίδιος γιατί ήταν κακός σε μια προηγούμενη ζωή του και για να εξισορροπηθεί το κάρμα του πρέπει σε αυτή τη ζωή να υποφέρει!! Πλήρης αντιστροφή των αξιών!!!…
Έτσι οι Ινδοί θεωρούν το έλεος ως επίδειξη και σφάλμα, διότι η δύστυχη ύπαρξη δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εξιλεώνει τα λάθη που διέπραξε σε μια προηγούμενη ζωή και οποιαδήποτε προσπάθεια βοήθειας καθυστερεί την αναπόφευκτη πληρωμή αυτής της οφειλής. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μοχαντάς Καρματσάντ Μαχάτμα (=μεγάλη ψυχή) Γκάντι καταδίκασε την ίδρυση ασύλων και νοσοκομείων!!
Η ερμηνεία του υποτιθέμενου νόμου του Κάρμα που δίνουν οι ηγέτες της Νέας Εποχής είναι ακριβώς αντίθετο με την Ορθοδοξία της οποίας η θέση είναι η εξής: Η ανάληψη των ευθυνών και των πειρασμών του πλησίον, που προέρχονται από τη κακία, δεν εξαρτάται από τη θέληση του ανθρώπου, αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες για τους πειρασμούς του πλησίον δίχως να το θέλει, παραδείγματος χάρην, αυτός που είναι άρπαξ, ευθύνεται για τις θλίψεις και τους πειρασμούς εκείνου από τον οποίο αρπάζει. Αυτός που συκοφαντεί, ευθύνεται για τις θλίψεις εκείνου, τον οποίο συκοφαντεί, αυτός που με αθέμιτα μέσα πλουτεί, εκείνου στο βάρος του οποίου πλουτεί, αυτός που ταλαιπωρεί, εκείνου τον οποίο ταλαιπωρεί, αυτός που κατηγορεί, εκείνου τον οποίο κατηγορεί, και με συντομία, αυτός ο οποίος αδικεί, αναλαμβάνει τις ευθύνες και τις θλίψεις εκείνου τον οποίο αδικεί. Την άποψη αυτή επικυρώνει και η Αγία Γραφή:
Δίκαιος εκ θήρας εκδύνει, αντ αυτού δε παραδίδοται ο ασεβής. Παροιμίες Σολομώντος ΙΑ 8.
Ο ορύσσων βόθρο τω πλησίο, εμπεσείται εις αυτόν, ο δε κυλίων λίθον, εφ εαυτόν κυλίει. Παροιμίες Σολομώντος ΚΣ 27.
Αντίθετα οι Νεοεποχίτες, διδάσκουν ότι αυτός που αδικείται από κάποιον, φταίει ο ίδιος και όχι αυτός που τον αδικεί!
Ανάληψη των θλίψεων και των συμφορών από αγάπη είναι εκείνη, της οποίας τον αιώνιο και άφθαρτο τύπο παρέδωσε εις ημάς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αυτός, αφού πρώτα θεράπευσε τις ασθένειες της ψυχής, μετά συνεχώς και μέχρι συντελείας των αιώνων θεραπεύει πάσα νόσο και πάσα αδυναμία, σηκώνει επάνω Του την αμαρτία του κόσμου, καθαρίζει από κάθε μολυσμό και ρύπο την ανθρώπινη φύση, απολυτρώνει εκ του θανάτου τους ακλονήτους πιστεύοντας εις Αυτόν, παραδίδει θεοσέβεια, διδάσκει αγάπη. Όλα αυτά τα πέτυχε μέσω της αγάπης κακοπαθήσας χάρην αυτής, μέχρι θανάτου.
Με τη θυσία Του και των παθών Του υποδεικνύει σε εμάς, την υπομονή στις θλίψεις, με τη παρουσία του Πνεύματος μας χάρισε τα μέλλοντα αγαθά, ο οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ άκουσε και επί καρδία ανθρώπου ουκ ανέβη, αυτά που ετοίμασε ο Θεός σε αυτούς που Τον αγαπούν. (Α Κορινθίους Β 9). Χάρη δε των μελλόντων αυτών αγαθών αναλαμβάνει επάνω Του τους πειρασμούς, που έπρεπε να υποστούμε εμείς, ούτω και αναμάρτητος και ανεύθυνος, υπέστη ονειδισμούς, μυκτηρισμούς, συκοφαντίες, ραπίσματα, δεσμά, προδοσίες, κολαφισμούς, γεύση όξους και χολής. Με καρφιά καρφώθηκε, τρυπήθηκε με λόγχη στη πλευρά. Την εξ αγάπης ανάληψη των θλίψεων και των πειρασμών αποκάλυπτε λέγοντας: Αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκησα τον κόσμο. (Ιωάννης ΙΣ 33). Και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, ίνα και αυτοί ώσιν ηγιασμένοι εν αληθεία. (Ιωάννης ΙΖ 19). Μείζονα ταύτης αγάπης ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχή αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού. (Ιωάννης ΙΕ 13). Γι αυτό και ο Άγιος Παύλος μιμούμενος τον Κύριο έλεγε Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου υπέρ ημών και αναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του Σώματος Αυτού, ο εστίν η Εκκλησία (Κολοσσαείς, Α 24). Με τη φράση αυτή και ο Απόστολος Παύλος υπαινίσσεται την από αγάπη ανάληψη των θλίψεων και των πειρασμών.
Ορθόδοξη Ασκητική Φιλολογία Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Ευεργετινός Τόμος Γ Υπόθεση ΛΓ
Του Αββά Μάρκου Ποια είναι η αιτία των πειρασμών, ποια η εξ αυτών ωφέλεια και ποια η μεταξύ τους διαφορά.
Αντίθετα στον Χριστιανισμό, ο ακρογωνιαίος λίθος στον οποίο θα βασιστεί η Κρίση είναι το έλεος:
Όταν δε έλθει ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξα αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετά αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και χωρίσει αυτούς καθώς ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια.
Και θα στήσει τα μεν πρόβατα στα δεξιά του, τα δε ερίφια στα αριστερά του.
Τότε θα πει ο βασιλιάς σε εκείνους που θα είναι στα δεξιά του’ Ελάτε εσείς, που είστε οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, λάβετε ως κληρονομιά τη βασιλεία, που έχει ετοιμαστεί για εσάς, αφ’ ότου εθεμελιώνετο ο κόσμος.
Σας ανήκει δε η κληρονομιά αυτή, διότι πείνασα και μου δώσατε να φάγω, ήμουν διψασμένος και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφτήκατε, μέσα στη φυλακή ήμουν και ήρθατε προς με.
Τότε θα αποκριθούν σε αυτόν οι δίκαιοι και θα πουν Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο και σε θρέψαμε ή διψασμένο και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε είδαμε ξένο και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο και ήρθαμε να σε επισκεφτούμε;
Και θα αποκριθεί ο βασιλιάς και θα τους πει: Αληθινά σας λέγω, ότι
ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ, ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ.
Τότε θα πει και σε εκείνους που θα είναι στα αριστερά του, φύγετε από εμένα οι καταραμένοι στο πυρ το αιώνιο το ετοιμασμένο για τον διάβολο και τους αγγέλους αυτού’
Πείνασα γαρ, και δεν μου δώσατε να φάω, δίψασα και δεν με ποτίσατε, ξένος ήμουν και δεν με συναγάγατε, γυμνός και δεν με ντύσατε, ασθενής και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με επισκεφτείτε.
Τότε θα αποκριθούν και αυτοί και θα πουν πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένο ή ξένο ή γυμνό ή ασθενή ή στη φυλακή και δεν σε διακονήσαμε;
Τότε θα αποκριθεί σε αυτούς και θα πει αμήν λέγω υμίν, ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΤΑ ΤΑ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΑ ΚΑΝΑΤΕ. Και απελεύσονται αυτοί σε κόλαση αιώνιο, οι δε δίκαιοι σε ζωή αιώνιο.
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟ ΚΕ 31-46.
Για την Ελεημοσύνη την καρδιά της αρετής, δες
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Χρυσοστομικός Άμβων Η Ελεημοσύνη Εκδόσεις Ορθόδοξος Χριστιανική Αδελφότητα Λυδία
Ο δήθεν Νόμος του Κάρμα έρχεται σε αντίθεση με τη Θεία Χάρη των Ορθοδόξων Χριστιανικών Μυστηρίων. Ανάγοντας τη θεωρία του Κάρμα σε καθολικό παγκόσμιο νόμο, τότε δεχόμαστε τα αποτελέσματα των πράξεών μας από αυτή ή προηγούμενες ζωές, οπότε αποκλείουμε τη συνδρομή κάποιας εξωτερικής υπερφυσικής δύναμης, της Θείας Χάρης, που να πραγματώσει τις ιδιότητες του Αγίου Πνεύματος για χάρη μας ανάλογα με τη προαίρεσή και τον πνευματικό μας αγώνα.
Για τη δική μας ευημερία ή ατυχία, για την ευτυχία μας ή τη δυστυχία, δεν είναι υπεύθυνος ο Θεός, ούτε ο Διάβολος. Έτσι όλες οι ανισότητες και διαφορές του χαρακτήρος μπορούν να ερμηνευτούν επιστημονικά με το νόμο του Κάρμα. Εν όψει του οικουμενικού νόμου του Κάρμα, δεν υπάρχει καθόλου περιθώριο για υποθέσεις περί προορισμού της χάρης, όπως πιστεύεται από τη πλειοψηφία των ορθοδόξων χριστιανών.
Abhedananda Swami (εκπρόσωπος του Τάγματος Ραμακρίσνα στις ΗΠΑ), Doctrine of Karma – a study in Philosophy and Practice of Work, p.17.
Επομένως, αρνούνται τη Μυστηριακή Χάρη της Ορθοδόξου Εκκλησίας και για αυτό το λόγο διδάσκουν ότι δεν είναι απαραίτητη η συμμετοχή μας στα Μυστήρια ή η παρουσία μας την ώρα τέλεσης της Θείας Λειτουργίας. Όμως τα Μυστήρια του Θεού δρουν και μάλιστα ανεξάρτητα από το χαρακτήρα ή τις αμαρτίες του ιερέως εφόσον βέβαια αυτός κοσμείται με τη Χάρη της Ιεροσύνης και δεν έχει καθαιρεθεί. Επειδή ο Θεός σέβεται απεριόριστα την ελευθερία του ανθρώπου, για να βιώσει κάτι ο άνθρωπος από τα Μυστήρια πρέπει να προσέρχεται σε αυτά συνειδητά, να τα επιθυμεί και να έχει προετοιμαστεί με κόπο για αυτά. Γι αυτό όσοι πλησιάζουν στα Μυστήρια από έθιμο ή επειδή έτσι έτυχε δεν καταλαβαίνουν και πολλά πράγματα για να μην πούμε δηλαδή ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Με δύο τρόπους πραγματοποιείται η συμφιλίωση με το Θεό και ολόκληρη η σωτηρία των ανθρώπων. Με τη μύηση στα ιερώτατα μυστήρια της Εκκλησίας μας και δεύτερον με την εξάσκηση της θελήσεως μας στην αρετή. Το δεύτερο – εννοώ την ανθρώπινη προσπάθεια- δεν μπορεί να έχει άλλο έργο παρά το να διατηρήσει τα δώρα που δόθηκαν και να μην προδώσει το θησαυρό. Η μόνη λοιπόν χορηγός όλων των αγαθών είναι η δύναμη των μυστηρίων.
Αγίου Νικολάου Καβάσιλα Η Μυστική εν Χριστώ Ζωή Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Γρηγορίου Παλαμά «Η πηγή της Χάριτος»σελίδα 129
Ο Βουδισμός θεωρεί ότι ο άνθρωπος μπορεί να λάβει, μετά το θάνατό του, έξι υποστάσεις. Ονομάζονται οι Έξι Δρόμοι της Μετανάστευσης και κατά ιεραρχική σειρά είναι οι εξής: 1. Η υπόσταση του Θεού (ντέβα). 2. Η υπόσταση του ανθρώπου. Αυτή είναι η πιο σπάνια όπως φανερώνει το βιβλίο του Manu. 3. Η υπόσταση του ασσούρα. Οι ασσούρας είναι οι εχθροί των ντέβας και πιστεύεται ότι κατοικούν μέσα στη γη και είναι συγγενείς των νάγκας που είναι ερπετά με ανθρώπινο πρόσωπο τα οποία εδρεύουν στα υποχθόνια παλάτια, ως φύλακες των μυστικών βιβλίων του Βουδισμού. 4. Η υπόσταση του ζώου. Η βουδιστική ζωολογία τα κατατάσσει σε τέσσερα είδη: τα άποδα, τα δίποδα, τα τετράποδα και τα πολύποδα. 5. Η υπόσταση του πρέτα. Οι πρέτας είναι οι κολασμένοι που βασανίζονται από πείνα και από δίψα΄ η κοιλιά τους έχει το μέγεθος ενός βουνού και το στόμα τους το μέγεθος μιας βελόνας. Μερικοί τρέφονται με σπίθες ενώ άλλοι προσπαθούν να φάνε τις σάρκες τους. Συχνά δίνουν ζωή στα πτώματα και γυροφέρνουν στα νεκροταφεία. 6. Η υπόσταση του δαιμονικού όντος. Τα όντα αυτά βασανίζονται στα υποχθόνια βάθη αν και μπορεί να βρίσκονται φυλακισμένα σε ένα βράχο, σε ένα δέντρο, σε ένα σπίτι ή σε μία στάμνα.
Jorges Luis Borges Τι είναι ο Βουδισμός, σ.55.
Αν αυτά δεν είναι δεισιδαιμονία και ειδωλολατρία, τότε τι είναι;
Αν ο άγιος πετύχει να φτάσει τη Νιρβάνα πριν από το θάνατό του, οι πράξεις του δεν παράγουν πλέον κανένα Κάρμα, μπορεί να κάνει άπειρες καλοσύνες ή να διαπράξει εγκλήματα, οι πράξεις όμως δεν θα λειτουργήσουν πλέον ως ανταμοιβή ή τιμωρία, γιατί απελευθερώθηκε από τον Τροχό (Samsara) και δεν θα ξαναγεννηθεί πια.
Jorges Luis Borges Τι είναι ο Βουδισμός σ.77
Ο Ιησούς απορρίπτει τη δοξασία περί νόμου του Κάρμα λέγοντας για τη περίπτωση του εκ γενετής τυφλού όταν τον ρώτησαν οι μαθητές του αυτός γεννήθηκε τυφλός επειδή αμάρτησε αυτός ή οι γονείς του;
Απεκρίθη Ιησούς, ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλά ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ.
Κατά Ιωάννη Θ 3.
Η Νέα Εποχή μπορεί να γίνει η τέλεια δικαιολογία για το θάνατο αθώων και τη δικαιολόγηση αδικιών κάθε είδους ακόμη και για το φόνο εν ψυχρώ! Το πνεύμα, σύμφωνα με τη New Age κοσμοθεωρία, είναι αθάνατο και κατά συνέπεια δεν πεθαίνει ποτέ, απλά μετενσαρκώνεται. Αν δύο άνθρωποι σε κάποια προηγούμενη ζωή τους, είχαν κάποια αντιδικία και ο ένας δολοφόνησε τον άλλο, τότε σε μια προσεχή ζωή, οι δύο αυτοί άνθρωποι πρέπει να έρθουν σε επαφή για να εξισορροπηθεί το Κάρμα. Ο δολοφονημένος της προηγούμενης ζωής, δολοφονώντας το φονιά του σε αυτή τη ζωή, εξισορροπεί τις κοσμικές κλίμακες του Κάρμα και έτσι αποφεύγουν κάποια μελλοντική μετενσάρκωση. Δηλαδή αν κάποιος οργιστεί με κάποιον άλλο μπορεί να το ερμηνεύσει αυτό ως κάρμα από προηγούμενη ζωή και αν το συγχωρέσει τότε απλά θα μεταφέρει αυτή την εκκρεμότητα σε επόμενη ζωή ενώ αν αντιδράσει βίαια ή και ακόμη να σκοτώσει αυτόν που τον πλήγωσε, τότε γίνεται ευεργέτης του θύματός του αφού το απαλλάσσει από μία ακόμη μετενσάρκωση! Με τη πίστη σε μετενσάρκωση – κάρμα θα απενοχοποιηθούν οι θύτες εκείνων των θυμάτων που θα εξοντώσουν επειδή αντιτίθενται στην επικράτηση της Νέας Εποχής. Δηλαδή σκοτώνουν όσους αποτελούν εμπόδιο δίχως να νιώθουν ενοχές διότι όπως πιστεύουν το πνεύμα είναι αθάνατο και μετενσαρκώνεται συνέχεια, οπότε αυτοί θα ξαναγεννηθούν στη Νέα Εποχή που θα επικρατήσει δίχως να έχουν πάθει κανένα κακό.
Αυτή είναι η κοσμική δικαιοσύνη της Νέας Εποχής!
Στη Νέα Εποχή το διαζύγιο μπορεί εύκολα να δικαιολογηθεί με τις μεταφυσικές πλάνες του κάρμα και της μετενσάρκωσης ως εξής: Σύμφωνα με το νόμο του κάρμα τα πρόσωπα που μεταξύ τους έχουν σημαντικές σχέσεις ξανασυναντιόνται σε επόμενες ζωές. Έτσι αν δύο σύζυγοι νιώσουν ατονία στη σχέση τους μπορούν να την αποδώσουν στο ότι εξαντλήθηκε το κάρμα και δεν χρειάζονται να είναι πλέον μαζί. Επίσης ότι μπορούν να λύσουν τα προβλήματά τους σε κάποια άλλη ζωή.
Η έκτρωση στους κύκλους της Νέας Εποχής αντιμετωπίζεται σαν μια βιώσιμη και υπεύθυνη λύση! Το δόγμα του κάρμα και της μετενσάρκωσης δίνουν πάλι μια εύσχημη δικαιολογία: εφόσον το πνεύμα είναι αθάνατο και μετενσαρκώνεται συνέχεια, απλά θα αναγεννηθεί σε κάποιο άλλο σώμα και σε κάποια άλλη στιγμή, δίχως να έχει πάθει κανένα κακό! Αν παραδείγματος χάρην οι γονείς του δεν επιθυμούσαν παιδί αυτή τη στιγμή ή αντιμετωπίζουν οικονομικές ή κοινωνικές δυσκολίες. Άλλες φιλοσοφίες προχωρούν ακόμη περισσότερο λέγοντας ότι το πνεύμα του αγέννητου εμβρύου ίσως επιλέγει μόνο του να μετενσαρκωθεί σε μία κατάσταση που θα έχει την εμπειρία της έκτρωσης, εξαιτίας κάποιου κάρμα από προηγούμενη ζωή!! Άρα ο γονιός κάνει τη σωστή κίνηση!
Σύμφωνα με τον Ινδικό ιδεαλισμό, υπάρχει μια παγκόσμια ισορροπία μεταξύ καλού και κακού, την οποία διασφαλίζει ο μεγάλος θεός Βισνού, ο οποίος ενσαρκώνεται για να υποστηρίξει άλλοτε το καλό και άλλοτε το κακό! Ούτε καν να βοηθήσει το καλό να επικρατήσει! Πιστεύεται ότι αν κάνει κάποιος μια καλή πράξη σε ένα μέρος του κόσμου, αυτομάτως θα γίνει μια κακή πράξη σε ένα άλλο μέρος του κόσμου. Δηλαδή ισχυρίζονται ότι οι πνευματικοί νόμοι είναι ίδιοι με τους φυσικούς και όσον αφορά το νόμο του κάρμα ότι είναι αντίστοιχος του νόμου δράσης – αντίδρασης. Κάθε πράξη όμως σύμφωνα με τη δαιμονική αυτή διδασκαλία δημιουργεί ανάλογο κάρμα το οποίο θα εξαναγκάσει τον άνθρωπο σε μελλοντικές μετενσαρκώσεις. Για να τις αποφύγει αυτές, δηλαδή για να ξεφύγει από τον αδιάκοπο βασανισμό της Samsara, του κύκλου των γεννήσεων και θανάτων, για να πάει πέρα από το καλό και το κακό όπως συνηθίζουν να λένε, πρέπει σύμφωνα με τη Μπαγκαβάτ Γκίτα που ασπάζονται όλοι οι Ινδουιστές (και ο Μοχαντάς Καρματσάντ Μαχάτμα (=μεγάλη ψυχή) Γκάντι (συλλογή από το έργο του από τον Τρούντι Σέτελ εκδόσεις Φίλιστωρ)πρέπει να μην έχει προσκόλληση στους καρπούς των έργων του ώστε να μην δημιουργήσει εκ νέου κάρμα. Διδάσκουν λοιπόν τη μη προσκόλληση δείχνοντας την ανιδιοτέλεια. Αλλά η Μπαγκαβάτ Γκίτα δεν διακρίνει τις πράξεις σε καλές ή κακές και οι Ουπανισάδες μιλούν με μεγαλύτερη σαφήνεια αν κάποιος καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο δεν θα ζημιωθεί καθόλου αν είναι απαλλαγμένος από τα αποτελέσματα των πράξεών του!!! Σουάμι Βιβεκανάντα Κάρμα Γιόγκα
Επιπροσθέτως, μπορεί να κάνει κανείς το κακό με πωρωμένη συνείδηση πιστεύοντας μάλιστα ότι ευεργετεί κιόλας εφόσον ο συντηρητής Βισνού θα διασφαλίσει τη παγκόσμια ισορροπία και θα γίνει καλό κάπου αλλού!? Και επειδή το κακό είναι πιο εύκολο να γίνει από το καλό εξαιτίας της φθοράς της φύσης μας μετά τη πτώση, είναι ολοφάνερο πλέον ποια προέλευση έχουν και που οδηγούν αυτές οι διδασκαλίες!
Η πίστη στη μετενσάρκωση υποβαθμίζει τον Ιησού στο επίπεδο ενός μύστη και ανάγει τους μύστες στο επίπεδο των λεγομένων θείων ενσαρκώσεων (Αβατάρ)! Σύμφωνα με το σχέδιο MRA του Διεθνούς Σιωνισμού.
Παράλληλα προωθεί τη πίστη απρόσωπου θεού και τη καταστροφή του προσώπου με το θάνατο που άμεσα συνεπάγεται ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχουν άγιοι που να μεσιτεύουν για εμάς. Η μετενσάρκωση απορρίπτει την Ανάσταση! Είναι αντίθετες διδασκαλίες! Με την Ανάσταση των νεκρών, δηλαδή του σώματος αφού η ψυχή δεν πεθαίνει, ο καθένας θα έχει το σώμα του αλλαγμένο βέβαια με την δράση του Αγίου Πνεύματος. Αν δεχτούμε τη θεωρία της μετενσάρκωσης που πρεσβεύει την ανακύκλωση της ύλης τότε ποιο από τα διάφορα σώματα ανθρώπων και ζώων θα μπορούσε να υποτεθεί ότι ανήκει σε κάποιον; Σύμφωνα με τον Χριστιανισμό ο άνθρωπος είναι σώμα και ψυχή. Σύμφωνα όμως με τη Νέα Εποχή, ο άνθρωπος είναι ένα πνεύμα που έχει μια ανθρώπινη εμπειρία και για αυτό η Νέα Εποχή υποβαθμίζει τον άνθρωπο διότι ο άνθρωπος είναι Κατ Εικόνα Θεού και η ψυχή ζωοποιεί το συνημμένο με αυτήν σώμα.
Όσον αφορά τον Αντίχριστο, με τη πίστη στη μετενσάρκωση θα προβληθεί ότι ο Υδροχοϊκός Μεσσίας της Νέας Εποχής, είναι ο Χριστός που ξαναγεννήθηκε!
Σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη ο σκοπός του ανθρώπου είναι αληθινή και αιώνια διαπροσωπική κοινωνία με τον Άγιο Θεό, που είναι κοινωνία προσώπων, και επομένως, αγάπη.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία λέει ότι ο άνθρωπος έχει να κάνει μια πορεία επί ευθείας γραμμής. Κάποια στιγμή γεννιέται, αρχίζει μια πορεία η οποία μέχρι ενός ορισμένου σημείου είναι αγώνας. Και μετά πορεύεται στη Βασιλεία του Θεού. Αγώνας για τον αγιασμό και μετά αιωνιότητα κοντά στον Θεό τον Πολυεύσπλαχνο, ο Οποίος θέλησε να δημιουργήσει τα πλάσματά Του για να είναι κοντά Του και να απολαμβάνουν τη Βασιλεία Του.
Επιφυλάσσεται για καθένα από τους ανθρώπους να πεθάνει μία φορά, μετά ακολουθεί η Κρίση.
Προς Εβραίους Θ 27 Επιστολή Αποστόλου Παύλου
Η παραθρησκεία, η πρόκληση του Όφεως, έρχεται τώρα και αντιπαραθέτει ότι ο άνθρωπος έχει να κάνει έναν κύκλο.
Οι Βέδες γράφουν Από πού γεννήθηκαν οι ψυχές; Υπάρχουν ψυχές που έρχονται προς εμάς και που φεύγουν, που φεύγουν και επιστρέφουν.
Στην ανάλυση των έξι φιλοσοφικών συστημάτων Darshanas εκείνο που μετενσαρκώνεται δεν είναι η εμπειρική ψυχή, αλλά κάποια ακαθόριστη, ασαφής, λεπτεπίλεπτη ουσία που βρίσκεται μεταξύ του atman, της εμπειρικής ψυχής και του σώματος. Η εμπειρική ψυχή είναι το άθροισμα των συνειδητών καταστάσεων και ως εκ τούτου δεν μπορεί να μετενσαρκωθεί. Το atman, η ουσία του εγώ, δεν είναι δυνατό να μετενσαρκωθεί, αφού ως απόλυτο, δεν υπόκειται στην επίδραση της ηθικής ευθύνης, του κάρμα.
Μπροστά σε αυτό το άτοπο, οι Ινδοί επινόησαν τη λεπτεπίλεπτη ουσία matiere subtile, το αιθέριο σώμα corps subtil που σώζει το συλλογισμό της μετενσάρκωσης από το άτοπο δίχως όμως να τον κάνει περισσότερο πιστευτό. Μελετώντας προσεκτικά το θέμα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το εξής παράδοξο: Από τη μία οι ψυχές μετενσαρκώνονται εντός 49 ημερών σύμφωνα με τη θεωρία της μετενσάρκωσης και μάλιστα σε ζώα, φυτά, δαιμονικά όντα ενώ είναι τρομερά απίθανο να ξαναγεννηθούν ως άνθρωποι (ιστορία με τη χελώνα από το βιβλίο του Manu) και από την άλλη, τα μέντιουμ ισχυρίζονται ότι επικοινωνούν με τις ψυχές των νεκρών συγγενών μας!? Για να μην πούμε ότι εκείνες οι ψυχές που απελευθερώνονται από τη Samsara ενώνονται με το απρόσωπο θείο, επομένως παύουν να υπάρχουν ως ατομικότητες (σύμφωνα με τη μετενσάρκωση πάντοτε). Η μετενσάρκωση έρχεται λοιπόν σε αντίθεση με το πνευματισμό. Ένα από τα δύο είναι ψέμα σύμφωνα με τη κοινή λογική. Βέβαια εμείς στην Ορθοδοξία, γνωρίζουμε ότι είναι και τα δύο ψέματα. Όμως πολλοί νεοεποχίτες μέσα στη σύγχυση τους πιστεύουν και στα δύο!
Η θεωρία του κάρμα είναι πολύ χρήσιμη φιλοσοφία για τη κράτουσα τάξη. Γιατί αυτοί είναι πλούσιοι; Εξαιτίας των ατελείωτων καλών πράξεών τους σε προηγούμενες ζωές. Γιατί οι πτωχοί είναι πτωχοί; Επειδή έκαναν ατελείωτα εγκλήματα σε προηγούμενες ζωές. Για να κερδίσει κανείς τον καρπό των καλών έργων πρέπει να υπηρετεί δίχως να προβάλει απαιτήσεις. Αν κάνει κάποια καλή πράξη, πρέπει να τη κάνει έτσι, χωρίς όρους, χωρίς να περιμένει καμία ανταμοιβή. Αν περιμένει ανταμοιβή για τις καλές του πράξεις, μπορεί να μην πετύχει απολύτως τίποτα.
WTR Sheddy Brahmanism Bangalore 1981 p. 19
Το Ινδουιστικό σύστημα είναι το καλύτερο φεουδαρχικό σύστημα που υπήρξε ποτέ. Είναι το σύστημα όπου η συντήρηση και η κληρονομιά της εξουσίας της άρχουσας τάξης έχει εξασφαλιστεί απόλυτα μέσω του δόγματος της μετενσάρκωσης. Το παιδί του παριά θα γεννηθεί υποχρεωτικά παριάς και δεν πρέπει κανείς να το βγάλει από τη δυστυχία, διότι πληρώνει κάποιο κάρμα και για αυτό διάλεξε να γεννηθεί παιδί παριά, μέσα στη φτώχια και στη καταφρόνια. Αντίθετα ο βραχμάνος θα γεννήσει υποχρεωτικά βραχμάνους, που θα απολαμβάνουν τα αγαθά και τα προνόμια της τάξης τους, επειδή πρόκειται για ψυχές με θετικό κάρμα -και για αυτό άλλωστε διάλεξαν το σώμα του βραχμάνου για να ενσαρκωθούν- και έτσι έχουν το δικαίωμα σε αυτή τη ζωή να ανταμειφθούν και να απολαύσουν.
Nekkue Kestling κατά παράθεση Αντωνίου Γ Αλεβιζόπουλου Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;
Βιβλιογραφία – Βιβλιογραφικές Αναφορές:
+Πρωτοπρεσβύτερου Αντωνίου Γ Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;
Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή
Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Δρ Θεολογίας, Πτυχιούχου Φιλοσοφίας Σύγχρονες Αιρέσεις Παρακαταθήκη
+Πρωτοπρεσβύτερου Αντωνίου Γ Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας Βουδδιστικές αιρέσεις στο Φως της Ορθοδοξίας, Επιμέλεια Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Δρ Θεολογίας, Πτυχιούχου Φιλοσοφίας εκδόσεις Παρακαταθήκη
Βελισσαρόπουλου Ιστορία Ινδικής Φιλοσοφίας Δωδώνη
Διονυσίου Φαρασιώτη Οι Γκουρού, ο Νέος & ο Γέροντας Παΐσιος Θεσσαλονίκη, Σταμούλης
No comments:
Post a Comment