Δαρβίνος και εξέλιξη?

Ο καθηγητής της Θεολογίας μας διδάσκει ότι τον άνθρωπο τον δημιούργησε ο Θεός, ενώ ο καθηγητής των Φυσικών μας λέει ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο. Το ανακάλυψε ένας μεγάλος φυσιοδίφης, ο Δαρβίνος.
Η εξελικτική διαδικασία πραγματοποιείται με πολύ βραδύ ρυθμό, κατά τρόπο που κάθε ενδιάμεσος ή μεταβατικός τύπος αποτελεί έναν κρίκο μεταξύ της προηγούμενης από όπου ξεκίνησε και της επόμενης εξελικτικής μορφής όπου κατέληξε. Δεν διαδέχεται δηλαδή, απότομα το αμφίβιο το ψάρι, το πτηνό το ερπετό, ο πίθηκος τον σκύλο, ο άνθρωπος τον πίθηκο, αλλά μεταξύ του αμέσως προηγούμενου και του επόμενου είδους παρεμβάλλεται μια αδιάκοπη σειρά από μικροαλλαγές, μικρομεταβολές, που συγκροτούν τους ενδιάμεσους (μεταβατικούς) τύπους από τους οποίους προκύπτει ο τελικός του επομένου είδους τύπος και ούτω καθεξής.
Charles Darwin: The descent of man and selection inrelation to sex. Indoduction by John Tyler Bonner and Robert M. May, Princeton University Press, Priceton, New Jersey.
Κάρολου Δαρβίνου: Η καταγωγή του ανθρώπου και η σεξουαλική επιλογή.
Η πεμπτουσία της εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου αποτελεί ο βραδύς αλλά σταθερός μετασχηματισμός των εμβίων όντων από τα κατώτερα προς τα ανώτερα, από την απλούστερη μορφή οργανισμού σε άλλη πιο σύνθετη και καταληκτικά έως τον άνθρωπο. Επομένως είναι αυτονόητο ότι θα έπρεπε να παρατηρείται μια αναρίθμητη σειρά μικρομεταβολών μέσα στο ίδιο κατ’ αρχήν, μεταβαλλόμενο είδος (ψάρι, πτηνό, θηλαστικό κλπ) μέχρι να ετοιμαστεί στο αμέσως επόμενο διάδοχο- είδος (ψάρι= α μικρομεταβολή, = β μικρομεταβολή = γ μικρομεταβολή = αμφίβιο = α μικρομεταβολή = β μικρομεταβολή = γ μικρομεταβολή = ερπετό) αφού με κατηγορηματική θέση του ίδιου του Δαρβίνου, αποκλείεται η απότομη μεταβολή (αλματική) από το ένα είδος στο άλλο (από το ερπετό στο πτηνό ή από τον πίθηκο στον άνθρωπο). Πόσες είναι ή μπορούσαν να είναι οι βαθμιαίες αυτές μεταβολές που δημιουργούν τους ενδιάμεσους τύπους των ζωϊκών μορφών (ενδιάμεσους συνδετικούς κρίκους του ενός με το άλλο είδος) δεν προσδιορίζονται από τον Δαρβίνο. Πρέπει όπως να είναι πάρα πολλές σύμφωνα με τη συλλογιστική του εφόσον από έναν μονοκύτταρο οργανισμό, οδηγούν σε πολυσύνθετες οργανικές μορφές, που είναι ουσιωδώς διαφορετικές η μία από την άλλη. Σε κάποιο στάδιο της εξέλιξης, θα πρέπει να είναι ευδιάκριτα τα σημεία, που εγκαταλείποντας την παλιά μορφή (πτηνό), αρχίζουν να διαμορφώνουν τη νέα (θηλαστικό), έτσι ώστε ο ενδιάμεσος τύπος για μεγάλο διάστημα να έχει μια αυτοτελή, δική του εμφάνιση (μορφή), διαφορετική και από το εγκαταλειπόμενο είδος (ερπετό) και από το διαμορφούμενο (πτηνό).
Πουθενά στα εκατομμύρια ευρύματα απολιθωμάτων και λειψάνων κάθε ζωϊκής μορφής, δεν βρέθηκαν μεταβατικοί τύποι, κάποια ενδιάμεση μορφή, που να φανερώνει οποιαδήποτε εξελικτική διαδικασία από οποιαδήποτε ζωική μορφή ως τον άνθρωπο.
Κανένα από τα περισσότερα απολιθώματα, που περιλαμβάνουν ασπόνδυλες μορφές ζωής (σκουλίκια, μέδουσες κλπ) προερχόμενα κυρίως από την Καμβριανή περίοδο, δεν ανήκε σε μεταβατική μορφή. Αλλά και στα λείψανα των πιο εξελιγμένων μορφών ζωής δεν βρέθηκε καμία μεταβατική μορφή, που να φανερώνει μετάβαση από τα ψάρια στα αμφίβια (πχ να δείχνει πως τα πτερύγια έγιναν πόδια, από αμφίβια στα ερπετά, από τα ερπετά στα πτηνά ή στα θηλαστικά κλπ.) Δεν βρέθηκαν μεταβατικές λοιπόν μορφές των επί μέρους οργάνων του είδους, που να γεφυρώνουν το τεράστιο χάσμα μορφολογίας του ενός από το άλλο είδος, του επόμενου από το προηγούμενο ζωϊκό είδος. Θα ήταν λοιπόν παράδοξο να είχαμε τέτοια μεταβατική εξέλιξη που απαιτεί – όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της εξέλιξης- εκατομμύρια έτη και προϋποθέτει απειράριθμα ενδιάμεσα σχήματα, δίχως να βρεθεί ούτε ένα από αυτά ανάμεσα στα αναρίθμητα των διαμορφωμένων (ολοκληρωμένων) ειδών (απολιθωμάτων) που βρέθηκαν.
Ο Αυστραλοπίθηκος που βρέθηκε το 1924 και τοποθετείται πριν από 2 εκατομμύρια χρόνια, δεν δικαίωσε τις προσδοκίες, αφού οι ανατομικές του αναλογίες, σχετικά με το ανθρώπινο σώμα, δεν μπορούν να τον κατατάξουν στα ανθρωποειδή. Είναι και αυτός μια μορφή πιθήκου, όπως και οι λοιποί του είδους, δίχως καμία απόδειξη εξελικτικής διαδικασίας.
Ο Axeltron γράφει «Όταν όμως εξετάζονται τα πετρώματα της προκαμβριανής περιόδου, για να βρεθούν πρόδρομοι αυτών των πρώτων απολιθωμάτων της Καμβριανής περιόδου, αυτοί οι πρόδρομοι δεν βρίσκονται πουθενά». Ο E.G. Olson, οπαδός της εξέλιξης γεωλόγος, γράφει στο βιβλίο του «Η εξέλιξη της ζωής» «Σχετικά με την πτήση, υπάρχουν μερικά μεγάλα κενά στο αρχείο μας. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε, που να μας δίνει μια κάποια πληροφορία για την ιστορία της προέλευσης της πτήσης στα έντομα. Πραγματική πτήση μεταξύ των ερπετών λέγεται ότι έκανε για πρώτη φορά ο πτερόσαυρος στην Ιουράσιο Εποχή. Παρότι, όμως οι πρώτοι εκείνοι πτερόσαυροι, που τάχα πέταξαν θα ήταν λίγο ειδικευμένοι στην πτήση από ότι οι νεώτεροι τους, δεν υπάρχει απολύτως κανένα σημείο για ενδιάμεσα μεταβατικά στάδια (σελ. 180).
Ο Dunouy, οπαδός της εξέλιξης, γράφει για τη κατάσταση του αρχαιοπτέρυγος: «Δυστυχώς, στο μεγαλύτερο μέρος τους οι βασικοί τύποι στο βασίλειο των ζώων είναι μεταξύ τους από παλαιοντολογική άποψη ασύνδετοι. Ένα ζώο που έχει χαρακτήρες, οι οποίοι ανήκουν σε δύο διαφορετικές ομάδες, δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν ένας αληθινός συνδετικός κρίκος, όσο δεν έχουν βρεθεί ενδιάμεσα στάδια και όσοι οι μηχανισμοί της μετάβασης παραμένουν άγνωστοι».
Και για το είδος «Ίπποι» γράφει: «Κάθε ένας από αυτούς τους ενδιάμεσους, φαίνεται σαν να έχει παρουσιασθεί ξαφνικά και μέχρι τώρα δεν κατέστη δυνατόν να απεικονισθεί η μετάβαση από τον ένα ενδιάμεσο τύπο σε άλλον, επειδή δεν υπάρχουν σχετικά απολιθώματα, που όμως έπρεπε να υπάρχουν»
Ο Swinton, οπαδός της εξέλιξης και ειδικός στα πτηνά, λέει «το αρχείο των απολιθωμάτων δεν τεκμηριώνει την άποψη για την τάχα μετάβαση από το ερπετό στα πουλιά. Τα πτηνά εμφανίζονται ξαφνικά στο αρχείο των απολιθωμάτων με τη χρονική σειρά που προβλέπεται με βάση την ειδική δημιουργία».
Ο Romer γράφει «Η προέλευση των τρωκτικών είναι άδηλη, πρωτοπαρουσιάζονται στο τέλος της Παλαιοκαίνου με το γένος παράμυς. Πιθανώς, προήλθαν από κάποιο κοινό βασικό εντομοφάγο πλακούντιο γένος. Όμως, δεν υπάρχουν μεταβατικές μορφές. Οι κάστορες πιστεύεται ότι προήλθαν από κάποιο πρωτόγονο σκιουρόμορφο είδος. Όμως δεν υπάρχουν συνδετικοί τύποι μεταξύ των μορφών αυτών και των παλαιοτέρων καστοροειδών της Ολιγοκαίνου περιόδου, που να μπορούν να αποδείξουν κάποια άμεση σχέση».
Ο Elwyn Simons, ειδικός στον εξελικτικό τομέα των «πρωτευόντων» παραδέχεται ότι «Παρά τα πρόσφατα ευρήματα, ο τόπος και ο χρόνος της αρχικής εμφάνισης της τάξης «πρωτεύοντες» εξακολουθούν να είναι καλυμμένοι με μυστήριο». Ο Kelso σημειώνει «Η μετάβαση από τα εντομοφάγα στους «πρωτεύοντες» δεν τεκμηριώνεται από τα απολιθώματα. Το κύριο στοιχείο της γνώσης μας για κάθε μετάβαση οφείλεται πάντοτε σε ζωντανές μορφές…Ούτε ένας και μόνο απολιθωμένος «πρωτεύων» της Ηωκαίνου εποχής και από τις δύο ηπείρους δεν έχει κάτι, που να μας κάνει να το δεχθούμε σαν πρόγονο της μεγάλης υπόταξης των καταρρινίων, που περιλαμβάνει όλους τους ανώτερους «πρωτεύοντες» του παλαιού κόσμου, που ζουν σήμερα και τον άνθρωπο».
Υπάρχει άραγε μέσα στον κυκεώνα της απαρίθμησης των πρώτων απολιθωμάτων ανθρωποειδών κάποιο που η μορφολογία του το επισημαίνει σαν ανθρωποειδή – πρόγονο ανθρώπου; Αν ληφθεί υπόψη ο παράγοντας της γενετικής ποικιλίας μορφών, η απάντηση είναι όχι. Dr. Robert Eckhardt, καθηγητής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, Scientific American vol 226 page 94 (1972)
Ο διάσημος παλαιοντολόγος και οπαδός της εξέλιξης, George Galbord Simeson, γράφει στο βιβλίο Tempo and mode in evolution «Πουθενά στο πλανήτη μας δεν υπάρχει ούτε ίχνος απολιθώματος, που να συνδέει το σοβαρό κενό μεταξύ του Υγροκοθηρίου (που θεωρείται σαν ο πρώτος τύπος από τη πλειοψηφία των οπαδών του Δαρβίνου) με την υποτιθέμενη προγονική τάξη τα «Κονδύλαθρα»…Και αυτό ισχύει για όλες τις 32 τάξεις των θηλαστικών. Ακόμη τα πιο παλαιά και τα πιο πρωτόγονα μέλη κάθε τάξης έχουν ευθύς εξαρχής τέλεια διαμορφωμένα τα βασικά χαρακτηριστικά της τάξης τους. Σε καμία περίπτωση δεν διαπιστώθηκε μια αδιάκοπη μετάβαση από τη μία τάξη σε άλλη γνωστή τάξη. Η ολοκληρωτική αυτή απουσία μεταβατικών μορφών είναι ο κανόνας, δεν περιορίζεται μόνο στα θηλαστικά, είναι ένα σχεδόν καθολικό φαινόμενο».
Ο E. Jh. H. Corner, καθηγητής της Βοτανικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο του Cambridge υποστηρίζει: «Νομίζω, ότι για εκείνους που δεν έχουν προκατάληψη, το αρχείο των απολιθωμάτων των φυτών συνηγορεί υπέρ της δημιουργίας».
Οι Raue – Stanley, στο βιβλίο τους «Αρχές της παλαιοντολογίας» παρατηρούν: «Ατυχώς, η προέλευση των πιο ψηλών κατηγοριών είναι θαμμένη στο μυστήριο, συνήθως στο αρχείο απολιθωμάτων εμφανίζονται ξαφνικά νέες πιο υψηλές κατηγορίες, χωρίς να υπάρχουν μαρτυρίες για μεταβατικές μορφές».
Ο Du Nouj «Με άλλα λόγια, κάθε ομάδα, τάξη, οικογένεια, γεννιέται καθώς φαίνεται ξαφνικά και σχεδόν ποτέ δεν βρίσκουμε μορφές, που να τις συνδέουν με προηγούμενες παραλλαγές. Στην πράξη, όχι μόνο δεν βρίσκουμε ενδιάμεσους τύπους, αλλά και μας είναι αδύνατο να συνδέσουμε μια νέα ομάδα με μια παλιά».
Ο A. Clark τονίζει «Όσο πίσω κι αν ανατρέξουμε στο αρχείο των απολιθωμάτων για να βρούμε τις προγενέστερες μορφές των διαφγόρων ζώων πάνω στη γη, δεν βρίσκουμε πουθενά ίχνη ζώων, που να υπήρξαν ενδιάμεσοι τύποι μεταξύ των κυριοτέρων ομάδων ή φυλών. Εφόσον λοιπόν δεν έχουμε τη παραμικρή μαρτυρία (μεταξύ ζώντων ή απολιθωμένων ζώων) για κάποιους ενδιάμεσους τύπους, που παρεμβάλλονται κλιμακωτά στους κύριους τύπους, η ορθή υπόθεση είναι ότι δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι ενδιάμεσοι τύποι».
Ο Γερμανός Fr. Von Houene, καθηγητής Παλαιοντολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης, γράφει: «Η πορεία της ιστορίας της ζωής, κατά τη διαδρομή των γεολογικών αιώνων, είναι η δημιουργία του Θεού. Η γεωλογική εξέλιξη των πραγμάτων αυτής είναι ακριβώς εκείνη που περιγράφεται με μεγάλη συντομία στο Α κεφάλαιο της Γένεσης, ότι έγινε τη πέμπτη και την έκτη μέρα».

Η εξέλιξη στην πνευματική διάπλαση των ζωϊκών μορφών κατά τη θεωρία του Δαρβίνου
Επειδή ο άνθρωπος κατέχει τις ίδιες αισθήσεις με τα ζώα, οι θεμελιακές γνώσεις του πρέπει? να είναι ίδιες1 ή το να θέλουμε να υποστηρίζουμε, χωρίς άμεσες αποδείξεις!, πως στο πέρασμα των αιώνων κανένα ζώο δεν προόδευσε σε νοημοσύνη ή άλλες πνευματικές ικανότητες, υποθέτουμε πως αυτό είναι το ζητούμενο στην εξέλιξη των ειδών2. Αφού οι πίθηκοι καταλαβαίνουν ασφαλώς πολλά από όσα λέει ο άνθρωπος και στη φυσική τους κατάσταση, μπορούν να εκβάλλουν κραυγές σημαδεύοντας κάποιο κίνδυνο για τον σύντροφό τους, δεν φαίνεται πολύ απίστευτο πως σε κάποιο γνωστικό πιθηκόμορφο ζώο που κατέβηκε η ιδέα να μιμηθεί το ουρλιαχτό ενός αγρίου ζώου για να ειδοποιήσει τα όμοιά του για το είδος του κινδύνου που τα απειλούσε. Σ’ ένα γεγονός τέτοιας φύσης θα ενυπήρχε? ένα πρώτο βήμα για το σχηματισμό μιας γλώσσας, δηλαδή το όργανο με το οποίο ο άνθρωπος εκφράζει τους στοχασμούς του και έρχεται σε κοινωνία με το περιβάλλον του3 ή το γεγονός, ότι δεν μεταχειρίζονται (τα ζώα) για να μιλούν όργανα που με τη συνεχή πρακτική άσκηση θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν γι’ αυτό το σκοπό έχουν το όμοιο τους όταν πουλιά που, αν και εφοδιασμένα με κατάλληλα όργανα για το κελάιδισμα, δεν κελαϊδούν ποτέ4 Η δύναμη της έναρθης γλώσσας πρόσθετα, δεν είναι αξεπέραστη αντίθετη στη πίστη (πίστη;) πως ο κάθε άνθρωπος εξελίχθηκε από μια κατώτερη μορφή5 Όμως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως ένα γέρικο σκυλί, που είχε εξαιρετική μνήμη και κάποια φαντασία, όπως το αποδεικνύουν τα όνειρά του, δεν σκέπτεται ούτε τις παλιές του κυνηγετικές απολαύσεις. Θα ήταν αυτό κάποια μορφή αυτοσυνείδησης6 $Ο άνθρωπος επειδή είναι ζώο κοινωνικό, είναι επίσης πιθανό πως πρέπει να κληρονόμησε μια τάση να είναι πιστός στον σύντροφό του, ιδιότητα που είναι κοινή στα περισσότερα ζώα7 Με λίγα λόγια η διαφορά ανάμεσα στις νοητικές καταστάσεις, που έχει το μυρμήγκι κι ένας κόκκος είναι τεράστια, όμως κανένας δεν σκέφθηκε ποτέ να τα κατατάξει σε τάξεις διαφορετικές και ακόμη περισσότερο σε χωριστά βασίλεια. Αυτό το ενδιάμεσο αναμφισβήτητα πληρώνεται από τις διάμεσες νοητικές ικανότητες πλήθους άλλων εντόμων, πράγμα που δεν συμβαίνει το ίδιο στη περίπτωση του χάσματος που υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο και σε ανώτερους πιθήκους, όμως έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε?πως τα κενά που παρουσιάζονται στη σειρά, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της εξαφανίσεως στο παρελθόν ενός μεγάλου αριθμού μορφών που κατείχε8(που ποτέ δεν βρέθηκαν!)Θα ήταν ολότελα άχρηστο να αναζητήσουμε με ποιο τρόπο αναπτύχθηκαν πνευματικές δυνάμεις για πρώτη φορά στις κατώτερες μορφές, όσο και να αναζητήσουμε την αρχή της ζωής. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό!?ότι οι διανοητικές ικανότητες του ανθρωπίνου γένους βελτιώθηκαν σιγά- σιγά με την φυσική επιλογή, συμπέρασμα που είναι αρκετό για το θέμα αυτό. Θα ήταν πολύ μεγάλης σημασίας γεγονός να εξιχνιάσουμε χωρίς αμφισβήτηση την εξέλιξη κάθε χωριστής ικανότητας από την κατάσταση που τη συναντάμε στα κατώτερα ζώα έως που έφτασε στον άνθρωπο, αλλά είναι μια προσπάθεια που δεν μου επιτρέπουν ούτε τα μέσα ούτε οι γνώσεις μου».& Charles Darwin: The descent of man and selection inrelation to sex. Indoduction by John Tyler Bonner and Robert M. May, Princeton University Press, Priceton, New Jersey.
Αντιστοιχία αριθμών με σελίδες: 1:36, 2:51, 3:57, 4:54, 5:62, 6:62, 7:85, 8:187.
&; C.W. Darwin Part 1, σελ.36, κεφ.160, σε μετάφραση Γ. Βιστάκη σελ.33, 147.
Σαφώς οι συνθήκες του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο βιώνουν οι οργανισμοί, ασκούν ορισμένη επίδραση στη διαμόρφωση της σωματικής κατά πρώτο λόγο και της διανοητικής δομής κατά δεύτερο. Μπορεί οι ευνοϊκές ή δυσμενείς συνθήκες του περιβάλλοντος να ευνοούν τη διατήρηση κάποιων ειδών και την εξαφάνιση κάποιων άλλων. Όμως αν δεχτούμε τη θεωρία της εξέλιξης, πως θα αιτιολογήσουμε για εκείνα που μένουν ότι πρέπει αναγκαστικά να αλλάζουν συνεχώς τη φυσική τους ταυτότητα ή ότι η φύση τα οδηγεί στο να μεταποιούνται από το ένα είδος στο άλλο (από ψάρι σε πτηνό και από πίθηκο σε άνθρωπο); Υπήρχε κάποιος εξελικτικός σκοπός που τον έθεσε η άλογη φύση; (πως η φύση επινόησε τέτοιο σκοπό; Εκτός αν υποθέτουμε ότι έχει συνείδηση οπότε οδηγούμαστε στη μεταφυσική και συγκεκριμένα στην αντιχριστιανική κοσμοθεωρία της Θεοσοφίας & του Τεκτονισμού. Στην αυτοσυνειδησία της φύσης πίστευαν και σε ειδωλολατρικές θρησκείες, στην αρχαία Ελλάδα (την αποκαλούσαν Γαία), Κέλτες, σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού κ.α.). Ή μήπως απλώς για να μπορέσουν τα μεταβαλλόμενα να επιζήσουν στο νέο είδος που μετασχηματίστηκαν (πχ ως πτηνό και όχι ως ψάρι). Μα, όλα τα είδη εξακολουθούν θαυμάσια να επιβιώνουν στη γη, με την οποία φυσική τους μορφή και διανοητική τους υπόσταση, χωρίς οι συνθήκες να ευνοούν τα περισσότερο εξελιγμένα από τα πρωτόγονα (τα πτηνά από τα ψάρια, τον πίθηκο από τον σκύλο). Γιατί να ωθείται το πτηνό να μεταμορφωθεί σε κοινό ζώο; Σημαίνει αυτό καλύτερη και πιο ασφαλή προσαρμογή στο περιβάλλον; Η εξελικτική θεωρία παρόλο που θέλει την εξαφάνιση των ασθενέστερων από τα ισχυρότερα ζώα, αυτά ζούσαν και ζουν, κατά κανόνα, οργανωμένα, που κυρίαρχο ένστικτο είναι (μέσα στο αυτό είδος τουλάχιστον) η φιλαλληλία και η συνεργασία και όχι η αλληλοεξόντωση (μυρμήγκια, πτηνά, αγέλες αγρίων θηλαστικών). Δεν είναι άριστα το κάθε είδος προσαρμοσμένο στο περιβάλλον του; Τι μεσολάβησε στο παρελθόν που ανάγκασε τη «φύση» να μεταμορφώνει τα είδη από το ένα στο άλλο μέχρι να φθάσει στον άνθρωπο, ως σωτήριο είδος διάσωσης της φύσης; Τότε γιατί κανένα είδος δεν εξελίχτηκε, το ψάρι σε πτηνό, ο σκύλος σε πίθηκο και ο πίθηκος σε άνθρωπο; Ή και ο άνθρωπος ως κορυφή της δήθεν εξέλιξης, αποτελεί σωτήριο είδος διάσωσης της φύσης ή μήπως είναι αυτός που προκαλεί την ανισορροπία της και την εξαφάνιση των ειδών;
Η «φυσική επιλογή» υποβοηθείται από τη θεωρία της «σεξουαλικής επιλογής» σύμφωνα με την οποία, από τα αρσενικά ζωάκια μόνο εκείνα που ήταν προικισμένα με ιδιαίτερα κάλλη, είχαν τύχη να βρίσκουν σύντροφο και να διαιωνίζουν έτσι προς το καλύτερο το είδος τους, μέχρι να φθάσουν στον άνθρωπο, ενώ τα λοιπά ήταν καταδικασμένα να εξαφανιστούν κάτω από τη περιφρόνηση του θηλυκού- θεωρία που δεν συμφωνεί ούτε με αποδείξεις, ούτε με τη λογική.
Κάρολου Δαρβίνου «Η Καταγωγή του Ανθρώπου και η Σεξουαλική Επιλογή»
Ίσως το μόνο που προσφέρει είναι η παρηγοριά, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τα καλύτερα του κάθε είδους άγρια ζώα. Θα επιθυμούσα να κατάγομαι από τον ηρωϊκό μικρό πίθηκο, που αψήφισε τον επικίνδυνο εχθρό του για να σώσει τον φύλακά του, παρά από ένα άγριο που ευχαριστιέται να βασανίζει τους άλλους.
C. Darwin Part II p.404 Μετάφραση Γ. Βιστάκη Τόμος 13 , σελ.334.
Εικασία, πόθος αλλά οπωσδήποτε όχι επιστήμη.
Το συμπέρασμα δεν αλλάζει και με την επίκληση των θεωριών της κληρονομικότητας και της αχρηστίας οργάνων. Κατά τη κληρονομικότητα, μεταβιβάζεται στους απογόνους ότι βρίσκεται στους προγόνους. Έτσι διαιωνίζεται κάθε είδος, ΔΕΝ μεταμορφώνεται ένα είδος σε κάποιο άλλο. Κατά τη θεωρία του Δαρβίνου, περί αχρηστίας οργάνων, θεωρείται ότι η αχρηστία ενός οργάνου δεν ενέχει την αντικατάστασή του από κάποιο άλλο άλλα ότι οδηγεί στη δημιουργία ενός άλλου ζωϊκού οργανισμού. Υπονοείται ότι το ψάρι δεν χρησιμοποιούσε κάποια όργανα και έτσι μεταβλήθηκε σε πτηνό; Ή ο σκύλος σε πίθηκο; Ή μήπως ο μονοκύτταρος οργανισμός απέβαλε τμήματά του και οδηγήθηκε στο να γίνει πολυκύτταρος;
Βιβλιογραφία:
Αρεοπαγίτη Ανδρέα Ν. Κατράκη «Η Αμφισβήτηση του Θεού και οι Αντιμαχόμενες Αποδείξεις»
Dr. Duane T. Gish, Ph.D. Evolution the Fossils Say No

$ Charles Darwin: The descent of man and selection inrelation to sex. Indoduction by John Tyler Bonner and Robert M. May, Princeton University Press, Priceton, New Jersey. P. 85 Ο άνθρωπος επειδή είναι ζώο κοινωνικό, είναι επίσης πιθανό πως πρέπει να κληρονόμησε μια τάση να είναι πιστός στον σύντροφό του, ιδιότητα που είναι κοινή στα περισσότερα ζώα.


Η δημιουργία των χερσαίων ζώων - Η θεωρία της εξελίξεως....
________________________________________
Απομαγνητοφωνημένη Ομιλία – Καταπέλτης του μακαριστού Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, σχετική με τη θεωρία της εξελίξεως
________________________________________
Ήδη εισερχόμεθα παιδιά εις την 6ην δημιουργικήν ημέραν την και τελευταίαν, αναφερόμενοι εις την δημιουργία των χερσαίων ζώων και την δημιουργία του ανθρώπου. Διότι την 6η ημέρα δημιουργήθηκε και ο άνθρωπος. Δια τον οποίον βεβαίως και ιδιαιτέρως και δια πολλών θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε που τελειώνοντας από την Χριστιανική Κοσμολογία εισερχόμεθα εις την Χριστιανική Ανθρωπολογία).
Σας διαβάζω το ιερό κείμενο:
‘'Και είπεν ο Θεός• εξαγαγέτω η γη ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα και ερπετά και θηρία της γης κατά γένος• και εγένετο ούτως.
Και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γης κατά γένος, και τα κτήνη κατά γένος και πάντα τα ερπετά της γης κατά γένος αυτών• και είδεν ο Θεός ότι καλά''.
Και μετά ταύτα προχωρά εις την δημιουργίαν του ανθρώπου.
Βλέπομε εδώ τον Θεό να έρχεται σε μια καινούρια δημιουργική πράξη και να λέγη, η γη να εξαγάγη «ψυχήν ζώσαν κατά γένος». Που να αποτελείται αυτή η ψυχή η ζώσα από τετράποδα, από ερπετά και θηρία. Βέβαια, επειδή πάντοτε είναι δημώδης η έκθεση των όσων περιγράφει ο ιερός συγγραφεύς, γι' αυτό το λόγο θα λέγαμε ότι τα τετράποδα είναι τα οικιακά ζώα. Τα θηρία δεν είναι τα θηρία του δάσους, αλλά απλώς εκείνα που δεν είναι οικιακά. Και τα ερπετά, τα γνωστά μας ερπετά. Εκείνα τα οποία ή δεν έχουν πόδια ή έχουν μικρά πόδια, που δίδεται η εντύπωσης ότι έρπον επί της γης. Ένα φίδι πραγματικός έρπει επί της γης. Μία σαύρα ή ένας κροκόδειλος διότι ο κροκόδειλος είναι μία σαύρα στην πραγματικότητα, δεν είναι φίδι. Έχει πόδια. Έχει τέσσερα πόδια. Αλλά επειδή είναι πολύ χαμηλά τα πόδια, γι' αυτό δίδει γενικώς την εντύπωση ότι έρπει επί γης. Συνεπώς έχομε εδώ τρεις κατηγορίες:
Τα οικιακά ζώα, ήτοι τα εξημερωμένα ζώα, τα ζώα τα οποία δεν είναι εξημερωμένα και τα ερπετά, τα οποία βεβαίως δεν εξημερούνται όπως και τα ψάρια δεν εξημερούνται είναι γνωστό. Έτσι κλείνει με τη δημιουργία των ζώων την 6ην ημέραν, κλείνει το ζωικό βασίλειο.
Εκείνο το οποίο δεν θα ήθελα βέβαια να μείνω πολύ, στο σημείο της δημιουργίας των ζώων, παρ' ότι αν έπρεπε να μιμηθώ τον Μ. Βασίλειο στην Έκθεση της Εξαημέρου, να διηγούμαι περιστατικά διάφορα από το ζωικό βασίλειο, όπως πάρα πολύ γρήγορα σας είπα την περασμένη φορά κάτι από την ζωή των εντόμων, θα ενθυμείσθε , κάτι πάρα πολύ γρήγορα για την μέλισσα κ.τλ. θα ‘πρεπε εδώ αλήθεια ώρες των ωρών να καθόμαστε και να περιγράφαμε τα ζώα. Είναι τόσο μεγαλειώδες η κατασκευή τους, έχουν τόσα θαυμαστά πράγματα, η ζωή τους είναι τόσο θαυμαστή, ώστε πραγματικά θα ήταν ευτύχημα, αν αγαπήσετε να μελετάτε και να διαβάζετε, έξω από τα σχολικά σας βιβλία, την ζωή της φύσεως. Γενικά των φυτών και των ζώων. Ερπετών, τετραπόδων, πτηνών, εντόμων, ψαριών κ.λ.π. Να το αγαπάτε αυτό. Μην αγαπάτε να διαβάζετε άλλα βιβλία, από ‘κείνα τα οποία καταστρέφουν και φθείρουν την ψυχή, ιδίως την νεανική. Αγαπάτε να διαβάζετε τέτοια βιβλία. Τα οποία θα σας βοηθήσουν, θα σας δώσουν πολλές γνώσεις, θα σας κάνουν να προσεγγίζετε πιο πολύ στην φύσιν, να θαυμάζετε τον Θεό, την σοφία του, την αγάπη του. Και έτσι θα καλλιεργείται με τον τρόπο αυτό η ψυχή σας, το συναίσθημα σας, ο νους σας η παρατηρητικότητα σας. Όλα αυτά είναι πολύ σπουδαία στοιχεία και σας τα συνιστώ. Δεν θα μείνω λοιπόν σ' αυτά. Δεν θα μείνω γιατί πραγματικά θ' αργήσουμε, έχομε πάρα πολλά θέματα να κάνομε και δεν θα πρέπει να μείνωμε περισσότερο.

Θα 'θελα μόνο αναφερόμενος στην 6ην δημιουργική ημέρα, που έχομε την δημιουργία των ζώων, των χερσαίων, σε ένα μόνο σημείο. Όταν διάβαζα το ιερό κείμενο, προσέξατε ετόνιζα, με την φωνή μου την έκφραση «κατά γένος». Την οποία μέσα σε τρεις γραμμές που αναφέρει ο ιερός συγγραφέας, ο Μωυσής, την δημιουργία των χερσαίων ζώων, την έκφραση ‘'κατά γένος'' την αναφέρει πέντε φορές! Τι σημαίνει αυτό; Ας μου επιτραπή να πω την έκφραση ‘'ως να εγνώριζε τι θα εγένετο κάποτε εις τους ανθρώπους, τι θεωρίες θα επικρατούσαν'' και τρόπον τινά διασφαλίζει το ιερό κείμενο την απάντηση για εκείνα τα οποία θα ελέγοντο από τους ανθρώπους, για να τους δώσει αποστομωτική απάντηση, ότι εκείνα τα οποία ισχυρίζεσθε και έχετε σαν θεωρίες δεν είναι σωστά. Με καταλάβατε τι θέλω να πω. Για τη θεωρία της εξελίξεως. Που οπωσδήποτε είναι μία θεωρία η οποία ξεπέρασε στην διατύπωσή της τα 100 χρόνια, όπως θα δούμε στη συνέχεια, και που την απάντησή την παίρνει ήδη παρ' ότι μοιάζει, ότι κάτι θα μιλούσε γι΄ αυτήν η Αγία Γραφή: Αυτό το «κατά γένος» είναι η απάντηση. Ότι δεν έχομε εξέλιξη, διότι ο Θεός δημιουργεί τα γένη. Αυτή είναι η απάντησης. Κι επειδή η θεωρία αυτή όπως με πληροφόρησε κάποιος ότι είναι γραμμένη στο εγχειρίδιο της Βιολογίας σας, το σχολικό σας εγχείριο, δεν θα ήθελα να μείνω πολύ, υποθέτω ότι την γνωρίζετε. Όπως ακόμη δεν θα ήθελα να μείνω κι αν ακόμη δεν ήταν στο εγχειρίδιό, διότι ουσιαστικώς είναι ξεπερασμένη. Παρ' ότι μοιάζει, και θα σας πω παρακάτω γιατί μοιάζει ότι η θεωρία ατή είναι στο προσκήνιο. Έτσι ειλικρινά θα βαριόμουνα, ε, ας πω τη λέξη θα βαριόμουνα, θα οκνούσα. Μα αναφέρομαι σε πράγματα τα οποία ξεπεράστηκαν πια ουσιαστικά, αρά πάρα ταύτα πιπιλίζοντας διαρκώς από τους ανθρώπους και κάνουν ζημιά. Γι' αυτό προσπαθώ να κατανικήσω αυτή μου την οκνότητα, την τεμπελιά μου, για να σας αναφερθώ στην θεωρία αυτή, μόνο και μόνο για να σας προφυλάξω από του να δεχτείτε πράγματα τα οποία μπορεί να σας οδηγήσουν σε καταστάσεις που ούτε θα το φανταζόσασταν ποτέ.
Όταν λέμε θεωρία της εξελίξεως τι εννοούμε; Κατ' αρχάς, πρέπει να σας πω ότι εκείνος ο οποίος την διετύπωσε είναι ο Darvin, ο Δαρβίνος, Άγγλος, ο οποίος έζησε τον προπερασμένο αιώνα και διετύπωσε τη θεωρία του σε ένα βιβλίο που το εξέδωσε το 1859, με τον τίτλο «Η καταγωγή των ειδών επί τη βάσει της φυσικής επιλογής». Ο Δαρβίνος ήτο φυτοτεχνικός και ζωοτεχνικός. Δεν ήτο ακριβώς επιστήμων. Αλλά ένας τεχνικός θα λέγαμε, ένας ζωοτεχνικός και φυτοτεχνικός. Έκανε πολλά ταξίδια. Ιδίως στη Νότιο Αμερική. Είχε παρατηρητικότητα. Είχε ένα αγρόκτημά. Έκανε παρατηρήσεις στα κουνέλια που είχε στο αγρόκτημά του. Και άρχισε να σκέπτεται μερικά πράγματα που βεβαίως πάντοτε ετίθοντο εις τον άνθρωπο, όλη αυτή η ποικιλία των ζωντανών οργανισμών, έχει κανένα σύνδεσμο μεταξύ της; Έχομε όλα αυτά τα ζώα. Αυτά τα ζώα πώς υπάρχουν; Υπάρχουν αυτοτελώς ή υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους;
Αν μάλιστα δει κανένας πάρτε τα θηλαστικά. Βλέπετε τα θηλαστικά έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Πάρτε τα πτηνά. Έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Τα ψάρια κοινά χαρακτηριστικά. Επανέρχομαι στα θηλαστικά. Τι είναι τα θηλαστικά; Όλα τα θηλαστικά έχουν τρίχωμα. Ενώ όλα τα πτηνά έχουν πτέρωμα. Ένα χαρακτηριστικό λοιπόν είναι ότι έχομε τρίχωμα. Ακόμα βλέπουμε τα θηλαστικά να γεννούν ζωντανά. Ενώ τα ψάρια να γεννούν αυγά. Βέβαια θα μου πείτε έχομε τη φώκια, έχομε το δελφίνι, την φάλαινα. Αυτά είναι ψάρια; Αναφέρονται στα κήτη. Πλην όμως αυτά δεν είναι ψάρια. Δεν ξέρω αν έχετε υπόψη σας ότι αυτά γεννούν ζωντανά. Ότι η φώκια επί παραδείγματι, η οποία βγαίνει και στην ξηρά, λιάζεται, δεν είναι δηλαδή ένα ψάρι η φώκια. Έχει βέβαια μια ουρά γιατί πρέπει να κολυμπά, και πτερύγια, αφού το πλείστον της ζωής της το έχει μέσα στο νερό, αλλά βγαίνει έξω. Δεν έχει βράγχια. Έχει πνεύμονες. Είναι θηλαστικόν. Γεννάει ζωντανά. Η φάλαινα το ίδιο. Η φάλαινα έχει τη δυνατότητα να κρατάει πολύ αέρα μέσα στους πνεύμονές της και να μένει πολύ ώρα κάτω από το νερό. Κατόπιν όμως όταν τελειώσει αυτός ο αέρας θα βγει στην επιφάνεια και θα πάρει αέρα. Γιατί δεν διαθέτει βράγχια όπως διαθέτει ένα ψάρι. Ή ο βάτραχος, είναι αμφίβιον. Ο βάτραχος έχει και βράγχια έχει και πνεύμονες. Δύναται να ζει εξίσου καλά και στο νερό μέσα και στον ατμοσφαιρικό αέρα. Εκτός από αυτές τις εξαιρέσεις, οι οποίες βεβαίως στάθηκαν άξιες παρατηρήσεως, θα το δούμε λίγο πιο κάτω γιατί, τα ζώα μπορούν να καταταχθούν σε γενικά χαρακτηριστικά. Όπως ξαναλέω, άλλη μία φορά έχομε τα θηλαστικά. Έχουν ομοιότητες μεταξύ τους. Αλλά, έχουν όμως και ανομοιότητες. Βασικά είναι οι ομοιότητες περισσότερες, από τις ανομοιότητες, στην κάθε κατηγορία. Υπάρχει καμία σχέση;
Βέβαια ο Δαρβίνος δεν έφτασε στο σημείο να πει αν η γάτα, ο σκύλος, το πρόβατο, η κατσίκα, η αγελάδα, που είναι ζώα και έχουν τρίχωμα, είναι θηλαστικά, γεννούν, θηλάζουν, η αγελάδα μάλιστα εγκυμονεί εννέα μήνες, -έχει η αγελάδα καμία σχέση με τη γυναίκα; Που εγκυμονεί 9 μήνες; Δηλαδή έχει σχέση το θηλαστικό, το ζώο με τον άνθρωπο; Κι ο άνθρωπος έχει τρίχωμα, όπως και το θηλαστικό. Έχει καμία σχέση; Έχομε δύο μάτια. Έχομε δύο αυτιά, έχομε μία μύτη, έχομε ένα στόμα, έχομε ένα κεφάλι. Αυτά είναι γενικά χαρακτηριστικά, που μοιάζουν πάρα πολύ μεταξύ τους. Υπάρχει σχέσις; Αυτό το ερώτημα πάντοτε ετίθετο εις τους ανθρώπους.
Ο Δαρβίνος λοιπόν, άρχισε να κάνει μια κατάταξη των πραγμάτων και να προσπαθεί να βρει μιαν άκρη, για να απαντήσει στο θέμα αυτό. Προσέξτε πριν προχωρήσω. Δεν θα σας κάνω πλήρη ανάλυση της θεωρίας της εξελίξεως. Λίγα πραγματάκια μόνο έτσι για να έχετε μία εικόνα. Δεν θα πω πάρα πολλά πράγματα. Παρατήρησε λοιπόν ο Δαρβίνος το εξής: ότι μέσα στη φύση, ανάμεσα στα ζώα, υπάρχει ένας αγώνας υπάρξεως. Ένα μικρό παράδειγμα, μια και ο άνθρωπος σαν ζωοτέχνης είχε εκτροφείο κουνελιών. Στο κτήμα του. Παρετήρησε λοιπόν, και το παρατηρούμε και εμείς - συνέπεσε κάποτε να έχουμε κουνέλια όταν ήμουνα μικρός, το παρατηρούσε κι εγώ αυτό - ότι μια κουνέλα μπορεί να κάνει δέκα κουνελάκια. Τα κουνελάκια αυτά δεν έχουν όλα την ίδια σωματική κατασκευή, δηλαδή όλα τα κουνελάκια είναι, το ένα μπορεί να είναι πιο δυναμωμένο και το άλλο πιο ασθενικό. Όπως και στα παιδιά που βλέπομε, μια γυναίκα που γεννάει παιδιά, όλα τα παιδιά της δεν είναι της ίδιας υγείας. Και της ίδιας δυνάμεως. Αλλά να πάρω τη μία γέννα μιας κουνέλας. Αυτά τα δέκα κουνελάκια διαθέτουνε μια α,β,γ,δ ζωτικότητα και ενεργητικότητα. Όταν η κουνέλα μπει, διαθέτοντας, ας πούμε οκτώ μαστούς, - δε λέω πόσους μαστούς έχει η κουνέλα, παράδειγμα τώρα λέω, προσέξτε με, παράδειγμα λέω - τα κουνελάκια είναι δέκα. Οι μαστοί είναι οκτώ. Συνεπώς δύο κουνελάκια δεν πρέπει να θηλάσουν. Τα δύο αυτά κουνελάκια που δεν πρέπει να θηλάσουν κατ' ανάγκη θα είναι τα πιο ασθενικά. Δε θα' χουνε τη δύναμη. Γιατί τα άλλα θα έχουν τη δύναμη να πάνε να ορμήσουν στους μαστούς της μάνας τους, ν' αρχίσουν να θηλάζουν. Θα πρέπει αυτά τα δύο που θα μείνουν απ' έξω - και το βλέπομε αυτό - θα πάνε να βγάλουν τα αντίστοιχα δύο για να πάνε αυτά. Εκείνα τα οποία βγήκαν, την όρεξη που διαθέτουν, θα πάνε να βγάλουν άλλα δύο, και γίνεται ένας αγώνας για να θηλάσουν. Και στη γάτα θα το έχετε δει αυτό, πολύ απλά. Αν η γάτα κάνει πέντε γατάκια κι έχει τέσσερις μαστούς, παράδειγμα λέω, να περισσεύει ένα, αυτό τι θα κάνει ανά πάσα στιγμή; Θα τρυπώνει να πάει να θηλάσει. Αλλά αν υποτεθεί όμως ότι το κουνελάκι αυτό ή τα κουνελάκια αυτά τα δύο είναι ασθενικά, θα παραμερίζονται διαρκώς από τα ζωτικότερα. Και τότε σιγά σιγά θα αδυνατίζουν, δε θα μπορέσουν να μεγαλώσουν, κάποια φορά θα ψοφήσουν. Αυτό το παρατήρησε ο ζωοτέχνης Δαρβίνος.
Σκέφτηκε όμως, όπως κάθε καλός ζωοτέχνης, αυτό να το προλάβει πιο μπροστά, και να πει: η κουνέλα μου γέννησε δέκα, εγώ έχω οκτώ μαστούς στην κουνέλα, τι θα κάνω; Θα πάρω εγώ τα δυο κουνελάκια, τα πιο αδύνατα, τα οποία εγώ θα τα διαλέξω, θα τα επιλέξω. Προσέξτε τι λέξη είπα, θα τα επιλέξω, θα κάνω επιλογή. Θα τα πάρω αυτά τα δύο, άχρηστα είναι, θα τα πετάξω. Θυμάμαι κάποτε μας είχαν φέρει στο μοναστήρι καμιά διακοσαριά πουλάκια. Κλωσσόπουλα. Μια - δυο ημερών. Τα βρήκε κάποιος στο δρόμο! Σε κάτι κουτιά μέσα. Τα είχανε πετάξει, πραγματικά. Τα έφερε στο μοναστήρι, ε είπα, πω πω πουλιά! Τώρα βέβαια μπορεί να είχε γίνει και μια επιλογή, ήτανε κοκόρια, κότες, δεν ξέρω, ό,τι θέλετε πείτε, το θέμα είναι παιδιά ότι δεν έζησε ούτε ένα! Ψόφησαν όλα. Ούτε ένα δεν έζησε. Ξέρετε γιατί; Έκαναν την τεχνική επιλογή εκεί, και είπαν ότι αυτά δε θα ζήσουν. Τα ξεχώρισαν, τα έβγαλαν, για να μην έχουν τη ζημιά στην τροφή. Να ζήσουν εκείνα τα οποία ήταν γερά. Αυτή είναι μια τεχνητή επιλογή. Και είπε ο Δαρβίνος: Αυτό που κάνω εγώ, την τεχνικήν επιλογήν, μπορεί να την κάνει η ίδια η φύσις! Και λέγεται φυσική επιλογή. Αυτή η φυσική επιλογή, πως γίνεται; Γίνεται με τον αγώνα περί υπάρξεως, δηλαδή ένας αγώνας να υπάρξεις. Ο αγώνας για να υπάρξω, πρέπει να έχω χαρακτηριστικά που να είναι καλύτερα και τελειότερα από τον διπλανό μου, το αφελφάκι μου. Αλλά όταν εγώ έχω κάποια χαρακτηριστικά καλύτερα και δυνατότερα από το αδελφάκι μου, - και εδώ έκανε το λάθος ο Δαρβίνος, γιατί σας είπα δεν ήταν επιστήμων, ήταν ζωοτέχνης - εγώ θα μεταβιβάσω τα χαρακτηριστικά που έχω στους απογόνους μου. Εγώ επέζησα. Έχω λοιπόν αποκτήσει κάποιες δυνατότητες. Τις δυνατότητές μου τώρα εγώ τις μεταβιβάζω στους απογόνους μου. Οι απόγονοί μου είναι βελτιωμένοι σε σχέση με μένα και τα εγγόνια μου είναι περισσότερο βελτιωμένα. Από βελτίωση σε βελτίωση με αυτήν την επιλογή που γίνεται από τον αγώνα περί υπάρξεως, αρχίζει το κάθε ζώο να αποκτά και κάποιες ιδιότητες που δεν τις είχε ο πρόγονός του και τις οποίες κληροδοτεί στους επιγόνους. Και έτσι, είπε ο Δαρβίνος, με τον τρόπον αυτόν έχουμε τη δημιουργία νέων ειδών.
Αλλά περιττόν να σας πω, όσον βέβαια και ν σας την είπα με απλότητα και λιγάκι με αφέλεια, αλλά μη νομίσετε, και ένα επιστημονικό βιβλίο να πάρετε, έτσι θα τα βρείτε γραμμένα, όπως σας τα είπα, όμως παιδιά θα σας έλεγα ότι το πράγμα έχει μιαν αφέλεια. Γιατί ο Δαρβίνος δεν εγνώριζε πολλά πράγματα. Σχετικά με τους κληρονομικούς παράγοντες δεν εγνώριζε εκείνα τα οποία ήδη είχε ανακαλύψει ο Μέντελ. Δεν εγνώριζε τίποτα, τίποτα, τίποτα απ' όλα αυτά και έβγαλε αυτά τα χοντρικά συμπεράσματα. Τα οποία, περιττό να σας πω ότι προσεβλήθησαν και κάποιον καιρό η θεωρία του Δαρβίνου επήγε στην άκρη.
Βεβαίως έχουμε κι άλλες θεωρίες, όπως είναι του Λαμάρκ, ο οποίος θέλησε και αυτός να πει ότι τα ζώα αποκτούν επικτήτως ιδιότητες, δυνατότητες που επιβάλλονται από την παρουσία του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα εγώ έχω δύο χέρια. Με το ένα μου χέρι κρατάω το ράσο και με το άλλο την ομπρέλα μου. Το ράσο μου είναι έτσι κατασκευασμένο που θέλω να το κρατώ γιατί άμα δεν το κρατώ θα σκουντουφλήσω. Βρέχει όμως και με το άλλο μου χέρι κρατάω την ομπρέλα. Αν υποτεθεί ότι πρέπει να έχω και μία τσάντα, δεν μπορώ να την κρατήσω αυτήν. Πρέπει να έχω τρίτο χέρι. Εκεί κάποια στιγμή ξεφυτρώνει ένα χέρι τρίτο, μη γελάσετε, το οποίο πιάνει την τσάντα την οποία έχω ανάγκη να σηκώσω. Αυτό λέει η θεωρία του Λαμάρκ. Ότι η ανάγκη δημιουργεί νέα όργανα, νέες συνθήκες, νέες καταστάσεις. Όταν θα γεννήσω παιδιά θα γεννηθούν με τρία χέρια. Σας είπα, μη γελάσετε. Λοιπόν, τι σημαίνει ότι κληροδοτούνται οι επίκτητες ιδιότητες. Αλλά, παιδιά, αυτό είναι πάρα πολύ αντιεπιστημονικό. Ξέπεσε όμως και ο Λαμαρκισμός, γιατί απλούστατα παρετηρήθη ότι δεν είναι δυνατό αυτό παρά μόνο σε πολύ περιορισμένες περιπτώσεις. Που τελικά δεν έχουμε μεταβίβαση από το ένα γένος στο άλλο γένος.
Αλλά, για σταθείτε θα μου πείτε. Εδώ τώρα εχουμε λοιπόν μία θεωρία που λέγεται της εξελίξεως. Έπρεπε να σας το πω από την αρχή, σας το λέω τώρα. Όταν λέμε «εξέλιξη» τι εννοούμε; Έχουμε δύο περιπτώσεις εξελίξεως: Η μία περίπτωσις είναι όταν βλέπουμε να έχουμε τη δημιουργία των όντων είτε στο φυτικό είτε στο ζωικό βασίλειο, από τα ατελέστερα εις τα τελειότερα. Αν ρίξετε μια ματιά στο βιβλίο της Γενέσεως, στο πρώτο κεφάλαιο, όπως τα είπαμε εδώ, δεν είναι καθόλου δύσκολο να το παρατηρήσετε αμέσως. Στα φυτά τι έχομε; Πρώτα έχουμε την πόα, το χορτάρι, τα ατελή φυτά, τα άξυλα φυτά, τα άκορμα φυτά, δεν έχουν κορμό, δεν έχουν ξύλο, τα θαμνώδη. Μετά τι έχομε; Έχομε τα ξυλώδη φυτά με πλήρεις καρπούς, κανονικούς. Από τα ατελέστερα στα τελειότερα φυτά. Στα ζώα; Έχομε τα ψάρια, έχομε τα πτηνά που είναι τελειότερα από τα ψάρια, και έχομε τα θηλαστικά που είναι τελειότερα από τα πτηνά. Να λοιπόν μία εξέλιξη. Η πρώτη λοιπόν μορφή εξελίξεως είναι ότι πάμε από τα ατελέστερα στα τελειότερα. Το θέμα είναι σαφές. Ότι στην Αγία Γραφή αναφέρεται, φαίνεται, εκτίθεται αυτή η εξέλιξις. Φυσικά ο Θεός τη δημιουργεί και πάλι από τα ατελέστερα στα τελειότερα. Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση εξελίξεως. Δεν εννοούσε αυτή ο Δαρβίνος. Ούτε εννοούν αυτή την εξέλιξη οι εξελικτικοί. Αλλά πώς μπορεί να περνώ από τα ατελέστερα στα τελειότερα; Ο Θεός δημιουργεί ή υπάρχει κάποιος παράγων ο οποίος είναι έξω από το Θεό που δημιουργεί; Και ποιος είναι αυτός ο παράγων; Ή αν ο Θεός έκανε τα ψάρια, εκεί τι έλεγε, - είδατε σε όλες τις περιπτώσεις, κατά γένος, κατά γένος, κατά πλησμονή το λέει αυτό, κατά γένος - πήρε κάποιο ψάρι ο Θεός και του έβαλε φτερά και το έκανε πουλί να πετάξει; Ή τα ψάρια είναι εκεί που είναι και ο Θεός κάνει καινούργια δημιουργική πράξη, εντελώς καινούργια ώστε να μην έχει καμία σχέση το πτηνό που θα φτιάξει με τα ψάρια; Τι είναι; Ό,τι και να' ναι το θέμα είναι ότι η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Θεός «κατά γένος εδημιούργησε αυτά». Κι ότι δεν περνούσε ο Θεός από το ένα γένος στο άλλο, έστω κι αν ήταν δικαίωμά του να το κάνει, δικό του θέμα είναι, δυνατός είναι ο Θεός, ό,τι θέλει κάνει. Αλλά βλέπομε όμως ότι δεν περνάει, ο Θεός όπως δημιουργεί, από το ένα γένος στο άλλο.
Αυτά που σας λέω για τη θεωρία της εξελίξεως, πρέπει να σας πω και κάτι ακόμα. Ότι δεν θα μιλήσω για τον άνθρωπο. Θ μιλήσω για τον άνθρωπο - στην θεωρία της εξελίξεως - όταν θα φτάσουμε εις την δημιουργία του ανθρώπου. Σήμερα δεν θα σας μιλήσω για τον άνθρωπο.
Έτσι παρετηρήθη το εξής παιδιά: Ή μάλλον έγινε το εξής: η θεωρία της εξελίξεως κινείται στο δεύτερο. Με την δευτέρα έννοια της εξελίξεως, δηλαδή πώς θα δικαιολογήσω, πώς θα ερμηνεύσω το πέρασμα από το ένα ζώο στο άλλο ζώο. Αυτό λέγεται θεωρία της εξελίξεως. Κι όχι όπως εκτίθενται μέσα στο βιβλίο της Γενέσεως, ότι περνάω από τα ατελέστερα εις τα τελειότερα όντα. Αλλά εδώ παρατηρούμς το εξής: βέβαια είναι και η θεωρία των μεταλλαγών, του Ντεβρύ. Τι να σας πω για αυτά όλα, είναι πάρα πολλά, αλλά σας είπα ότι δεν θα' θελα να σας πω πολλά, παρά μόνο ότι υπήρξε και η αντίθετη θεωρία, την οποία υποστήριξε κάποιος Πωλ Μπύχνερ, ως εξής: όπως επί παραδείγματι, ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο; Που σας είπα δεν θα μιλήσω για τον άνθρωπο αυτή τη στιγμή. Πάντως εκ του ατελεστέρου όντος προς το τελειότερο, τον άνθρωπο; Ο Μπύχνερ υποστήριξε το αντίθετο, ότι ο πίθηκος κατάγεται από τον άνθρωπο. Πώς γίνεται, λέγει, αυτό; Διότι εκφυλίστηκε ο άνθρωπος και στον εκφυλισμό του παρήγαγε τον πίθηκον. Φυσικά δεν είναι σωστό αυτό. Ούτε ότι ο πίθηκος έφερε τον άνθρωπον (η θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου), ούτε ο εκφυλισμένος άνθρωπος δημιουργεί τον πίθηκον (η θεωρία του Μπύχνερ). Ένα είναι αληθές: Η αδυναμία της θεωρίας να εξηγήσει το πώς έχουμε το πέρασμα από το ένα γένος στο άλλο γένος. Πως μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη σύνδεση, σύνδεση των γενών. Δηλαδή με άλλα λόγια είναι αυτό που λέμε: Θεωρία! Τι θα πει θεωρία; Θεωρία θα πει ένα επιστημονικό πιστεύω. Προσέξτε αυτό το σημείο. Αυτά θέλω να κρατήσετε. Η θεωρία δεν είναι επιστημονική αλήθεια. Στηρίζεται σε μερικές παρατηρήσεις, αλλά ουδέποτε όμως είναι επιστημονική αλήθεια. Από πού ξεκινάει; Ξεκινάει από μία εικασία, από μία φαντασία, ή από μία διαίσθηση του επιστήμονος. Κατόπιν κάνει μια υπόθεση. Χτίζει μία θεωρία και προσπαθεί να την αποδείξει. Με τα δεδομένα των παρατηρήσεων που έχει ή της διαισθήσεως που διαθέτει. Αν τα δεδομένα αυτά επαληθεύσουν τη θεωρία, αλλά την επαληθεύουν εν παντί τόπω και χρόνω από οποιονδήποτε, απ' οπουδήποτε, τότε η θεωρία αυτή η επιστημονική γίνεται επιστημονική αλήθεια. Και πια δεν χωράει τίποτε, είναι αλήθεια επιστημονική. Τέρμα., δεν υπάρχει καμία αντίθεσις. Μέχρι που να γίνει επιστημονική αλήθεια είναι επιστημονική θεωρία. Αλλά εάν είναι επιστημονική θεωρία, δύναται να αντικατασταθεί από μία άλλη θεωρία τελειότερη. Και πράγματι έχουν περάσει από το 1859, 124 χρόνια μέχρι σήμερα που έχουμε τη θεωρία του Δαρβίνου, υπήρχαν εποχές που ξεχάστηκε και ξανάρθε πάλι στην επιφάνεια. Που δείχνει ότι δεν είναι επιστημονική αλήθεια. Συνεπώς δεν μπορούμε να λέμε ότι οπωσδήποτε έχομε την καταγωγή των ειδών κατά εξελικτικό τρόπο.
Εδώ μάλιστα ένας καθηγητής ξένος έλεγε τα εξής: Είναι ή δεν είναι κανείς οπαδός της θεωρίας της εξελίξεως όχι δια λόγους που προέρχονται εκ της Φυσικής Ιστορίας, αλλά αναλόγως των φιλοσοφικών του γνωμών. Τι θα πει αυτό; Α εδώ προσέξτε. Εδώ θα δούμε μια ματιά στην ιστορία των πραγμάτων. Το ξέρετε ότι η θεωρία του Δαρβίνου είναι μία θεωρία που ποτέ δεν έπιασε το θέμα άνθρωπος; Ανακάλυψαν εκείνοι που θέλησαν να υποστηρίξουν ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, ότι ουδέποτε ο Δαρβίνος είπε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο. Σας κάνει εντύπωση; Το ξέρετε ότι ουδέποτε ο Δαρβίνος διεκήρυξε ότι δεν πιστεύει εις τον Θεόν; Τότε; Περί τίνος πρόκειται; Να σας πω περί τίνος πρόκειται.
Όταν διετυπώθη η θεωρία του Δαρβίνου, ο υλισμός που μεσουρανούσε τον περασμένο αιώνα, και υλισμός είναι το σύστημα εκείνο το φιλοσοφικό που απορρίπτει την έννοια του Θεού και συνεπώς τη δημιουργία. Δέχεται την ύλη αιωνία, αυθύπαρκτον και αυτοδημιουργούσα. Η ίδια η φύσις δημιουργεί τον εαυτό της. Αυτό λέγεται υλισμός. Επειδή δε επικρατούσε ο υλισμός τον περασμένο αιώνα, όταν είδε την θεωρία του Δαρβίνου γαντζώθηκε από την θεωρία του Δαρβίνου, γιατί λέτε; Και προχώρησε παραπέρα από τη θεωρία όπως τη διετύπωσε ο Δαρβίνος. Γιατί λέτε; Για να αποδείξει ότι αν ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και ο πίθηκος από το παραπέρα ζώο και από το παραπέρα, και φθάνομε σε ένα μονοκύτταρο οργανισμό και ο μονοκύτταρος οργανισμός έγινε μόνος του από την νεκρά ύλη, κατά την αυτόματη γένεση, που σας είχα πει σε ένα περασμένο μας μάθημα, τότε δεν υπάρχει Θεός. Κι άμα δεν υπάρχει Θεός τότε δεν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό για τις πράξεις μας σε κανέναν. Να το πω έτσι απλά; Πολύ απλά. Τότε είναι περιττό να πιστεύω ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος. Εκείνο που ενοχλεί τον άνθρωπο είναι αυτή η μεταφυσική θέση ότι υπάρχει κρίσις. Υπάρχει κόλαση και παράδεισος. Αν υπάρχει κόλαση πρέπει να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει; Και για να πω ότι δεν υπάρχει κόλαση θα πω ότι δεν υπάρχει Θεός. Αλλά πότε θα το πω αυτό; Θα το πω όταν δεν θα θέλω να αλλάξω την ζωή μου. Διότι υπάρχουνε δύο θέσεις: Ή θα αλλάξω τη ζωή μου απέναντι στο Θεό και θα συμμορφωθώ με το θέλημά του ή θα πω δεν υπάρχει Θεός και θα μείνω στο δικό μου το θέλημα. Ένα από τα δύο. Αν προτιμήσω τελικά να πω δεν υπάρχει Θεός, τότε οπωσδήποτε την έχω ανάγκη τη θεωρία της εξελίξεως. Για να υποστηρίξω ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και συνεπώς - τώρα σας μιλάω για τον άνθρωπο, δε σας μίλησα ακόμα για την θεωρία στον τομέα «άνθρωπος», θα σας μιλήσω εν καιρώ - για να πω ότι δεν υπάρχει θεός.
Μόνο αυτό; Είναι και κάτι άλλο. Ακόμη και από πλευράς κοινωνικής ζωής δεν θα έχω ευθύνες. Είναι αδιανόητο όταν με πάνε στο δικαστήριο γιατί έσπασα μια βιτρίνα ζαχαροπλαστείου, ρήμαξα τα γλυκά, σπάζω το τζάμι, βουτάω με τα χέρια μου - με συγχωρείτε που μιλάω έτσι - βουτάω γλυκά, με πιάνει ο χωροφύλακας, «έλα εδώ, τι κάνεις;» «Τίποτα. Αυτό που κάνει και μία γάτα. Πηδάει στο τραπέζι, στον πάγκο του ψαρά, αρπάζει ένα ψάρι γιατί τόθελε. Πείνασε, της μύρισε το ψάρι και το άρπαξε. Η γάτα έχει ευθύνη γιατί έφαγε το ψάρι; Θα δώσει λογαριασμό η γάτα γιατί έφαγε το ψάρι; Όχι γιατί είναι ζώο. Λοιπόν αφού κι εγώ είμαι ζώο (με γεια μου με χαρά μου) κατάγομαι από τον πίθηκο, τι λόγο έχω να δώσω ενώπιον Θεού και ενώπιον Δικαστηρίων και ανθρώπων και κοινωνίας κλπ;
Κι επειδή στην εποχή μας δε μεσουρανεί ο θεωρητικός υλισμός, ο θεωρητικός υλισμός μεσουράνησε στον περασμένο αιώνα, στον αιώνα μας τον 20ον, γιατί από θεωρητικής και επιστημονικής πλευράς ο υλισμός είναι χρεωκοπημένος. Αλλά στον αιώνα μας έχουμε τους καρπούς του υλισμού, που θεμελιώθηκε θεωρητικά τον περασμένο αιώνα. Και ζούμε τους καρπούς. Δηλαδή σήμερα έχομε την υλιστική ζωή. Τον υλιστικό τρόπο του σκέπτεσθαι. Και επειδή υπάρχουν συστήματα, πείτε κοινωνικά πείτε φιλοσοφικά - πιστεύω να με καταλαβαίνετε τώρα μ' αυτά που λέω - τα οποία έχουν υλιστικήν βάσιν, αρνούνται τον Θεόν, αναμφισβήτητα έχουν πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη να στηριχθούν δήθεν θεωρητικά από τη θεωρία της εξελίξεως. Για αυτό το λόγο στις μέρες μας - ποιες μέρες μας; - να, τώρα, τελευταία χρόνια, πολύ λίγα τελευταία χρόνια, για την Ελλάδα λέω, προσέξτε με αυτή τη στιγμή, για την Ελλάδα. Ξαναβγήκαν από το μουχλιασμένο χρονοντούλαπο αυτές οι μουχλιασμένες πραγματικά θεωρίες, φρεσκαρίστηκαν, ξανατυπώθηκαν σε καινούρια βιβλία με χαρτί ιλλουστρασιόν, θεωρίες που βάλανε και σκίτσα κλπ, κλπ και τη σερβιρίζουν σαν την τελευταία λέξη της επιστήμης. Γιατί έχουν ανάγκη να στηριχθούν. Αυτή είναι η θεωρία της εξελίξεως. Τίποτε άλλο.
Τι να σας πω; Να σας πω για τον Χένκελ; Αυτόν τον Γερμανό , ο οποίος μετά το 1920, κάπου εκεί, είχε διατυπώσει, ακούστε, ακούστε, είχε διατυπώσει ότι κατάγεται ο άνθρωπος από εκείνο κι εκείνο κι εκείνο το ζώο και πήρε τα έμβρυα αυτών των διαφόρων ζώων, τα φωτογράφησε και τα παρουσίασε και είπε: Ορίστε από πού κατάγεται ο άνθρωπος. Και συνεργάτες του και άλλοι επιστήμονες, στο Βερολίνο έγινε αυτό, διαπίστωσαν - πω, πω για έναν επιστήμονα τι βαρύ που είναι - την πλαστογραφία που έκανε! Πλαστογραφία! Και έγραψε τότε μια εφημερίδα του Βερολίνου με πηχυαία γράμματα την πλαστογραφία του Χένκελ. Τι εξυπηρετούσε η πλαστογραφία του Χένκελ; Τον υλισμόν.
¨Η να πω - θα σας το πω όμως ξανά όταν θα φτάσουμε εκεί - δια το κρανίο του Πιλντάουν, που το βρήκανε εις το Πιλντάουν της Αγγλίας και ήτανε το κρανίο, έδειχνε για κρανίο ανθρώπου και σαγόνι πιθήκου. Και είπαν: βρήκαμε τον πιθηκάνθρωπο! Τυμπανισμοί επιστημονικοί. Κάθησαν και το ψάξαν καλά καλά καλά καλά, ανακάλυψαν ότι το κρανίο ήταν τέλειου ανθρώπου και δη συγχρόνου. ¨εψαξαν καλά καλά και το σαγόνι και βρήκανε ότι ήτανε σαγόνι πιθήκου, μαϊμούς. Πάντως είπαν, σπουδαίο εύρημα αυτό. Μπήκε και αυτό πλάι στον άνθρωπο του Νεάντερταλ. Που είναι στη Γερμανία το Νεάντερταλ. Εκεί βρήκαν ένα κρανίο, θα τα πούμε όταν φτάσουμε στον άνθρωπο. Αποτέλεσμα: ανακαλύφθηκε παιδιά λίγο προ του 1960, έχω τα αποκόμματα μαζί μου, των εφημερίδων που τότε εδημοσίευσαν το περιστατικό. Όσο μπορείτε να βλέπετε, εδώ, «απατεώνες και επιστήμη». Βλέπετε; «Απατεώνες και επιστήμη». Το γράφει το άρθρο αυτό ο καθηγητής της Βιολογίας, ο Κούμαρης. Ο Γιάννης Κούμαρης, τακτικός καθηγητής, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Λοιπόν, το γράφει το άρθρο αυτό. Και αναφέρεται στο θέμα, ότι τελικά τι βγήκε; Ότι το κρανίο του Πίλνταουν ήταν πλαστό! Πήρε κάποιος ένα κρανίο ανθρώπου, πήρε και ένα σαγόνι μαϊμούς, τα έβαλε σε οξέα, έκανε μια χημική επεξεργασία, έσκαψε ένα γεωλογικό στρώμα, τα έβαλε κάπου εκεί πέρα και είπε: βρήκα αυτό το κρανίο! Γιατί άραγε; Κι ύστερα από μερικές δεκαετίες παρακαλώ, κάπου στο 1911 μου φαίνεται, κάπου εκεί έγινε αυτή η απάτη, γιατί άραγε; Για να εξυπηρετηθεί ο υλισμός; Παράξενα πράγματα. Ένα είναι μόνο. Ότι υπάρχει η πλαστογραφία.
Παιδιά, να τελειώσω. Η θεωρία της εξελίξεως αυτή τη στιγμή, όπως προσφέρεται, μάλλον μπερδεύει τα πράγματα παρά τα εξηγεί. Έχω ένα καινούριο άρθρο, που αναφέρεται στο σημείο αυτό, και λέει ότι η θεωρία της εξελίξεως εδημιούργησε περισσότερα προβλήματα παρά έλυσε. Κι αυτή τη στιγμή παραμένει πάντοτε μια θεωρία με τα πάρα πολλά αδύνατά της σημεία, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει βασικά τίποτε από εκείνα τα οποία απασχολούν τον άνθρωπο. Παραμένει, ξαναλέγω άλλη μια φορά, μια θεωρία. Τίποτε άλλο. Κι όμως, όπως τα μαθαίνετε εσείς στα σχολεία σας ή τα ακούτε έξω, προσφέρεται σαν επιστημονική αλήθεια. Και φτάνουν ή οι καθηγητές σας έτσι να σας πληροφορούν ή εσείς αλλιώτικα να τα καταλαβαίνετε ή από κάπου αλλού ακούτε ή από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο. Κανείς δεν μπόρεσε να το αποδείξει αυτό. Γιατί αποτελεί, ξαναλέω άλλη μια φορά, μια επιστημονική θεωρία. Τίποτα άλλο. Δεν είναι επιστημονική αλήθεια. Παραμένει ένα πρόβλημα. Πρόβλημα άλυτο. Που η Αγία Γραφή το λύνει έτσι: το κάθε γένος έτυχε ιδιαιτέρας δημιουργικής, εκ μέρους του Θεού, πράξεως. Για αυτό δε διστάζει να γράψει ο ιερός συγγραφέας, ο Μωυσής, συνεχώς και συνεχώς ότι ο Θεός έκανε εκείνο κι εκείνο κι εκείνο, για κάθε τι, κατά γένος, κατά γένος, κατά γένος ...
Έτσι λοιπόν παιδιά, βλέπετε, προκειμένου να υποστηριχθεί η απιστία, προκειμένου να χτυπηθεί το Ευαγγέλιο, να χτυπηθεί η Αγία Γραφή, να χτυπηθεί ο Θεός, οι άνθρωποι δυστυχώς δεν έχουν μέσα τους τιμιότητα, δυστυχώς βάζουν υπηρέτρια την επιστήμη στις ποικίλες σκοπιμότητες, για να σερβίρουν το ψεύδος. Ας προσέχουμε λοιπόν τα σερβιριζόμενα ψεύδη για να μπορέσουμε πραγματικά να μάθουμε και να γνωρίσουμε την πραγματικότητα.



http://www.impantokratoros.gr/exelixi.el.aspx