H αλήθεια για τις πολεμικές τέχνες

ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόλογος π Γεώργιος Μεταλληνός

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Πολεμικές τέχνες και οι μυστικιστικές προεκτάσεις τους
Είναι λοιπόν απαραίτητο να γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι αυτό που εξαπλώνεται εκρηκτικά, ιδίως από τη στιγμή που η εξάπλωση του συμβαίνει κυρίως στις νεαρές ηλικίες και μάλιστα ενθαρρύνεται ακόμα και από κρατικούς φορείς (βλ. περίπτωση εισαγωγής του ταεκβοντό στα ελληνικά σχολεία και διδασκαλίας του τάι τσί σε ορισμένα άλλα).
Οι πολεμικές τέχνες (κουνγκ-φου, καράτε, αϊκίντο, κτλ.) περιλαμβάνουν διάφορες τεχνικές άμυνας κι επίθεσης τόσο με όπλα όσο και χωρίς, γι' αυτό και συνήθως προωθούνται ως αυτοάμυνα. Όμως είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με τον κεντρικό θρησκευτικό στόχο του ασιατικού ίνδο-βουδο-ταοϊστικού πολιτισμού, δηλ. την επίτευξη της θέωσης του άνθρωπου με έναν τρόπο αναποτελεσματικό και αυθαίρετο, ανάλογο με το και ως θεοί έσεσθε του όφεως, και όχι με τον τρόπο τον όποιο συνέστησε ο ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους.
Για το σκοπό της αυτοθέωσης η όλη κινησιολογία των πολεμικών τεχνών είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να επικαλείται διάφορα στοιχεία και δυνάμεις της φύσης, αστέρια, πνεύματα πραγματικών και μυθικών ζώων που κατ' άλλους αντιπροσωπεύουν πραγματικά πνεύματα και κατ' άλλους καταστάσεις της συνείδησης, ή ακόμα και τα δύο, σε μια αντιστοιχία του εξωτερικού περιβάλλοντος κόσμου των πνευμάτων με τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο των ανθρώπων.
Η βασική πηγή δύναμης στις πολεμικές τέχνες δεν είναι η σωματική δύναμη, ούτε καν η εκπαιδευμένη θέληση ή η σωστή γεωμετρική τοποθέτηση του σώματος, όπως πιστεύουν κάποιοι ρεαλιστές οπαδοί τους, που δεν κατανοούν τη θρησκευτική διάσταση των τεχνών αυτών. Βέβαια τόσο η θέληση, όσο και η σωστή γεωμετρική τοποθέτηση του σώματος είναι πράγματα που εξασκούνται και που απαιτούνται κατά την εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες.
Όμως το κυρίως ζητούμενο είναι ο έλεγχος της λεγόμενης εσωτερικής ενέργειας (τσι ή κι). Υποτίθεται ότι ο έλεγχος αυτής της ενέργειας, σύμφωνα με τη φιλοσοφία αυτών των τεχνών, μπορεί όχι μόνο να μετατρέψει το μαχητή σε υπεράνθρωπο, αλλά να μετατρέψει κι ένα απλό άγγιγμα ή κάποια νοητική τεχνική (μαγνητική προβολή κτλ.) που εφαρμόζεται εξ αποστάσεως, σε θανατηφόρο χτύπημα. Η ίδια ενέργεια, σύμφωνα με τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπευτικούς σκοπούς, και μάλιστα ο μαχητής που δεν είναι παράλληλα και θεραπευτής, είτε με τη χρήση βελονισμού και ειδικής διατροφής - μασάζ - βοτάνων, είτε με τη χρήση της εσωτερικής ενέργειας χωρίς τη μεσολάβηση αυτών των εξωτερικών μεθόδων (π.χ. με επαφή των χεριών με τον ασθενή ή με τη διδασκαλία κάποιας ειδικής θεραπευτικής φόρμας, δηλ. συνόλου κινήσεων) θεωρείται σαφώς υποδεέστερος από αυτόν που είναι και θεραπευτής και ακόμα μη ολοκληρωμένος ως μαχητής και ακατάλληλος για πραγματικός διδάσκαλος.
Η αρχική πρόθεση πολλών Ασιατών διδασκάλων πολεμικών τεχνών ήταν να μείνουν τα μυστικά της αυτοθεωτικής σοφίας τους απρόσιτα για τους λευκούς. Όμως η ήττα της Ιαπωνίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανάγκασε τη χώρα να εντάξει την αθλητικοποίηση μέρους των πολεμικών τεχνών της και τη μετατροπή αυτών σε εξαγώγιμο είδος, στο νέο ξεκίνημα της Ιαπωνίας ως ένα ειρηνικό έθνος. Παράλληλα η επικράτηση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Κίνα έκανε πολλούς δασκάλους πολεμικών τεχνών να καταφύγουν σε άλλες γειτονικές ή και δυτικές χώρες, όπου ήρθαν σε επαφή με πολλούς Δυτικούς διψασμένους για σοφία και δύναμη. Η αναπόφευκτη κατάληξη ήταν η επέκταση της διδασκαλίας, ή έστω μέρους αυτής, και σε Δυτικούς, για λόγους βιοποριστικούς η ακόμα και ιεραποστολικούς.
Παράλληλα, το αναπτυσσόμενο κίνημα της Νέας Εποχής η φιλοσοφία του οποίου περιλαμβάνει διάφορες εκδοχές και πρακτικές αυτοθέωσης, βρήκε στις πολεμικές τέχνες ένα θαυμάσιο όχημα για τη διάδοση της βασικής της ιδέας: ότι ο άνθρωπος είναι θεός, και μπορεί να κάνει κατά βούλησιν χρήση της θεότητας του, αρκεί να πιστέψει σ' αυτήν και να την συνειδητοποιήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο πολλές παραθρησκείες ψαρεύουν οπαδούς μέσα από σχολές πολεμικών τεχνών ή διαθέτουν τμήματα εκμάθησης τεχνικών αυτοάμυνας.
Το όχημα των πολεμικών τεχνών έχει το πλεονέκτημα να καλύπτεται πίσω από το προσωπείο του αθλητισμού, προσφέροντας και κάποια σωματική εκγύμναση, αλλά και να βάζει τον άνθρωπο σε κάποιες διαδικασίες με καθαρά θρησκευτικό νόημα, χωρίς όμως αυτός να το καταλαβαίνει. Μία τέτοια διαδικασία είναι η υπόκλιση - χαιρετισμός των εκπαιδευομένων στην εικόνα-φωτογραφία του δασκάλου, ο όποιος υποτίθεται ότι είναι πνευματικά παρών, ελέγχοντας και προστατεύοντας με την πνευματική του δύναμη τους εκπαιδευόμενους, είτε από χιλιόμετρα μακριά είτε από τον ... άλλο κόσμο (των θεωμένων διδασκάλων). Η συγκεκριμένη πρακτική σερβίρεται στον εκπαιδευόμενο ως ένα απλό έθιμο ή συνήθεια, η τήρηση της οποίας είναι απαραίτητη στην όλη πειθαρχία του συστήματος. Άλλη διαδικασία είναι η χρήση ειδικής στολής και ζώνης συγκεκριμένου χρώματος, που συμβολίζει το στάδιο μύησης του μαθητή στην ατραπό της σοφίας. Επίσης η χρήση ειδικών λαβάρων με σύμβολα που αντιστοιχούν σε στοιχεία και δυνάμεις της φύσης (άνεμος, νερό κτλ.) και κραυγών που επικαλούνται είτε τα στοιχεία της φύσης, είτε κάποιες θεότητες, που μπορεί και να αντιστοιχούν σε δυνάμεις της φύσης, είτε τη συγκέντρωση της περίφημης εσωτερικής ενέργειας.
Επίσης η χρήση του διαλογισμού για την επίτευξη χαλάρωσης και καλύτερης συγκέντρωσης είναι μια θρησκευτική πράξη, ανεξάρτητα με το αν ο διαλογιζόμενος έχει θρησκευτικούς σκοπούς και αν απευθύνεται σε κάποια θεότητα ή θεωμένο διδάσκαλο ή όχι.
Όμως η θρησκευτική πράξη που διαδίδεται πιο εύκολα και εφαρμόζεται από μαθητές κάθε ηλικίας και θρησκευτικών πεποιθήσεων ανεξαιρέτως, είναι η εκτέλεση των κάτας (φόρμες) των πολεμικών τεχνών. Πρόκειται για σύνολα εναλλαγής επιθετικών και αμυντικών κινήσεων, τα όποια έχουν καθαρά μαγική - θρησκευτική δομή. Ο τρόπος που ο εξασκούμενος στρέφεται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ή ακόμα τη γη και τον ουρανό ή την κατεύθυνση συγκεκριμένων αστερισμών, η εναλλαγή γιν και γιάνγκ (άμυνα-επίθεση, μαλακές-σκληρές κινήσεις) οι διάφορες κινήσεις που δηλώνουν κατεύθυνση τής ενέργειας και βρίσκονται συχνά στην αρχή και στο τέλος της κάθε φόρμας, αλλά και σε άλλα σημεία της, το γεγονός ότι η τελευταία κίνηση της φόρμας εκτελείται ακριβώς στο σημείο όπου εκτελέστηκε η πρώτη κίνηση, ο τελετουργικός χαιρετισμός στο τέλος (ιδιαίτερα στα κινέζικα συστήματα κουνγκ φου) - όλα αυτά έχουν βαθειά θρησκευτική σημασία που αν και είναι κρυμμένη από τους αμύητους, έχει αποκρυσταλλωθεί μετά από αιώνες αλλεπάλληλων εφαρμογών και αναθεωρήσεων από βαθιά θρησκευόμενους δασκάλους. Πιθανόν ο ίδιος ο εκπαιδευτής που διδάσκει αυτά να μην γνωρίζει πλήρως (ή και να μην γνωρίζει καθόλου) τη σημασία τους. Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από τη δυναμική τους. Οι φόρμες των πολεμικών τεχνών παραμένουν ένας μαγικός πολεμικός χορός, ένας διαλογισμός εν κινήσει, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει στον εξασκούμενο την προστασία από αρνητικές οντότητες και την εύνοια των δυνάμεων της φύσης, τη δική του ένωση με τις δυνάμεις αυτές και την πλήρη αξιοποίηση της εσωτερικής του ενέργειας για την επίτευξη των σκοπών του.
Πρέπει να διευκρινιστεί ότι η εξάσκηση των πολεμικών τεχνών προκαλεί κάποια ευεξία λόγω της σωματικής εκγύμνασης, της βαθιάς αναπνοής που οξυγονώνει καλά τον οργανισμό και βέβαια λόγω κάποιας ψυχολογικής αντίδρασης του εξασκούμενου που μπορεί να αισθάνεται από σιγουριά μέχρι υπερηφάνεια και μέθη της δύναμης.
Όμως αυτό που τελικά κάνει τον άνθρωπο να ανάγει τις πολεμικές τέχνες σε τρόπο ζωής δεν είναι άλλο από αυτό που τον κάνει να υιοθετεί και τη γιόγκα (μπορούμε εξάλλου να χαρακτηρίσουμε τις πολεμικές τέχνες ως πολεμική γιόγκα, αφού στην Ινδία υπήρχε η vajra mukti, είδος πολεμικής γιόγκα για την κάστα των πολεμιστών. Κι ακόμα και σήμερα επιζεί ένα από τα αρχαιότερα στυλ πολεμικών τεχνών, το ινδικό κάλαρι παγιάτ, που γίνεται για τους θεούς και μοιάζει πολύ με το αποκαλούμενο κουνγκ φου της γειτονικής Κίνας).
Και αυτό το κοινό στοιχείο της στατικής γιόγκα και των πολεμικών τεχνών είναι, εκτός από το διαλογισμό και τις αναπνευστικές ασκήσεις (τις όποιες δεν εφαρμόζουν όλες οι σχολές, αφού πολλές περιορίζονται στο αθλητικό μέρος δηλαδή τις δήθεν αποκλειστικά αθλητικές φόρμες), μια ασυνήθιστη ευεξία που καταλαμβάνει τον εξασκούμενο από την πρώτη κιόλας μέρα εξάσκησης. Ο άνθρωπος αισθάνεται μια παράξενη ευχαρίστηση και ζωντάνια, και βέβαια θέλει να συνεχίσει.
Η αίσθηση αυτή οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δύο πράγματα: Την επιρροή που έχουν οι κινήσεις αυτές καθ' εαυτές στο ορμονικό σύστημα και τις εκκρίσεις των αδένων - πράγμα που μπορούν να κατανοήσουν και οι αθεϊστές μελετητές των πολεμικών τεχνών - και στην έκθεση του εξασκουμένου στις πνευματικές οντότητες, τις γνωστές στους Χριστιανούς ως δαίμονες. Στις δυνάμεις αυτές βέβαια απευθύνεται η ανατολική πνευματικότητα, και αυτές δεν χάνουν καθόλου χρόνο να απαντήσουν στην κλήση των συνειδητών ή ασυνείδητων λάτρεων, με σκοπό να τους επηρεάσουν βαθύτερα και να τους κόψουν κάθε διέξοδο προς την αλήθεια.
Κάποιες πολεμικές τέχνες όπως το νιντζού-τσου, που δεν έχουν καθόλου φόρμες αλλά μόνο τεχνικές όπως πνιγμός με ξέσκισμα προσώπου και τα παρόμοια, έχουν ωστόσο πολλά μαγικά στοιχεία τόσο από τις ειδικές τεχνικές διαλογισμού που υποτίθεται ότι δίνουν υπεράνθρωπες ικανότητες, όσο και από το βουδιστικό-ταοϊστικό φιλοσοφικό τους υπόβαθρο. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι στην Ανατολή δεν υπάρχει φιλοσοφία με την ίδια έννοια που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, αλλά η λεγόμενη φιλοσοφία είναι καθαρά θρησκευτικού περιεχομένου κι έχει να κάνει με τη λεγόμενη άμεση βίωση της πραγματικότητας, τη φώτιση που επαγγέλλονται οι ανατολικές θρησκείες. Αυτό το παραδέχονται και το επιβεβαιώνουν τόσο οι οπαδοί όσο και οι μελετητές αυτής της φιλοσοφίας, οπότε ουσιαστικά ο τίτλος φιλοσοφία όσον αφορά τις διδασκαλίες αυτές είναι παραπλανητικός.

Είναι οι πολεμικές τέχνες κατάλληλες για Χριστιανούς;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι από τη στιγμή που αφαιρείται ο διαλογισμός και η υπόκλιση στον διδάσκαλο, οι πολεμικές τέχνες χάνουν τον αντιχριστιανικό χαρακτήρα τους και γίνονται κατάλληλες και για Χριστιανούς. Όμως ο μαγικο-θρησκευτκός κώδικας της φόρμας παραμένει ενεργός ακόμα και όταν αφαιρεθούν αυτά τα στοιχεία και ο εκπαιδευόμενος μένει εκτεθειμένος στην επιρροή του. Επίσης η όλη εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες προϋποθέτει την αποδοχή του δαιμονικού λογισμού ότι ο πλησίον είναι ένας επικίνδυνος εχθρός. Πολλά μπορούν να ειπωθούν και για την απόκτηση εξαρτημένων αντανακλαστικών άμυνας και επίθεσης, που υπονομεύουν και ουσιαστικά αναιρούν την κατά Χριστόν ελευθερία του ανθρώπου. Και βέβαια τα ποσοστά σοβαρών ατυχημάτων κι ακόμα και θανάτων κατά την εξάσκηση των πολεμικών τεχνών τόσο στο δρόμο (σε καυγάδες) όσο και μέσα στο γυμναστήριο αλλά και στους αγώνες, είναι αρκετά υψηλά, οπότε είναι πιο ασφαλές να απέχει κανείς από αυτές. Έξαλλου καταξιωμένοι δάσκαλοι πολεμικών τεχνών παραδέχονται ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος που αθλείται με κάποιον άλλο τρόπο πέραν των πολεμικών τεχνών, μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς σε μια επίθεση, αλλά και ότι οι πολεμικές τέχνες είναι αναποτελεσματικές όταν ο αντίπαλος διαθέτει πυροβόλο όπλο.
Τα τελευταία χρόνια κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν άμεση σχέση με τον ελληνισμό και γι' αυτό μπορούμε άφοβα να τις εξασκούμε, μια που, καταπώς λένε, κάποιες από τις τεχνικές τους είναι κινήσεις του παγκρατίου που διαδόθηκαν στην Ανατολή από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Για το σκοπό αυτό επικαλούνται διάφορες αθλητικές παραστάσεις σε αρχαία αγγεία κ.ο.κ. Νομίζω είναι αφελές να θεωρούμε πως, επειδή οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν τη φιλοσοφία, την τραγωδία κτλ., οι άλλοι αρχαίοι λαοί περίμεναν να έρθουν οι Έλληνες για να τους μάθουν να δέρνουν. Κάποιες κινήσεις είναι κοινές σε όλους τους λαούς και όλες τις εποχές, και βασίζονται στο ένστικτο και τον κοινό νου, που ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως καταγωγής διαθέτει. Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε πώς πράγματι οι άλλοι λαοί δεν είχαν δικές τους τεχνικές μέχρι να τους διδάξουν οι Έλληνες, θα ήταν το ίδιο, αν όχι περισσότερο, αφελές να πιστεύουμε πως πήραν ό,τι έμαθαν χωρίς να το περάσουν μέσα από τα δικά τους φίλτρα κατανόησης και χωρίς να το αναμείξουν με στοιχεία του δικού τους πολιτισμού, χωρίς να το κατευθύνουν προς το στόχο του δικού τους πολιτισμού - που καμία σχέση δεν είχε με το στόχο του ελληνικού κι ακόμα περισσότερο του χριστιανικού πολιτισμού μας.
Για όποιον θέλει οπωσδήποτε μαχητική προπόνηση υπάρχει και η ελληνορωμαϊκή πάλη, και η πυγμαχία, αθλήματα καθαρά ελληνικά χωρίς καμία μυστικιστική προέκταση. Μερικοί λένε ότι υπάρχει και το παγκράτιο - αν βέβαια πρόκειται για αναβίωση του αρχαίου παγκρατίου, το όποιο δεν ξέρουμε πώς ακριβώς ήταν, κι όχι για μια ελληνική διασκευή του καράτε, με το πνεύμα του οποίου έχει γαλουχηθεί ο δάσκαλος του παγκρατίου. Είναι όμως γεγονός ότι ακόμα κι αν οι ίδιοι οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν επινοήσει ένα μαχητικό σύστημα με μυστικιστικές προεκτάσεις - που δεν είχαν - εμείς οι Χριστιανοί απόγονοι τους οφείλουμε να το απαρνηθούμε, όπως και άλλα πράγματα, για την αγάπη του Χριστού.

Βιβλιογραφία - Παραπομπές:
Η αλήθεια για τις πολεμικές τέχνες, κεφ. 2.
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, κεφ. 4.
κ. Μαρίας Δημητριάδου δημοσιογράφου - συγγραφέως
Πηγή: Περιοδικό Διάλογος, τ. 32 (2001)


ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

Σήμερα, ο όρος «πολεμική τέχνη» χρησιμοποιείται κυρίως για να δηλώσει τις τεχνικές με γυμνά χέρια και όπλα, που αναπτύχθηκαν στην Ανατολή, έχοντας ένα φιλοσοφικό και θρησκευτικό υπόβαθρο.
Οι τέχνες αυτές αναπτύχθηκαν παράλληλα σε όλες τις χώρες της Ασίας, αλλά το πνευματικό έναυσμα που έδωσε μια καθοριστική ώθηση στην εξέλιξη των τεχνικών όλων των χωρών, ο Βουδισμός, ξεκίνησε από την Ινδία. Στην Ινδία υπήρχε πολεμική τέχνη με πνευματικό περιεχόμενο πολύ πριν την εμφάνιση του Βουδισμού. Γραπτά κείμενα από το 1120 π.Χ μιλούν για τη πολεμική τέχνη Vajra Mukti την οποία οι Καστρίγιας, η κάστα των ευγενών πολεμιστών, χρησιμοποιούσε για να επιτυχεί την ένωση με τη θεία ουσία, που στον Ινδουισμό ονομάζεται Βράχμαν και θεωρείται απρόσωπη. Έτσι, για την επίτευξη μιας τέτοιας ένωσης θεωρείται απαραίτητη και η αποπροσωποίηση του ανθρώπου.
Η αποπροσωποποίηση, που συνεπάγεται το θάνατο της προσωπικότητας και τη βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος αποτελεί μια προσωρινή εκδήλωση του ιδίου του Θεού, της οποίας ο θάνατος και η ζωή δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, που απομακρύνει αυτή τη «θεία εκδήλωση» από τη πραγματική φύση της, ονομάζεται φώτιση (Ινδικά Σαμάντχι=απορρόφηση).


Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ μας μιλά για σαφή διαχωρισμό κτιστού και Άκτιστου:
Μάρκος 13/ιγ: 19: έσονται γαρ αι ημέραι εκείναι θλίψις, οία ου γέγονε τοιαύτη απ’ αρχής κτίσεως ης έκτισεν ο Θεός έως του νυν και ου μη γένηται.
Ας δούμε μία ακόμα διάκριση κτιστού και Ακτίστου:
Ψαλμοί 100/ρ: 3: Γνωρίσατε ότι ο Κύριος είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς· ημείς είμεθα λαός αυτού και πρόβατα της βοσκής αυτού.
Υπάρχει άραγε διάκριση κτιστού και Ακτίστου; Υπάρχει κάποιος οποιοσδήποτε, στο Υλικό ή στο Πνευματικό βασίλειο, που να είναι όμοιος με τον Θεό;
Ιερεμίας 10/ι: 6: Δεν υπάρχει όμοιός σου, Κύριε· είσαι μέγας και μέγα το όνομά σου εν δυνάμει.
Ησαΐας 40/μ:25: Με ποιον, λοιπόν, θα με εξομοιώσετε, και θα εξισωθώ; λέει ο Άγιος.
Ησαΐας 46/μστ:5,9: Με ποιον θα με εξομοιώσετε και θα με εξισώσετε και θα με συγκρίνετε, και θα είμαστε όμοιοι; ... Ενθυμήθητε τα πρότερα, τα απ' αρχής· διότι εγώ είμαι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός και ουδείς όμοιός μου·
Η Αγία Γραφή είναι σαφέστατη, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΟΙΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΟΙΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Αν αυτή η ΑΝΟΜΟΙΟΤΗΤΑ δεν είναι διάκριση κτιστού και Ακτίστου, τότε τι είναι;
Επίσης, άλλη είναι η "ομοίωση" του κτίσματος με τον Θεό κατά την δύναμη και την ουσία, και άλλο το "καθ' ομοίωσιν" που αναφέρει η Αγία Γραφή, στο οποίο όπως παρατηρείτε υπάρχει ένα: "κατά", που σημαίνει ότι μεταξύ Θεού και κτίσματος, παρεμβάλλεται κάποιος άλλος, που είναι "όμοιος" με τον Θεό, βάσει του οποίου ο άνθρωπος βαδίζει στην πορεία του "καθ' ομοίωσιν".
"Μα, πώς υπάρχει ακόμα και αυτός ο ένας "όμοιος" μεσάζων, μεταξύ Θεού και "καθ' ομοίωσιν" ανθρώπων, εφ' όσον είπαμε ότι κανείς άλλος δεν είναι όμοιος με τον Θεό;" θα ρωτήσει εύλογα κάποιος.
Αυτός είναι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Γι' αυτό δεν μιλάμε για "άλλον", αλλά για Τον ίδιο Τον Δημιουργό που ενανθρώπισε! Ο μόνος όμοιος με τον Θεό, είναι φυσικά ο Ίδιος ο Θεός! Ο οποίος, επειδή ως Θεός δεν έχει κανέναν όμοιό Του ώστε να μπορεί να συγκριθεί, ή έστω να γνωσθεί από τον άνθρωπο, ενανθρώπισε, ώστε να γνωρισθεί δια της ανθρώπινης φύσης Του. Ε, λοιπόν, αυτή ακριβώς η ανθρώπινη φύση, είναι η ομοίωση της Θεϊκής Του φύσης. Γιατί η λέξη: "ομοίωση", δεν αναφέρεται φυσικά στην ουσία, δεν αναφέρεται στη φύση του Θεού, αλλά στη ΜΙΜΗΣΗ της ζωής του ανθρώπου Χριστού, που κατά τη Θεϊκή Του φύση είναι ο Δημιουργός μας. http://oodegr.com/oode/theos/genika/ktisto_aktisto1.htm#2.

Σάολιν, Σαμουράϊ και Νίντζα

Τον 5ο αιώνα μ.Χ ο Καστρίγια Μποντιντάρμα, τρίτος γιος του βασιλιά της Νότιας Ινδίας Σουγκάντα ή Σιμχαβάρμαν ή Hsing Chi, και ο 8ος πατριάρχης του Βουδισμού Μαχαγιάνα, πήγε στη Κίνα με σκοπό να αναζωπυρώσει το Βουδισμό, που βρισκόταν σε παρακμή. Προσπάθησε να μεταδώσει στον Αυτοκράτορα τις βασικές ιδέες της Μαχαγιάνα, ότι δηλαδή η φώτιση επιτυγχάνεται με την επιμονή στο διαλογισμό και όχι με τη μελέτη των γραφών ή την πραγματοποίηση των καλών έργων. Όμως ο αυτοκράτορας δεν συμφωνούσε,κι έτσι ο Μποντιντάρμα(Ντα- Μο στα Κινέζικα), αποσύρθηκε σε έρημο τόπο της επαρχίας Χονάν, κοντά στο λόφο Σάο-Λιν, όπου βρισκόταν ένα μικρό κοινόβιο Βουδιστών μοναχών.
Οι μοναχοί αυτοί παρακαλούσαν επίπονα τον Μποντιντάρμα να τους διδάξει και τελικά τον έπεισαν. Όμως, ο πατριάρχης αυτός διαπίστωσε ότι οι μοναχοί ήταν πολύ αδύναμοι και συχνά αποκοιμούνταν στη διάρκεια των διαλέξεων, γιατί δεν ασκούνταν καθόλου. Για να τους δυναμώσει και να τους κάνει να βιώσουν τη διδασκαλία πιο πρακτικά, τους έμαθε ασκήσεις τις οποίες έπρεπε κανονικά να εκτελούν κάθε πρωί. (πρόκειται για τα 18 χέρια του Λόχαν, τη κλασσική μέθοδο αλλαγής των τενόντων και των μυών Yi Gin Ching, και τη μέθοδο καθαρμού των οστών, του μυελού των οστών και του εγκεφάλου, Shi Sui Ching). Οι ασκήσεις αυτές περιελάμβαναν αναπνοή, έλεγχο της ενέργειας Τσι, που οι Κινέζοι θεωρούν υπεύθυνη για τη ζωή, αλλά και κινήσεις πάλης όπως χαμηλά καθίσματα, κλωτσιές και κραυγές. Έτσι ο Μποντιντάρμα, - που ως Καστρίγια γνώριζε τη Vajra Mukti- έγινε όχι μόνο ο πρώτος πατριάρχης του κινέζικου Βουδισμού Τσαν αλλά και θεμελιωτής της πολεμικής τέχνης των μοναχών Σαολίν. Όμως, στη Κίνα υπήρχαν ήδη πολεμικές τέχνες (Γου – Σου) από το 2000 π.Χ. Μάλιστα, η τέχνη της μάχης με γυμνό χέρι (Τσουάν Σου) δεν περιελάμβανε απλά τεχνικές μάχης, αλλά ιερές συμβολικές κινήσεις και θεραπείες, όπως βλέπουμε σε μια περγαμηνή της δυναστείας των Χαν (202 π.Χ.). Επίσης, παράλληλα με τους Ταοιστές – ένας από τους οποίους, ο Χουά – Το (220 π.Χ), δημιούργησε μέθοδο μάχης βασισμένη στη συμπεριφορά 5 ζώων, σε συνδυασμό με τα 5 στοιχεία της κινέζικης αλχημείας- υπήρχαν και παλαιστές που βασίζονταν μόνο στην εξωτερική τους δύναμη.
Με τις πολεμικές τέχνες, οι μοναχοί Σαολίν εξουδετέρωσαν τους διάφορους ληστές, που τους επιτίθονταν με στόχο τα χρήματα και τα πολύτιμα αντικείμενα λατρείας που οι μοναχοί μετέφεραν από το ένα μέρος στο άλλο. Επίσης, οι Σαολίν συνέτριψαν Ιάπωνες πειρατές που επιτίθονταν στα παράλια της Κίνας, ενώ σε άλλες περιπτώσεις συμμετείχαν σε διαμάχες αυτοκρατόρων με στασιαστές. Η σχέση τους με τους αυτοκράτορες, που πρόσφεραν στο μοναστήρι ως αντάλλαγμα μεγάλης εκτάσης γης, αλλά και κρασί και κρέας, αλλοίωσε το πνεύμα του Βουδισμού Τσάν, που αντιτίθεται στην ιδιοκτησία και στη χρήση κρασιού και κρέατος. Με την αύξηση πάλι, της περιουσίας του μοναστηριού, οι Σαολίν πολέμησαν εναντίον χωρικών εξεργεμένων από την πείνα, που την εποφθαλμιούσαν: κατά τη δυναστεία των Τάνγκ (618 εως 907 μ.Χ) η περιουσία του μοναστηριού ήταν 360.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα με απέραντες εκτάσεις καλλιεργημένης γης και περισσότερες από χίλιες αίθουσες, πύργους, παγόδες και υπόστεγα.
Κατά τη διάρκεια της δυναστείας Γυάν (1260), ένας πλούσιος νέος που έγινε ιερέας με το όνομα Τζουέ Γυουάν, ανέπτυξε τις 18 κινήσεις του Μποντιντάρμα σε 72 στυλ, τα οποία και διέδωσε σε όλη την Κίνα. Μετά από ταξίδια του σε όλη τη χώρα, ανακάλυψε δύο ταλαντούχους γνώστες της πάλης, τον Μπάι Γιού Φάνγκ και τον Λι Τσένγκ’ συνεργαζόμενος με αυτούς, ενοποίησε τις ασκήσεις του Ντα Μο και τις δικές του σε 170 κινήσεις. Οι κινήσεις αυτές συγχωνεύτηκαν σε 5 στυλ που πήραν τα ονόματα ζώων, και σχετίζονταν με τα πέντε στοιχεία, τα πέντε όργανα και τους πέντε πλανήτες (τόσους γνώριζαν τότε οι Κινέζοι). Το στυλ του Δράκοντα αντιπροσώπευε τη καλλιέργεια του πνεύματος, το στυλ της τίγρης την άσκηση των οστών, το στυλ της λεοπάρδαλης την ανάπτυξη της δύναμης, το στυλ του φιδιού την κυκλοφορία του Τσι και το στυλ του γερανού την ανάπτυξη των τενόντων.
Το να γίνει κάποιος τότε μοναχός, συνεπαγόταν το σβήσιμο του ονόματος του από τους οικογενειακούς καταλόγους. Καθώς τον θεωρούσαν σα νεκρό, αυτός μπορούσε να αρχίσει μια καινούρια ζωή, με το νέο μοναχικό του όνομα και τη νέα εμφάνισή του. Έτσι λοιπόν παρουσιάστηκαν φαινόμενα όπου μοναχοί μετατράπηκαν σε ληστές και ταλαιπώρησαν φρικτά τις επαρχίες. Για τους λόγους αυτούς, ο Τζουέ Γυουάν θέσπισε δέκα κανόνες, οι απαγορεύσεις των οποίων δείχνουν καθαρά τι είχε συμβεί: 1) Ο μαθητής πρέπει να ασκείται χωρίς διακοπή. 2) Η τέχνη πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για νόμιμη αυτοάμυνα. 3) Ευγένεια και σύνεση πρέπει να εκφράζονται απέναντι σε όλους τους δασκάλους και τους αρχαιότερους. 4) Ο μαθητής πρέπει να είναι πάντα καλός, τίμιος και φιλικός με όλους τους συντρόφους του. 5) Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών ο παλαιστής πρέπει να αποφεύγει να επιδεικνύει τη τέχνη του σε κοινούς ανθρώπους, ακόμα και αν χρειαστεί να αρνηθεί μια πρόσκληση. 6) Ο παλαιστής δεν πρέπει να είναι ποτέ φιλόνικος. 7) Κρασί και κρέας δεν πρέπει ποτέ να καταναλώνονται. 8) Η σεξουαλική επιθυμία δεν επιτρέπεται. 9) Η τέχνη της πάλης δεν πρέπει να διδάσκεται απερίσκεπτα σε μη Βουδιστές, γιατί υπάρχει φόβος να προκαλέσει κακό. Μπορεί να μεταβιβαστεί μόνο σε κάποιον που είναι ευγενής και ευσπλαχνικός. 10) Ο παλαιστής πρέπει να αποφεύγει την επιθετικότητα,την απληστία και τον κομπασμό.
Όταν οι Μαντζουριανοί κατέκτησαν την Κίνα εκθρονίζοντας τη κινέζικη δυναστεία Μίνγκ κι εγκαθιδρύοντας τη δική τους την Τσίνγκ, οπαδοί των Μίνγκ και ίσως και μέλη της βασιλικής οικογένειας κατέφυγαν στο μοναστήρι Σαολίν, κι έτσι σχηματίστηκε εκεί εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Τότε οι Μαντζουριανοί έκαψαν το μοναστήρι (1723). Από τη καταστροφή του ναού Σαολίν υπήρξαν επιζώντες. Αυτοί κράτησαν μυστική τη ταυτότητά τους και διέδωσαν τις πολεμικές τέχνες στην Κίνα, αλλά και στις γύρω χώρες, με σκοπό να διώξουν κάποια μέρα τους Μαντζουριανούς. Υπάρχει η παράδοση ότι μετά τη καταστροφή του ναού, οι πέντε πρεσβύτεροι Σαολίν ίδρυσαν ένα άλλο μοναστήρι στο Φουκιέν του Νότου, το οποίο σύμφωνα με άλλους κατέστρεψαν ξανά οι Τσίνγκ. Όμως πολλοί (πχ ο Michael Echenique) υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε άλλο μοναστήρι, κι ότι αυτές οι φήμες βασίζονται στη λαϊκή νουβέλα της εποχής.
Γενικά τα κινέζικα στυλ χωρίζονται σε βόρεια και νότια, καθώς και σε εξωτερικά και εσωτερικά. Στο Βορρά έκανε κρύο και οι άνθρωποι φορούσαν μπότες. Επίσης, ήταν πιο ψηλοί από τους νότιους και εξαιτίας του ορεινού της περιοχής είχαν πολύ γυμνασμένα πόδια. Για αυτούς τους λόγους τα βόρεια στυλ έχουν πιο πολλές κλωτσιές. Οι κάτοικοι του Νότου ήταν πιο κοντοί, δεν φορούσαν παπούτσια λόγω της ζέστης, και είχαν ισχυρά χέρια από τη δουλειά στους ορυζώνες- για αυτό τα νότια στυλ επικεντρώνουν περισσότερο σε χτυπήματα με τα χέρια. Εσωτερικές τεχνικές είναι το Τάι Τσι Τσουάν (δηλαδή η δράση της ενέργειας μέσα στο σώμα), το Πακουά Τσίνγκ (η παλάμη των 8 διαγραμμάτων, που βασίζεται το σύστημα μαντείας Ι Τσίνγκ) και το Χσίν γκ- Γι Τσουάν. Τα δύο πρώτα είναι δημιουργήματα των Ταοϊστών ασκητών και βασίζονται στη κυκλική κίνηση ενώ το τρίτο δημιουργήθηκε από έναν στρατηγό και βασίζεται στην ευθεία κίνηση. Τα υπόλοιπα συστήματα είναι συνήθως μίγματα εσωτερικών και εξωτερικών τεχνικών, δηλαδή βασίζονται εξίσου στην εσωτερική δύναμη και στην εκμετάλλευση της δύναμης του αντιπάλου, όσο και στην εξωτερική φυσική δύναμη, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο. Κινέζικα συστήματα που διδάσκονται μέχρι σήμερα είναι ο Λευκός Γερανός (Πακ Χο Πάι), το Νύχι του Αετού (Γιν Τζόου Πάι) μάντης που προσεύχεται ή αλογάκι της Παναγίας (Τάνγκ Λάνγκ Τσουάν), Χουάνγκ Γκάρ και Τζόου Γκάρ, Τσόι Λι Φουτ κ.α. Όλες οι σχολές χρησιμοποιούν φόρμες ή Τάο- Πού. Αυτές είναι σύνολα επιθετικών και αμυντικών κινήσεων μάχης, σε συνδυασμό με κινήσεις συμβολικές ή απορρόφησης ενέργειας. Έτσι με την εκτέλεση των φορμών επιτυγχάνεται και μαχητική εξάσκηση και διαλογισμός εν κινήσει. Επίσης, στις σχολές διδάσκονται διάφορα παραδοσιακά όπλα όπως λόγχη, δρεπάνι, σπάθη και ξίφος, ακόντιο, ραβδί, μαστίγιο αλλά και βεντάλια.
Το ιδεόγραμμα για τις πολεμικές τέχνες είναι το ίδιο στην Κίνα και στην Ιαπωνία, αλλά οι Κινέζοι το διαβάζουν Γου-Σου ενώ οι Ιάπωνες Μπου- Ζούτσου. Οι Ιαπωνικές πολεμικές τεχνικές βασίζονται και αυτές στην αρχή των συμπληρωματικών δυνάμεων (Γιν και Γιάνγκ) και έχουν φόρμες που λέγονται Κάτα. Υπήρξαν και εδώ Βουδιστές πολεμιστές μοναχοί, οι Γιάμα- Μπούσι (πολεμιστές του βουνού), που ήταν οργανωμένοι σε στρατιωτικές τάξεις με σκοπό να προστατεύουν τους ναούς, και έγιναν δάσκαλοι για πολλούς Σαμουράι, ενώ χρησιμοποίησαν πρώτοι σαν όπλο το δρεπάνι ναγκινάτα. Άλλοι μοναχοί, Σιντοιστές των μοναστηριών Κασίμα και Κατόρι, θεμελίωσαν φημισμένες σχολές ξιφασκίας. (Κεν Ζούτσου). Πριν την επικράτηση των πυροβόλων όπλων, ήταν δημοφιλής και χρησιμοποιείτο από τους οδοιπόρους η τεχνική του ραβδιού (Μπο Ζούτσου) ενώ είχε αναπτυχθεί πολύ και η τοξοβολία (Κύου Ζούτσου), που μετά διατηρήθηκε ως άσκηση διαλογισμού.
Στην Ιαπωνία, οι ιππότες και οι στρατιωτικοί (Bu Shi) είχαν μάλλον ταπεινή καταγωγή και υιοθέτησαν τον πόλεμο σαν επάγγελμα, όμως η κάστα τους απέκτησε τη κυρίαρχη θέση με την αρχή της φεουδαρχικής εποχής. Οι πιο ανδρείοι κι επιδέξιοι πολεμιστές ήταν γνωστοί ως Σαμουράι (φύλακας ή συνοδός). Ο ηγεμόνας Χόγιο Τοκιγιόρι (1227-1263) ενθάρρυνε τους Σαμουράι να συμπεριλάβουν στην εκπαίδευσή τους το Ζεν (μετάφραση της κινέζικης λέξης Τσάν) μια και ο Βουδισμός δίδασκε την υποταγή στο αναπόφευκτο της μοίρας κι έδινε τη στωϊκότητα που χρειάζεται για να γνωρίσει κανείς τον πόνο ώστε να μπορεί να τον ξεπεράσει. Το Ζεν εξασκούσε επίσης τον αυτοέλεγχο να μένει κανείς ήρεμος μπροστά στο κίνδυνο και στις δυστυχίες και να μην προσκολληθεί στη ζωή, αποκτώντας οικειότητα με τον θάνατο. (Michael Echenique Φιλοσοφικές Πολεμικές Τέχνες, εκδόσεις παραθρησκευτικής νεοναζιστικής οργάνωσης Νέα Ακρόπολη). Όμως, στους Μπου-Σι επέδρασε και ο Σιντοισμός ή παραδοσιακή θρησκεία της Ιαπωνίας, με την πίστη στον αυτοκράτορα ως απόγονο της θεότητας, και με τη λατρεία των προγόνων, όπως και η φιλοσοφία των Κινέζων Κομφούκιου περί ηθικής και Μενκίου περί τιμής. Από τις παραπάνω επιρροές δημιουργήθηκε το Μπουσίντο, ο κώδικας τιμής που εφάρμοζαν οι περισσότεροι Σαμουράι. Αυτός είχε ως εξής:

ΚΩΔΙΚΑΣ ΜΠΟΥΣΙΝΤΟ ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑΙ:

Δεν έχω γονείς. Ο ουρανός και η γη είναι οι γονείς μου.
Δεν έχω δύναμη. Η τιμή είναι η δύναμή μου.
Δεν έχω μέσα. Η πειθαρχία είναι οι τρόποι μου.
Δεν έχω μαγική δύναμη. Η εσωτερική δύναμη είναι η μαγεία μου.
Δεν έχω ζωή ούτε θάνατο. Το αιώνιο είναι η ζωή και ο θάνατός μου.
Δεν έχω σώμα. Η ανδρεία είναι το σώμα μου.
Δεν έχω μάτια. Η αστραπή είναι τα μάτια μου.
Δεν έχω αυτιά. Η ευαισθησία είναι τα αυτιά μου.
Δεν έχω μέλη. Η γρηγοράδα είναι τα άκρα μου.
Δεν έχω σκοπούς. Το Ντάρμα είναι οι σκοποί μου (δηλαδή πιστεύει ότι ακολουθεί αυτό που του επιφυλάσσει το Κάρμα του, βάσει πράξεων του σε προηγούμενες ζωές του// αντιχριστιανική θεωρία κάρμα και μετενσάρκωσης).
Δεν έχω θαύματα. Το Κάρμα είναι το θαύμα μου.
Δεν έχω αρχές. Οι αρχές μου είναι η προσαρμοστικότητά μου σε όλες τις καταστάσεις.
Δεν έχω φίλους. Ο νους είναι ο φίλος μου.
Δεν έχω εχθρούς. Η αφροσύνη είναι οι εχθροί μου.
Δεν έχω πανοπλία. Η βούληση και η δικαιοσύνη είναι η πανοπλία μου.
Δεν έχω κάστρα. Το ατάραχο πνεύμα είναι το κάστρο μου.
Δεν έχω σπαθί. Το όνειρο του πνεύματός μου είναι το σπαθί μου.

Οι Σαμουράι εκπαιδεύονταν στο σπαθί Κεν Ζούτσου, την τοξοβολία Κύου Ζούτσου, την πάλη Τζου Ζούτσου, την ιππασία, τη τακτική, τη καλλιγραφία, την ηθική και τη φιλοσοφία.
Στην Ιαπωνία υπήρχε η διαμάχη μεταξύ της κεντρικής εξουσίας των αυτοκρατόρων και της πολεμικής κάστας, η οποία οργανώθηκε με τρόπο φεουδαρχικό διαιρώντας τη χώρα σε βαρωνίες, δηλαδή σε φατριές εδαφικού χαρακτήρα. Μάλιστα τον 11ο με 12ο αιώνα δύο μεγάλες στρατιωτικές οικογένειες (Ταΐρα Μιναμότο) ένωσαν τις φατριές τους και συγκρούστηκαν για την ηγεμονία. Σε αυτές τις αντιπαραθέσεις μεταξύ φεουδαρχών δεν χρησιμοποιήθηκαν μόνο πολεμιστές Σαμουράι αλλά και Νίντζα, έμμισθοι κατάσκοποι που εφάρμοζαν τη πολεμική τέχνη Νιντζούστου. Οι Νίντζα ζούσαν σε ιδιαίτερες κλειστές κοινότητες και μεταβίβασαν τις γνώσεις τους μόνο στα μέλη των οικογενειών τους. Η εκπαίδευση άρχιζε στην ηλικία των 4 ή 5 χρόνων και διαρκούσε τόσα χρόνια όσα και η ζωή των Νίντζα. Η έννοια ζωή γινόταν συνώνυμη με την πολύωρη εκπαίδευση. Πρώτο μάθημα ήταν η εξοικείωση με το θάνατο. Τα παιδάκια αφήνονταν κλειδωμένα σε ένα δωμάτιο με το πτώμα ενός μικρού ζώου. Αργότερα μάθαιναν ανατομία πάνω σε πτώματα ζώων και μετά τεχνικές όπως εξαρθρώσεις, πνιγμούς, όπλα κ.α. Το Νιντζούτσου δεν έχει κάτας. Οι κοπέλες, συνθηματικά ονομαζόμενες Κουνοΐτσι εκπαιδεύονταν με τέτοιο τρόπο ώστε το σώμα τους να μην αναπτύσσει υπερβολικούς μύες ή σκληρά χέρια, γιατί συνήθως αναλάμβαναν να διεισδύσουν ως ευνοούμενες στα παλάτια των εχθρών και δεν έπρεπε να δημιουργούν υποψίες. Σηνήθως έπαιζαν ρόλο χορεύτριας και για αυτό διδάσκονταν μουσική και χορό. Οι Κουνοΐτσι μετέφεραν πληροφορίες στους Νίντζα συνεργάτες τους, αλλά μπορούσαν και μόνες τους να δολοφονήσουν τον εχθρό με δηλητήριο ή καρφίτσα που φορούσαν στα μαλλιά τους κ.α. Η παράδοση αναφέρει τη δράση παιδιών Νίντζα που έπιαναν φιλίες με τα παιδιά του εχθρού άρχοντα ώστε να εξασφαλίσουν χρήσιμες πληροφορίες ή και να τον δολοφονήσουν τα ίδια! Οι Σαμουράι φοβόντουσαν και μισούσαν την απύθμενη υπουλία των Νίντζα, τους οποίους θεωρούσαν άνανδρους επειδή στις μάχες δεν στεκόντουσαν να πολεμήσουν με σπαθί ξεγυμνωμένο, αλλά πέταγαν από μακριά Σούρικεν, στιλέτα, αλυσίδες με σιδερένιες σφαίρες στις άκρες που έμπλεκαν το σπαθί του Σαμουράϊ και του το πέταγαν από τα χέρια. Επίσης έκαναν άλλα απίθανα κόλπα αιφνιδιάζοντας τους Σαμουράι που στις μάχες ακολουθούσαν τους κανόνες ανδρισμού Μπουσίντο (του κώδικα του ευγενούς πολεμιστή). Για όλους αυτούς τους λόγους οι Νίντζα θεωρούνταν σαν υπάνθρωποι και ύπουλοι δολοφόνοι των Σαμουράι. Έτσι όταν κάποιος Νίντζα συλλαμβανόταν από τον εχθρό, ήξερε ότι θα πέθαινε με φρικτά βασανιστήρια.

Kung Fu- Tai Tsi και Kempo Karate, Judo, Aikido, Taek Kwon Do και άλλες πολεμικές τέχνες

Τον 16ο αιώνα απαγορεύτηκε στο λαό και στους μοναχούς η χρήση όπλων, που ήταν πια επιτρεπτή μόνο στους Σαμουράι. Όμως οι χωρικοί και οι τεχνίτες άρχισαν να χρησιμοποιούν αντί του σπαθιού διάφορα εργαλεία όπως τα δρεπάνια (κάμα) και τα ραβδιά για το χτύπημα του ρυζιού, τα γνωστά νουτσάκου. Οι Ιάπωνες τελειοποίησαν το Ιάι, δηλαδή τη τέχνη της επίθεσης στον αντίπαλο, πριν εκείνος προλάβει να αμυνθεί. Όμως όπως ακριβώς η ιαπωνική θρησκεία και φιλοσοφία επηρεάστηκε από την αντίστοιχη κινέζικη, έτσι και τα περισσότερα συστήματα Ιαπωνικών πολεμικών τεχνών θεμελιώνονται σε κινέζικες τεχνικές. Καθοριστική υπήρξε η επεξεργασία του κινέζικου Kempo (προφέρεται στα Ιαπωνικά το κινέζικο ιδεόγραμμα Τσ’ουάν Φα ο δρόμος της γροθιάς// έτσι τότε ονομαζόταν το Κούνγκ Φου) από τους κατοίκους του νησιού Οκινάουα, νότια της Ιαπωνίας. Το 15ο αιώνα, οι Κινέζοι κατέκτησαν το νησί και απαγόρευσαν στους κατοίκους τη κατοχή όπλων. (λέγεται επίσης ότι οι Κινέζοι έλεγχαν πολιτικά την Οκινάουα μέσω των βασιλέων της δίχως να εισβάλλουν στο νησί). Τότε, οι αυτόχθονες, στράφηκαν στο Kempo, που κατά μία εκδοχή είχαν εισάγει στο νησί Κινέζοι μοναχοί, ενώ κατά μία άλλη, οι κάτοικοι της Οκινάουα πήγαιναν στην Κίνα και τη Φορμόζα τουλάχιστον για 6 χρόνια ώσπου να το μάθουν. Το 1609 η Οκινάουα κατακτήθηκε από τον Ιάπωνα ευγενή Σιμάζου, που επίσης απαγόρευε τη χρήση των όπλων, όμως οι αυτόχθονες εξασκούσαν τις κινέζικες τεχνικές μυστικά, κυρίως τη νύχτα. Το κύριο προϊόν αυτής της εξάσκησης, Τόντε (χέρι της Κίνας) ή Οκινάουα-Τε, μετονομάστηκε σε Καράτε (άδεια χέρια// σημαίνει το άοπλο αλλά και το κενό του Ζεν) και εισήχθη στην ιαπωνική πολεμική τέχνη από τον Γκισίν Φουνακόσι. Θεωρείται ότι από την Οκινάουα κατάγονται τα στυλ, Κοβαγιάσι Ρύου, Goju Ryu, Shito Ryo, Shoreinji Ryu, Kiokushinkai kan (ή Oyama’s carate) κ.α. Κάποια από αυτά τα στυλ προέκυψαν μετά τη μεταφορά του Καράτε στην Ιαπωνία.



Jigoro Kano, Ιδρυτής του Judo. Οι μαθητές του Judo υποκλίνονται στη φωτογραφία του όταν εισέρχονται στη σχολή τους.

Τα νεώτερα χρόνια, Ιάπωνες δάσκαλοι επεξεργάστηκαν παραδοσιακά στυλ κι έφτιαξαν, βάση αυτών, δικά τους: έτσι ο Jigoro Kano δημιούργησε από το Jujutsu το Judo ενώ ο Ueshiba Morihei πήρε από το Aikijutsu (τέχνη της εναρμόνισης των ενεργειών) τις βάσεις για το Aikido. Οι Ιάπωνες άλλαξαν τα ονόματα των στυλ τους από – jutsu που σημαίνει τέχνη, σε do, που σημαίνει δρόμος (ιαπωνική μεταφορά της κινέζικης λέξης Τάο), για να φαίνεται καθαρά ότι στόχος είναι ένα φιλοσοφικό και θρησκευτικό ιδεώδες.


Ο Veshiba Morihei, ιδρυτής του Aikido, προκαλούσε έκπληξη στους μαθητές του με τεχνικές εξαφάνισης από το Ninjutsu. Όταν φωτίστηκε, αναφώνησε: Είμαι ο Σύμπαν.

Οι πολεμικές τέχνες της Κορέας σχετίζονται με ένα σώμα αξιωματικών από το κρατίδιο Silla, οι οποίοι ονομάζονταν Hwa Rang (μεγάλος αδελφός) και ήταν ειδικοί σε κάθε είδους όπλα, αλλά και σε τεχνική δίχως όπλα, που ονόμασαν Hwa Rang Dο. Οι Hwa Rang εφάρμοζαν έναν κώδικα τιμής που τους παρέδωσε ανώνυμος Βουδιστής μοναχός, και θεωρούνταν αντίστοιχοι των Σαμουράι. Με τη δράση τους τα τρία βασίλεια της Κορέας ενοποιήθηκαν και για αρκετό καιρό, οι πολεμικές τέχνες άνθισαν στη χώρα. Αργότερα όμως, παρήκμασαν, ενώ κατά την ιαπωνική κατοχή (1909-1945) απαγορεύτηκαν, και μόνο πολύ μικρές ομάδες τις εξασκούσαν κρυφά – ιδίως το παραδοσιακό στυλ TAEK-KYON που σημαίνει πηδάω-πατάω. Μετά την απελευθέρωση της Κορέας, ο ανθυπολοχαγός Choi Hong Hi διαδίδει τη πολεμική τέχνη σε όλη τη χώρα. Το 1955 γίνεται μεγάλο Συνέδριο κατά το οποίο το σώμα Διδασκάλων, ιστοριογράφων κ.α. προσωπικότητες που δημιουργούν την Εθνική Πολεμική Τέχνη και την ονομάζουν Tae Kwon Do (δρόμος του ποδιού και της γροθιάς). Κατά τον δάσκαλο Kung Fu Τούνγκ Γουίνγκ, το σύγχρονο αγωνιστικό Ταεκβοντό κατάγεται από το Βόρειο Σαολίν Κούνγκ Φου. (περιοδικό KUMITE τεύχος 4 άρθρο για το Hung Gar Kung Fu). Άλλα γνωστά κορεάτικα στυλ είναι τα Chyn Duk Kwan, Yun Yuk Kwan, Oh Do Kwan, Tang Soo Do, Hapki Do και Soo Bak Do. Το τελευαταίο δεν χρησιμοποιεί καθόλου τα πόδια σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που δίνουν έμφαση στα λακτίσματα (ιδίως ψηλά) και στο άλμα.
Επίσης γνωστό και δημοφιλές στη Δύση είναι το ταυλανδέζικο Muai Thai που κατάγεται από την αρχαία σιαμέζικη πολεμική τέχνη Krab Krabong. Στη κανονική του μορφή που εφαρμόζεται από αρκετούς, ο κάθε αγώνας Muai Thai αρχίζει με προσευχές, διαλογισμό, και τελετουργικό χορό Wai Kry-Ram Muai.
Τα τελευταία χρόνια οι Δυτικοί ασχολούνται και με πολεμικές τέχνες από τις Φιλιππίνες όπως η Lima Lama και η Kali και την Ινδονησία όπως οι Pendjat Silak και Kundao Silak. Πολύ δημοφιλείς είναι οι φιλιπινέζικες τεχνικές με τα Escrima (μικρά ραβδιά). Καθώς υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για τη «θεραπευτική» πλευρά των πολεμικών τεχνών, κάποιοι δάσκαλοι διδάσκουν φόρμες κινέζικου τύπου Chi Kung ή Qi Gong χωρίς καμία μαχητική επέκταση και άλλοι που διδάσκουν Τάι Τσι για «καλή υγεία» και μόνο.
Όμως διαρκώς εξελίσσονται νέα στυλ μια και δάσκαλοι επεξεργάζονται τεχνικές και προσθέτουν ή αφαιρούν στοιχεία κατά το δοκούν. Παράδειγμα «νέας» πολεμικής τέχνης είναι το Choi Kwan Do του Κορεάτη Kwan Jo Choi που εισήχθη επίσημα το 1987

Οι πολεμικές τέχνες στις μέρες μας

Κατά τη περίοδο Meiji, πολλά άλλαξαν στην Ιαπωνία για τις πολεμικές τέχνες, καθώς οι Δυτικές δυνάμεις υποχρεώνουν την Ιαπωνία να θέσει τέρμα στο φεουδαρχικό καθεστώς της κι έτσι η τάξη των πολεμιστών Σαμουράϊ δεν είχε λόγο να υφίσταται. Με την κατάργηση των πολεμιστών και οι πολεμικές τέχνες δεν είχαν πλέον λόγο ύπαρξης. Οι πολεμικές τέχνες Bujutsu μετατρέπονται σε πολεμικούς δρόμους Budo δίνοντας σημασία στην ψυχική και σωματική εξέλιξη των ασχολουμένων. Η περίοδος Meiji είναι η αρχή του τέλους για το κλασσικό Jujutsu ενώ συγχρόνως είναι η αναγέννηση και η συγχώνευση ορισμένων συστημάτων από τον Jigoro Kano (1860-1938) ο οποίος ίδρυσε το Kodokan Judo το 1882.
(Η ιστορία του Jujutsu άρθρο Μιχ Πετρόπουλου στο τεύχος 3 του περιοδικού KUMITE).
Κατά τη δεκαετία 1930-1940 δεν υπήρχαν κανόνες συναγωνισμού στο Karate. Το 1930 αρχίζει να εφαρμόζεται η πρακτική Kokan Geiko, που σήμαινε να εκπαιδευτούμε μαζί για να βελτιωθούμε. Οι πανεπιστημιακές λέσχες καράτε συνευρίσκονται για να επιδείξουν κάτα και ελεύθερη μάχη. Οι συναντήσεις είναι συχνά πολύ τραχείς και οι διαγωνιζόμενοι έδιναν όλο τον εαυτό τους. O Masatoshi Nakayama sensei, προηγούμενος αρχηγός εκπαίδευσης του J.K.A. (Japan Karate Association) ενθυμείτο ότι οι τραυματισμοί ήταν πολλοί συχνοί. Οι φοιτητές πολλές φορές έπεφταν αναίσθητοι κάτω ή έσπαγαν δόντια και μύτες ή διπλώνοντας στα δύο από μία κλωτσιά στο στομάχι. Ήταν στα αλήθεια πολύ αιματηρές σκηνές έγραφε ο Nakayama sensei. Ο Taiji Kase sensei, που ελάμβανε μέρος σε αυτές τις ενδοπανεπιστημιακές συναντήσεις έλεγε ότι η αντίληψη που επικρατούσε ήταν ότι εάν ο αντίπαλος σε χτυπούσε μία, εσύ έπρεπε να του το ανταποδώσεις τουλάχιστον εις διπλούν.
Μετά τον πόλεμο και την αποτυχία του σχεδίου Τανάκα, όταν η Ιαπωνία έκανε ένα καινούριο ξεκίνημα σαν ειρηνιστικό έθνος ο Masatoshi Nakayama ανέπτυξε κανονισμούς και τρόπο μάχης που επέτρεπε στους συμμετέχοντες να χρησιμοποιούν τους κανόνες του καράτε στο έπακρο, χωρίς να τραυματίζονται, γιατί σκέφτηκε ότι αν το καράτε παραμείνει ως έχει, θα θεωρηθεί σαν η ενσωμάτωση της βίας και θα αρχίσει να φθίνει.
(Περιοδικό BUDO & SPORT τεύχος 28 Μαΐου 1994).
Καθώς οι πολεμικές τέχνες αρχίζουν να διδάσκονται σε Δυτικούς, κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Ένα από αυτά, ο τρόπος διδασκαλίας, καθώς οι Δυτικοί δεν είναι διατεθεμένοι να εκτελούν κάποιες κινήσεις χωρίς να ξέρουν γιατί. Έτσι, οι Ανατολίτες δάσκαλοι αρχίζουν να μελετούν ανατομία για να ανταπεξέλθουν στις απορίες των Δυτικών μαθητών τους. Ο Δάσκαλος Shotokan 4ου DAN Σάββας Μαστραππάς, σημειώνει τα εξής: «Τι είναι το σύγχρονο καράτε, άθλημα ή πολεμική τέχνη; Με ποιο σκεπτικό θα προπονεί ο προπονητής τους αθλητές του; Σαν πολεμιστές, μαχητές των δρόμων (αν είναι πολεμική τέχνη) ή σαν άτομα που κάνουν πρωταθλητισμό; Οι ίδιοι οι Ιάπωνες (ή έστω μια σημαντικά μεγάλη ομάδα από αυτούς) διέρρηξαν την παράδοσή τους εισάγοντας στο καράτε τους αγώνες και συνεπώς τον ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ μετατρέποντας οι ίδιοι τη τέχνη σε άθλημα. Αρκετοί από μας ταλαιπωρηθήκαμε για χρόνια από το ηθικό δίλημμα άθλημα ή τέχνη, πράγμα που οι Ιάπωνες το ξεπέρασαν «επαναστατικά» πριν ακόμα μας διδάξουν καράτε!(Αλλά μας το έθεταν πάντοτε όταν η κατάσταση ξέφευγε από τον έλεγχό τους)» (Άρθρο Σάββα Μαστραππά με τίτλο Η αναγκαιότητα της αθλητικής ψυχολογίας στο σύγχρονο αγωνιστικό καράτε, KUMITE τεύχος 3).
Έκτοτε οι πολεμικές τέχνες πορεύονται σε αυτή τη μεσοβέζικη κατάσταση καθώς και στην Κίνα τώρα, στοχεύοντας στην ένταξη του Kung Fu ανάμεσα στα ολυμπιακά αθλήματα προσπαθούν να του δώσουν περισσότερο στυλ. Υπάρχει το μοντέρνο wushu. Προσπαθούν να αλλάξουν τις φόρμες και να τυποποιήσουν τις κινήσεις ούτως ώστε να μπορούν πιο εύκολα να κριθούν και να βαθμολογηθούν στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το wushu είναι πιο στυλαρισμένο από τις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες. Έχει πολλά ακροβατικά, χορευτικές κινήσεις. Το παραδοσιακό Kung Fu έχει πολλές φόρμες, πολλή γνώση. Δεν είναι δυνατό όλα αυτά να χωρέσουν σε μία φόρμα που το μόνο που θα εξυπηρετεί θα είναι η πιο εύκολη βαθμολογία στους αγώνες. (Συνέντευξη της Lily Lau, αρχηγού του κινέζικου συστήματος Eagle Claw, KUMITE τεύχος 3).
Οι σχολές εδώ στην Ελλάδα ακολουθούν λίγο πολύ τη μεσοβέζικη αυτή κατάσταση, δίνοντας βάρος πότε προς τη μία και πότε στην άλλη τάση ανάλογα με τη τοποθέτηση του δασκάλου. Υπάρχουν όμως και ακραίες περιπτώσεις: σχολές που δεν κατεβαίνουν σε αγώνες και ασχολούνται πολύ με τη φιλοσοφική (= θρησκευτική) πλευρά των πολεμικών τεχνών, φτάνοντας να διδάσκουν βελονισμό και σιάτσου, και σχολές όπου τονίζεται ο αθλητισμός ενώ ο διαλογισμός είναι απαγορευμένη πρακτική και ακούς για Χριστό και Ορθοδοξία! Υπάρχουν επίσης και οι περιπτώσεις – μαϊμούδες όπου ο «Χριστός» συνδυάζεται με γιόγκα, αριθμολογία, αστρολογία και άλλες αποκρυφιστικές μεθόδους για λόγους οικονομικούς ή διανοητικής σύγχησης του δασκάλου ή και τα δύο, και σχολές που μέσω της φιλοσοφίας των πολεμικών τεχνών εντάσσουν τους μαθητές τους σε κάποια οργάνωση της Νέας Εποχής, που τις χρησιμοποιεί ως παράρτημα!

Φιλοσοφικό και θρησκευτικό υπόβαθρο των πολεμικών τεχνών

Ο Φρίντγιοφ Κάπρα, δυτικός επιστήμονας βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ που έχει ενστερνιστεί την ανατολική φιλοσοφία και προσπαθεί να τη συσχετίσει με τη σύγχρονη Φυσική, στο βιβλίο του Το Ταό και η Φυσική, που κατέχει περίοπτη θέση σε βιβλιοθήκες σχολών πολεμικών τεχνών και αποτελεί βιβλίο- σταθμό της Νέας Εποχής, υπογραμμίζει τα εξής: Για να καταλάβουμε το νόημα των φιλοσοφιών που περιγράφουμε στη συνέχεια, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε από την αρχή πως στην ουσία τους όλες είναι θρησκευτικές. Με άλλα λόγια, όλες οι διδασκαλίες τους αποβλέπουν στην άμεση μυστικιστική εμπειρία της πραγματικότητας. Η φύση της εμπειρίας αυτής είναι θρησκευτική και κατά συνέπεια οι φιλοσοφίες της Ανατολής δε διαχωρίζουν τη θέση τους από τη θρησκεία.

Vajra Multi και Ινδουϊσμός – Βουδισμός Χιναγιάνα και Μαχαγιάνα

Στην Ινδία, η κάστα των ευγενών Ξατρίγιας (πολεμιστές και άρχοντες) εξασκούσε τη πολεμική τέχνη Vajra Mukti. Αυτή είχε δύο τομείς εφαρμογών. Ο ένας ήταν, φυσικά, η αποτελεσματικότητα στον πόλεμο’ ο άλλος ήταν ο θρησκευτικός τομέας. Με τη χρήση της, ο πολεμιστής επιδίωκε να μετασχηματίσει τη συνείδησή του σύμφωνα με τα δόγματα του Ινδουισμού, δηλαδή αντί να αισθάνεται ένα ξεχωριστό, μοναδικό και ανεπανάληπτο, υπαρκτό και ελεύθερο πρόσωπο, δημιουργημένο από τον Θεό που είναι διαφορετικός από αυτόν, να αισθάνεται σαν μια προσωρινή εκδήλωση του ιδίου του Θεού, της οποίας τα χαρακτηριστικά, ως προσωρινά και φαινομενικά, έχουν αρνητική σημασία, γιατί τον δυσκολεύουν στη κατανόηση του «αληθινού εαυτού» του. Για τον Ινδουισμό, το κάθε τι αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό της θεϊκής Παγκόσμιας Ψυχής του Μπράχμαν, η οποία πιστεύεται ότι περιλαμβάνει εξίσου το καλό και το κακό, την υγεία και την αρρώστια, τη ζωή και τον θάνατο, όλους τους θεούς σε ένα απρόσωπο θείο, καθώς και τη μη πραγματικότητα. Αν ο πολεμιστής δεχτεί ότι ζωή και θάνατος είναι το ίδιο και το δόγμα της μετενσάρκωσης και του κάρμα, σύμφωνα με το οποίο η ζωή μας είναι αυστηρά καθορισμένη από πράξεις
που κάναμε σε δήθεν προηγούμενες ζωές, τότε πολεμά αψηφώντας το θάνατο και έτσι γίνεται άφοβος και αποτελεσματικός. Όπως το Μπράχμαν είναι απρόσωπο, έτσι για να ενωθεί κάποιος μαζί του, πρέπει να ξεπεράσει εξίσου την ιδέα ότι αυτός και οι άλλοι είναι ιδιαίτερα πρόσωπα, αλλά και την αγάπη στις προσωπικές του σχέσεις, η οποία θεωρείται προσκόλληση στη ψευδαίσθηση.

Ετυμολογικά ο όρος Vajra σημαίνει διαμάντι και Mukti σημαίνει τελική απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση, με συνέπεια την ένωση με το Βράχμαν, που στον Ινδουισμό λαμβάνεται ως απορρόφηση του ανθρώπου από αυτό και απώλεια της προσωπικής του ταυτότητας. Ο Φρίντγιοφ Κάπρα εξηγεί: Βασικός σκοπός των μεθόδων (διαλογισμού) είναι η προσπάθεια για την αποσιώπηση του σκεπτόμενου νου και η στροφή του από την ορθολογική συνείδηση σε εκείνη της άμεσης έμπνευσης. Σε αρκετές μορφές διαλογισμού, η αποσιώπηση του ορθολογικού νου πραγματοποιείται με τη συγκέντρωση σε ένα σταθερό παράγοντα, όπως η ανάσα του ατόμου, η οπτική εικόνα κάποιας μαντάλα ή ο ήχος κάποιου μάντρα. Άλλες σχολές εστιάζουν την προσοχή στις κινήσεις του σώματος, που πρέπει να πραγματοποιούνται αυθόρμητα, χωρίς την παρεμβολή της διατακτικής σκέψης. Αυτή είναι η μέθοδος της Ινδουιστικής γιόγκα και του Ταοιστικού Τάι Τσι Τσουάν. Αυτή ήταν και η μέθοδος της Vajra Mulkti.
Ο Βουδισμός είναι μέρος της Ινδικής σκέψης αλλά διαφοροποιείται στο ότι ο Ξαστρίγια Σιντάρτα Γκαουτάμα, πρίγκηπας των Σάκυα, αμφισβήτησε τη θεοπνευστία των Βεδών και τις κοινωνικές κάστες, που κατά τον Ινδουισμό δημιούργησε ο θεός Βράχμα από το ίδιο του το σώμα. Ο Βούδας δεχόταν ότι υπάρχουν θεοί αλλά υπόκεινται όπως και οι άνθρωποι στο νόμο του Κάρμα, και δεν έχουν επιρροή στη μοίρα του ανθρώπου. Κατά τον Βούδα, ο άνθρωπος φτάνει στη φώτιση, δηλαδή τη κατάσταση που επιδιώκει και ο Ινδουισμός, είναι ανώτερος και από τους θεούς. Ο Βούδας αντικατέστησε την άποψη περί κοσμογονίας του Ινδουισμού, ότι ο κόσμος είναι ένα όνειρο των θεών που προκύπτει από την αναπνοή του θεού Βράχμα, με την άποψη ότι όλα προκύπτουν από τη κενότητα, την απρόσωπη ενέργεια χωρίς μορφή, η οποία μορφοποιείται. Η Σούτρα της καρδιάς λέει το κενό είναι η μορφή και η μορφή είναι το κενό.
Η κενότητα ή επίτευξη της εσωτερικής σιωπής είναι ο δεύτερος άξονας (μαζί με τη Μη Πράξη) στους οποίους περιστρέφεται η μαγεία σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κάρλος Καστανέντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάσταση των Μπραχμανίστα Γκουρού, που από την εξάσκηση της γιόγκα και του διαλογισμού μετατρέπονται σε φυτά, ανίκανοι να αντιληφθούν τι γίνεται γύρω τους ή να επικοινωνήσουν με το περιβάλλον τους ή να φροντίσουν για τον εαυτό τους. Και αυτό θεωρείται η ύψιστη βαθμίδα της εξέλιξης!
Για αυτό όταν ακούμε «φώτιση» πρέπει να γνωρίζουμε τι εννοούν!!
Δεν έχει επίγνωση για ζητήματα που αφορούν το σώμα, ζει σε απόλυτη σιωπή, εξωτερική και εσωτερική. Συχνά δεν έχει επίγνωση των μαθητών που τον περιτρυγυρίζουν. Κατά καιρούς προσφέρει λέξεις που είναι ασυνάρτητες…Τελικά αυτοί οι Τζιβαμούκτες μπορεί να χάσουν εντελώς την επίγνωση του σώματος και να πάψουν να τρώνε, παρόλο που τους προσφέρουν τροφές…Μετά από αυτό, δεν μπορούν να ζήσουν για περισσότερο από δέκα ή δώδεκα μέρες και σύντομα εγκαταλείπουν αυτή τη θνητή μορφή. Ο Μπραχμανίστα Γκουρού είναι το αποκορύφωμα όλων των βαθμών εξέλιξης. !!!?…Παραμαχάνσα Σατυανάντα Φως στη σχέση Γκουρού και μαθητή σελίδες 45-47.

Δεν υπάρχει πίστη σε έναν Δημιουργό Θεό και τέτοιες αντιλήψεις, περί Θεού – Δημιουργού, είναι για τον Βούδα προϊόντα δυαδικού νου, δηλαδή μη φωτισμένου νου ο οποίος δεν καταλαβαίνει ότι όλα στο σύμπαν είναι κενά και αποτελούν ενότητα.
Ο Βούδας στις σούτρες του διδάσκει ότι η ανθρωπότητα προέρχεται από ένα άλλο ηλιακό σύστημα που καταστράφηκε και οι κάτοικοί του ενσαρκώθηκαν εδώ λόγω του καλού κάρμα που είχαν συσσωρεύσει. Το πρώτο ον που γεννήθηκε σε κάποιο υψηλό επίπεδο, πριν ακόμα σχηματιστεί η γη, φαντάστηκε πως αυτό δημιούργησε ότι έβλεπε γύρω του, επειδή γεννήθηκε δίχως γονείς και έχοντας χάσει τη μνήμη του. στη συνέχεια καθώς γεννιούνταν και άλλα όντα από το προηγούμενο ηλιακό σύστημα, θεώρησε ότι εκείνος δημιούργησε και αυτά, οπότε τα οργάνωσε σε ουράνιες ιεραρχίες και αυτοαποκλίθηκε Μαχαμπράχμα δηλαδή μεγάλος δημιουργός. Αργότερα σχηματίστηκε ο πλανήτης γη και άρχισαν να ενσαρκώνονται σε αυτόν όντα, αρχίζοντας από τις αμοιβάδες για να καταλήξουν σε ανθρώπους, ενώ ο Μαχαμπράχμα, πάντοτε κατά τον Βούδα, θεωρούσε ότι ήταν ο δημιουργός τους. Οι αλλαγές, οι ενσαρκώσεις, οι σχηματισμοί πλανητών κλπ συνέβαιναν όταν «ωρίμαζαν οι συνθήκες».
Ο Βούδας λοιπόν αν και τροποποίησε τις κοσμολογικές και κοινωνικές απόψεις που είχε διδαχτεί ως Ινδουιστής, διατήρησε τη θεωρία περί κάρμα και μετενσάρκωσης καθώς και του ντάρμα (ειδικό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να φτάσει στη φώτιση). Διατήρησε επίσης τη θεωρία των αλλεπάλληλων καταστροφών και αναδημιουργιών του κόσμου (κάλπας) που, κατά τον Ινδουισμό, συμβαίνει κάθε 4.320 εκατομμύρια χρόνια. Την ασυνείδητη κατάσταση που ο Ινδουισμός θεωρεί μακαριότητα, ο Βούδας την ονόμαζε Νιρβάνα (εκβολή προσωπικού εαυτού) και διακήρυξε ότι πριν μπει σε αυτήν, αποφάσισε να γυρίσει στο κόσμο και να βοηθήσει και άλλα όντα να «φωτιστούν». Οι συνεχιστές του Βούδα συνόψισαν τη διδασκαλία του σχηματίζοντας την Χιναγιάνα, το Μικρό Όχημα, γιατί στοχεύει στη προσωπική σωτηρία του κάθε ανθρώπου. Σε αυτήν αντιτάχθηκε η Μαχαγιάνα, το Μεγάλο Όχημα, που προέβαλλε σαν ιδανικό το δρόμο των Μποντισατβά (φωτισμένων πολεμιστών)- εκείνου που δεν μπαίνει σε Νιρβάνα αν πρώτα δεν φωτιστούν τα υπόλοιπα όντα. Κύριος εκφραστής της Μαχαγιάνα υπήρξε ο Ινδός φιλόσοφος Ναγκαρτζούνα. Έτσι αναπτύχθηκε μια βουδιστική αίρεση που δίδασκε ότι και ο Βουδισμός, δηλαδή ότι όλα τα διανοητικά σχήματα είναι μάταια και ανυπόστατα, ότι η πραγματικότητα είναι αυθύπαρκτη (και όχι δημιουργημένη ή συντηρημένη από κάποιον Θεό) και η κενότητα (η πληρότητα άμορφης ενέργειας) είναι η πηγή κάθε μορφής ζωής και η ουσία όλων των πραγμάτων- και έδινε κύρια σημασία στο διαλογισμό και όχι τόσο σε καλές πράξεις και σε μελέτη ιερών κειμένων (εδώ διαφοροποιείται η Μαχαγιάνα από τον παραδοσιακό Βουδισμό). Το Μαχαγιάνα μοιάζει με το Βράχμα του Ινδουισμού, διαποτίζει όλα τα πράγματα στο σύμπαν και αντικατοπτρίζεται στα πλαίσια του ανθρώπινου νου σαν… φωτισμένη σοφία… Είναι ταυτόχρονα πνευματικό και υλικό (κοσμοθεωρία που υιοθέτησε και η Θεοσοφία στη σύγχρονη μορφή της από την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, Ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας, μέντιουμ, 33ου βαθμού μασόνα).
Το εκδηλωμένο σύμπαν προέρχεται από την αρχική Ουσία. Αυτή είναι η πανταχού παρούσα πραγματικότητα, απρόσωπη γιατί περικλείει τα πάντα και κάθε πράγμα. Το απρόσωπο της είναι η θεμελιώδης αντίληψη του σύμπαντος. Είναι λανθάνουσα σε κάθε άτομο του Σύμπαντος.
Elena Petrovna Blavatsky Η μυστική διδασκαλία σελίδα 357.
Το πνεύμα και η ύλη είναι βασικά ένα, δύο όψεις του Ενός, η ύλη και ο Θεός είναι δύο όψεις μιας κοσμικής ενότητας, δύο όψεις μιας μόνης και της αυτής πραγματικότητας. Sri Nilakanda Ram, 4ος Πρόεδρος Θεοσοφικής Εταιρείας


Κομφουκιανισμός και Ταοισμός

Όταν ο Βουδισμός έφτασε στη Κίνα, συνάντησε έναν πολιτισμό 2000 ετών, με μία φιλοσοφία δύο όψεων, που είχαν μεταξύ τους χαρακτήρα συμπληρωματικό. Τον 6ο αιώνα π.Χ. οι δύο αυτές όψεις αναπτύχθηκαν σε δύο διαφορετικές φιλοσοφικές σχολές με συμπληρωματικό χαρακτήρα, τον Κομφουκιανισμό και τον Ταοισμό. Ο Κομφουκιανισμός που ίδρυσε ο Κούνγκ Φου Τσε, υπήρξε η φιλοσοφία της κοινωνικής οργάνωσης, της κοινής λογικής και της πρακτικής γνώσης. Πρόσφερε στην κινέζικη κοινωνία ένα εκπαιδευτικό σύστημα και μία αυστηρή εθιμοτυπία ηθικού περιεχομένου. Από τους βασικούς στόχους του ήταν η διαμόρφωση μιας ηθικής βάσης για το παραδοσιακό κινέζικο οικογενειακό σύστημα, με την πολύπλοκη δομή του και τις τελετουργίες της λατρείας των προγόνων. Ο Ταοισμός με κύριους εκπροσώπους τον Λάο Τσε και τον Τζουάνγκ Τσε, ασχολήθηκε με τη παρατήρηση της φύσης και την ανακάλυψη του δρόμου της φύσης, του Τάο. Σύμφωνα με τους Ταοιστές, ο άνθρωπος βρίσκει την ευτυχία του από τη στιγμή που θα ζήσει σε αρμονική σχέση με τη φυσική τάξη των πραγμάτων, ενεργώντας αυθόρμητα και βασισμένος στη γνώση που παρέχει η έμπνευση της στιγμής.
Πριν από την ανάπτυξη των δύο φιλοσοφικών σχολών, στην αρχαία εποχή, υπήρχε η πίστη σε έναν προσωπικό Θεό, έναν σοφό και αγαθό κυβερνήτη του σύμπαντος(!), καθώς και αναρίθμητες προλήψεις που σχετίζονταν με τη λατρεία των νεκρών προγόνων και την αστρολογία. Τελικά όμως ο Ταοισμός, υποσκέλισε την πίστη στο προσωπικό Θεό, ενώ καλλιέργησε τις προλήψεις. Σύμφωνα με την αρχική φιλοσοφική ερμηνεία του, το Τάο είναι η απώτερη και απροσδιόριστη πραγματικότητα, και με την έννοια αυτή μπορεί να θεωρηθεί αντίστοιχο με τον Ινδουιστικό Βράχμαν και το Βουδιστικό Νταρμακάγια. Βασικό πρότυπο του «κοσμικού δρόμου» είναι κατά τον Ταοισμό η ανακύκλωση. Η ιδέα της ανακύκλωσης στη κίνηση του Τάο διατυπώθηκε με τις αντίθετες συμπληρωματικές έννοιες του Γιν και του Γιάνγκ. Ετυμολογικά οι λέξεις εκφράζουν τη φωτισμένη και σκοτεινή πλαγιά του βουνού. Αποτελούν δύο πόλους και ταυτίζονται με κάθε μορφής συμπληρωματικές αντιθέσεις: θετικό – αρνητικό, αρσενικό- θηλυκό, καλό – κακό και κινούνται ως εξής: Το γιάνγκ μόλις φτάσει στο αποκορύφωμά του, δίνει τη θέση του στο Γιν. Το Γιν μόλις φτάσει στο αποκορύφωμά του, δίνει τη θέση του στο Γιάνγκ. Σχηματικά αναπαρίσταται με το γνωστό σύμβολο Τάι Τσι Τσου ή διάγραμμα της υπέρβασης, που πρέπει να εννοηθεί ως διαρκώς περιστρεφόμενο και ανακυκλούμενο, και στο οποίο βλέπουμε ότι ένα μικρό μέρος γιν βρίσκεται μέσα στο γιάνγκ και ένα μικρό μέρος γιάνγκ βρίσκεται μέσα στο γιν.
Το τι είναι γιν και γιάνγκ καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από συμπεράσματα αβασάνιστα, απόψεις αντιεπιστημονικές και θεολογία μανιχαϊκού τύπου. Έτσι το γιάνγκ αντιπροσωπεύει τον ουρανό που είναι…επάνω, και θεωρείται αρσενικός και κινούμενος ενώ το γιν αντιπροσωπεύει τη γη που είναι κάτω, και θεωρείται ως θηλυκή και ακίνητη – όλα αυτά σύμφωνα με το λανθασμένο γεωκεντρικό σύστημα, που από έλλειψη γνώσεων δέχονταν οι περισσότεροι λαοί. Το γιν αντιπροσωπεύει την ήρεμη διαλογιστική δράση του σοφού, ενώ το γιάνγκ τη δυναμική δημιουργική δύναμη του βασιλιά.
Όμως, ο συμβολισμός των αντιθέτων επεκτείνεται μέχρι τις ηθικές έννοιες του καλού και του κακού, με αποτέλεσμα το κακό, ως γιν, να θεωρείται ως απαραίτητο συμπλήρωμα του καλού, που αντιπροσωπεύεται από το γιανγκ. Ο Λάο Τσε διδάσκει στο Τάο Τε Κίνγκ τους δύο βασικούς κανόνες της ανθρώπινης συμπεριφοράς που υπαγορεύουν τα ακόλουθα: 1) Αν θέλεις να πετύχεις κάτι, πρέπει να ξεκινήσεις από το αντίθετό του. 2) Αν θες να διατηρήσεις κάτι, πρέπει να του παραχωρήσεις ένα στοιχείο από την αντίθεσή του, σύμφωνα με το απόσπασμα λύγισε για να μείνεις ίσιος. Άδειασε για να μείνεις γεμάτος. Φρόντισε να φθαρείς για να παραμείνεις νέος. Ο Κάπρα συμπεραίνει ότι ο σοφός Ταοϊστής δεν αγωνίζεται για τη τελική επικράτηση του καλού, αλλά αντίθετα, προσπαθεί να διατηρήσει τη δυναμική ισορροπία ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Με άλλα λόγια, θεωρείται ότι για να γίνει ή να διατηρηθεί το καλό πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε το κακό!! Στον Ινδουισμό, αυτή την «ισορροπία» καλού – κακού διατηρεί ο μεγάλος θεός Βισνού ο οποίος άλλοτε υποστηρίζει το καλό και άλλοτε το κακό. Ούτε καν να βοηθήσει το καλό να επικρατήσει! Επομένως, μπορεί κάποιος να κάνει το κακό με πωρωμένη συνείδηση πιστεύοντας μάλιστα ότι ευεργετεί κιόλας διότι ο μεγάλος θεός Βισνού θα δράσει έτσι ώστε να γίνει κάτι καλό κάπου αλλού. Και επειδή το κακό γίνεται ευκολότερα από το καλό είναι αυτονόητη η προέλευση και η κατάληξη αυτών των διδασκαλίων! Αυτή τη διδασκαλία διδάσκει ο Ινδουϊσμός μέσω της Μπαγκαβάτ Γκίτα που ασπάζονται όλοι οι Ινδουιστές.
Ο Ταοισμός δίνει μεγάλη σημασία στον αυθορμητισμό που αποτελεί την αρχή της δράσης του Τάο και σημαίνει εμπιστοσύνη στο στοιχείο της έμπνευσης, που είναι ενσωματωμένη στον ανθρώπινο νου. Οι πράξεις του Ταοιστή σοφού πηγάζουν από την εμπευσμένη σοφία του, αυθόρμητα και σε αρμονική σχέση με το περιβάλλον του. Δεν χρειάζεται να πιέσει τίποτε μέσα του ή γύρω του. Προσαρμόζει απλούστατα τη δράση του στις κινήσεις του Τάο… ο παραπάνω τρόπος δράσης ονομάζεται Βου – Βέι και σημαίνει Όχι Δράση. Ο Νήντχαμ τον μεταφράζει περιφραστικά σαν συγκράτηση οποιασδήποτε δράσης που αντιτίθεται στη φύση, βασισμένος σε απόσπασμα του Τζουάνγκ Τσε: Όχι δράση δε σημαίνει αδράνεια και σιωπή. Σημαίνει να αφήσει κανείς το κάθε πράγμα να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει σύμφωνα με τη φύση του, με άλλα λόγια να επιτρέψει την ικανοποίηση της φύσης.
Σύμφωνα με την εφαρμογή του αυθορμητισμού στον ερωτικό τομέα, πρέπει κατά την ερωτική πράξη να αναχαιτίζεται η εκσπερμάτωση. Αυτό γιατί, κατά τον Ταοϊσμό, υπάρχει μια μυστηριώδης και θεία ενέργεια που ζωοποιεί το σύμπαν και λέγεται τσί. Κάθε άνθρωπος υποτίθεται ότι έχει δύο είδη τσί, αυτό που κληρονόμησε από τους γονείς του πριν γεννηθεί, κι αυτό που καλλιεργεί με τον τρόπο της ζωής του. Το σπέρμα θεωρείται αποθήκη προγονικού τσί που δεν πρέπει να σπαταλάται, γιατί αυτό φθείρει την υγεία (!) οπότε η εκσπερμάτωση πρέπει να αποφεύγεται. Η ερωτική πράξη πρέπει να υπάγεται σε κανόνες συχνότητας, αλλιώς ο άνδρας και η γυναίκα φθείρουν το γιν και το γιάνγκ τους. Τα αρχαία Ταοιστικά κείμενα επιβάλουν την αποφυγή της εκσπερμάτωσης απειλώντας με τρομερά δεινά, ενώ εμφανίζουν τις γυναίκες που αντιτίθενται σε αυτές τις μεθόδους, σαν ένα είδος βρυκόλακα που τρέφεται με την ενέργεια του αρσενικού.

Ταοισμός - Φένγκ Σούι - Αστρολογία και Ι Τσίνγκ

Ο Ταοιστικός αυθορμητισμός εφαρμόζεται στη μαντεία και τη γεωμαντεία που καλείται Φόνγκ Σουέι ή Φένγκ Σούι (= άνεμος και νερό). Σύμφωνα με τη γεωμαντεία, η φύση είναι γεμάτη κακοποιές πνοές και τα σπίτια πρέπει να χτίζονται μόνο σε μέρη που δέχονται αρμονικές ακτινοβολίες από τα άστρα, και όπου τα δύο ενεργειακά ρεύματα του δράκου και της τίγρης – το γιν και το γιανγκ της γης- συνδυάζονται αρμονικά. Πιστεύεται ακόμα ότι αν οι άνθρωποι χτίζουν σε τέτοια ευνοϊκά σημεία τους τάφους των προγόνων τους, τότε τα προγονικά πνεύματα είναι ευχαριστημένα, γίνονται πρόξενοι καλοτυχίας στους απογόνους τους και τους στέλνουν ευλογίες, που μπορούν να οδηγήσουν μέχρι την άνοδο στον αυτοκρατορικό θρόνο! Για να φανεί ποιες είναι οι ευνοϊκές για χτίσιμο περιοχές, χρησιμοποιούνται γεωμάντεις που ερμηνεύουν τα σχήματα των λόφων, των βουνών, των πεδιάδων, με ειδικές πυξίδες και αυθόρμητη έμπνευση- και βέβαια πληρώνονται αδρά για τις υπηρεσίες τους. Σύμφωνα με το Φένγκ Σούι: « Αν ένας λόφος μοιάζει σε γενικές γραμμές με ένα φαρδύ καναπέ, τότε η επιρροή του θα κάνει τους γιούς και τους εγγονούς σας να πεθάνουν από πρόωρο και βίαιο θάνατο. Αν χτίσετε σε ένα βουνό που μοιάζει με αναποδογυρισμένη βάρκα, τότε οι κόρες σας θα είναι πάντα άρρωστες και οι γιοι σας θα φυλακιστούν για αρκετό καιρό».
Η αστρολογία τιμάται ιδιαίτερα από τον Ταοϊσμό.
Ο ουρανός είναι το ιδεατό αρχέτυπο του οποίου η γη μας είναι μια χονδροειδής υλική αντανάκλαση. Το ουράνιο στερέωμα είναι για τον Κινέζο παρατηρητή το μυστηριώδες εγχειρίδιο, στο οποίο είναι γραμμένοι με ιερογλυφικούς, μυστικούς χαρακτήρες, ακατανόητους σε όλους εκτός από τους μυημένους, οι νόμοι της φύσης, το πεπρωμένο των εθνών, η μοίρα και η τύχη κάθε ατόμου.
Οι Κινέζοι γνώριζαν μόνο 5 πλανήτες, το Δία, τον Άρη, την Αφροδίτη, τον Ερμή και τον Κρόνο, τους οποίους μαζί με τον Ήλιο και τη Σελήνη, θεωρούσαν ως εφτά κυβερνήτες των εποχών. Είχαν επίσης σε μεγάλη υπόληψη, τα εφτά αστέρια της Μεγάλης Άρκτου, τα οποία ονόμαζαν εφτά φώτα του κόσμου, καθώς και κάποια εννιά αστέρια του βορείου μοδιού.
Το σύστημα πολεμικής τέχνης μάντης που προσεύχεται (Tang Lang Pai) απευθύνει την προσευχή του ακριβώς όπως τα εφτά αστέρια της Μεγάλης Άρκτου, από τα οποία υποτίθεται ότι αντλεί την ενέργειά του!!
Με την αστρολογία σχετίζεται και η μαντεία του Ι Τσίνγκ (ή Αι Τσίνγκ ή Γι Κίνγκ), του «βιβλίου των μεταλλαγών». Οι Κινέζοι, σε αυτό το βιβλίο κατέγραψαν κάθε δυνατό συνδυασμό του Γιν και του Γιάνγκ, φτιάχνοντας ένα γενικό σύστημα κοσμικών αρχετύπων. Το βιβλίο αρχίζει με τη παρουσίαση 64 συμβόλων ή εξαγράμμων που ενσωματώνουν τις σχέσεις αλληλουχίας Γιν – Γιανγκ και αρχικά χρησιμοποιήθηκαν σαν χρησμοδοτικά μέσα.

Κάθε εξάγραμμο – που σχηματίστηκε από συνδυασμό τριγράμμων- αποτελείται από έξι γραμμές. Οι γραμμές ταξινομούνται σε δύο τύπους: τις συνεχόμενες (γιανγκ) και τις διακεκομένες (γιν) των οποίων όλοι οι πιθανοί μαντικοί συνδυασμοί αντιπροσωπεύονται από τον αριθμό 64. Τα εξάγραμμα αυτά θεωρούνται σαν τα κοσμικά αρχέτυπα του Ταό που ισχύουν στη φύση αλλά και στις ανθρώπινες καταστάσεις, ενώ ο Eitel μας πληροφορεί ότι πολλοί Κινέζοι κρεμούσαν την εικόνα τους έξω από τα σπίτια τους σαν φυλακτό. Στο Ι Τσινγκ κάθε εξάγραμμο παρουσιάζεται με το τίτλο του, συνοδευόμενο από ένα σύντομο κείμενο που λέγεται κρίση και υποδεικνύει τη κατάλληλη δράση για το εκάστοτε κοσμικό πρότυπο. Ένα δεύτερο κείμενο, που λέγεται εικόνα, και προστέθηκε μεταγενέστερα, αναλύει το νόημα κάθε εξαγράμμου σε λίγους ποιητικούς στίχους, ενώ ένα τρίτο κείμενο ερμηνεύει το νόημα της κάθε γραμμής σε μία γλώσσα πλούσια από μυθολογικές εικόνες, δυσνόητη και αποκρυφιστική. Το εξάγραμμο που αφορούσε την εκάστοτε κατάσταση, προσδιοριζόταν από ένα πολύπλοκο σύστημα αυστηρής τελετουργίας που χρησιμοποιούσε 50 μίσχους από το βοτάνι μυριόφυλλο.
Το Ι Τσινγκ αποτελεί τη βάση της εσωετερικής πολεμικής τέχνης Πα- Κουά – Τσάνγκ, που σημαίνει η παλάμη των 8 διαγραμμάτων. Το σύστημα αυτό που θεωρείται δημιούργημα Ταοιστή ερημίτη υπαγορεύει σε αυτόν που το εξασκεί να κινείται διαρκώς σχηματίζοντας έναν νοητό κύκλο, παραμένοντας σε διαρκή κίνηση, συνεπής στη θεωρία της διαρκούς αλλαγής του Ι Τσίνγκ. Αυτή η μαντική μέθοδος ενέπνευσε τον δάσκαλο του Ταοισμού Λάο Τσε, που διατύπωσε μερικούς από τους βαθύτερους αφορισμούς του με βασικό θέμα από τα εξάγραμμα του Ι Τσινγκ ενώ ο Κομφούκιος (που θεωρείται ορθολογιστής) μελέτησε επίσης το Ι Τσινγκ από το οποίο προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος των σχολίων του Δέκα Φτερούγες.
Ο αυθορμητισμός του Ταοισμού επεκτείνεται και σε θέματα διατροφής: πιστεύεται ότι οι τροφές περιέχουν στοιχεία γιν και γιάνγκ, τα οποία μια σωστή δίαιτα πρέπει να προμηθεύει στη σωστή αναλογία.




Γιν – Γιάνγκ – Τσι – Πολεμικές τέχνες, ανορθόδοξες θεραπευτικές μέθοδοι της Νέας Εποχής («ολιστική»ιατρική ή εναλλακτικές θεραπείες), ΚΙ θρησκείες & αστρολογία

Επίσης, κάθε αρρώστια εκλαμβάνεται σαν διατάραξη της ισορροπίας ανάμεσα στο γιν και στο γιανγκ. Το εσωτερικό του σώματος θεωρείται γιανγκ και η επιφάνεια γιν, το πίσω μέρος γιανγκ και το μπροστά γιν ενώ και μέσα στο σώμα τα όργανα κατατάσσονται ως γιν και γιανγκ. Η ισορροπία διατηρείται χάρη στη συνεχόμενη ροή Τσί, της ζωϊκής ενέργειας, που υποτίθεται ότι κυκλοφορεί διαμέσου ενός συστήματος μεσημβρινών. Πιστεύεται πως κάθε όργανο του σώματος διαθέτει έναν μεσημβρινό κι ότι οι μεσημβρινοί γιανγκ ανταποκρίνονται σε όργανα γιν και το αντίστροφο.
Από τη στιγμή που η ροή του τσι ανάμεσα στα στοιχεία γιν και γιανγκ σταματήσει, το άτομο αρρωσταίνει, και η αρρώστια θεραπεύεται με την τοποθέτηση μιας σειράς από βελόνες, σε διάφορα σημεία του σώματος, που διευκολύνουν τη ροή του τσί! Υπάρχουν επίσης θεραπευτικές μέθοδοι που βασίζονται στους ίδιους μεσημβρινούς και στα ίδια ενεργειακά σημεία, όπου ο θεραπευτής είτε κάνει μαλλάξεις, Τζιν Σιν Ντο, ή τα αγγίζει απλώς, είτε τα σημαδεύει από απόσταση (Τσι Κουνγκ). Αυτά ΤΑ ΙΔΙΑ σημεία γίνονται στόχος του πολεμοτεχνίτη, προκείμενου να βλάψει τον αντίπαλο, χτυπώντας τα, για αυτό και κάποιοι τα ονομάζουν σημεία θανάτου. Οι μεσημβρινοί και τα σημεία σχετίζονται επίσης, με την αστρολογία: υπάρχουν ώρες και περίοδοι (πχ Νέα Σελήνη) κατά τις οποίες ο βελονισμός σε κάποια ή σε όλα τα σημεία, απαγορεύεται ως εξαιρετικά επικίνδυνος ενώ κάποια χτυπήματα μπορούν να ενισχυθούν από τις αστρολογικές συνθήκες και να αποβούν μοιραία! Γεγονός πάντως είναι ότι, οι μεσημβρινοί ΔΕΝ συμπίπτουν με το συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα και η νευροφυσιολογία τους δεν έχει εντοπιστεί καθώς και ότι ο βελονισμός δεν ήταν μια πρακτική που καθιερώθηκε κερδίζοντας τη προτίμηση του κόσμου αλλά επιβλήθηκε με διάταγμα από τον Κίτρινο Αυτοκράτορα.
Επειδή η έννοια του Τσί είναι θεμελιώδης για τον Ταοισμό, έτσι και στις πολεμικές τέχνες που είναι μία προέκτασή του, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το τσί, την εσωτερική ενέργεια, της οποίας η κυριαρχία σημαίνει διείσδυση μέσα στο άγνωστο και φθάσιμο σε μία κατάσταση όπου η ζωή και ο θάνατος χάνουν τη ποιότητα του φόβου.
Οι πολεμικές τέχνες εκφράζουν το Γιν και το Γιάνγκ με την αλληλοσυμπλήρωση των μαχόμενων πολεμιστών. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα "αν υπάρχει ένας κακός θεός", είναι αναγκαίο να δούμε πρώτα μερικά πράγματα για την ίδια τη φύση τού κακού. Τι είναι λοιπόν το κακό; Αυτοί που πιστεύουν στη διαρχία ενός καλού και ενός κακού Θεού, λένε ότι οι δύο αυτοί αυτοί θεοί, είναι δύο όντα που συνυπήρχαν από πάντοτε, και αποτελούν τις δύο ισοδύναμες και συναιώνιες αρχές τού κόσμου, ενώ βρίσκονται πάντοτε σε πάλη μεταξύ τους. Έτσι γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί η πάλη καλού και κακού που παρατηρούμε καθημερινά γύρω μας. Από εδώ όμως αρχίζει το σφάλμα τής φιλοσοφίας αυτής.
Για να είναι κάτι "ον", πρέπει να είναι "υπαρκτό". Είναι "ον" το κακό; Ας δούμε.
Το κακό, είναι το εντελώς αντίθετο τού καλού.
Συνεπώς αν καλό είναι: η ύπαρξη, η γνώση, η κατοχή, η αφθαρσία, η αϊδιότητα, η κίνηση, το φως, η λογική, η παντοδυναμία, κ.λ.π., τότε κακό είναι τα ακριβώς αντίθετα: η ανυπαρξία, η άγνοια, η έλειψη, η φθορά, η προσωρινότητα, η ακινησία, το σκοτάδι, ο παραλογισμός, η αδυναμία.

Παρατηρούμε λοιπόν, πως κακό είναι η στέρηση τού καλού. Επειδή, το σκοτάδι είναι η έλειψη φωτός, και η άγνοια έλειψη γνώσης. Η έλειψη είναι η μη κατοχή, και η ακινησία η έλειψη κίνησης. Και συνεπώς, αν το καλό είναι η αιωνιότητα η παντοδυναμία και το υπαρκτό, το κακό είναι η προσωρινότητα η αδυναμία και η ανυπαρξία!

Δεν μπορεί λοιπόν το κακό να είναι ούτε παντοδύναμο, ούτε αιώνιο, ούτε καν υπαρκτό!
Μα τότε, πώς το κακό "υπάρχει"; Το βλέπουμε τριγύρω μας καθημερινά!

Αυτό που βλέπουμε γύρω μας ως "κακό", δεν είναι παρά η έλειψη τού καλού, και όχι κάτι αυθύπαρκτο.

Μπορούν λοιπόν να υπάρχουν δύο ίσοι και αντίθετοι θεοί, όπως πιστεύουν σήμερα οι πιστοί τού γιν και γιάνγκ, ή διαφόρων νεογνωστικών κλάδων;
Με βάση τα παραπάνω, όχι, επειδή:

1. Αν ο καλός θεός είναι το "ον" (υπαρκτός), ο κακός, είναι το "μη ον" (ανύπαρκτος).
2. Ο κακός, θα στερείτο κάθε καλού, άρα δεν θα ήταν ούτε παντοδύναμος, ούτε αιώνιος, ούτε παντογνώστης, ούτε λογικός, ούτε άφθορος.
3. Το φώς διαλύει πάντοτε το σκοτάδι, συνεπώς είναι πάντοτε δυνατότερο.
4. Δεν μπορεί να υπάρχουν δύο πανταχού παρούσες και αντίθετες αρχές, επειδή τότε θα συγχέονταν, και δεν θα υπήρχε διάκριση καλού και κακού.
5. Η αρχή τού δύο είναι το ένα, συνεπώς, θα έπρεπε να προηγείται ο ένας τού άλλου, και όχι να έχουμε δύο αρχές.
6. Εάν το αϊδιο είναι άχρονο, είναι και άτρεπτο. Εάν λοιπόν είναι άτρεπτο, δεν είναι διχασμένο, αλλά συγκεκριμμένο.
7. Εάν υπάρχουν δύο εντελώς αντίθετες αρχές, δεν μπορεί να συνεργάστηκαν στη δημιουργία. Συνεπώς η δημιουργική αρχή τού σύμπαντος είναι μία.
8. Με δύο ίσες και αντίθετες αρχές, θα είχαμε αναρχία. Και επειδή η αναρχία είναι έλειψη τάξης, θα είχαμε μόνο μία αρχή, την κακή.
9. Οι δύο αντίθετες αρχές, θα κοινωνούσαν τουλάχιστον κατά την ύπαρξη. Επειδή όμως η ύπαρξη είναι κάτι καλό, δεν μπορεί να υπάρχει κάτι εντελώς κακό.
10. Εάν οι αρχές είναι δύο, τότε το "ΕΙΝΑΙ", είναι η μόνη πραγματική αρχή.
11. Το "ον" είναι η αιτία τού "είναι", και όχι το αντίθετο. Συνεπώς, η αιτιακή αρχή όλων είναι μία: "ο Ων", που σημαίνει πως είναι το καλό, και όχι το κακό, η έλειψη όντος.
12. Η αρχή τού κάθε όντος, (υπαρκτική, χρονική, τοπική και ενεργητική), έχει μία αφετηρία, και όχι δύο. Συνεπώς, μία είναι η αρχή όλων.
13. Το μη ον, ως στέρηση, πρέπει να λάβει αρχή από το ον.
14. Δεν θα μπορούσε το "μη ον" να βρίσκεται στο βασίλειο τού όντος, επειδή γι' αυτό το καλό είναι κακό.
15. Αν υπάρχει πάλη τών δύο αντιθέτων, τότε δεν ύπάρχει ατρεψία.
16. Κανείς από τους δύο δεν θα ήταν παντοδύναμος και απεριόριστος, αν δεν είχε εξουσία επί τού άλλου.
17. Αν υπήρχε αυτοδύναμο όντως κακό, δεν θα μπορούσε το καλό να είναι όντως καλό και να μην το υποτάσσει.
(Λέγοντας πως ο Θεός είναι ένας, αυτό έχει νόημα όσον αφορά την ουσία του και την αιτιότητα. Αυτό όμως δεν ισχύει για τις υποστάσεις που θα μπορούσε να έχει, μια και στην εκτός χώρου και χρόνου κατάσταση τού απείρου Θεού, δεν υπάρχει νόημα τών αριθμών, με τους οποίους μετράμε τα πεπερασμένα αντικείμενα).

Μπορεί άραγε να υπάρχει κάποιο λογικό ον, που να είναι φορέας τού κακού;
Ναι, μπορεί, αλλά με τις εξής προϋποθέσεις:

1. Πρέπει να έχει λάβει την αρχή του από τον μοναδικό και καλό Θεό.
2. Ως νοήμων φορέας τού κακού, πρέπει να έχει κάποιες ιδιότητες, όπως λογική, ύπαρξη, ενέργεια, κ.λ.π. Επειδή όμως αυτές οι ιδιότητες είναι καλές, συνεπώς δεν υπάρχει απόλυτο, αλλά επί μέρους κακό. Δηλαδή, αυτό είναι κάποιο ον που ενώ έχει κάποιες καλές ιδιότητες, στερείται άλλων καλών ιδιοτήτων.
Εάν λοιπόν ο φορέας τού κακού είναι κτιστός, πώς ο καλός Θεός έκτισε έναν κακό; Εφ' όσον ο κακός είναι κτιστός και δεν είναι εντελώς κακός, αυτό σημαίνει πως ό,τι καλό έχει, τού δόθηκε από τον καλό δημιουργό του. Τού δόθηκε λοιπόν και η ελευθερία βούλησης, που είναι κάτι καλό.
Επειδή όμως ό,τι κάνει ο Θεός είναι καλό, μόνο αυτόβουλα μπορεί να απωλέσει κάποιος τα καλά στοιχεία του, και να γίνει κακός. Συνεπώς, το κακό, είναι συνέπεια τής αυτόβουλης απώλειας κάποιου όντος, τών καλών στοιχείων του. Εάν δεν υπήρχε κάποιος νοήμων φορέας τού κακού στο σύμπαν, δεν θα υπήρχε κακό, επειδή τα πάντα θα ήταν καλά ως δημιουργήματα τού απολύτως καλού δημιουργού.
Ας σκεφτούμε, ότι αν πρόκειται για μη νοήμονα δημιουργία, δεν τίθεται θέμα καλού και κακού, καθώς μια πέτρα ή ένας πλανήτης για παράδειγμα, δεν διακρίνουν το καλό ή το κακό, ούτε έχει έννοια γι' αυτά. Το κακό λοιπόν για να είναι πράγματι κακό, προϋποθέτει έναν λογικό φορέα, που να μπορεί να το διακρίνει, ή να το επιλέξει αυτόβουλα.

Άρα λοιπόν, ο Θεός είναι κατ' ανάγκην καλός;
Όχι κατ' ανάγκην αλλά κατά βούλησιν, και λέγοντας βούλησιν, ενοούμε τη δική Tου βούληση.
Ας το δούμε όμως και διαφορετικά. Εφ' όσον (σύμφωνα με τα παραπάνω) ένας μόνο Θεός μπορεί να υπάρξει ως Δημιουργός τού σύμπαντος, είναι σαφές, ότι δημιουργεί αυτό που Εκείνος θεωρεί καλό να δημιουργήσει. Έτσι, η δική του κτίση, έχει και θεωρεί καλό, κατ' ανάγκην αυτό που Εκείνος ορίζει ως καλό, και η κτίση του ευφραίνεται σ' αυτό, όπως και ο Δημιουργός. Εάν ο Δημιουργός ήθελε κάτι διαφορετικό, πάλι αυτό θα θεωρείτο καλό από τον ίδιο και από την κτίση του, συνεπώς θα ήταν κι εκείνο καλό.
Εφ' όσον λοιπόν το κακό είναι σχετικό, θα μπορούσαμε να ορίσουμε, ότι κακό είναι ό,τι γίνεται χωρίς την επιδοκιμασία τού Κτίστη, και Αυτός είναι το μόνο απόλυτο σημείο αναφοράς.
Είναι λάθος να θεωρείται καλό ό,τι ευφραίνει εμάς, και κακό ό,τι μας δυσαρεστεί. Υπάρχει φαινομενικό καλό, και φαινομενικό κακό. Για παράδειγμα, ο πόνος μιας εγχείρησης φαίνεται κακός, στην πραγματικότητα όμως είναι καλός, μια και γίνεται αιτία θεραπείας τού ασθενούς. Ομοίως, η φυλάκιση κάποιου ανθρώπου, φαίνεται κακή, όταν όμως είναι απαραίτητη για να προστατευθεί το κοινωνικό σύνολο, είναι καλή. Αντιθέτως, διάφορες ηδονές φαίνονται καλές, φέρνοντας τέρψη. Συχνά όμως, οδηγούν σε μεγάλο κακό.
Τι μπορούμε όμως να πούμε για το σώμα; Είναι κάτι κακό;
Σήμερα υπάρχουν θρησκείες, (που όπως και στο παρελθόν) θεωρούν την ύλη ως κάτι κακό, και το πνεύμα ως κάτι καλό. Αυτοί υποστηρίζουν ότι η ύλη είναι η φυλακή τής ψυχής, και ότι με το θάνατο ελευθερώνεται η ψυχή από την υλική φυλακή της. (Σε αυτή την άποψη στηρίζουν κάποιοι το ότι υπάρχει ο καλός δημιουργός τής ψυχής, και ο κακός δημιουργός τού σώματος).
Σε αυτή τη βάση στηρίζονται και πολλές θέσεις Προτεσταντικών θρησκειών, κατά τις οποίες η γη ως υλική κτίση, δεν έχει μέρος στα μελλοντικά σχέδια του Θεού και θα καταστραφεί εντελώς, και ότι ο Παράδεισος είναι κάτι το άυλο, το καθαρά ουράνιο. Έτσι μιλούν για σωτηρία της ψυχής, αλλά όχι και του σώματος, και για σωτηρία του ανθρώπου, αλλά όχι και της λοιπής κτίσης.
Όπως είδαμε στα παραπάνω, η ενέργεια τών αντιθέτων, είναι εντελώς αντίθετη. Πώς θα συνεργαζόταν λοιπόν το καλό με το κακό για να φτιάξουν καλό πνεύμα μέσα σε κακή ύλη; Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι ως σύνολο κάτι καλό, και έχει και την ελευθερία βούλησης που είναι κάτι καλό, είναι εξ' ολοκλήρου δημιούργημα μόνο τού καλού Θεού.
Άλλωστε, αν ήταν το σώμα μόνο κακό, και η ψυχή μόνο καλή, θα υπήρχαν μόνο καλόψυχοι άνθρωποι, ενώ το σώμα θα κακοποιούσε συνεχώς, ανίκανο να κάνει οτιδήποτε καλό. Τότε, και το ζητούμενο τής ψυχής, θα ήταν θάνατος, και ο θάνατος θα ήταν καλός, ενώ η ζωή κακή!
Συνεπώς, και το σώμα είναι δημιούργημα μόνο τού καλού όντος. Και πώς ο κακός υποτιθέμενος θεός, θα δημιουργούσε τα κακά του σώματα μέσα στο φωτεινό βασίλειο που μισεί; Ή πώς ένας καλός θεός, θα δημιουργούσε καλές ψυχές μέσα σ' ένα μισητό σκοτεινό σώμα;

Μα τότε, από πού προέρχεται το κακό τού σώματος;
Ομοίως, "από πού προέρχονται τα κακά τής ψυχής;"
Όπως είπαμε, η φθορά τής ύλης καθώς και τής ψυχής, είναι κάτι που έγινε εξ' αιτίας τής καλής ελευθέρας βούλησης που έδωσε ο στα πλάσματά του ο μόνος άναρχος, παντοδύναμος και καλός Θεός. Και εξαρτάται μόνο από τον καθένα μας, το πώς θα χρησιμοποιήσει αυτό το θεόδοτο δώρο. Είτε προς αύξηση (καλό), είτε προς στέρηση (κακό), τών καλών δώρων τού Δημιουργού.
http://oodegr.com/oode/theos/theos3.htm
Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού: "Κατά Μανιχαίων διάλογος"
Ο Νεοκομφουκιανισμός με κυριότερο εκπρόσωπο τον Τσου Χσι επιχείρησε μία σύνθεση του Κομφουκιανισμού, του Βουδισμού και του Ταοισμού ενώ είχε ήδη αποκηρύξει τη πίστη σε ένα, υπέρτατο, προσωπικό Θεό, υποκαθιστώντας τον με μία αφηρημένη οντότητα χωρίς σχήμα, χωρίς κανένα απολύτως χαρακτηριστικό. Η φιλοσοφία Τσάν των πολεμικών τεχνών αποτελούσε ήδη μια τέτοια σύνθεση καθώς ταοιστικά, κομφουκιανικά κ.α. στοιχεία είχαν ενωθεί με τη μορφή του Βουδισμού που έφερε στην Κίνα ο Μποντιντάρμα. Η λέξη Τσάν και για άλλους Τσιάν, είναι μετάφραση της σανσκριτικής λέξης ντυάνα, που σημαίνει διαλογισμός. Στα Παταντζάλι Γιόγκα Σούτρας στα οποία θεμελιώνεται ο διαλογισμός, η ντυάνα ορίζεται ως η συγκέντρωση του νου σε μία πραγματική ή φανταστική εστία για δώδεκα νταραχάνας όπου μία νταραχάνα είναι το χρονικό διάστημα των δώδεκα δευτερολέπτων. Ακριβώς λοιπόν στο διαλογισμό και όχι στη διάπραξη καλών έργων ή στη μελέτη ιερών κειμένων επικεντρώνεται αυτή τη μορφή του Βουδισμού (η Μαχαγιάνα) και από εκεί προσδοκά τη φώτιση, δηλαδή την αλλαγή του τρόπου αντίληψης της πραγματικότητας σύμφωνα με τη διδασκαλία του Βούδα.
Στα ζωτικά σημεία που στη Κίνα χρησιμοποιούνται για βελονισμό, Τσί Κούνγκ, πρόκληση βλάβης κλπ, στην Ιαπωνία εφαρμόζεται το μασάζ Σιάτσου. Ακόμα το Ρέικι, που υπάγεται στις ΚΙ θρησκείες, εφαρμόζεται σε ενεργειακές ζώνες, έχει πολλές ομοιότητες με κάποιες πρακτικές Τσι Κούνγκ.
Το 1200 μ.Χ. το Τσάν μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία, όπου ανθούσε ο Σιντοϊσμός, παραδοσιακή ηλιακή πολυθεϊστική θρησκεία, που στήριζε την αυτοκρατορική εξουσία. Εκεί μεταφράστηκε ως Ζεν συνεχίζοντας να αναπτύσσεται μέχρι τις μέρες μας.

Ζεν και πολεμικές τέχνες

Σύμφωνα με το Ζεν, το σύμπαν είναι ένα μοναδικό, δυναμικά αλληλοεξαρτώμενο σύνολο, αυτή η αλληλοεξαρτώμενη κατάσταση ονομάζεται κενό. Κάθε τι προκαλείται από κάτι άλλο και αυτό με τη σειρά του είναι αίτιο για κάτι άλλο και τίποτα δεν είναι παντοτινό. Κάθε τι στο σύμπαν υπόκειται στη φθορά και τίποτα δεν υπάρχει στην ουσία…ακόμα και ο άνθρωπος θεωρείται ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο παιχνίδι των φυσικών στοιχείων και των ψυχολογικών τάσεων. Η φώτιση στο Ζεν σημαίνει το θάνατο των ψυχολογικών στοιχείων που αποτελούν το Εγώ.

Καθώς το Εγώ διαλύεται, η αντίληψη του δυισμού μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου διαλύεται επίσης και ο άνθρωπος που έχει υποστεί αυτή τη μεταβολή στη συνείδησή του μπορεί πια να πιστεύει ότι είναι το Σύμπαν!!....

Στη σύγχρονη Ιαπωνία υπάρχουν δύο βασικές σχολές του Ζεν, η ατραπός αυτογνωσίας με Κοάν (του Λιν Τσι ή στα Ιαπωνικά Ριντζάι) και η σιωπηλή ατραπός της φώτισης ή Σότο (του Τούνγκ Σαν ή στα Ιαπωνικά Τόζαν). Τα Κοάν που χρησιμοποιεί η Ρινζάι είναι προσεκτικά διατυπωμένοι παράλογοι στίχοι, των οποίων ο παράλογος χαρακτήρας εμποδίζει τη λογική σκέψη να βρει το νόημά της. Αποσκοπούν δηλαδή στο να σταματήσουν τη λειτουργία της σκέψης(!)…το Κοάν συναρπάζει τη καρδιά και το νου του σπουδαστή, προκαλεί διανοητικό χάος, μια κατάσταση δονούμενης έντασης, όπου όλος ο κόσμος παρουσιάζεται σαν μια τεράστια μάζα αμφιβολίας και ερωτηματικών. Παραδείγματος χάρην. Ποιο ήταν το πραγματικό σου πρόσωπο πριν σε συλλάβουν οι γονείς σου; Αν χτυπήσεις τα δύο χέρια ακούγεται ο ήχος του χειροκροτήματος. Ποιος ήχος ακούγεται αν χτυπήσεις μόνο το ένα χέρι; Η λύση ενός Κοάν απαιτεί μεγάλες περιόδους έντονης αυτοσυγκέντρωσης που οδηγεί αναπάντεχα στη ξαφνική εμπειρία του Σατόρι (φώτιση στα Ιαπωνικά). Ένας έμπειρος δάσκαλος ξέρει καλά πότε ο μαθητής είναι έτοιμος να φτάσει στην αναπάντεχη φώτιση κι έτσι τον σπρώχνει στο Σατόρι με μία ξαφνική ενέργεια όπως ένα χτύπημα ή μια δυνατή κραυγή.
Η σχολή Σότο αποφεύγει τέτοιες μεθόδους πλύσεως εγκεφάλου και περιμένει να «ωριμάσει» σταδιακά ο μαθητής ενώ συνιστά δύο μορφές διαλογισμού: το ήρεμο κάθισμα και μια οποιαδήποτε εργασία. Και οι δύο σχολές δίνουν μεγάλη σημασία στο καθιστό διαλογισμό, το Ζαζέν, που στα μοναστήρια Ζεν εφαρμόζεται πολλές ώρες κάθε μέρα. Η σωστή στάση και η σωστή αναπνοή είναι τα βασικά στοιχεία της διαλογιστικής αυτής μορφής που πρέπει να μάθει από την αρχή κάθε σπουδαστής του Ζεν.
Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι από τους δασκάλους πολεμικών τεχνών που στοχεύουν στη διδασκαλία του Ζεν, ακολουθούν το σύστημα Σότο: Περιμένουν τη σταδιακή ωρίμανση του μαθητή, τον οποίο βάζουν σιγά- σιγά σε μια διαδικασία διαφορετική από ότι έχει συνηθίσει, με σύμβολα, στολές, ζώνες, τελετουργικούς χαιρετισμούς, βηματισμούς, υποκλίσεις κ.α.
Σε βιβλιοθήκες σχολών πολεμικών τεχνών υπάρχει το βιβλίο Τα μυστήρια της ακίνητης σοφίας του Τακούαν, το οποίο προτείνεται από τους δασκάλους σε όσους θέλουν να εμβαθύνουν σε μία πολεμική τέχνη. Στο βιβλίο αυτό διδάσονται τα ακόλουθα αντιχριστιανικά: ότι δεν υπάρχουν δαίμονες, ότι όλες οι θρησκείες είναι ίδιες και δεν πρέπει να τιμούμε καμμία περισσότερο από τις άλλες, ότι ο στοχασμός παγώνει το πνεύμα, και ότι οι άνθρωποι μετενσαρκώνονται όπως σπέρνεται το ρύζι. Για να είναι κάποιος σωστός πρέπει να λατρεύει μια αόριστη θεότητα, και για να αφυπνιστεί πρέπει να απαγγέλλει το όνομα του Βούδα.
Ακριβώς επειδή οι πολεμικές τέχνες είναι μια έκφραση της θρησκείας Ζεν, οι τόποι προπόνησης λέγονται Dojo, που σημαίνει ο τόπος της φώτισης (Κινέζικα Kwon, Κορεάτικα Dojang). Επίσης, η λέξη Do είναι μετάφραση στα Ιαπωνικά της λέξεως Τάο και σημαίνει δρόμος και γνώση. Ο δάσκαλος στη Κίνα ονομάζεται sifu ενώ στην Ιαπωνία sensei. Ο όρος αυτός μεταφράζεται ως ο γεννημένος πιο πριν, όπου το γεννημένος δεν αναφέρεται στην ηλικία αλλά στην αφύπνιση, δηλαδή στο Σατόρι! Ο δάσκαλος αναλαμβάνει ουσιαστικά να οδηγήσει το μαθητή στην αυτογνωσία, στη φώτιση που θεωρείται σαν θάνατος και αναγέννηση, κι έτσι παίρνει ένα ρόλο πνευματικού πατέρα. Αυτό έχει σαν συνέπεια να απολαμβάνει το θρησκευτικό σεβασμό και τιμή, που αποδίδει στους φυσικούς γονείς η κινέζικη και ιαπωνική προγονολατρική παράδοση.
Χαρακτηριστικό αυτής της νοοτροπίας είναι η υπόκλιση προς τη φωτογραφία του ιδρυτή του συστήματος, που διδάσκει μια σχολή: η υπόκλιση προς τον «πατέρα» είναι υποχρεωτική είτε αυτός ζει είτε όχι. Πέραν της υποκλίσεως εφαρμόζονται κι άλλες πρακτικές (Ο Γιώργος Κολλιόπουλος, Δάσκαλος Aikido 4o Dan δήλωσε σε συνέντευξη του στο 89,4 ότι) : πριν αρχίσει η προπόνηση, μαθητές και δάσκαλος κάθονται στα γόνατα, κοιτάζουν προς το κέντρο που έχει το σήμα του Aikido καθώς και τη φωτογραφία του πατέρα του Aikido Μοριχέι Ουεσίμπα (1886-1969) και κάνουν αυτοσυγκέντρωση!
Εκτός από τη μίξη του Ταοισμού με το Βουδισμό στο Ζεν, στην Ιαπωνία μεταφέρθηκαν και αντιλήψεις σχεδόν αυτούσια Ταοιστικές. Έτσι το Νιντζούτσου βασιζόταν στη μυστικιστική φιλοσοφία Ον Γιόο Ντόο παρόμοια με την κινέζικη αντίληψη περί Γιν – Γιάνγκ και πέντε στοιχείων.
Όλοι οι όροι που συναντήσαμε στην κινέζικη παράδοση, υπάρχουν μεταφρασμένοι στα Ιαπωνικά. Έτσι, το Τσί εδώ λέγεται Κί και σχετίζεται με την κραυγή Κιάι που βγάζει ο ασκούμενος στη πολεμική τέχνη, τη στιγμή της εκτέλεσης της τεχνικής.
Κι σημαίνει εσωτερική ενέργεια και Αι σημαίνει η ένωση. Σύμφωνα με την Σου Παπαδάκου, το Κιάι είναι η ολοκληρωτική και ταυτόχρονη εστίαση όλων των δυνάμεων της ύπαρξης ενός ατόμου, σε μία πράξη. Είναι η ακουστική έκφραση της ενοποίησης. Προέρχεται από το Χάρα (ενεργειακό κέντρο) και κατευθύνεται προς το συγκεκριμένο στόχο με σκοπό η κραυγή, αυτός που κραυγάζει και ο στόχος να γίνουν ένα. (Jo Hayams, μαθητής του Μπρους Λι. Το Ζεν στις πολεμικές τέχνες).
Υπάρχει το αμυντικό Κιάι που μπλοκάρει ή διασπά τον συγχρονισμό της επίθεσης του αντιπάλου, το αντι- Κιάι με το οποίο εκμηδενίζεται το Κιάι του αντιπάλου, το νικηφόρο Κιάι που χρησιμοποιείται τη στιγμή που έχει νικηθεί ο αντίπαλος και τέλος το κρυφό Κιάι που δεν φαίνεται, παρά μόνο το αισθάνεται ο αντίπαλος. (Κώστας Δερβένης, Mushua Shuguo).
Στο βιβλίο το Ζεν στις πολεμικές τέχνες Το Κί ορίζεται σαν η ενέργεια ή η εσωτερική δύναμη η οποία πηγάζει από το Τάι Τεν (ενεργειακό κέντρο της κοιλιάς) και μέσω οραματισμού μπορεί να κατευθυνθεί σε μέρη έξω από το σώμα (!). Οι μαθητές του Aikido και όλοι οι πολεμιστές που εξασκούν το Ζεν πιστεύουν ότι το ΚΙ και η ενέργεια του σύμπαντος ρέει μέσα τους διά μέσου αυτού του ενός σημείου και μετά διοχετεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν κατορθώσεις να ελέγχεις το Τάι Τεν και να έχεις πάντα κέντρο βάρους, τότε εσύ και το σύμπαν γινόσαστε ένα (έτσι απλά!) και ταυτόχρονα αποκτάς μια άμεση και ολοκληρωτική γνώση για τη σχέση του σώματος με την κοσμική ενέργεια.
Τι είναι αυτό που συμβαίνει με το Τάι Τέν, ή Ταν Τιέν ή Κικάι Ταντέν (ωκεανός ενέργειας) που στην Ιαπωνία λέγεται Χάρα, και η θέση του προσδιορίζεται πέντε δάκτυλα κάτω από τον αφαλό; Εκεί βρίσκεται το κέντρο βάρους του ανθρώπου και για αυτό ο χειρισμός του έχει θεμελιώδη σημασία για μια σωστή στάση, που επιτρέπει στον μαχητή να αντέχει σε ισχυρά χτυπήματα, ανατροπές κλπ, και να πραγματοποιεί ισχυρές και ακριβείς επιθέσεις. Επίσης, το συγκεκριμένο σημείο, σχετίζεται με τα επινεφρίδια, τους αδένες που εκκρίνουν αδρεναλίνη. Η ορμόνη αυτή ρυθμίζει τη καλή λειτουργία των αντανακλαστικών, προκαλεί υπερδιέγερση και δίνει την αίσθηση δύναμης και ετοιμότητας. Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί με τη θέλησή του να επηρεάσει τέτοια σημεία, που εκκρίνουν ορμόνες και διοχετεύουν στο αίμα, έχοντας επίπτωση στη λειτουργία του οργανισμού του, μπορεί να εκλάβει ως υπερφυσικό ένα εντελώς φυσικό φαινόμενο που δεν ξέρει πως αλλιώς να το εξηγήσει, και να πλανηθεί ως προς τη πραγματική του σημασία. Στις μεταφυσικές προεκτάσεις αυτού συντελεί η αυθυποβολή και η χρήση φαντασίας που δημιουργεί την πεποίθηση ύπαρξης ενεργειακού σημείου. Άλλο ένα πράγμα που συντελεί στο να πιστέψει ο εκπαιδευόμενος ότι υπάρχει ενέργεια τσί που μάλιστα ρέει μέσα από κάποια κανάλια, είναι τα αποτελέσματα των αναπνευστικών ασκήσεων. Συχνά σε κάποιες σχολές προηγούνται οι αναπνευστικές ασκήσεις – που φαίνονται αθώες- και η θεωρία περί τσί διδάσκεται αργότερα.

Συχνά συνιστάται από δασκάλους πολεμικών τεχνών η χορτοφαγία για καλύτερη υγεία ή ακόμα για να διευκολύνει τη ροή του Τσί. Όμως ο βασικός λόγος επιβολής της χορτοφαγίας είναι θρησκευτικός. Ο Βουδισμός πρεσβεύει ότι στα σώματα των ζώων κατοικούν ψυχές που, ακολουθώντας το νόμο της μετενσάρκωσης, ήταν ή πρόκειται να γίνουν ανθρώπινες. Όποιος αφαιρεί ζωή, έστω και για να φάει ένα ζώο, θεωρείται ότι επιβαρύνει το κάρμα του και πρέπει να ξεπληρώσει σε αυτή ή κάποια άλλη ζωή αυτή τη παρασπονδία. Προκειμένου όμως να γίνει κανείς απόλυτα συνεπής με τη μη αφαίρεση ζωής, απορρίπτει και τη χορτοφαγία και αφήνεται να πεθάνει από ασιτία, όπως οι Τζαϊνιστές, που έχουν υιοθετήσει αυτού του είδους την αυτοκτονία από «σεβασμό στη ζωή».

Ο Δάσκαλος Πολεμικών Τεχνών Michael Echenique, - με 6ο Dan στο Nei Kung, 4o Dan στο Kempo Karate, 2ο Dan στο Taekwondo, 1o Dan στο Iai Do(όλα αναγνωρισμένα από διεθνείς ομοσπονδίες και γνωστούς δασκάλους) και με εξάσκηση στα Hwarang Do, Shorinji Kempo, Kyu Do, λέει ότι υπάρχουν εξωτερικές και εσωτερικές σχολές. Οι εσωτερικές, είναι αυτές που διαφυλάσσουν την παράδοση για τους «εκλεκτούς» κι έχουν διδασκαλία δομημένη στις εξής θεμελιώδεις ιδέες: 1) την απόκτηση ενός υπερβατικού ιδεώδους. Σε αυτό ο πολεμιστής βρίσκει το σύνδεσμό που τον ενώνει με τους θεούς (!) αυτό του φέρνει μαζί του την αίσθηση της ευγένειας και την τάξη της ιπποσύνης. 2) τους διδασκάλους της σοφίας. Αυτοί μεταβιβάζουν μυστικά σε όσους έχουν ξεπεράσει τις μυητικές διαδικασίες, είναι μαθητές ανώτερων δασκάλων και μεσολαβούν σαν γέφυρα ανάμεσα στους θεούς και τους μαθητές που ανήκουν σε αυτές τις σχολές. 3) την μαθητεία, που απαιτεί, έρευνα, αφοσίωση και υπηρεσία, και στην ατραπό της θα συναντηθούν οι μεγαλύτεροι πολεμιστές που μπορεί να υπάρχουν σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ιστορίας, σχηματίζοντας μια αδελφότητα μεταξύ τους. 4) την αθανασία της ψυχής: η ψυχή δεν πεθαίνει όταν πεθαίνει το σώμα, απλώς το εγκαταλείπει ώσπου να ξαναμετανσαρκωθεί. 5) την μετενσάρκωση, δηλαδή τους κανόνες που ακολουθεί η εγκατάσταση σε ένα νέο σώμα, σύμφωνα με το κάρμα της ψυχής. Αυτή η διαδικασία γίνεται για να νικήσει η ψυχή τη γήινη έλξη. 6) τις ιδιότητες της φύσης: όλα είναι ένα. Απαιτείται ο διαλογισμός για να αναδυθεί ο πολεμιστής πάνω από τον δυαδισμό. 7) τα εμπόδια για τη κατάκτηση της σοφίας. Αυτά είναι η άγνοια για τη φύση της πραγματικότητας (ότι δηλαδή όλα είναι ένα και θεός), η προσκόλληση (στις μορφές), η αμφιβολία, η επιθυμία(για τον κόσμο των μορφών), ο φόβος και το ανεξέλεκτο πάθος. 8) η απάτη του κόσμου. Κατά τους πολεμιστές, ο κόσμος είναι ένας μεγάλος γόης που παραπλανά και γοητεύει τις αισθήσεις, προσθέτοντας μια απατηλή εικόνα στην πραγματικότητα…προκαλώντας στη συνείδηση μια ψεύτικη εντύπωση. 9) η ανώτερη πραγματικότητα. Πρόκειται για μια κατάσταση ενυπάρχουσα σαν ουσία σε όλα τα πράγματα και είναι παρόμοια με το Σατόρι στο Ζεν. 10) οι μυητικές διαδικασίες αντιστοιχούν στα σύμβολα Γης, Νερού, Αέρα και Φωτιάς, που το καθένα απαιτεί ειδικές αρετές και γνώσεις. 11) η μύηση. Μετά από αυτήν ο πολεμιστής μεταλλάσεται σε ένα θεϊκό ή ημιθεϊκό ον…θεωρείται ανώτερος εκπαιδευτής και αποκτά μια διάσταση σαν πνεύμα φύλακα ή προστάτη.
Διάφορες πολεμικές τέχνες που εξασκούνται ως μαχητικά σπορ, βασίζονται επίσης στη φιλοσοφία θρησκευτικού – μαγικού τύπου. Έτσι ο προπονητής Taekwondo Παναγιώτης Ιωαννίδης γράφει στο ομόνυμο περιοδικό σε άρθρο με τίτλο Ονομασίες – Φιλοσοφίες. Το Τεγκούκ Οχ- Τσάνγκ βρίσκεται κάτω από το σύμβολο του ανέμου. Παρά τις καταιγίδες και τους τυφώνες, ο αέρας έχει μια καλή σημασία. Ο αέρας μοιράζει τους σπόρους και διασκορπά τα σκούρα σύννεφα. Συμβολίζει τη δύναμη της καταστροφής και της ανακατασκευής. Το σύμβολο του Τεγκούκ οχ τσάνγκ είναι για τον άνεμο, αλλά και για την τρυφερότητα. Οι καταιγίδες και οι ανεμοθύελλες είναι επικίνδυνες, αλλά οι ήρεμοι άνεμοι κουβαλάνε τους σπόρους, επικονιάζουν τα φυτά και διώχνουν τα σύννεφα. Επειδή οι καταιγίδες δε συμβαίνουν συχνά, η πραγματική μορφή του αέρα είναι ήρεμη και καλοπροαίρετη, κι όμως ο αέρας υπάρχει τόσο για οικοδόμηση όσο και για καταστροφή. Σύμφωνα με τη φύση του αέρα, το τέγκουκ οχ τσανγκ είναι ήρεμα και δυναμικά δομημένο. Η ησυχία και ο ρυθμός διακόπτονται όμως σε μερικά σημεία από τις δυνατές τεχνικές, γεγονός που υπογραμμίζει τη συμβολική δύναμη του αέρα.

H μαγεία στις πολεμικές τέχνες

Καταρχήν πρέπει να λεχθεί ότι η μαγεία είναι απάτη ή δαιμονική ενέργεια ή συνδυασμός απάτης και δαιμονικής ενέργειας. Ο υποτιθέμενος διαχωρισμός σε Λευκή και Μαύρη ανάλογα με τον επιδιωκόμενο σκοπό είναι πλάνη επειδή οι μαγεία σε όλες τις περιπτώσεις σχετίζεται με τον Διάβολο! Στο υπερφυσικό υπάρχουν από τη μία τα Μυστήρια της Εκκλησίας που τελούνται με τη δύναμη του Χριστού και από την άλλη, η μαγεία που τελείται με τη δύναμη του Διαβόλου. Επειδή ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου για να δράσουν τα Μυστήρια της Εκκλησίας στον άνθρωπο, πρέπει αυτός να επιθυμεί το Μυστήριο και να έχει προετοιμαστεί με κόπο για αυτό. Διαφορετικά, αν πλησιάζει στα Μυστήρια σαν να πρόκειται για έθιμο ή επειδή έτσι έτυχε, δεν αποκομίζει τίποτα. Αντίθετα στη μαγεία, ο άνθρωπος εξαπατάται συνήθως με το δόλωμα ικανοποίησης των επιθυμιών και διαπράττει σοβαρές αμαρτίες, οπότε και αν είναι βαπτισμένος Χριστιανός, με τις αμαρτίες που κάνει παραχωρεί δικαιώματα στον Διάβολο ο οποίος τον παρασύρει στη πλάνη με διάφορες φαντασίες για προηγούμενες ζωές, επαφής με εξωγήινους, με όντα από άλλες διαστάσεις ή πνεύματα της φύσης, ή επαληθεύονται αυθαίρετα δόγματα όπως στις μαντικές μεθόδους.

O Michael Echenique, Θεωρητικός των Πολεμικών Τεχνών, δηλώνει χωρίς περιστροφές: Τα κύρια στοιχεία που θεμελιώνουν και διαμορφώνουν μια μαγική τέχνη, σε σειρά σημασίας, είναι: 1) Μαγικό στοιχείο,
2) Στρατηγικό στοιχείο, 3) Τακτικά στοιχεία και 4) Τεχνικά στοιχεία.
Όσον αφορά το μαγικό στοιχείο μεσολαβούν σαν συμπληρωματικά τα σύμβολα, το τελετουργικό, τα ιερά χρώματα, τα συνθήματα κλπ. Αυτό το μαγικό στοιχείο είναι που δίνει στον πολεμιστή τη δύναμη για να μπορεί να ζήσει, να σκοτώσει ή να πεθάνει…οι τεχνικές γεννιούνται από τις σχέσεις των μαγικών στοιχείων, των στρατηγικών και των στοιχείων τακτικής. Άρα, κατά τον Exhenique, ούτε η απλή εκτέλεση τεχνικών χωρίς άλλη μαγική εξάσκηση είναι καθαρή από μαγεία!!!
Η μαγεία είναι το στοιχείο που χρησιμοποιείται στις εσωτερικές ή μυστικές σχολές. Σαν παράδειγμα έχουμε το Νιντζούτσου… η μαγεία μεταφράζεται σε μια εσωτερική δύναμη που αναπτύσσεται βαθμιαία αυξάνοντας την έντασή της μέχρι αφάνταστων ορίων…Είναι σε αυτό το μαγικό στοιχείο που στηρίζεται η δύναμη και η αποτελεσματικότητα του μαθητή των πολεμικών τεχνών και όποιος το κατέχει έχει μέσα του την εξουσία πάνω στη ζωή και στο θάνατο. Υπάρχουν μαγικές τεχνικές που οδηγούν τον πολεμιστή να συμμετέχει σε μια μυστηριακή κι ανώτερη διάσταση. Μπορούμε εδώ να ενσωματώσουμε τις λέξεις και τις κραυγές δύναμης (Κιάι), ψυχολογικές και παραψυχολογικές τεχνικές, ειδικά συστήματα αναπνοής, διοχέτευσης κάποιου είδους λεπτής ενέργειας, ξεδιπλώματα της συνείδησης κι απελευθέρωσης της εσωτερικής δύναμης κτλ.


Στη ταινία Karate Kid III O Μιγιάγκι (Πάτ Μορίτα) διδάσκει Κάτα στον μαθητή του Ντάνιελ (Ραλφ Μάτσιο). http://www.youtube.com/watch?v=hgsUYFo4Z-0
Στο Karate Kid I ο Μιγιάγκι εισάγει τον Ντάνιελ στο διαλογισμό καθοδηγώντας τον να φανταστεί μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια πως θέλει να γίνει ένα δέντρο Μπονζάι. http://www.youtube.com/watch?v=EdiWVF_3qT0&feature=related.
Στο Karate Kid II διδάσκει τη συγκέντρωση παράλληλα με τη βαθειά αναπνοή. Επειδή ενώνει τα χέρια σε θέση προσευχής τον ρωτάει ο Ντάνιελ αν πρόκειται για προσευχή και εκείνος τον διορθώνει ότι πρόκειται για αναπνοή. http://www.youtube.com/watch?v=HZlYHp9Y7b0.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος παρατηρεί ότι μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον (Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου Λόγος ΚΖ)



Όλα τα ΚΑΤΑΣ των διαδόχων στυλ των πολεμικών τεχνών είτε είναι κορεάτικες, γιαπωνέζικες, κινέζικες, ινδικές κλπ., αρχίζουν σε ένα σημείο- κέντρο και καταλήγουν στο ίδιο σημείο, ακόμα κι αν η ανάπτυξη τους γίνεται στις 4 κατευθύνσεις του χώρου, είναι μια γνώση που μεταβιβάζεται από τους μεγάλους δασκάλους στους πολεμιστές.
Η γνώση αυτή σχετίζεται με τον ιερό πόλεμο της συνείδησης και των 4 στοιχείων της προσωπικότητας…όταν η συνείδηση σταθεροποιείται στο κέντρο, καταφέρνει από κει να ελέγξει και να κατευθύνει τα 4 συμβολικά ζώα, που συμβολίζουν το σώμα, τη ζωτική ενέργεια, τις συγκινήσεις και τις σκέψεις.
Τα σύμβολα των ζώων πάλι είναι δύο ειδών: ανώτερα ή φιλοσοφικά, που ανταποκρίνονται στη γνώση κάποιων ανώτερων ικανοτήτων με πνευματικά χαρακτηριστικά, που υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο και σε όλη τη φύση και κατώτερα ή ψυχοφυσικά, που ανταποκρίνονται στις απόκρυφες δυνάμεις που κυριαρχούν στη προσωπικότητα του πολεμιστή και αντιστοιχούν επίσης στο έμβλημα των 4ων στοιχείων ή των 4ων γωνιών.
Στο πρώτο είδος ανήκει ο Χρυσός Δράκος, που συμβολίζει τη Βούληση και το Νόμο, ο Φοίνικας που αναπαριστά την αγάπη, τη ζωή και την ενέργεια κ.α. Στο δεύτερο ανήκει ο τίγρης που συμβολίζει τη δύναμη των ενστίκτων, το mantis (αλογάκι της Παναγίας) που συμβολίζει τις αστρικές δυνάμεις κ.α. Για να ενωθεί η ανθρώπινη συνείδηση με τη θεία, ο πολεμιστής πραγματώνει τον εσωτερικό πόλεμο, κάνοντας αυτά τα ζώα να πολεμούν μεταξύ τους, μέχρι το άνοιγμα της συνείδησης. Πρέπει ο μαθητής να γνωρίσει τη σχέση μεταξύ των ζώων και των 4ων στοιχείων (γη, νερό, αέρας και φωτιά) και την αλληλουχία που υπάρχει ανάμεσα στο Κέντρο και στις 4 γωνίες κι ανάμεσα στα φιλοσοφικά ζώα και στα ψυχοσωματικά. Η γνώση αυτή επιτρέπει στον πολεμιστή να καλέσει ή να επικαλεστεί τις δυνάμεις να πολεμήσουν αυτές αντί αυτού, για να νικήσουν τελικά τα ανώτερα ζώα τα κατώτερα, αποστάζοντας έτσι την αλχημική φύση του πολεμιστή μέχρι να την κάνει αγνή ουσία.


Τα ΚΑΤΑΣ δηλαδή αποσκοπούν στην ένωση με το θείο (!) καθιστώντας τη φύση του πολεμιστή αγνή ουσία με την επίκληση δυνάμεων (!) που θα νικήσουν για λογαριασμό του πολεμιστή τα ανώτερα ζώα της προσωπικότητας του ανθρώπους τα κατώτερα ζώα!!!
Στη μαγική παράδοση της Δύσης οι 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα (στις οποίες μπορεί να αναπτύσσονται τα ΚΑΤΑΣ!) σχετίζονται με τους 4 πρίγκηπες που αναφέρει το βιβλίο του Αμπραμελίν!! Το Τυπικό του Αμπραμελίν αφορά την επικοινωνία δήθεν με τον Φύλακα Άγγελο (πρόκειται για δαίμονα που εμφανίζεται με τη μορφή αγγέλου) καθώς και στην υποταγή δαιμόνων δήθεν επειδή ο άνθρωπος κατάφερε να εξαγνιστεί πληρώντας τις απαιτήσεις εξαγνισμού του Αμπραμελίν!
Στη βιβλιοθήκη του ρόδου στο Μαγικό Τυπικό του Αμπραμελίν αναφέρεται ότι από τη στιγμή που ο μάγος συνάψει συμφωνία με τους 4 πρίγκηπες (Lucifer, Astaroth, Veelzevul, Asmodai), αρκεί να κάνει ένα νεύμα, μια εσωτερική επίκληση ή μια σκέψη, ώστε αυτοί να εκτελέσουν αμέσως την εντολή του. (!!!)
O Michael Echenique κατατάσσει τις σχολές πολεμικών τεχνών σε εσωτερικές και εξωτερικές κάνοντας παραλληλισμούς με διδασκαλίες από τη Φωνή της Σιγής της Εωσφορίστριας Ελένας Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, Ιδρύτριας της Θεοσοφικής Εταιρείας, μέντιουμ και 33ου βαθμού μασόνας. Σύμφωνα με αυτή τη κατάταξη, στο εξωτερικό στάδιο της κίνησης παράλληλο με την αίθουσα της άγνοιας που περιγράφει η Μπλαβάτσκυ, ο μαθητής εξασκείται σε κινήσεις χωρίς κανείς να του εξηγεί τι σημαίνουν αυτές.
Στο στάδιο της εσωτερικής ενέργειας που παραλληλίζεται με την κατά Μπλαβάτσκυ αίθουσα της μαθητείας, υπάρχουν τρεις όψεις που χρειάζονται προσοχή…
Α) Αναπνευστικό ρευστό,
Β) Καρδιακός ρυθμός, Γ) Νευρικό ρευστό.
Α) ο μαθητής θα πρέπει να συγκεντρώσει το νου στην εισπνοή και στην εκπνοή, σε τέτοιο σημείο, που σιγά- σιγά να χάνει την αίσθηση του φυσικού του σώματος και να ταυτίζεται με την αναπνοή.
Β) Μαζί με τη συγκέντρωση της αναπνοής ο μαθητής θα πρέπει να συγκεντρώνεται στους παλμούς της καρδιάς, μέχρι να τους εναρμονίσει με τον αναπνευστικό ρυθμό.
Το στάδιο αυτό αντιστοιχεί με την όψη Ενέργεια – Ζωή που δήθεν απλώνεται σε όλη τη φύση (τσι, πράνα κλπ).
Γ) Ταυτόχρονα θα πρέπει ο μαθητής να φανταστεί ότι το νευρικό ρευστό ανατρέχει όλα τα συστήματα, καθώς και ότι προεκτείνεται πέρα από το όριο του σώματος σαν ένα είδος λαμπερού αυγού, παλλόμενου, με χρυσό χρώμα. Τέλος θα πρέπει να εναρμονίσει αυτή την όψη με τις προηγούμενες δύο.
Υποτίθεται ότι η συνεχής εξάσκηση αυτού του σταδίου, δημιουργεί μια αποβολή κάθε είδους αρνητικών ενεργειών, εξαγνίζει και λεπταίνει τα ρευστά, και καθαρίζει έντονα το νου του μαθητή. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει είναι φανερό ότι δεν συμμετέχει η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου αλλά ότι παρακάμπτεται μια που αναμένουμε την αποβολή των αρνητικών ενεργειών από τις τεχνικές!! Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζεται ως ένα ελεύθερο ον αλλά υποβαθμίζεται σε μηχανή.
Στο Γ στάδιο, της ενόρασης, αντίστοιχο με την αίθουσα της σοφίας της Μπλαβάτσκυ, ο μαθητής θα πρέπει να αναζητήσει το δάσκαλο, εκείνον που θα του διδάξει να βαδίσει προς την Αλήθεια… ο μαθητής ασκείται στη μάχη μέχρι να φτάσει στο βαθμό του δασκάλου. Φτάνει σε αυτό το στάδιο εκείνος που μπορεί να ξέρει εκ των προτέρων τις επιθέσεις του, ή των μαχητών με τους οποίους αγωνίζεται… αντιστοιχεί στην όψη Βούληση της Φύσης που εκφράζεται στη Νομοτέλειά της.
Προβληματίζει η αναφορά της Μπλαβάτσκυ που αναφέρεται στο μυστηριακό κόσμο που ξυπνά στη ψυχή του πολεμιστή με μαγικό τρόπο. Εδώ υπάρχουν τα τελετουργικά, τα σύμβολα, τα ιερά χρώματα, τα συνθήματα.

Ο Michael Echenique έχει ειδικά κεφάλαια περί φαντασίας, στα οποία εξηγεί γιατί οι πολεμικές τέχνες βασίζονται στη κατάχρησή της. Χρειάζεται, μας λέει, να θεωρήσουμε τη φαντασία ως ένα από τα πιο σημαντικά κι αποφασιστικά συμπληρώματα της διαμόρφωσης του χαρακτήρα…οποιαδήποτε τεχνική που εκτελείται σε παράλληλη μορφή με τη κατάλληλη και ιδιαίτερη νοητική εικόνα της τεχνικής αυτής, επιτρέπει στον μαθητή να αναπτύξει μεγαλύτερη δυναμικότητα, πιο βαθειά, και ταυτόχρονα μια τεχνική δράση πιο αποτελεσματική και πιο ισχυρή σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη, στην οποία δεν μεσολαβεί η φαντασία. Και ακόμη, όταν φανταζόμαστε φιλοσοφικώς, δηλαδή με βάση σύμβολα και περιεχόμενο συνείδησης, κατά κάποιο τρόπο πλησιάζουμε κάτι μυστηριώδες που υπάρχει στο σύμπαν ανεξάρτητα από αυτό που φανταζόμαστε αλλά ταυτόχρονα παρόμοιας φύσης.

Ο Μπρους Λι δίδαξε στο μαθητή του Jo Hayams το μυστικό που ο ίδιος χρησιμοποιούσε στη ζωή του, για να διώχνει από το μυαλό του τις αρνητικές σκέψεις: Όταν μια τέτοια σκέψη εισβάλλει στο μυαλό μου, τη φαντάζομαι γραμμένη σε ένα κομμάτι χαρτί. Μετά φαντάζομαι τον εαυτό μου να τσαλακώνει αυτό το χαρτί, κάνοντάς το ένα μικρό μπαλάκι. Και μετά, μέσα στο μυαλό μου, του βάζω φωτιά και το φαντάζομαι να γίνεται στάκτη. Η αρνητική σκέψη πάει! Εξαφανίστηκε και ποτέ δεν θα ξαναμπεί μέσα στο μυαλό μου!»


Η άποψη αυτή έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την Ορθοδοξία, σύμφωνα με την οποία η φαντασία είναι το γεφύρι των δαιμόνων και ειδικότερα η φαντασία της ισοθεΐας οδήγησε στη πτώση του Αγγελικού Τάγματος του Εωσφόρου αλλά και στη πτώση των πρωτοπλάστων!!!
Όθεν έκ τούτων µάθε, αγαπητέ, ότι η ποικιλόµορφος φαντασία, καθώς είναι εφεύρηµα και φαντασία του διαβόλου, έτσι είναι και ποθητή κατά πολλά είς αυτόν. Επειδή κατά τους Λγίους αυτή είναι το γεφύρι, διά µέσου του οποίου διαπερώντες οι φονικοί δαίµονες, σµίγουν µε την ψυχήν και έτσι την κάµνουν κατοικητήριον αισχρών και πονηρών και βλασφήµων λογισµών και όλων των ακαθάρτων παθών, ψυχικών και σωµατικών. Δες στο ΞΔ' Κεφάλαιο Καλλίστου & Iγνατίoυ Ξανθοπούλων, Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών Πατέρων & Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Ο Αόρατος Πόλεμος

Το φανταστικό ευθύνεται για τη πραγματοποίηση κάθε αμαρτίας στον άνθρωπο! Η φαντασία είναι μια ανυπόστατη θεωρία, χωρίς πραγματική βάση, που λαμβάνει χώρα όταν η διάνοια βρίσκεται σε αδράνεια, στην εγρήγορση της συνείδησης ή στον ύπνο και δρα μεταξύ του νου και των αισθήσεων. Ο δαίμονας χωρίς να διαθέτει υλικό σώμα, πολεμά τον άνθρωπο δια της φαντασίας. Συνδέεται πολύ με την υπερηφάνεια (δημιουργεί έπαρση) και με τα όνειρα (πολλές φορές προέρχονται από τα πάθη και επιτίθεται ο δαίμονας δια αυτών).
(Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Αγ Βλασίου Ιεροθέου Ψυχική Ασθένεια και Υγεία)
Η φαντασία αν και είναι χρήσιμη στη δημιουργία πολιτισμού, απορρίπτεται κατηγορηματικά στα πνευματικά διότι είναι πολύ εύκολο να οδηγήσει σε πλάνη μια που ο Σατανάς μπορεί και μεταμορφώνεται κατά το εξωτερικό σχήμα σε άγγελο φωτός
(Προς Κορινθίους Β’ ΙΑ 14 Επιστολή Αποστόλου Παύλου) .
Οι καταστάσεις συνείδησης είναι η εγρήγορση, ο ύπνος και το όνειρο. Ο διαλογισμός αποβλέπει στη συγχώνευση αυτών των καταστάσεων παγιώνοντας με την εξάσκηση, μια ενδιάμεση κατάσταση η οποία από πλευράς εξέτασης λειτουργίας του εγκεφάλου ερμηνεύεται ως ύπνος ή παθολογική.
Συχνότητα ρυθμών κατά τις διάφορες λειτουργικές καταστάσεις του εγκεφάλου:
Ρυθμός Α: 8-13 κύματα ανά δευτερόλεπτο(ανάπαυση με κλειστούς οφθαλμούς), ρυθμός Β: 13-25 ή 50 κύματα ανά δευτερόλεπτο (διίστανται οι επιστημονικές παρατηρήσεις) (πλήρης εγρήγορση), ρυθμός Θ: 4-8 κύματα ανά δευτερόλεπτο (φυσιολογικός σε παιδιά και σε ενήλικες κατά τον ύπνο ή παθολογικά) και ρυθμός Δ: <4 κύματα ανά δευτερόλεπτο(κατά τον ύπνο ή παθολογικά). (Αθανασίου Σμοκοβίτη Honorar Professor Φυσιολογία)
Ο διαλογισμός είναι η πορεία από την εγρήγορση προς το όνειρο δίχως να κοιμηθούμε και το ονείρεμα ενώ κοιμόμαστε να το συνειδητοποιήσουμε και να φθάσουμε σε διαφόρων βαθμών συνειδητή επίγνωση, με άλλα λόγια διαλογισμός μεταφερόμενος στη κατάσταση του ύπνου. Ο διαλογιζόμενος προγραμματίζει ένα όνειρο και ο ονειρευτής(ονείρεμα= όνειρο σε εγρήγορση) χρησιμοποιεί το όνειρο που έχει σαν εστία διαλογισμού. Όταν ο άνθρωπος διαλογίζεται καθημερινά για τακτά χρονικά διαστήματα, περνάει αρκετό χρόνο της ζωής του μέσα σε ένα όνειρο! Οι βαθμίδες του διαλογισμού ή Ράτζα Γιόγκα κατά Παταντζάλι Γιόγκα Σούτρας στα οποία θεμελιώνεται ο διαλογισμός Ινδουιστών και Βουδιστών, είναι μετά τις ασάνες και τη πραναγιάμα – έλεγχος αναπνοής- ακολουθούν η πρατυαχάρα ( ή απόσυρση των αισθήσεων) όπου ο διαλογιζόμενος δεν συγκεντρώνεται σε καμία σκέψη, η Νταραχάνα ή συγκέντρωση σε μία εστία για δώδεκα δευτερόλεπτα, η Ντγιάνα ή διαλογισμός, συγκέντρωση σε μία εστία για δώδεκα νταραχάνας και τέλος το Σαμάντχι ή απορρόφηση. Στο Σαμάντχι ο διαλογιζόμενος μένει συγκεντρωμένος για δώδεκα Ντγιάνας όχι στην εστία αυτή καθεαυτή αλλά στην έννοια που αυτή προκαλεί στο νου. Αργότερα επιδιώκεται το άσπορο Σαμάντχι που είναι η επίτευξη της απόλυτης εσωτερικής σιωπής για μεγάλο χρονικό διάστημα(12 Σαμάντχι).
Με το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου, ο διαλογιζόμενος αδρανοποιεί το λόγο ακινητοποιώντας το λογιστικό μέρος του νου, το οποίο συμβαδίζει με το λόγο.
Με την εξάσκηση σε κάποιο τύπο διαλογισμού, μαθαίνει να φθάνει ολοένα και πιο γρήγορα στη κατάσταση εκείνη της βαθιάς χαλάρωσης. Καθώς εξασκείται στο να διατηρεί κάποιου βαθμού επίγνωση καθώς ονειρεύεται ή αντίστροφα, όταν αποκτά κάποιου βαθμού επίγνωση ενώ ονειρεύεται, οδηγείται σε ένα σημείο που ο εγκέφαλός του λειτουργεί σε κάποια ενδιάμεση κατάσταση και δεν μεταβάλλει το ρυθμό του ανάλογα με τις καταστάσεις συνείδησης όπως είναι το φυσιολογικό. Τώρα αν κάποιος ζει έχοντας τον εγκέφαλό του να λειτουργεί με το ρυθμό που λειτουργεί όταν κοιμάται ή όπως λειτουργεί σε ένα μικρό παιδί, τότε σίγουρα είναι πιο ετεροκατευθυνόμενο άτομο αν δεν έχει και άλλες αρνητικές συνέπειες.
Παράλληλα ο διαλογισμός αχρηστεύει την κριτική ικανότητα του νου, καθώς ο διαλογιζόμενος βιώνει όσο εντονότερα μπορεί φανταστικές καταστάσεις. Παράλληλα ο διαλογισμός που διδάσκεται στα διάφορα σεμινάρια (που συχνά έχουν δωρεάν συμμετοχή) «αυτογνωσίας, αυτοθεραπείας, αυτοπραγμάτωσης», αποτελεί μέθοδο επιβολής ελέγχου. Αυτό γίνεται κατανοητό αν συλλογιστούμε ότι για ορισμένο χρονικό διάστημα οι συμμετέχοντες βρίσκονται σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης, και φαντάζονται τις προεπιλεγμένες εικόνες που τους λέει ο δάσκαλος- δηλαδή μαθαίνουν να υπακούουν και να γίνονται ευάλωτοι στη φωνή του καθώς την υπακούουν σε βαθιά χαλάρωση. Οι εικόνες (που έχουν επιλέξει άλλοι) εναλλάσσονται γρήγορα η μία μετά την άλλη που σε συνδυασμό με τη χαλάρωση, εκδιώκουν την οποιαδήποτε κριτική σκέψη πάνω σε αυτές.
Στην αυτοϋπνωση των αρχαίων Αιγυπτίων – που παρουσιάζεται ως η μέθοδος του Χοσέ Σίλβα για τον έλεγχο του νου, τα σεμινάρια της οποίας τα έχουν παρακολουθήσει περισσότερα από 18 εκατομμύρια άνθρωποι- ο διαλογιζόμενος, δημιουργεί ένα εσωτερικό καταφύγιο κατά το διαλογισμό στο οποίο έρχεται σε επαφή με τα φιλικά του πνεύματα ή τους σοφούς του συμβούλους. Δηλαδή, μέσω της φαντασίας, δαίμονες παρουσιάζονται στη φαντασία του διαλογοζομένου με τη μορφή πνευματικών φίλων και συμβούλων και συνήθως αυτά που λένε επαληθεύονται ώστε να δημιουργήσουν εμπιστοσύνη για τις αποκρυφιστικές αυτές πρακτικές.
Οι Γκουρού διαλέγουν ως εστία διαλογισμού τον Θεό, οι Βουδιστές τον Λάμα τους(γιατί πιστεύουν ότι φανταζόμενοι τις ιδιότητες που αυτός τάχα ενσαρκώνει, τις οικειοποιούνται), και μετά από την καθημερινή, χρόνια, επανάληψη σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης, παίρνουν τη φαντασία για πραγματικότητα και πιστεύουν ότι είναι θεοί!


Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν καταβαίνων από του Πατρός των Φώτων. Ιακώβου 1,17.

Στόμα που ευχαριστεί διαπαντός δέχεται ευλογία από τον Θεό,
Και καρδιά που επιμένει στην ευχαριστία κατοικείται από τη Χάρη.
73ος Λόγος Αββά Ισαάκ του Σύρου


Τα χαρίσματα του Θεού έρχονται εφ΄ αυτού, χωρίς συ καν να αισθανθείς, αν ο τόπος είναι καθαρός και όχι ρυπαρός λέει ο Άββας Ισαάκ ο Σύρος.

Επίσης, ο διαλογισμός είναι βαθιά επίδραση στο σώμα καθώς επεμβαίνει στο νευρικό σύστημα και μέσα από αυτό σε όλο το σώμα. Το νευρικό σύστημα εξυπηρετεί το συντονισμό όλων των λειτουργιών του οργανισμού (μαζί με το ενδοκρινικό σύστημα) και την επικοινωνία του εξωτερικού και εσωτερικού περιβάλλοντος του οργανισμού.
Τα νευρικά κύτταρα επικοινωνούν με άλλα νευρικά ή επιθηλιακά ή μυϊκά κύτταρα ή αδένες, επηρεάζοντας τη λειτουργία τους.
Όπως με τις στάσεις της γιόγκα (οι ασάνες της Χάθα Γιόγκα) υπάρχει με τη πίεση λόγω της στάσης, επέμβαση στους ενδοκρινείς αδένες ώστε να εκκρίνουν περισσότερη ποσότητα ορμόνης(τις περισσότερες φορές, υπάρχουν όμως στάσεις που αναγκάζουν τον αδένα να εκκρίνει λιγότερη ποσότητα ορμόνης ή και καθόλου), έτσι και με το διαλογισμό προκαλούμε νευρικά ερεθίσματα τα οποία δεν προκαλούνται από πραγματικά ερεθίσματα αλλά από τη φαντασία. Και μάλιστα τα νευρικά ερεθίσματα που δημιουργούνται κατά το όνειρο ή με τη χρήση της φαντασίας είναι πολύ ισχυρότερα.
Αν συλλογιστούμε ότι στο νευρικό μας σύστημα εκκρίνονται διαρκώς εξήντα ένας νευρομεταβιβαστές στις χημικές συνάψεις, καταλαβαίνουμε το μέγεθος της επίδρασης με τη χρήση της φαντασίας (διαλογισμός ή οραματισμός = φαντασία ιδεατών καταστάσεων). Νευρομεταβιβαστές λέγονται τα χημικά μόρια που συντίθεται σε νευρικά κύτταρα και αποθηκεύονται στις προσυναπτικές απολήξεις. Απελευθερώνονται μετά από διέγερση των κυττάρων που τους παράγουν και δρουν σε ειδικούς μετασυναπτικούς υποδοχείς στα κύτταρα-στόχους. Επομένως με το διαλογισμό (υπερδιέγερση νευρικού συστήματος) και με τη γιόγκα (υπερδιέγερση ενδοκρινικού συστήματος) επιδιώκεται η μεταβολή της βιοχημείας του οργανισμού! Πιστεύουν ότι διεγείροντας τον οργανισμό θα αποκτήσουν υπερφυσικές δυνάμεις! Την σωματική ασθένεια την ερμηνεύουν ως πνευματική πρόοδο!
Μελετώντας τον τρόπο που διδάσκουν τον διαλογισμό οι κινήσεις Mind Control (Χοσέ Σίλβα) {περισσότεροι από 18 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν παρακολουθήσει τα σεμινάρια της μεθόδου, παγκοσμίως: επιστημονικό, σύχρονο δυτικό προσωπείο} Αρμονική Ζωή (Ρόμπερτ Νατζέμυ) {παρουσιάζεται ως μορφωτικό και φιλανθρωπικό σωματείο}, του Γκουρού Chinmoy(Προβάλλει το διαλογισμό συνδυασμένο με μουσική, γυμναστική, ζωγραφική), του Γκουρού Σατυανάντα(παρουσιάζεται και ως «πανεπιστήμιο» Γιόγκα) και του Λάμα Ole Nydal (μαθητής του Λάμα Σόγκυαλ Ρινποτσέ) {Σχολή Κάρμα Καγιού), διακρίνουμε: Χρήση φαντασίας σε καθημερινά τακτά διαστήματα, έστω και για διάρκεια 15 λεπτών, συνήθως το πρωί και το βράδυ. Ο διαλογισμός διδάσκεται σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης ώστε ο νους να δέχεται παθητικά τις εικόνες που φαντάζεται δίχως να μεσολαβεί κρίση και σκέψη. Οι διαλογιζόμενοι καθοδηγούνται από τον δάσκαλό τους να φαντάζονται τις προεπιλεγμένες από εκείνον εικόνες σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης- μαθαίνουν δηλαδή να υπακούουν στη φωνή του. Τα μάντρα (ή ντικρ για τους Σούφι) είναι διαλογιστικές συλλαβές, συνήθως με ομοιοκαταληξία και δίχως λογικό νόημα καθώς και από μονότονους θορύβους επιδιώκεται το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου ή τουλάχιστον ο περιορισμός των σκέψεων. Ο Παταντζάλι διδάσκει ότι με το μάντρα ο διαλογιζόμενος πραγματώνει τις όψεις του θείου που θεωρεί προσωπικό ιδανικό του. Η σανσκριτική λέξη μάντρα προέρχεται από τις λέξεις ΜΑΝ (=σκέφτομαι) και tra (απελευθέρωση) και αποβλέπει στο να θέσει εκτός λειτουργίας το νου και τη συνείδηση. Επειδή αναφέρονται σε ειδωλολατρικές θεότητες αποτελούν πρόσκληση προς αυτές!
Πάντες Θεοί Εθνών Δαιμόνια μας προειδοποιεί ο Προφήτης Δαυίδ (Ψαλμός 95).
Οι μαθητές εστιάζουν στο πρόσωπο του δασκάλου τους που υποτίθεται ενσαρκώνει τις ανώτατες πνευματικές αξίες τις οποίες πιστεύουν ότι θα υιοθετήσουν αν τις φαντάζονται λεπτομερώς και με συνέπεια σαν να τις έχουν. Έτσι καταργούν τη κριτική ικανότητα του νου δεχόμενοι τη φαντασία για πραγματικότητα ενώ θεοποιούν το δάσκαλό τους, γινόμενοι πειθήνια όργανά του!
Οι Γκουρού διαλέγουν ως εστία του διαλογισμού τους τον Θεό και φθάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι είναι ο Θεός ενώ πρόκειται για απλά δημιουργήματα του Θεού.


Ο Καθηγητής Τζών Έκκλες (Dr. John Eccles) που το 1964 πήρε το Βραβείο Νόμπελ για τις έρευνές του πάνω στον ανθρώπινο εγκέφαλο, και ανήκει στους πλέον ειδικούς επιστήμονες παγκοσμίως σε θέματα ανθρώπινου εγκεφάλου, έχει περιγράψει τον εγκέφαλο σαν μια μηχανή, την οποία κάθε άλλο πνεύμα έξω από τον άνθρωπο μπορεί να την κατευθύνει όπως θέλει, όταν ο εγκέφαλος βρίσκεται σε μια παθητική στάση. (Rabidranath R Maharaj Γιόγκα εκδόσεις Πέργαμος).

Ο Echenique κάνει διάφορες αναλύσεις μαγικού τύπου πάνω στις πολεμικές τέχνες και μέσα: έτσι αναγορεύει το σπαθί του Σαμουράϊ σε λόγο ύπαρξης του πολεμιστή Μπού – Σί, γιατί το σπαθί τον συσχετίζει με τη μαγεία, την οποία αποκτούσε ερχόμενος σε επαφή με το αίμα, αυτή τη μυστηριώδη ζωτική δύναμη του ανθρώπου.
Δηλαδή επειδή ερχόταν το σπαθί του σε επαφή με το αίμα του αντιπάλου θεωρούσε ότι ερχόταν σε επαφή με το Τσί εκείνου το οποίο δήθεν είναι η ζωτική δύναμη. (!)
Για να δείξει τη δύναμη που δίνει η μαγεία, ο Echenique τονίζει ότι σε 6 ευκαιρίες στις οποίες οι μαχητές ήταν 6 διαφορετικά άτομα σε τεχνικές όπως το Tae Kwon Do, το Judo, το Goju Ryu, παρόλο που είχαν διεθνείς τίτλους μάχης και μεγάλες ικανότητες ηττήθηκαν από μαχητές με λιγότερη εμπειρία, αλλά που διέθεταν ένα πολύ έντονο και δυνατό μαγικό πνεύμα. (!) Δεν παραλείπει όμως να πει, ότι με τη μαγεία και μόνο δεν γίνεται κανείς πολεμοτεχνίτης. Είναι μεγάλο λάθος… να φανταστεί κανείς ότι η πολεμική τέχνη είναι μια σειρά παραψυχολογικών τεχνικών, όπου τα κτυπήματα προέρχονται από την αύρα, από μαγικά φυσήματα, τα οποία ισοπεδώνουν οποιοδήποτε μαχητή. Βασική προϋπόθεση για να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με μια πολεμική τέχνη είναι η προπόνηση του σώματος, για αυτό άλλωστε προηγείται χρονικά από την εκπαίδευση στην κάθε αυτή μαγεία. Υπάρχουν επίσης τεχνικές που βασίζονται σε απλή ψυχολογία – τις οποίες ο Echenique κατατάσσει στα μαγικά στοιχεία, ίσως επειδή διαθέτει ένα βασικό χαρακτηριστικό της μαγείας, την εξαπάτηση, κι επειδή γίνονται πιο αποτελεσματικές όταν υπάρχει αόρατος συνεργάτης. Χαρακτηριστική τεχνική είναι αυτή που περιγράφει στο βιβλίο του Πραγματεία επί των Πέντε Δρόμων, ο Μιγιαμότο Μουσάσι, διασημότερος των Σαμουράϊ, που έχοντας επιζήσει από 60 μονομαχίες, κάποιες φορές απέναντι σε δέκα αντιπάλους, πέθανε από φυσικό θάνατο: Ο Μουσάσι λέει τα ακόλουθα: Κάθετι υπακούει σε ένα φαινόμενο μεταβίβασης. Η νύστα μεταδίδεται όπως και το χασμουρητό. Όταν οι αντίπαλοί σας βρίσκονται σε υπερένταση και δείχνουν πως βιάζονται να σας επιτεθούν, πάρτε ύφος νωχελικό σαν να είστε αδιάφοροι. Η διάθεσή σας θα μεταδωθεί και η προσοχή τους θα ελαττωθεί. Την ίδια στιγμή περάστε στην επίθεση γρήγορα κι ενεργητικά. Γίνεται λοιπόν σαφές ότι τα τακτικά και στρατηγικά στοιχεία μπορεί να είναι λιγότερο σημαντικά από τη μαγεία, αλλά είναι απαραίτητα για να δώσουν στον πολεμοτεχνίτη ολοκληρωμένη διάσταση καθώς και την ιδιαίτερη ταυτότητα, που τον διαφοροποιεί από τον απλό μάγο.
Μία παραψυχολογική τεχνική που θεωρείται από τις υψηλές είναι η κατασκευή σκεπτομορφών. Υποτίθεται ότι ο άνθρωπος μπορεί, με τη κατάλληλη εκπαίδευση, να σχηματίσει νοητικές εικόνες και να τις προβάλλει στο χώρο, ώστε να γίνονται αντιληπτές ως πραγματικές! Στο Θιβετανικό Βουδισμό αυτά τα δήθεν νοητικά κατασκευάσματα (ή προϊόντα δημιουργικού οραματισμού) αποκαλούνται τούλπες. Υπάρχουν προχωρημένοι μαθητές που εφαρμόζουν τέτοιες τεχνικές. Ο Echenique έχει δει μαύρες ζώνες κάθες είδους να κλαίνε σαν απελπισμένα παιδάκια μπρος στο όραμα μιας τραυματικής σκεπτομορφής, που αν δεν είχαν βρει παρηγοριά εγκαίρως θα τους είχε τρελλάνει εντελώς! (Φιλοσοφικές Πολεμικές Τέχνες).
Τι είναι όμως η σκεπτομορφή; Είναι, όπως λέει ο Echenique, μια μορφική εικόνα που δημιουργεί ο ανθρώπινος νους σε μια λεπτότερη διάσταση μέσω των σκέψεών του, ή μήπως είναι κάτι άλλο; Στους βίους των Αγίων βλέπουμε συχνά τον Διάβολο να επιδεικνύει την ικανότητα που έχει να παίρνει διάφορες μορφές αφενός, και να επηρεάζει την ανθρώπινη φαντασία αφετέρου. Γεγονός είναι ότι ο άνθρωπος θυματοποιείται εξίσου και όταν θεωρεί έναν δαίμονα ως σκεπτομορφή και όταν βλέπει κάτι που δεν υπάρχει, γιατί και στις δύο περιπτώσεις φαντάζεται ότι είναι χειριστής της ενέργειας και δημιουργός, και είναι πρόθυμος να χωθεί βαθύτερα στη μαγεία, θαμπωμένος από τη δήθεν επιτυχία του.

Διδασκαλία πολεμικών τεχνών

Από τη στιγμή που θα ασχοληθεί κανείς με τις πολεμικές τέχνες, γρήγορα μπαίνει σε ένα λούκι. Βασικός τρόπος που γίνεται αυτό είναι η συνεχής προπόνηση. Μόνο και μόνο για την εκμάθηση του τεχνικού μέρους απαιτούνται πολλά –πολλά χρόνια.
Στο παραδοσιακό Καράτε χρειάζονται πέντε χρόνια το λιγότερο για τη τελειοποίηση της κάθε τεχνικής. Χρειάζονται 15 με 20 χρόνια για την εκμάθηση των βασικών. Χρειάζονται 10 χρόνια για τις βασικές τεχνικές, 10 χρόνια για τα ΚΑΤΑ (φόρμες) και 10 χρόνια για το KUMITE (ελεύθερη πάλη) σύνολο 30 χρόνια» είπε ο Taiji Kase Sensei, ιδρυτής και πρόεδρος διεθνούς οργάνωσης του Shotokan στο οποίο έχει 10 dan. Και συμπλήρωνει ότι ακόμα και για την αναπνοή χρειάζεται πολλή προπόνηση κάθε μέρα. Έχουνε περάσει 34 χρόνια για να καταλάβω πως πρέπει να αναπνέω. (Περιοδικό Δυναμικό τεύχος 88).
Αρχικά λοιπόν, η συνεχής εξάσκηση των τεχνικών τις κάνει βίωμα, προκαλώντας την αυτοματοποίηση και την αυθόρμητη εκτέλεσή τους. Μεγάλο ρόλο παίζει το ότι η εξάσκησή τους αναζωογονεί τον οργανισμό αλλά και η μεθυστική αίσθηση της δύναμης είτε αυτή αφορά επιβολή πάνω στον εαυτό (καταφέρνω κάτι που μέχρι χθες δεν μπορούσα) είτε πάνω σε άλλους ανθρώπους.
Άλλη διαδικασία είναι η χρήση ειδικής στολής και ζώνης συγκεκριμένου χρώματος, που συμβολίζει το στάδιο μύησης του μαθητή στην ατραπό της σοφίας. Ο μαθητής της μαύρης ζώνης είναι στο στάδιο της αγνοίας. Θεωρείται ότι πρέπει η μαύρη ζώνη να γίνει άσπρη για να φτάσει κανείς στη τελειότητα. Όμως εξ ορισμού αυτό θεωρείται αδύνατο και έτσι υπάρχουν τα στάδια με τα dan. Επίσης η χρήση ειδικών λαβάρων με σύμβολα που αντιστοιχούν σε στοιχεία και δυνάμεις της φύσης (άνεμος, νερό κτλ.) και κραυγών που επικαλούνται είτε τα στοιχεία της φύσης, είτε κάποιες θεότητες, που μπορεί και να αντιστοιχούν σε δυνάμεις της φύσης, είτε τη συγκέντρωση της περίφημης εσωτερικής ενέργειας.
Ως υπέρ των πολεμικών τεχνών, θεωρείται η απόκτηση εξαρτημένων αντανακλαστικών άμυνας κι επίθεσης. Αξίζει όμως το κόπο να αναρωτηθεί κανείς μήπως, ώσπου να φτάσει στο «τέλειο αυτοέλεγχο» κι ακόμα, μήπως προγραμματίζοντας τον εαυτό του να αντιδρά πάντα ως αμυνόμενος (ή επιτιθέμενος), χάνει, ουσιαστικά, την ελευθερία του και μπαίνει σε ένα μόνιμο καλούπι – με μύριες παραλλαγές- αλλά πάντα καλούπι…
Οι διάφορες στάσεις, υποκλίσεις, χαιρετισμοί, παραγγέλματα, στη γλώσσα της τέχνης πάντα- Ιαπωνικά για το Καράτε, Κινέζικα για το Kung Fu, Κορεάτικα για τα κορεάτικα συστήματα- μυούν τον μαθητή σε έναν άλλο χώρο, ικανοποιώντας την ανθρώπινη ανάγκη για ένταξη σε κάποια ομάδα’ η ένταξη αυτή, που δημιουργεί σιγουριά, παγιώνεται με τη διεξαγωγή αγώνων κ.α. που θέτουν τη μία ομάδα εναντίον της άλλης.
Όσον αφορά τη διδασκαλία, στα αρχικά στάδια των πολεμικών τεχνών ο ασκούμενος γυμνάζεται εντατικά, κι εκτελεί κινήσεις που καλά- καλά δεν γνωρίζει τι σημαίνουν- και συχνά δεν του εξηγεί κανείς. Η προπόνηση πρέπει να είναι συχνή και σταθερή για να υπάρξει πρόοδος του μαχητικού επιπέδου, οπότε με τη συνεχή επανάληψη η κινησιολογία γίνεται βίωμα. Είναι σχεδόν αδύνατο να μη ριζώσουν στον ψυχισμό του ασκούμενου τα νοήματα, που εκφράζονται μέσα από τις κινήσεις, γιατί αν μια εικόνα λέει όσα χίλιες λέξεις, πόσες άραγε λέει μια κίνηση; Οι κινήσεις αυτές στην ουσία βασίζονται στη διαδοχή γιν και γιάνγκ. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο, οι ασκούμενοι στις πολεμικές τέχνες να υιοθετούν συχνά μια στάση ζωής που αρχικά δεν είχαν πρόθεση να ακολουθήσουν- και πολλές φορές σε αυτή τη στάση συμπεριλαμβάνεται και η μαγικού τύπου φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, που πολλοί παρουσιάζουν ως επιστημονική. Ο εκπρόσωπος του Ιαπωνικού συστήματος Shorinji Ryu Karate, Γιώργος Ελευσινιώτης, τονίζει σε άρθρο του στο περιοδικό KUMITE ότι το ξεκαθάρισμα του αθλητικού μέρους από την ανατολική θρησκευτικότητα με τις κρυφές και μυστικές δομές… είναι πραγματικά μια δύσκολη υπόθεση, σε μερικές περιπτώσεις και αδύνατη. Προκειμένου οι φόρμες (εικόνες κινήσεων ζώων στο Kung Fu) του εκάστοτε συστήματος να εισχωρήσουν ευκολότερα και βαθύτερα στο ψυχισμό των μαθητών απομακρύνοντας την οποιαδήποτε κριτική σκέψη πάνω σε αυτές, επιστρατεύεται ο διαλογισμός στην έναρξη και στο τέλος του μαθήματος.
Ο διαλογισμός παρουσιάζεται τότε σαν μία συγκέντρωση και χαλάρωση (5η βαθμίδα Ράτζα Γιόγκα Πρατυαχάρα: Απομάκρυνση των αισθήσεων: Χαλάρωση και απουσία συγκέντρωσης σε οποιαδήποτε σκέψη//ο εγκέφαλος υπεισέρχεται σε παθητική κατάσταση και …άρα είναι γίνεται ευάλωτος σε εξωτερικό έλεγχο) απαραίτητη για τη καλύτερη εκτέλεση των ασκήσεων, ίσως και με μία νότα φολκλορική, αφού τον εφάρμοζαν οι Σαολίν και οι μεγάλοι δάσκαλοι. Άλλες φορές πάλι δεν γίνεται λόγος για διαλογισμό αλλά εισάγεται αυτός με αναπνευστικές ασκήσεις χρήσιμες για τη καλή υγεία και τη μέγιστη απόδοση μυώντας τους μαθητές εν αγνοία τους στο πρώτο στάδιο της αίθουσας της μαθητείας κατά την Μπλαβάτσκυ! Στο Νιντζούτσου χρησιμοποιείται ο διαλογισμός Κούτζι Κίρι, με τις 9 ειδικές θέσεις των δαχτύλων και σύμφωνα με το σημερινό Σόκεν (αρχηγό συστήματος) του Nintjutsu, Masaaki Hatsumi, αναπτύσσει ένστικτα όμοια με αυτά των ζώων ως προς την ετοιμότητα αντιδράσεων, αντίληψη κινδύνου στο σκοτάδι, ικανότητες υπνωτισμού και παραλύσεως του αντιπάλου, αυτοεμπιστοσύνη και δύναμη σκέψης σε απελπιστικές καταστάσεις, καθώς και διάβασμα των σκέψεων του αντιπάλου και προβλεπτικές ικανότητες!
Οι τεχνικές οραματισμού σχετικά με το Τάι Τέν(ή Χάρα, που προσδιορίζεται πέντε δάχτυλα κάτω από τον αφαλό), είναι μέρος της ταοϊστικής γιόγκα και είναι αυτές που ασκούνται πιο συχνά στις σχολές πολεμικών τεχνών. Εκτός από το Τάι Τέν υπάρχουν και άλλα «ενεργειακά κέντρα» όπως το κέντρο ενέργειας στο λαιμό, που στην ουσία σχετίζεται με τον θυρεοειδή, αλλά και ανάμεσα στα μάτια, που σχετίζεται με την υπόφυση, κλπ, «κέντρα» δηλαδή που είναι περίπου τα ίδια με τα ινδουιστικά τσάκρας. Ο τύπος του διαλογισμού που ο Μαντάκ Τσία, διάσημος δάσκαλος της ταοϊστικής γιόγκα(που εκπροσωπείται στην Ελλάδα από τον Παναγιώτη Κονταξάκη) μοιάζει καταπληκτικά με το ινδουϊστικό «ανέβασμα της Κουνταλίνι» και τον αποκαλεί μικροκοσμική τροχιά. Πρόκειται για μέθοδο με την οποία, το μυθικό φίδι της Κουνταλίνι(=φιδίσια δύναμη), που περιγράφεται ως πύρινο και υποτίθεται ότι κοιμάται κουλουριασμένο στη βάση του κόκκυγα, ξυπνά και ανυφώνεται ακολουθώντας τη σπονδυλική στήλη, μέχρι το τσάκρα του τρίτου ματιού, ανάμεσα στα μάτια. Με αυτή τη δήθεν ενεργοποίηση του τσάκρα του τρίτου ματιού, αυτού του φανταστικού ματιού της διαίσθησης, ο διαλογιζόμενος προσδοκά να γίνει διορατικός. Η Κουνταλίνι πρέπει τώρα να επιστρέψει πάλι στη βάση της και να ανακυκλώνεται μέσω των «καναλιών» Ιντα και Πίνγκαλα. ΑΥΤΟΣ ο διαλογισμός είναι κατά γενικά ομολογία τρομερά επικίνδυνος και συχνά οδηγεί στη τρέλα, ακόμα κι αν τον διδάσκει και τον επιβλέπει ένας γκουρού ή δάσκαλος που τον εφαρμόζει ο ίδιος χωρίς να έχει πάθει κάτι! Έτσι, ο γκουρού Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι, Γκουρού Υπερβατικού Διαλογισμού και Αγιουβέρδα Γιόγκα (και δάσκαλος των Μπήτλς), έχει δηλώσει κυνικά ότι κάποιοι μπορεί να πάνε στο ψυχιατρείο, όμως τελικά θα καταφέρουμε να δαμάσουμε την Κουνταλίνι! O πρώην ηγέτης της Νέας Εποχής Randall N Baer απαριθμεί τις συνέπειες της Κουνταλίνι Γιόγκα: Συνέπειες του «ξυπνήματος» της Κουνταλίνι είναι διανοητική και συναισθηματική αποδιοργάνωση, ανεξέλεγκτοι σπασμοί μέχρι μόνιμο τρεμούλιασμα, κάψιμο του νευρικού συστήματος, αποτρόπαιη αύξηση της έπαρσης, σεξουαλική μονομανία, έντονες απατηλές φαντασιώσεις, παραισθήσεις και πολλά άλλα ανεπιθύμητα αποτελέσματα. (Randall N Baer Μέσα από τον Εφιάλτη της Νέας Εποχής Στερέωμα)
Τις συνέπειες της Κουνταλίνι Γιόγκα τις παραδέχονται όμως και οι ίδιοι οι γκουρού:
Πολλοί μαθητές έρχονται και μου λένε ότι έχουν πάρα πολλά σεξουαλικά προβλήματα από τότε που κάνουν Κουνταλίνι Γιόγκα. Νιώθουν πολύ ένοχοι γι’ αυτό. Αν δεν ήμουν εγώ εκεί, αυτοί θα είχαν τρελλαθεί. Τους λέω: Κοιτάξτε εδώ, αυτό είναι απλώς φυσιολογικό. Αφήστε το να συμβεί…Μερικές φορές τα άτομα που δέχονται αυτά τα κύματα της Κουνταλίνι θέλουν να τρώνε και να τρώνε σαν επικούριοι. Τους λέω, Είναι τελείως εντάξει, αλλοιώς έχουν πολλά συμπλέγματα με τον εαυτό τους
Παραμαχάνσα Σατυανάντα Διδασκαλίες του Παραμαχάνσα Σατυανάντα, Τόμος 6ος Σελίδα 397, Έκδοση Σεπτέμβριος 1989.
Παρόλα αυτά οι άνθρωποι λένε ότι το ξύπνημα της Κουνταλίνι είναι επικίνδυνο. Γιατί; Φυσικά μπορεί να συμβεί και ατύχημα, ίσως καταλήξετε σε ψυχιατρείο για μερικό καιρό. Αλλά τα πάντα είναι ένα ρίσκο. Η ζωή είναι ένα μεγάλο ρίσκο και ο άνθρωπος οφείλει να είναι ένας ριψοκίνδυνος πολεμιστής…Τι θα συμβεί, αν εξασκηθώ στην Κουνταλίνι Γιόγκα και τρελαθώ; Τότε εσείς θα αρχίσετε να εξασκείσθε, και αν τρελλαθείτε, τότε κάποιος άλλος θα αρχίσει. Τελικά θα εξημερώσουμε την Κουνταλίνι. Γιόγκα 5/1981, σελίδα 8.

Κάποιοι που εξετάζουν το θέμα επιστημονικά λένε ότι ο διαλογισμός αυτός παίζει με το νευρικό σύστημα, το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό, την ηλεκτρογεννήτρια του οργανισμού. Ο πρώην Γκουρού Ραμπιντρανάθ Μαχαράτζ, χαρακτηρίζει την Κουνταλίνι γιόγκα ως ένωση με το Βράχμαν μέσω Σίδδις, δηλαδή δαιμονικών δυνάμεων. Οι τεχνικές της Χάθα Γιόγκα (και όχι μόνο) διδάσκονται παράλληλα με τις μαχητικές τεχνικές από πολλούς δασκάλους για καλύτερη φυσική κατάσταση κι επιτυχημένο χειρισμό της ενέργειας. Στην Ιστορία της Λευκής Μαγείας διαβάζουμε ότι η Χάθα Γιόγκα είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλές φυσικές ασκήσεις: περιλαμβάνει περίπλοκους οραματισμούς, αναπνοές, και τεχνικές μυώνων, που σκοπεύουν να επηρεάσουν συνειδητά την ισορροπία των ενδοκρινών αδένων και το αυτόνομο νευρικό σύστημα, ενώ ο Ernst Wood αναφέρει πως όλες οι μορφές της είναι πολύ επικίνδυνες. (Γιόγκα Rabidranath Maharaj Πέργαμος)

Τα λεγόμενα Κάτας, οι φόρμες δηλαδή των πολεμικών τεχνών, συμπυκνώνουν τη κινησιολογία και φιλοσοφία του κάθε συστήματος (πράγματα αλληλένδετα)- άλλο σύστημα βασίζεται στη κυκλική κίνηση και άλλο στην ευθεία, άλλο χρησιμοποιεί περισσότερο τα χέρια, άλλο πιο πολύ τα πόδια κτλ.
Τις φόρμες μαθαίνουν όλοι οι μαθητές και τις εκτελούν ατομικά και ομαδικά. Διδάσκονται επίσης φόρμες με παραδοσιακά όπλα. Οι τεχνικές τις οποίες οι μαθητές εκτελούν συνήθως δύο- δύο, εξάγονται από τις φόρμες, έχουν όμως παραλλαγές και τροποποιήσεις για να ταιριάζουν σε διάφορες περιστάσεις. Υπάρχουν όμως και τέχνες όπως το Ninjutsu που έχουν μόνο τεχνικές και όχι φόρμες. Όμως, είναι οι στάσεις που αποτελούν το θεμέλιο για τη σωστή εκτέλεση της οποιασδήποτε φόρμας και της οποιασδήποτε τεχνικής. Οι στάσεις μπορεί να φαίνονται σαν κάτι το απλό σε όποιον δεν γνωρίζει, όμως μια ελάχιστη αλλαγή του κέντρου βάρους, που σε κάθε μία είναι διαφορετικό, τις κάνει ασταθείς και αναποτελεσματικές ή τις μετατρέπει σε άλλες στάσεις.
Το κάθε σύστημα έχει το δικό του αριθμό ζωνών, πράγμα που δεν έχει σχέση με τη παράδοση, αλλά έχει επικρατήσει μαζί με την επίσημη εισαγωγή του ανταγωνισμού. Λέμε επίσημη γιατί σε όλες τις εποχές υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ πολεμοτεχνιτών ακόμα και στην αρχαία Κίνα.
Λέγεται ότι οι «ενεργειακές τεχνικές» που εφαρμόζονται στις πολεμικές τέχνες, όπως διαλογισμός και έλεγχος της ροής ενέργειας σε κέντρα μεσηβρινούς κλπ προάγουν τη καλή υγεία και μακροβιότητα, ενώ αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις ασθένειες. Όμως στη πραγματικότητα, οι περισσότερες στάσεις των πολεμικών τεχνών δημιουργούν προβλήματα χρόνια και συχνά μη αναστρέψιμα, κυρίως στα γόνατα (χονδροπάθειες κλπ). Ιδιαίτερα βλαπτική είναι η βασική στάση του κινέζικου συστήματος γουίν- τσούν ή γιάκμα- αλλά και οι περισσότερες βαθειές στάσεις του Σάολιν κούνγκ φου, από τις οποίες προέρχονται και οι βασικές στάσεις του καράτε. Ο Taiji Kase sensei προειδοποιεί ότι Καρατέκα που για πολλά χρόνια χρησιμοποιούν τη Ζεν Κούτσου έχουν πρόβλημα με τα γόνατά τους. (Περιοδικό KUMITE τεύχη 2,3,4)

Η εξεταστέα ύλη για τη κάθε ζώνη περιλαμβάνει φόρμες, στάσεις, τεχνικές, ελεύθερη μάχη – στις πιο μεγάλες ζώνες- αλλά, σε κάποιες σχολές, και θεωρία. Στη θεωρία σειράς σχολών Kung Fu με το βαρύγδουπο τίτλο Ακαδημία κινέζικων πολεμικών τεχνών βρίσκουμε ερωτήσεις όπως:
- Πώς επηρέασε ο Κομφούκιος το Kung Fu; - Έδωσε τη λογοτεχνία.
- Με πόσους αυτοκρατορικούς στρατιώτες ισοδυναμούσε ένας ιερέας Σάολιν; - Με χίλιους στρατιώτες. (αν είναι ποτέ δυνατόν!)
- Τι συμβολίζει ο φοίνικας στο σύστημά μας και γιατί; - Το ναό που μελέτησε ο δάσκαλος του Sifu (Sifu= δάσκαλος).
- Τι είναι ο Λάο Τσε; - Ο πνευματικός πατέρας του Kung Fu.
- Γιατί ο Μποντιντάρμα καθόταν εννιά χρόνια σε ένα βράχο μπροστά; - Γιατί ήθελε να δει πίσω από έναν τοίχο.
- Τι σημαίνει ο χαιρετισμός μας; - Την ένωση Γης και Ουρανού μέσα στο ένα σύμπαν.
Και μετά από αυτά και πολλά άλλα ζενιστικά έρχεται και η σοβαρή αιτιολογία:
- Γιατί εξεταζόμαστε στη θεωρία; - Γιατί το Kung Fu δεν είναι μόνο ξύλο.

Η εισαγωγή της φιλοσοφίας από τους δασκάλους που την γνωρίζουν και θέλουν να την διδάξουν και θεωρητικά (γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν την πολυκατέχουν, ή δε θέλουν να τη διδάξουν θεωρητικά αλλά μόνο πρακτικά με φόρμες, ή αυτοί που, διδάσκοντας μόνο φόρμες δεν καταλαβαίνουν ότι διδάσκουν ταυτόχρονα και τη φιλοσοφία με την οποία δεν συμφωνούν) γίνεται με διάφορους τρόπους: φράσεις που λέγονται κατά την ώρα της προπόνησης – φράσεις συχνά αινιγματικές ή που αποτελούν σχόλια σε κάποιες τεχνικές. Συχνά η μέθοδος αυτή αρχίζει με συμβουλές που βασίζονται στην απλή λογική, όπως το να δίνεις στον εαυτό σου χρόνο σημαίνει συνεχή ενεργή δραστηριότητα με κατεύθυνση σε κάποιο συγκεκριμένο στόχο, χωρίς να τοποθετείς χρονικά όρια στη προσπάθειά σου(κατευθυνόμενη δραστηριότητα σε κάποιο συγκεκριμένο στόχο- συγκέντρωση), ή πρέπει να μάθεις να ζεις στο παρόν, όχι στο μέλλον ή στο παρελθόν (συγκέντρωση στο ότι κάνουμε την κάθε στιγμή- το δεύτερο στάδιο της Βουδιστικής Παρατήρησης ή Γιόγκα σε δράση ή Διαλογισμού εν Κινήσει). Μπορεί ακόμη να συστηθούν κάποια βιβλία ή να βρίσκονται αυτά στη βιβλιοθήκη όπου μπορούν να κινήσουν τη περιέργεια των μαθητών. Η φιλοσοφία εισάγεται ακόμη με κατ ιδίαν συζητήσεις με μαθητές που δείχνουν ενδιαφέρον ή και με τη σύσταση μιας ομάδας «εκλεκτών» μαθητών που διδάσκονται περισσότερα από τους «εξωτερικούς» - οι πρώτοι αποτελούν το μέλλον της σχολής ενώ οι δεύτεροι τη συντηρούν οικονομικά… Κάποιες σχολές αφιερώνουν ειδική ώρα στη διδασκαλία ανατολικών φιλοσοφιών. Υπήρξε ακόμη σχολή, στην οποία οι μαθητές έβλεπαν κάθε μέρα σε χαρτί κρεμασμένο στο τοίχο, δίπλα στις υποχρεώσεις του μέλους, αποσπάσματα από το Τάο Τε Κίνγκ του Λάο Τσε. Συχνά – πυκνά ο δάσκαλος τους έβαζε να το διαβάζουν με τη σειρά και να λένε τι καταλαβαίνουν…
Πολλές φορές η κυρίως διδασκαλία της φιλοσοφίας γίνεται κατά τη διάρκεια εκδρομών που οργανώνει η σχολή. Μερικοί δάσκαλοι κάνουν σεμινάρια έναντι αμοιβής, που είναι ανοικτά για όλους (με έκπτωση στους μαθητές). Παραδείγματος χάρην, ο Γυμναστικός και Μορφωτικός Σύλλογος Sagittarius, αναγνωρισμένος από τη γενική γραμματεία αθλητισμού, οργανώνει κάθε χρόνο ετήσιο σεμινάριο με θέματα όπως Χάθα και Ράτζα Γιόγκα, Διαλογισμό, Θετική Σκέψη κ.α. Στη βιβλιογραφία του σεμιναρίου περιλαμβάνονται τα βιβλία του «Χριστού» της Νέας Εποχής, Σατύα Σάι Μπάμπα και του υπασπιστή του στη χώρα μας, Ρόμπερτ Νατζέμυ όπως επίσης και του «Μεσσία» της Σαηεντολογίας Λαφαγίετ Ρον Χάμπαρτ, της Νέας Ακρόπολης Τζόρτζιου Άγγελου Λιβράντα κ.α. αποκρυφιστικών οργανώσεων και μεμονωμένων αποκρυφιστών.
Η Αρμονική Ζωή είναι μία από τις οργανώσεις που στηρίζουν τα DNA Beauty Spa (οι άλλες δύο είναι το Brahma Kumaris και η Διεθνής Εταιρεία Ρέϊκι σύμφωνα με ένθετο της εφημερίδας «Το Βήμα») και παρουσιάζεται ως Μορφωτικό και Φιλανθρωπικό Σωματείο. Όλες οι προαναφερόμενες οργανώσεις είναι παραθρησκευτικές οργανώσεις διεθνούς εμβέλειας. Ο αρχηγός της κίνησης Αρμονική Ζωή στην Ελλάδα, ο Αμερικανός Ρόμπερτ Νατζέμυ απευθυνόμενος σε «προχωρημένους» μαθητές, είπε για τον Σάι Μπάμπα:
«Εκείνος είναι ο Πανταχού Παρών, ο Παντογνώστης και Παντοδύναμος Θεός, που βρίσκεται πάντα μαζί σας, όλες τις ώρες και σε όλα τα μέρη του κόσμου» !!?…
K. Nazemy, Παρακαλώ Μπάμπα δώσε μου ακρόαση, σελίδα 1, Άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά, Εκδόσεις Ηλίανθος.
Να τι δηλώνει ο Δάσκαλος των Δασκάλων:
Μερικοί στην άγνοιά τους, λένε πως άλλες φορές είμαι θεός και άλλοτε γίνομαι άνθρωπος. Λένε πως πότε έχω θεική και πότε ανθρώπινη ψυχή. Μην το πιστεύεται αυτό. Η φύση μου είναι πάντα μία και η αυτή. Ο Θεός δεν θα υποστεί καμία βασική αλλαγή.
Ομιλίες του Σατύα Σάι Μπάμπα, τόμος Α’ σελίδα 180.
Οι ανόητοι δεν με γνωρίζουν, όταν σε ανθρώπινο σώμα κατοικώ! Αγνοούν την Υπέρτατη φύση μου, πως όλων των όντων Ύψιστος Κύριος είμαι Εγώ (!!)
(Από το περιοδικό της κίνησης Σατύα Σάι Μπάμπα, Υπέρτατη Ειρήνη. Prashanti Vahini, μετάφραση Δ. Μπεμπελίδη, Αθήνα 1997, σελίδα 5.)
Άλλη σχολή Kung Fu έχει πιο εξειδικευμένη θεωρία:
Ποια η ιστορική γραμμή παράδοσης στην Κίνα από το 2.290.000 ως το 200 π.Χ.;
Το πρώτο σκέλος της απάντησης στην ερώτηση «ιστορίας» αυτή, είναι ότι: Ο Πάν Γκου (ένας μάγος) δημιούργησε τους Κινέζους σε 18.000 χρόνια! Κατόπιν ο μαθητής – ο οποίος συχνά αγνοεί τους Έλληνες φιλοσόφους και τις μεταξύ τους διαφορές καθώς και τα βασικά δόγματα της θρησκείας του- πρέπει να ξέρει πόσες φιλοσοφικές σχολές υπήρχαν στην Κίνα από το 600 π.Χ ως το 200 π.Χ. αλλά και ποιόν αυτοκράτορα είχαν σαν πρότυπο οι φιλοσοφικές αυτές σχολές! Κι ακόμα: - Ποια ή ιστορία του Βούδα μέχρι τη φυγή του από το παλάτι, πώς ο Βούδας έφτασε στη φώτιση, Πώς λέγονται τα δύο ρεύματα του Βουδισμού και τι σημαίνει το καθένα- ποιος είναι ο ιδρυτής του δεύτερου, ποια είναι η ιστορία του Μποντιντάρμα και ποιο το έργο του; τι διδάσκει ο Βουδισμός Τσάν, ποιας λέξης είναι μετάφραση και ποια τα παρακλάδια του;
Τι είναι η Νιρβάνα; - Απόσταση από τα εγκόσμια, μια διανοητική κατάσταση αδιατάρακτης γαλήνης.
Ποιος είναι ο δρόμος των Μποντισατβά; - Η θυσία ακόμη και της δικής του απελευθέρωσης (από τα δεσμά της ψευδαίσθησης όπως τα εννοεί ο Βουδισμός, από την ιδέα δηλαδή ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό από το αιώνιο σύμπαν) μέχρι που όλες οι ζωντανές υπάρξεις να ξεφύγουν από το πόνο (δηλαδή να «φωτιστούν»). Η σχολή αυτή έχει προσθέσει στη θεωρία της ενημερωτικό έντυπο για τα επικίνδυνα Ε (συντηρητικά τροφών) ενδιαφερόμενη εκτός από τη διάδοση του Βουδισμού και για την υγεία των μαθητών της. Στο γραφείο δεσπόζουν εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, ενώ στην αίθουσα της προπόνησης, μικρός ναός του Βούδα…

Η υπόκλιση και ο χαιρετισμός προς τα σύμβολα, που αφορά σχεδόν όλες τις σχολές, απευθύνεται συχνά και στη φωτογραφία του ιδρυτή ο οποίος σύμφωνα με πολλούς, παρίσταται πνευματικώς. Οι περισσότερες σχολές λαμβάνουν μέρος σε αγώνες και επιδείξεις με έπαθλα, όπου οι μαθητές αγωνίζονται κατά ζώνες. Τις εξετάσεις επιβλέπει ο διεθνής δάσκαλος του συστήματος ή κάποιος που ο δάσκαλος αυτός έχει ορίσει ως υπεύθυνο’ είτε ο διεθνής δάσκαλος είτε ο υπεύθυνος, απονέμει ζώνες, και παραδίδει σεμινάρια όπου επιδεικνύει τεχνικές. Η συμμετοχή στις εξετάσεις και τα σεμινάρια πληρώνονται επιπλέον, ξεχωριστά από τα κανονικά δίδακτρα.

Κανονικά, για να αναγορευθεί κάποιος σε δάσκαλο πολεμικής τέχνης και να θεωρείται σαν τέτοιος και όχι σαν απλός εκπαιδευτής στο τεχνικό μέρος, θεωρείται απαραίτητο να λειτουργεί σύμφωνα με τη θρησκευτικότητα του Ζέν.
Ο Γ Κολλιόπουλος με 4ο Dan στο Aikido, γράφει στο περιοδικό BUDO & SPORT (τεύχος 32, Σεμπτέβριος – Οκτώβριος 1994): Δεν υπάρχει καμμία ξαφνική μετάβαση του ανθρώπου από μαθητής σε δάσκαλος, αλλά μάλλον μια σιγανή και συνεχόμενη μεταλλαγή. Manaru στην ιαπωνική γλώσσα σημαίνει να προσποιούμε, κι είναι αυτό ακριβώς που γίνεται: ο νέος εκπαιδευτής προσποιείται, παίζει το ρόλο του sensei, μέχρι να φτάσει κάποια στιγμή στο επίπεδο του Master, στο επίπεδο της γνώσης του εαυτού. Τότε και μόνο τότε, έχουμε πραγματική μετάδοση τέχνης από μυαλό σε μυαλό: Isshinden shin.

Taek Kwon Do


Ο Ανθυπολοχαγός Choi Hong Hi, ιδρυτής του Taekwon-do.

Από την επίσημη σελίδα του Red Tiger Taek Kwon- Do διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά:

Διαλογισμός: Πραγματοποιείται στην αρχή και στο τέλος κάθε μαθήματος. Ο σκοπός του διαλογισμού στην αρχή του μαθήματος είναι να επιτρέψει στους μαθητές να συγκεντρωθούν στο επερχόμενο μάθημα. Το μυαλό πρέπει να είναι καθαρό από εξωτερικές σκέψεις, απασχολήσεις και ευθύνες. Αυτό είναι βασικό για τη προετοιμασία του μαθήματος στο οποίο γίνεται φυσική και πνευματική αποστράγγιση. Ο διαλογισμός επίσης γίνεται στο τέλος του μαθήματος προκειμένου οι μαθητές να οραματιστούν τους εαυτούς τους να εκτελούν τις τεχνικές που μόλις έμαθαν. Η διαδικασία του οραματισμού είναι πολύ χρήσιμη για τη τελειοποίηση των τεχνικών σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης.
Φόρμες: Υπάρχουν προσχεδιασμένα μπλοκαρίσματα και χτυπήματα που εκτελούνται διαδοχικά απέναντι σε φανταστικούς αντιπάλους. (Αυτός είναι διαλογισμός εν κινήσει)
Ο σκοπός των φορμών αυτών είναι να καλλιεργήσουν την ισορροπία, τον έλεγχο της αναπνοής, το συγχρονισμό, δύναμης και τεχνικής. Υπάρχουν 24 φόρμες στο TaeKwon-Do και κυμαίνονται από 19 έως 68 κινήσεις η κάθε μία. Οι αρχάριοι μαθαίνουν μία φόρμα σε κάθε επίπεδο ζώνης ενώ εκείνοι που είναι στο επίπεδο της μαύρης ζώνης μαθαίνουν μέχρι τρεις φόρμες σε κάθε βαθμίδα (Dan).
Ο όρκος (?) του TaeKwonDo περιλαμβάνει τις εξής δεσμεύσεις:
1. Θα υπακούω στις αρχές του TaeKwon-Do.
2. Θα σέβομαι τους καθοδηγητές και τους δασκάλους.
3. Ποτέ δεν θα κάνω κακή χρήση του Taekwon-do.
4. Θα γίνω ένας πρωταθλητής της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
5. Θα οικοδομήσω έναν πιο ειρηνικό κόσμο.

Σύμφωνα με μαρτυρία που ακολουθεί οι σύλλογοι TaeKwonDo της χώρας μας σχετίζονται με τον Σαν Μυούνκ Μούν, τον ιδρυτή της Ενωτικής Εκκλησίας που αποτελεί άθροισμα εκατοντάδων παραθρησκευτικών οργανώσεων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σκοπός των πολεμικών τεχνών

Οι πολεμικές τέχνες της Ανατολής είναι μια σύνθετη πρακτική σωματικής εξάσκησης και κινητικού διαλογισμού, που στοχεύει να κάνει πράξη την υπόσχεση του αρχαίου όφεος προς του πρωτοπλάστους «και ως θεοί έσεσθε» εξασφαλίζοντας στον ασκούμενο δύο πράγματα: το πρώτο είναι η υπεροχή έναντι όσων των απειλούν ή νομίζει ότι τον απειλούν, ή ίσως τον απειλήσουν. Το δεύτερο, η ένωση με τη φύση (ή τον Παγκόσμιο Νου κλπ) μέσω ενεργειακών τεχνικών και διαλογισμού, ο οποίος προκαλεί παραγκωνισμό της λογικής και καθοδήγηση του ανθρώπου από εμπνεύσεις που υποτίθεται ότι έχουν να κάνουν με την ουσία της ζωής, τον απρόσωπο θεό της ανατολικής φιλοσοφίας.
Όποιος αγγίζει το μυστικό του δρόμου, διαβάζουμε στη Σοφία των Πολεμικών Τεχνών, φέρει μέσα του ολάκερο το σύμπαν. Γίνεται ο ίδιος σύμπαν. Εκείνος που θα επιχειρήσει να τον νικήσει, συγκρούεται με την αιώνια κοσμική αρμονία. Είναι λοιπόν, ηττημένος, από τη στιγμή μάλιστα που θα σκεφτεί να αναμετρηθεί μαζί του».
Kung Fu Η σειρά που μύησε περισσότερους από 100 εκατομμύρια θεατές στη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, μεταξύ των οποίων και τον Randall Baer, πρώην ηγέτη της Νέας Εποχής όπως ο ίδιος ομολογεί στο βιβλίο του Μέσα από τον Εφιάλτη της Νέας Εποχής (εκδόσεις Στερέωμα).

Στη σειρά αυτή ο Κέην ήταν ένα μικρό ορφανό αγόρι, που έβρισκε καταφύγιο στο μοναστήρι Σάολιν, από όπου έβγαινε πλέον ως ιερέας και δεινός πολεμοτεχνίτης. Οι δάσκαλοί του ήταν γεμάτοι κατανόηση και ενδιαφέρον, τέτοιοι που ο καθένας θα ήθελε να τους έχει δασκάλους. Ο ίδιος ήταν ένα μίγμα σοφίας και δύναμης, όπως ο καθένας θα ονειρευόταν τον εαυτό του: είχε θαυμαστή τεχνική γεμάτη αποτελεσματικότητα και ακρίβεια, διέθετε προορατικό χάρισμα και διαπνεόταν από δικαιοσύνη και ειλικρίνεια. Επιπλέον, είχε κάτι που τον έκανε να ξεχωρίζει, μια όψη που έδειχνε πως είχε υποφέρει. Όμως, ο Κέην σκότωσε ένα μέλος της κινέζικης Αυτοκρατορικής οικογένειας. Έτσι, απόκτησε πρόσθετα προσόντα του αντιεξουσιαστή και του κυνηγημένου, προσόντα που εξασφαλίζουν αποδεδειγμένα μια θέση στις καρδιές των σύγχρονων Δυτικών που ταλαιπωρούνται από ένα απάνθρωπο σύστημα εξουσίας, αλλά και γενικά του κάθε ανθρώπου, που κατά κανόνα θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο και όχι αδικητή.
Επικηρυγμένος ο Κέην κατέφυγε στην Αμερική, όπου εκτέλεσε χρέη εκπολιτισμού στους άσοφους, απολίτιστους – και αχρίστιανους- Δυτικούς. Ο σεναριογράφος φρόντισε να παρουσιάσει τον Κέην ως υιό Κινέζας και Αμερικανού, και να τονίσει ότι μυήθηκε κατ εξαίρεση στα μυστήρια των Σαολίν- έτσι, ο Δυτικός θεατής, ταυτισμένος με τον πρωταγωνιστή, αισθανόταν σαν ένας προνομιούχος, που κατάφερε να διεισδύσει στα ιερά μυστικά ενός αρχαίου πολιτισμού – ενώ ουσιαστικά υφίστατο πλύση εγκεφάλου. Το σήριαλ που έχει κυκλοφορήσει και σε βιβλίο, βρίθει ζενιστικών διδασκαλιών, που εμφυτεύονται τεχνηέντως στο μυαλό του τηλεθεατή σε ανύποπτο χρόνο. Παραδείγματος χάρην, στο Σημάδι του Δράκοντα διαβάζουμε ότι:
Η κίνηση είναι κατάσταση του νοός (σελίδα 20)
Ο χρόνος ήταν μια προέκταση του πνεύματος (σελίδα 29)
Από το εσωτερικό βλέπει κανείς το εξωτερικό. Δεν υπάρχει καμμία διαφορά ανάμεσα στα δύο. Η ζωή ενός ανθρώπου είναι η κατάσταση του κόσμου ειδωμένη από έξω. Ο Κέην έχει την αίσθηση ότι τον παρακολουθούν. Μα δε θα γυρίσει το βλέμμα του. Δε χρειάζεται. Εκείνο που έχει σημασία βρίσκεται μέσα του (σελ 57).
Τώρα πια αντιλαμβάνεται αλλιώτικα το χρόνο και καταλαβαίνει πως αυτό που πρόκειται να γίνει έχει υπάρξει από πάντα. (σελίδα 63)
Υπάρχει μια ουσία που μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο και να χρησιμοποιηθεί από εμάς με τέτοιο τρόπο που είναι αδύνατο να γίνει με την εξωτερική δύναμη… αυτή είναι που ονομάζουμε τσι (σελίδα 81).
Ξέρουμε από τους αρχαίους πως η ζωή δεν είναι παρά ένας μεγάλος τροχός και πως όσα έχουν συμβεί κάποτε θα ξανασυμβούν για μια φορά ακόμη. (σελίδα 82)
Το χαρτί δεν είναι παρά μια αντανάκλαση του ποσού του τσί που βρίσκεται μέσα στο περιπατητή… αν το τσι είναι ισχυρό τότε το πνεύμα θα υψωθεί. Ο περιπατητής κυριολεκτικά θα χάσει την επαφή με το ρυζόχαρτο, θα ενωθεί χάρη στο τσί με τις πέτρες κάτω από το χαρτί. Θα περπατά έτσι όχι πάνω στο χαρτί αλλά πάνω στις πέτρες από κάτω του, με το σώμα του σε απόλυτη ειρήνη και ακινησία σε σχέση με το χαρτί. (σελίδα 89// περί του βαδίσματος πάνω σε ρυζόχαρτο).
Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι γραμμένη πριν τη γέννησή του (σελίδα 90)
Συνειδητοποιούσε τώρα, κλεισμένος σε αυτή τη στιγμή, πως δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει διαφορετικά. Πάντα θα έπρεπε να γίνεται έτσι. Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι εκλογή, αλλά περισυλλογή. Αυτό είναι όλο. (σελίδα 101)
Αντιμετώπιζε το κακό με τη δύναμη. (σελίδα 183)
Σε άλλα επεισόδια ο Κέην κάνει διαλογισμό και προχωρά σε ιεραποστολική δράση.
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι, Μάρτιν, κι ο άνθρωπος πρέπει να βρει το δικό του, λέει σε ένα δεκατριάχρονο παιδί. Στην Κίνα είχα Χριστιανούς φίλους. Διδάσκαμε ο ένας τον άλλο (!) Οι αρχές τους ήταν διαφορετικές από τις δικές μου, αλλά μάθαμε πως οι διαφορετικοί μας δρόμοι μας οδηγούσαν στον ίδιο δρόμο (!) και οι αρχές μας στη Μία(με κεφαλαίο Μ). Ο δεκατριάχρονος απαντά στο κήρυγμα όπως, προφανώς, επιθυμούν οι εμπνευστές της σειράς να απαντήσουμε κι εμείς: Θέλω (να καταλάβω). Δεν ξέρω τι ακριβώς βάλατε στο μυαλό μου, κύριε Κέην, αλλά δε θέλει ασφαλώς να φύγει από κει.
Παρακάτω ο Κέην εξηγεί τι εννοεί με το Ένα αποδεικνύοντας πόσο μακριά από την αλήθεια μπορούν να μας οδηγήσουν οι παρανοήσεις και τα παιχνίδια με τις λέξεις όπως:
- Οι Χριστιανοί φίλοι μου στη Κίνα πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ένα μέσα στο Θεό. (δηλαδή ότι χάνουν την ατομικότητά τους). Όλοι οι μεγάλοι δρόμοι μας το διδάσκουν. (δηλαδή ο Χριστιανισμός δεν είναι η μοναδική οδός προς τον Θεό αλλά ότι υπάρχουν και άλλοι- δογματικός πλουραλισμός Οικουμενισμού).
Προσφέρει όμως και μάθημα διαλογισμού: - Δεν χρησιμοποιώ το τόξο για να σκοτώνω, είπε αργά. – Τότε γιατί το χρησιμοποιείτε;
- Για μια μορφή διαλογισμού.
– Διαλογισμού; Τι σκέπτεσθε;
Σκέπτομαι μόνο να γίνω ένα με το στόχο.
– Να πάλι το ένα. Νομίζετε πως θα πιστέψω πως είναι δυνατό;
- Θα σου το αποδείξω. Και ο Κέην, με τα μάτια κλειστά, ρίχνει σε ένα στόχο βέλη τόσο κοντά, ώστε να διασταυρώνονται.
– Πώς το κάνατε; Ρώτησε ο Μάρτιν με αληθινό δέος.
- Δεν το κάνω. Γίνεται. Συμβαίνει.
Συμβαίνει;
Το δοκάρι, το τόξο, το βέλος, εγώ, γινόμαστε ένα. Όχι πολλά πράγματα. Όχι διαφορετικά πράγματα. Ένα.
Καθώς ο νεαρός Χριστιανός «δεν καταλαβαίνει ακόμα», την άρση της διάκρισης μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, το μάθημα του Ζεν συνεχίζεται:
Το αίνιγμα θα μείνει στο μυαλό σου. Σπάσε το μυαλό σου για να το λύσεις. Όταν θα πάψεις να προσπαθείς να το καταλάβεις, θα το ξέρεις χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Με άλλα λόγια, όταν θα παραγκωνίσεις τη λειτουργία της λογικής, θα το πιστεύεις κι ας φαίνεται ακόμη παράλογο. Ή διαφορετικά, όταν δεν διακρίνεις το καλό από το κακό, δεν θα υπάρχει για σένα πια καλό και κακό.
Αυτή η πρώτη σειρά που μύησε τους Δυτικούς στη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών, συνεχίστηκε με τη ταινία Kung Fu που πρωταγωνιστούσε πάλι ο David Carradine μαζί με το γιο του Bruce Li, Brandon Li και ύστερα το νέο σήριαλ Kung Fu, the legend continues(ο θρύλος συνεχίζεται). Ο Καραντάιν υποδύεται τον απόγονο του πρώτου εκείνου Κέην και αναδεικνύεται σε γνήσιο ήρωα και ιεραπόστολο της Νέας Εποχής:
Στη σειρά αυτή ο μέσος Δυτικός θεατής μυείται στην απροκάλυπτη πλέον, μαγική διάσταση των πολεμικών τεχνών, ταυτιζόμενος με τον ορθολογιστή γιό του Κέην, που συγκρούεται διαρκώς με το πατέρα του κι απορρίπτει τη βοήθεια του. Σε κάθε επεισόδιο, ο γιος φαίνεται ανώριμος και αμαθής, σε αντίθεση με τον πατέρα, που δείχνει τρομερές γνώσεις και βουδιστική υπομονή, εμφανιζόμενος σαν από μηχανής θεός, που σώζει το «παιδί» από ένα σωρό μπελάδες: η σοφία της Ανατολής περιμένει με υπομονή και φροντίδα την «αφύπνιση» του Δυτικού ορθολογιστή, γεμάτη αλτρουισμό και ανιδιοτέλεια…
Κεντρικό νόημα και αυτής της σειράς, είναι ότι η Δύση χρειάζεται το Ζεν!!...
Κεντρικές διδασκαλίες μέσω των επεισοδίων της σειράς είναι το τσί η λεγόμενη ζωτική ενέργεια που δεν είναι ανιχνεύσιμη, τα τσάκρας, η ταυτόχρονα ύπαρξη κόσμων διαφορετικών διαστάσεων μαζί με τον δικό μας όπως η Σαμπάλα και ο Τάρταρος, το γιν- γιάνγκ, η αναζήτηση της συμπληρωματικότητας των πολεμιστών κατά τις πολεμικές τέχνες, η τηλεπάθεια καθώς και πόσο ωφέλιμος είναι ο διαλογισμός!
Πατέρα, γιατί διαλογιζόμαστε; (ρωτάει ο Πήτερ Κέην τον Κουάι Τσανγκ Κέην)
- Για να προετοιμάσουμε το σώμα και το πνεύμα να δεχτούν.
Τι να δεχτούν;
Ότι έρθει…
Επίσης ότι το κακό όπως και το καλό βρίσκονται μέσα μας και θα πορευτούμε προς την αυτογνωσία όταν το ένα αγκαλιάσει το άλλο! Σε ένα επεισόδιο, ο Κέην, επικοινωνεί μέσω ενεργοποιημένων φυλακτών, που έχουν πάνω τους ζωγραφισμένα σύμβολα (κοινώς τάλισμαν) με ένα «χαρισματικό» κοριτσάκι που κατασκευάζει σκεπτομορφές με τη δύναμη του νου της! Το κοριτσάκι πηγαίνει στην εκκλησία, μια και σύμφωνα με τη Νέα Εποχή, όλα αυτά είναι άκρως επιστημονικά και τα δίδαξε και ο Χριστός… Σε άλλο επεισόδιο, που εκτυλίσσεται στο κέντρο διασκεδάσεως σπίτι της Μαγείας, όπου χέρια παίζουν πιάνο μόνα τους κλπ. Ο Κέην αντιμετωπίζει με τη λευκή μαγεία του και τις πολεμικές του τέχνες, έναν μαύρο μάγο που δολοφονεί πλούσιες κοπέλες. Η λευκή μαγεία υπερισχύει, ο κακός συλλαμβάνεται και όλοι μπορούν ελεύθερα να διασκεδάσουν πάλι με μαγικά κόλπα στο σπίτι της μαγείας. Ο Κέην επίσης κατέρχεται στο επίπεδο της Σαμπάλα όπου εξουδετερώνει άλλους μάγους, κι ενώνει τις δυνάμεις του νου του, με ενός φίλου του, γέρου, σοφού πολεμοτεχνίτη, για να πολεμήσουν το κακό. Σαμπάλα (στα σανσκριτικά και Σάνγρι Λα στα Θιβετανικά σημαίνει «τόπος ειρήνης») αποκαλείται ένας μυθικός τόπος στην Ασία, στον οποίο μπορούν να πηγαινοέρχονται (δήθεν) εξελιγμένα όντα. Εννοείται περισσότερο σαν άλλη διάσταση, παρά σαν γεωγραφική περιοχή. Κατά την Alice Bailey, 3η Πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας, εωσφορίστρια και πνευματική μητέρα της Νέας Εποχής, εκεί εδρεύει η πνευματική ιεραρχία που κυβερνά το πλανήτη(δαίμονες)!
Εκτός από τη Σαμπάλα, ο Κέην πηγαίνει και στη λεγόμενη κατάσταση του Μπάρντο μυώντας τον θεατή και με άλλες πτυχές της Βουδιστικής κοσμοθεωρίας. Σύμφωνα με το Βουδισμό πρόκειται για το πουθενά μεταξύ θανάτου και επαναγεννήσεως. Στη γιόγκα της ενδιαμέσου καταστάσεως (Bardo) που είναι μία από έξι γιόγκα του Ναρόπα, ο γιόγκι εξασκείται να τοποθετηθεί ενορατικά απέναντι στο κάρμα του, να κατανοήσει την έκτασή του, τα αποτελέσματά του, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί αυτή η γνώση για τη κατάργηση του κάρμα και ο γιόγκι όταν φτάσει στη κατάσταση Μπάρντο να είναι πλέον ελεύθερος από αυτό. Φυσικά για την Ανάσταση ούτε λόγος δε γίνεται!

Το ήθος που προβάλλεται μέσω των ταινιών πολεμικών τεχνών αλλοιώνει το χριστιανικό ήθος του ανυποψίαστου θεατή. Παραδείγματος χάρην, στη σειρά Kung Fu, σε μία από τις κεντρικές σκηνές του έργου, (Howard Lee Το σημάδι του Δράκοντα Κάκτος) ο Κέην, ιερέας πια, πηγαίνει με τον αγαπημένο το τυφλό δάσκαλο Πό σε μια βουδιστική γιορτή, όταν ένας κακότροπος φρουρός που ανοίγει δρόμο για την άμαξα του ανηψιού του αυτοκράτορα χτυπά τον Πό. Ένα από τα βασικά μαθήματα στο ναό είναι να μάθετε καλύτερα πώς να προστατεύετε παρά πώς να καταστρέφετε. Να προτιμάτε να αποφεύγεται από το να ελέγχετε, να ελέγχετε από το να πληρώνετε, να πληγώνετε από το να ακρωτηριάζετε, να ακρωτηριάζετε παρά να σκοτώνετε… γιατί κάθε ζωή είναι πολύτιμη και τίποτα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Άλλο βασικό μάθημα είναι ότι καθώς έχουμε πιο πολύτιμη την ησυχία από τη νίκη, υπάρχει μια απλή προτιμητέα μέθοδος για να αντιμετωπίσουμε κάθε μορφή δύναμης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας: η φυγή.
Όμως, ο Πό, δεν έφυγε αλλά σαν δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δε κρατούσε, αντιδρώντας από ένστικτο, ξάπλωσε στο χώμα το φρουρό: Η αυτοκρατορική πομπή σταματά… ένας άλλος φρουρός φωνάζει Τολμάς να αγγίζεις ένα συνοδό της αυτοκρατορικής οικογένειας; Και ρωτά τον Πό ποιος είναι και από πού έρχεται.
Λέγομαι Πό. Είμαι ένας ταπεινός (!) ιερέας από την επαρχία Χονάν. Τότε ο ανηψιός του αυτοκράτορα διατάζει να δώσουν δύο γερά χτυπήματα στο πρόσωπο του Πό, όμως ο γερο-δάσκαλος δεν φέρεται και τόσο ταπεινά: ακινητοποιεί τον φρουρό, λέγοντας ακόμα κι ένα μέλος του αυτοκρατορικού οίκου δεν πρέπει να τιμωρεί έναν γέροντα τυφλό δύο φορές για ένα παράπτωμα. Ακολουθεί συμπλοκή μεταξύ των φρουρών, του Πο και του Κέην, όμως ο ανηψιός του αυτοκράτορα βγάζει ένα πιστόλι. Ο Κέην ξέρει πια τι θα συμβεί. Πάντα το ήξερε. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει διαφορετικά(!) Ωστόσο πολεμά ακόμη, προσπαθώντας να σταματήσει ακόμη απελπισμένα αυτό που είναι ήδη γραμμένο όταν ο ανηψιός πυροβολεί ίσια στο πλήθος τον Πό. Και, με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, πάντα θα έπρεπε να γίνεται έτσι… η ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι εκλογή αλλά περισυλλογή, ο Κέην που διδάχτηκε ότι κάθε ζωή είναι πολύτιμη, χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για να εκδικηθεί το δολοφόνο του δασκάλου του σκοτώνοντάς τον. Πριν ο δάσκαλος Πό πεθάνει, προτρέπει τον Κέην να σώσει τη ζωή του, γιατί εκείνο που έχει σημασία είναι οι διδασκαλίες και ο Κέην τις ενσαρκώνει.
Αργότερα, το πνεύμα του Πό επικροτεί το φόνο του ανηψιού σαν μια πράξη μεγάλης αγάπης και ιερότητας, που έγινε γιατί ο Κέην, δεν άντεξε να δει έναν από τους Σαολίν να καταστρέφεται, και ότι οι Σάολιν είναι ο ναός. Είναι σα να λέμε τα παιδιά ενός ανώτερου Θεού, που έχουν δικαίωμα να καταπατούν τα όσα διδάσκουν, όταν πρόκειται για τη προσωπική τους ασφάλεια. Ο διδάσκαλος Καν διδάσκει τον τότε νεαρό δόκιμο Κέην (σελίδα 67): Δεν είναι σκοπός των συστημάτων μας ο θάνατος, ούτε η καταστροφή ούτε ο τραυματισμός οποιουδήποτε αντιπάλου, παρά μόνο εκείνων που μας έχουν ήδη προκαλέσει με το χειρότερο τρόπο και που αντιπροσωπεύουν όχι μόνο τη προσωπική μας καταστροφή μα και εκείνη του Ναού μας.

Με αυτή τη «λογική», ο Χριστός θα έπρεπε να επιτεθεί σε αυτούς που ήρθαν να τον συλλάβουν και να πει στον Πέτρο Μπραύβο που έκοψε το αυτί του δούλου του Αρχιερέα. Επίσης, οι πρώτοι Χριστιανοί που εξοντώνονταν κατά χιλιάδες από τους παρανοίκούς Ρωμαίους ηγεμόνες, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τους κρυφούς ομοπίστους τους στα ανάκτορα για να βγάλουν τους κακούς από τη μέση ή να αρχίσουν πόλεμο απαιτώντας δικαίωση. Κι όμως, ενώ οι ακόλουθοι του Χριστού κατέλυσαν τη δαιμονική ανταλλαγή της βίας, με χτυπάς- σε χτυπάω, επιδεικνύοντας θεία καλοσύνη και συγχωρητικότητα, οι απόστολοι του Ζεν έρχονται να δικαιώσουν τη κυριαρχία αυτού του παλιού φαύλου κύκλου, προβάλλοντας σαν πρότυπο έναν άνθρωπο που, για να σώσει τον εαυτό του και τις διδασκαλίες, αφαιρεί πολλές, μα πάρα πολλές ανθρώπινες ζωές – πέντε μόνο στο πρώτο επεισόδιο!- πάντα με ένα τρόπο κομψό, πάντα «χωρίς να το θέλει», πάντα εξαιτίας του… πεπρωμένου.
Συνεντεύξεις με πρώην ασκουμένους σε πολεμικές τέχνες

Κώστας Δ. Τώρα 28 χρονών, ασχολήθηκε με Tang Soo Do και Kung Fu για πολλά χρόνια:
Από μικρός είχα ασχοληθεί με στίβο, όπως και με ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλλεϋ. Μικρός έβλεπα τη σειρά Κούνγκ φου κι αργότερα διάβασα βιβλία από φίλους μου, σχετικά με τις πολεμικές τέχνες, και συμπέρανα ότι αυτές δεν προάγουν μόνο το σώμα αλλά και το πνεύμα, και δημιουργούν μια εσωτερική ισορροπία όπως έλεγαν και οι αρχαίοι: Νους υγιείς εν σώματι υγιές. Είχα και πολύ καλή γνώμη για τη γιόγκα, γιατί είχα διαβάσει μικρός για αυτήν στα βιβλία των μικρών εξερευνητών. Εκεί έδειχνε ασκήσεις Χάθα γιόγκα, και τις έκανα. Έψαξα αρκετά για να βρω μια καλή σχολή και κατέληξα σε μια σχολή Tang Soo Do κοντά στο σπίτι μου, στα 14 μου. Άλλοι φίλοι που πηγαίνανε σε σχολές της περιοχής λέγανε ότι οι δάσκαλοι ήταν απατεώνες και είχαν απογοητευτεί. Στη σχολή μου είχαμε στρατιωτική πειθαρχία και δινόταν μεγάλη σημασία στο διαλογισμό. Είχαμε σημαία, εμβλήματα και παραγγέλματα στα Κορεάτικα και ένας Κορεάτης δάσκαλος ερχόταν για να δει τις εξετάσεις και να απονείμει ζώνες. Κι αυτός μας έλεγε να κάνουμε διαλογισμό. Ο δάσκαλός μας συνιστούσε να κάνουμε και στο σπίτι μας. Είχαμε μια άσκηση όπου με κλειστά τα φώτα συγκεντρωνόμασταν πάνω στη φλόγα ενός κεριού, χωρίς να κλείνουμε τα βλέφαρα. Κάναμε και αναπνευστικές ασκήσεις. Tang Soo Do έκανα ένα χρόνο και πήρα δύο ζώνες. Μετά ασχολήθηκα με το παραδοσιακό κούνγκ φου, γιατί αυτό ήταν η μητέρα των πολεμικών τεχνών. Και σε αυτή τη σχολή διδασκόταν διαλογισμός και αναπνευστικές ασκήσεις, ενώ είχαμε και βιβλιοθήκη με βιβλία πολεμικών τεχνών και αποκρυφιστικά. Ο δάσκαλος συνιστούσε το Ταό και Φυσική του Φρίντγιοφ Κάπρα. Στην αίθουσα προπόνησης είχε ένα μικρό Βούδα, ένα επιπλάκι δηλαδή με το άγαλμά του και κάτι βεντάλιες και διακοσμητικά, κι ο δάσκαλος είχε στο γραφείο του δύο μεγάλες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Συχνά μιλούσε με κινέζικα αποφθέγματα, και είχαμε αποσπάσματα του Τάο Τε Κίνγκ φωτοτυπημένα στο τοίχο. Οι μαθητές συζητούσαμε θέματα όπως η μετενσάρκωση, οι αστρικές προβολές – που όλοι ήθελαν να κάνουν- η αποφυγή του κρέατος και η φώτιση μέσω του διαλογισμού και των πολεμικών τεχνών. Μια συμμαθήτρια που φρόντιζε τη βιβλιοθήκη, είχε γίνει μανιακή με αυτές τις φιλοσοφίες, και είχε κόψει το κρέας. Κι εγώ είχα κόψει το κρέας για μεγάλο διάστημα. Το θεωρούσα μεγάλη πρόοδο στην εξελικτική μου πορεία, κι αισθανόμουν κάπως σαν Άγιος… Αργότερα λόγω δουλειάς, δεν μπορούσα να πηγαίνω συχνά στη σχολή, και μπήκα σιγά – σιγά στην Εκκλησία και βρήκα έναν καλό πνευματικό. Αυτός μου εξήγησε ότι η χριστιανική ζωή δε συμβιβάζεται με το διαλογισμό και τις πολεμικές τέχνες, κι ότι ο Χριστιανός δεν προσπαθεί να αδειάσει το μυαλό του, αλλά να το γεμίσει με Θεό. Είδα όμως και μόνο μου ότι, ενώ ο διαλογισμός μου έδινε μια πλασματική ηρεμία, η προσευχή ειρηνεύει το νου και την καρδιά. Νομίζω ότι τελικά ο διαλογισμός κουκουλώνει τα πάθη του ανθρώπου και μπορεί να είναι κι επικίνδυνος: κάποιες φορές που διαλογιζόμουν ερχόμουν σε επαφή με ακαθόριστα όντα που είχαν χρώμα μπλέ ελεκτρίκ, κινούνταν όπως οι φλόγες της φωτιάς κι έμοιαζαν να κάνουν κουνγκ –φου ή να χορεύουν. Δεν αισθανόμουν να υπάρχει κάτι καλό σε αυτά. Μπορώ να πω ότι η εξάσκηση των πολεμικών τεχνών αυξάνει τον εγωισμό – εγώ είχα την εντύπωση ότι με όποιον συγκρουστώ θα τον συντρίψω. Μια φορά τσακωθήκαμε με έναν φίλο μου και χτυπηθήκαμε πολύ άσχημα. Πιστεύω ότι αν δεν είχαμε αυτή τη νοοτροπία του μαχητή που δεν εγκαταλείπει, η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο σοβαρή. Το Κουνγκ Φου έχει άμεση σχέση με μαγεία και σατανική ενέργεια, ενώ τα λεγόμενα μαχητικά σπόρ διατηρούν μόνο τη βία. Κάτι που πολλοί αγνοούν, είναι ότι συνήθως οι σχολές δε δείχνουν στους επισκέπτες τι πραγματικά κάνουν. Όταν κάποιες φορές έρχονταν επισκέπτες ύποπτοι για κατασκοπεία (από άλλες σχολές κ.α.) ο δάσκαλος μας έκανε μόνο γυμναστική, αποφεύγαμε το διαλογισμό, και κάναμε επίτηδες τις φόρμες λάθος, για να μην φαίνεται το πραγματικό μας επίπεδο. Τελικά όμως, όλα αυτά με τις στολές, τις ζώνες, τα ειδικά βήματα κατά το χαιρετισμό, σε βάζανε σιγά-σιγά σε έναν άλλο κόσμο, όπου μάθαινες να λειτουργείς και το θεωρούσες φυσικό κι αυτονόητο ότι θα παρέμενες και θα πήγαινες πιο βαθειά. Συχνά σκεφτόμουν να γίνω δάσκαλος. Τέλος θέλω να πω ότι η γιόγκα – που κάναμε στο κουνγκ φου- είναι πολύ επικίνδυνη: μια φορά που έκανα μόνος μου την αναπνευστική τεχνική Καπαλαβάτι* πήγα να πεθάνω…
Πρόκειται για αναπνευστική άσκηση Κρίγια Γιόγκα κατά την οποία ο γιόγκι βρίσκεται στη στάση του λωτού και αυτοσυγκεντρώνεται στο ηλιακό πλέγμα του ενώ εκπνέει με βία και εισπνέει το μέγιστο αέρα που μπορεί τον οποίο συγκρατεί για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μπορεί. Οι αναπνευστικές ασκήσεις εκτελούνται στη Χάθα και Ράτζα γιόγκα και αποσκοπούν στην πραναγιάμα, δηλαδή στον έλεγχο της υποτιθέμενης βιοενέργειας. Η αναπνοή όμως με κράτημα της αναπνοής (κουμπχάκα) προκαλεί έντονη αναμόχλευση του ασυνειδήτου και μπορεί να οδηγήσει σε σχιζοφρένεια.

O KΓ έχει κάνει κούνγκ φου τρία περίπου χρόνια.


Από μικρός ασχολιόμουν με τον αθλητισμό και ακόμα ασχολούμαι. Το κουνγκ φου το είδα αρχικά σαν γυμναστική – κάναμε σκληρή προπόνηση- αλλά σαν αυτοάμυνα και σαν τρόπο να τα βρω με τον εαυτό μου, όπως είχα ακούσει να λένε. Μου άρεσε που είχε και φιλοσοφία και δεν ήταν σκέτο ξύλο. Για να γνωρίσω τη φιλοσοφία του άρχισα να παίρνω διάφορα βιβλία και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να μπαίνω στο πνεύμα της Νέας Εποχής, νομίζοντας ότι είμαι και Χριστιανός κιόλας! Τυχαία πήρα ένα βιβλίο περί Νέας Εποχής και είδα εκεί τα σύμβολα που χρησιμοποιούμε κι άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται… Έτσι σταμάτησα και το κουνγκ φου. Έγινε όμως κάτι πολύ σημαντικό πριν από λίγους μήνες, που μου έδωσε να καταλάβω ότι και τα συστήματα που δεν έχουν υποτίθεται φιλοσοφικό υπόβαθρο και αντιμετωπίζονται σαν μαχητικά σπορ, είναι και αυτά μπλεγμένα με τη Νέα Εποχή. Συγκεκριμένα πήγαινα με το ΚΤΕΛ να επισκεφτώ ένα φίλο σε μια επαρχιακή πόλη. Δίπλα μου καθόταν ένας κύριος που διάβαζε κάτι πολυσέλιδες επιστολές γραμμένες στα Αγγλικά. Επειδή ξέρω Αγγλικά, μπόρεσα να διαβάσω τι έλεγαν: Η μία ήταν επιστολή του ζεύγους Μουν, που έχουν την Ενωτική Εκκλησία προς το Taekwondo της πόλης αυτής, η οποία έλεγε πόσο μπορεί να συμβάλλει το Taekwondo στη παγκόσμια ενότητα των ανθρώπων, κι έδειχνε καθαρά ότι δεν ήταν η πρώτη επαφή του Μουν με το σύλλογο. Η άλλη, ήταν επιστολή του συλλόγου Taekwondo προς τον πρόξενο της Κορέας στη Θεσσαλονίκη, που τον ενημέρωνε για τη συνεργασία του συλλόγου με τον Μουν και τους σκοπούς αυτής της συνεργασίας… Αν αυτά γίνονται σε μια επαρχιακή πόλη, στην υπόλοιπη Ελλάδα και στις μεγάλες πόλεις τι γίνεται;

Ακολουθεί το κείμενο του Κώστα Σαρίκα.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν 12 χρονών, βλέποντας στη τηλεόραση τη σειρά Kung Fu άρχισα να μαθαίνω για τη φιλοσοφία του και αργότερα ασχολήθηκα με τις πολεμικές τέχνες. Μάθαινα για τη «Σοφία της Ανατολής» μέσα από βιβλία και περιοδικά, κυρίως ξένο τύπο, και πρακτικά ξεκίνησα με το ιαπωνικό Shotokan Karate. Αργότερα άρχισα το κινέζικο Wing Tsun. Στην αρχή όλα ήταν όμορφα και το διασκέδαζα. Έπεσα με τα μούτρα στη σκληρή προπόνηση, 6 ώρες την ημέρα Κάτα, κούμιτε και σουηδική. Παράλληλα μελετούσα Βουδισμό, Ζεν, Ταοισμό κλπ. Και σιγά- σιγά άρχισε η ψυχική αλλοίωση. Έτσι πέρασαν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας. Σήμερα, μετά από πολλές περιπέτειες, βλέπω το πόσο με άλλαξαν όλα αυτά και μπορώ να πω ότι η εμπειρία που απέκτησα με βοήθησε να καταλάβω πιο πολλά σήμερα από ότι τότε. Έτσι, αν σήμερα νε ρώταγε κάποιος αν θα ήθελα να ξανασχοληθώ με τις πολεμικές τέχνες, η απάντηση θα ήταν αρνητική. Οι λόγοι αρκετοί, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στην αρχή μαθαίνεις τις κινήσεις και την ορολογία της τέχνης. Ασκείς το σώμα στις διάφορες τεχνικές και παράλληλα μαθαίνεις τις κινήσεις – κάτας- της ζώνης σου. Φυσικά κάνεις και εξάσκηση με κάποιους συμμαθητές σου. Μαθαίνεις τους χαιρετισμούς, την ιστορία του Αρχηγού του συστήματος και για την ιεραρχία.
Το πιο φρικτό είναι ότι σιγά-σιγά ξεχνάς ότι είσαι Έλληνας και αρχίζεις να γίνεσαι Κινέζος. Η πίστη σε φιλοσοφίες περί αυτοπραγμάτωσης, διαλογισμού, Κάρμα, Κίμε, Τσί κλπ σε κάνει να ξεχνάς το βαθύτερο σκοπό της ύπαρξής σου. Σιγά σιγά γίνεσαι σκληρός και γεμίζεις αέρα σαν ένα μπαλόνι έτοιμο να σκάσει. Νομίζεις ότι αυτές οι φιλοσοφίες σου δίνουν τα πάντα και χάνεις τον εαυτό σου. Περνάνε τα χρόνια μαθαίνοντας κάτας και κάνοντας αγώνες για τη παραπάνω ζώνη και τα dan κι έτσι μπαίνεις στο παιχνίδι τους. Δεν έχω να χωρίσω τίποτα από τους αθλητές που αγαπούν τη γυμναστική, όχι. Αυτό που δεν μου αρέσει, και γίνεται, είναι η σταδιακή μύηση και αλλοίωση της προσωπικότητας από τους «δασκάλους». Για όσους δεν ξέρουν, θα ήθελα να πω ότι το καράτε, το κουνγκ φου ή ότι άλλο θέλετε, είναι θρησκεία κι αυτό το βλέπουμε από την ιστορία του. Ιερείς είναι οι ιδρυτές, διάκονοι οι διδάσκαλοι που έρχονται και οι εδώ μαθητές τους. Ιδιαίτερο ρόλο είχαν τα μοναστήρια Σάολιν στην Κίνα και τα περί φιλοσοφίας τους είναι γνωστά από τη σειρά Kung Fu. Οι πολεμικές τέχνες άρχισαν από την Ινδία από μοναχούς του Ινδουισμού- Βουδισμού. Διαδόθηκαν σε όλη την Ανατολή με διάφορες κινήσεις και τις ορολογίες σύμφωνα με το τόπο, τη παράδοση και την ασχολία των κατοίκων: πχ στο Νότο είχαν χειρωνακτικές εργασίες κι ασχολήθηκαν περισσότερο με τεχνικές χεριών. Στο Βορρά με τεχνικές ποδιών, γιατί ζούσαν σε υψώματα και είχαν γυμνάσει τα πόδια τους.
Ο διαλογισμός, όπου το μυαλό αδειάζει και ο άνθρωπος γίνεται σαν φυτό, έχει σκοπό τη νάρκωση της συνείδησης και τη τυφλή υπακοή στη κάστα του συστήματος. Φαινομενικά υπάρχει μια ηρεμία, αλλά αντί να βρίσκεις αυτό το κάτι που γεμίζει την ψυχή σου, στο τέλος νεκρώνεσαι ψυχικά.
Η θεωρία του Κάρμα, είναι η μοιρολατρία, ο τρόπος που βόλευε το σύστημα ώστε για ότι γίνεται να μην υπάρχουν ευθύνες και υποχρεώσεις- αφού τάχα όλα εξαρτώνται από το Κάρμα. Το δόγμα του απόλυτου μονισμού και η ολιστική θεώρηση του κόσμου, όπου δεν υπάρχει διάκριση ουσίας Θεού και κτίσεως, καθώς και η κυκλική πορεία στη κλίμακα της απρόσωπης υπερσυνειδητότητας, δεν λύνουν το πρόβλημα του ανθρώπου: ο άνθρωπος δεν έρχεται σε κοινωνία με τον Θεό γιατί πιστεύει ότι αυτός ο ίδιος είναι ένα κομμάτι του Θεού, κι ότι θα ενωθεί με το Σύμπαν ή θα επιστρέψει στην απρόσωπη θεότητα με τις τεχνικές του διαλογισμού, όταν βρει το γκουρού του και σταματήσει τη κόλαση της μετενσάρκωσης- μετά από εκατομμύρια χρόνια samsara.
Όμως ο Θεός είναι πρόσωπο Άκτιστο σε σχέση με την κτιστή (δημιουργημένη) φύση, με διαφορετική ουσία από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κτιστός, τρεπτός σε αλλοίωση, σε φθορά και θάνατο. Στη σχέση Θεού – ανθρώπου υπάρχει διάκριση προσώπου, υπάρχει εγώ και εσύ, σχέση αγάπης και ελευθερίας. Όταν ο άνθρωπος μένει χωρίς αυτή τη σχέση, αυτή τη κοινωνία, η ζωή του δεν έχει βαθύτερο νόημα και δεν σώζεται, παρά τα πάντα είναι αυτός (έτσι πιστεύει) και δεν υπάρχει διαφορά, παρά αυτοθέωση, αυτοπραγμάτωση και αυτοσωτηρία. Όλα αυτά τα δόγματα ευαγγελίζονται το ευαγγέλιο του όφεως. Η μετενσάρκωση δεν υπάρχει, παρότι υπάρχουν δύο εκδόσεις της από τους Ινδουιστές μάγους: η μία είναι η δοξασία περί δύναμης και εξέλιξης και η άλλη να πεθάνεις στην ανυπαρξία, να σταματήσει η δήθεν κυκλική σου πορεία και να γίνεις σταγόνα στον ωκεανό. Η Γραφή δίνει την απάντηση, ότι υπάρχει ένας μόνο θάνατος, και μετά Κρίση. Οι Χριστιανοί προσδοκούμε Ανάσταση νεκρών και όχι μετενσάρκωση. Πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα και όχι στο Κάρμα, είμαστε φως και υιοί του Θεού κατ υιοθεσία και όχι δούλοι του όφεως.
Οι πολεμικές τέχνες επιβάλλουν ένα άλλο γίγνεσθαι, πέρα από την αλήθεια, πέρα από τα έθιμα, την παράδοσή μας και τη νοοτροπία μας και προσπαθούν να μεταβάλλουν τον άνθρωπο σε καλοκουρδισμένο ρομπότ και σκλάβο της εμπαθούς ορέξεως του εγωισμού.
Ο Ιησούς Χριστός σώζει και οδηγεί στη θέωση με ελεύθερη προαίρεση του ανθρώπου, πέρα από τη φθορά και το θάνατο, στη βασιλεία των τέκων του Θεού. Η πρόκληση είναι για όλους. Από εμάς εξαρτάται η επιλογή. Ελευθερία ή θάνατος;

Δημήτρης Ζωγανάς. Ασχολήθηκε με το Aikido.
O Δημήτρης Ζωγανάς συμμετείχε σε εκπομπή ραδιοφωνικού σταθμού σχετική με τις πολεμικές τέχνες, όπου είπε τα παρακάτω: Πρώτα από όλα θέλω να ξεκαθαρίσω τι ήταν αυτό το οποίο με οδήγησε. Ήταν η ανάγκη για προσωπική μου άσκηση, για σωματική δηλαδή άσκηση, ήταν η ισορροπία, και ταυτόχρονα, μέσα από μια έλλεψη αγάπης, μέσα από την αγνοιά μου δηλαδή για την αγάπη, υπήρχε ένας φόβος για τους ανθρώπους, κι έτσι ήθελα να αντιμετωπίσω αυτό το φόβο και ταυτόχρονα να νιώσω πιο σίγουρος απέναντι στους ανθρώπους. Βρέθηκα λοιπόν σε αυτό το χώρο. Πέρα από τις ασκήσεις, κάποια στιγμή έγινε κάποια ανάγνωση κειμένων, σε λατινική γραφή βέβαια, αλλά καθαρά σε γλώσσα ανατολίτικη. Δεν ήξερα καν τι σήμαιναν οι φθόγγοι τους οποίους διαβάζαμε, με τη συνοδεία ενός ευχάριστου ήχου κροτάλου. Αυτό βέβαια, είναι καθαρά μια απόδειξη ότι υπάρχει ένα έντονο θρησκευτικό στοιχείο.
Αυτή η διαδικασία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια εβδομαδιαίου σεμιναρίου για το Aikido, που έκανε ξένος δάσκαλος στο Πολυτεχνείο. Γύρω στα 100 άτομα κάθισαν σε στάση Seiza με τη πλάτη στραμμένη προς το κέντρο του χώρου όπου έγινε το σεμινάριο, και διάβαζαν το κείμενο αυτό που τους είχε μοιραστεί φωτοτυπημένο, ενώ ο δάσκαλος χτυπούσε κάτι κρόταλα- η όλη διαδιασία κράτησε γύρω στο τέταρτο. Σε κάποια στιγμή στο σεμινάριο ο δάσκαλος του άγγιξε ελαφρά τη μέση για να διορθώσει τη στάση του, κι αυτό το ελαφρό άγγιγμα τον έκανε να πονέσει.
Τα σημεία όμως που μέσα σε αυτό το σύντομο διάστημα στάθηκαν μέσα μου καθοριστικά για να απομακρυνθώ από αυτό το χώρο, είναι τα ακόλουθα: Πρώτα από όλα, παρατήρησα ότι υπάρχει μια υποκρισία, δηλαδή υπάρχει μια ταπεινότητα, αλλά δεν είναι πραγματική είναι ένας εξαναγκασμός για κάποια ρέι, για κάποιες υποκλίσεις, αλλά οι άνθρωποι έχουν μέσα τους ένα κρυμμένο εγωισμό, δεν αγαπάνε πραγματικά τον συνάνθρωπο, απλώς υποκλίνονται γιατί έτσι πρέπει να υποκλιθούν μέσα σε αυτό το χώρο. Δεύτερον, η ηρεμία, ο σκοπός, είναι πολύ σημαντικός σκοπός η απόκτηση της ηρεμίας, αλλά τελικά η ηρεμία αυτή που έχουν οι άνθρωποι τούτοι, δεν οφείλεται στην αγάπη τους για τον απέναντί τους, αλλά μάλλον στη πεποίθησή τους ότι μπορούν οποιαδήποτε στιγμή θέλουν, ή να τον ακινητοποιήσουν ή να τον ξεκάνουν. Έτσι, λοιπόν, έφτασα σε κάποια στιγμή προσωπικά να διαλέξω αν θα αγαπούσα βαθύτερα κι αν θα κατάφερνα να συγχωρήσω βήμα το βήμα, μέρα τη μέρα, τους συνανθρώπους μου, ή αν τελικά θα αποκτούσα μια σφιγμένη θέση, δηλαδή αν η ηρεμία μου θα μεγάλωνε αναλόγως με τη δυνατότητά μου να ξεκάνω οποιονδήποτε δύστυχο, τρελλαμένο, τολμούσε να μου επιτεθεί. Κάτι που παρατήρησα μέσα από το διάστημα αυτό της επαφής μου με τους ανθρώπους αυτού του χώρου, είναι ότι πάρα πολλά παιδιά, πάρα πολλά Ελληνόπουλα, τα οποία αγνοώντας, χωρίς να’ χουνε ψάξει καθόλου τη θρησκεία, την παραδοσιακή θρησκεία αυτού του τόπου, έλκονται από κάποιες φιλοσοφίες οι οποίες πάρα πολύ συχνά είναι αόριστα εκφρασμένες, από έναν διάχυτο μυστικισμό, χωρίς, επαναλαμβάνω, να έχουνε ψάξει πραγματικά, βαθιά, το τι συμβαίνει, τι υπάρχει, τι εκφράζεται μέσα στο χώρο τους σαν πίστη. Έτσι λοιπόν αυτά τα άτομα πολύ εύκολα βρίσκονται θύματα μιας ελίτικης κατάστασης η οποία ταΐζει περισσότερο το εγώ τους- είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει στο χώρο τους, από αυτό που πίστευε ο παππούς κι η γιαγιά τους, και το γεγονός ότι αυτά τα 20,25 χρονών παιδιά, ασχολούνται με κάτι το διαφορετικό, από το οποίο ασχολούνταν οι πρόγονοί τους, είναι ένα τάϊσμα στον εγωισμό τους: διαφέρουν, κι αυτό αξίζει. Αυτό είναι ένας κίνδυνος πραγματικά για ένα νέο άνθρωπο… Έφυγα από΄το Aikido για δύο λόγους: πρώτον, γιατί απέκτησα ένα τραύμα το οποίο με απομάκρυνε για ένα διάστημα, και σε αυτό το διάστημα όλο και μεγάλωνε μέσα μου το δίλημμα το οποίο μόλις διευκρίνησα, δηλαδή τι τελικά αξίζει περισσότερο, να αγαπήσω πιο πολύ, όλο και περισσότερο, ή να αποκτήσω κάποια δυνατότητα να αντιμετωπίζω τους άλλους, μέσα από κάποια δυνατότητα να αντιμετωπίζω τους άλλους, μέσα από κάποια πολεμική τέχνη; Όμως, μέσα σε αυτή την απομάκρυνσή αυτό το τραύμα συνήλθε, στο μεταξύ είχα αποφασίσει να πλησιάσω το Τάι Τσι Τσουάν, το οποίο φαίνεται να είναι στερημένο πολεμικής, είναι, μπορούμε να πούμε, κάποιες κινήσεις μιας παλιάς πολεμικής τέχνης, οι οποίες γίνονται πολύ αργά, απλώς για να αποκτήσουνε οι μυς μια ευλυγισία, και να χαλαρώσουνε παράλληλα. Εκείνο το διάστημα όπου πλησίασα αυτή την άσκηση του Τάι Τσι Τσουάν, ξανάνοιξε η πληγή στο γόνατο. Επι μία βδομάδα κούτσαινα φοβερά, προσπαθούσα να περπατώ όσο το δυνατό πιο αρμονικά για να μην πονώ και κάποια στιγμή ρώτησα τον δάσκαλο του Τάι Τσι τι να κάνω για αυτό το πρόβλημα του γονάτου. Μου απάντησε λοιπόν, διαλογισμός, να κάνω διαλογισμό. Ρώτησα περισσότερο, τι ακριβώς προτείνετε πάνω σε αυτό, τι εννοείτε, να κάνω διαλογισμό; Μου είπε να σκέφτομαι τρία ζεύγη σημείων κατά μήκος του γονάτου. Αυτό που μου έκφρασε, ήταν τελείως ανεπαρκές για μένα, γιατί ούτως ή άλλως, επί μία βδομάδα, πρόσεχα πως βαδίζω για να μην πονάω. Μπορώ να πω ήταν η πρώτη περίοδος που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αγάπη Χριστού. Έζησα κάτι που μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω πολύ σημαντικά πράγματα: Η παρότρυνση του δασκάλου να κάνω διαλογισμό δεν μου είπε τίποτε στο νου μου. Έτσι λοιπόν, φεύγοντας από κει, βρέθηκα στη Μονή Πετράκη. Ήταν Τρίτη και είχαν εκεί τα λείψανα των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Ήταν μια στιγμή πολύ βιαστική για μένα, γιατί είχα κάποια συγκεκριμένη εργασία, απλώς στάθηκα να πω το Πάτερ Ημών, προσκύνησα τα άγια λείψανα και βγαίνοντας από την εκκλησία- αυτό είναι μια μαρτυρία ενός προσωπικού θαύματος το οποίο με έφερε βαθύτερα μες στην Εκκλησία- βγαίνοντας, τα γόνατά μου, και τα δύο, ήταν ολοκαίνουρια- είχα την αίσθηση ότι έχω δύο καινούρια γόνατα, όπως όταν ήμουν μικρό παιδί. Ένοιωθα κάτι να περιβάλλει τα γόνατά μου, κι ιδιαίτερα το χτυπημένο, και φυσικά γύρισα μέσα δοξολογώντας τον Θεό και τους Αγίους Του. Έτσι λοιπόν, ξανάρχομαι να τονίσω τη διαφορά ανάμεσα στο διαλογισμό: ο δάσκαλος μου πρότεινε να κατεβάσω κάτι προσωπικό, μια θετική σκέψη, από το νου μου στο γόνατό μου. Είναι κάτι το οποίο θα ξεκίναγε από εμένα, σε μένα, τίποτα περισσότερο. Όμως, μπαίνοντας μέσα στην Εκκλησία, ζώντας αυτό το θαύμα, στην ουσία μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω ότι όχι απλώς δεν είμαστε μόνοι μας, αλλά είμαστε μέσα στο ζωντανό Θεό, και κάνει πραγματικά αυτό που θέλει.





Ακολουθεί το κείμενο του Γιώργου Καβ με τίτλο που έδωσε ο ίδιος:


ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

Είναι βέβαιο πως πολλοί εναχολούμενοι με τις πολεμικές τέχνες, έχουν κάποιες μεταφυσικές ανησυχίες, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο έντονες. Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι το γεγονός ότι οι πολεμικές τέχνες προερχόμενες από την Ανατολή σχετίζονται άμεσα με την ανατολική φιλοσοφία και τις ανατολικές θρησκείες. Όλοι ή σχεδόν όλοι οι δάσκαλοι αυτών των τεχνών, παράλληλα με το μαχητικό – αθλητικό μέρος της τέχνης τους διδάσκουν και το φιλοσοφικό της υπόβαθρο. Στις μέρες μας οι πολεμικές τέχνες παρουσιάζουν αυξανόμενη άνθιση. Πάρα πολλά μικρά παιδιά (αλλά και έφηβοι και ενήλικοι) ασκούνται στο καράτε, στο τάε-κβο-ντό, στο κουνγκ φου κλπ. Αυτό σε συνδυασμό με τη κρίση ηθών και αξιών που υπάρχει στις μέρες μας μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επικίνδυνο για τη θρησκευτική και εθνική μας συνείδηση. Τα μικρά Ελληνόπουλα και Χριστιανόπουλα μαθαίνουν για το γιν- γιάνγκ, το Ζεν, τον Βούδα, το τσί ή το πράνα κ.α. χωρίς καλά- καλά να γνωρίζουν βασικά σημεία της ιστορίας μας και κυρίως της θρησκείας μας. Άλλα το κακό δεν σταματά εκεί. Όλη αυτή η ιδεολογική και μεταφυσική αναζήτηση συνήθως οδηγεί στα μονοπάτια και τα ρεύματα της Νέας Εποχής και το χειρότερο μακριά από την Εκκλησία και την Ορθοδοξία. Είναι γνωστό ότι θρησκείες όπως ο Βουδισμός, το Ζεν, ο Ταοισμός κ.α. πρωτοστατούν στην πανθρησκεία της Νέας Εποχής. Οι ίδιες αυτές θρησκείες αποτελούν και την ιδεολογική- φιλοσοφική βάση των πολεμικών τεχνών. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι θρησκείες αυτές – από τη φύση τους μυστικιστικές- διδασκόμενες έμμεσα σε μια σχολή πολεμικών τεχνών μπορούν να οδηγήσουν τον μαθητή στον μυστικισμό και στον αποκρυφισμό. Η προσωπική μου εμπειρία και οι γνώσεις που αποκόμισα ενασχολούμενος για τρία περίπου χρόνια ενταντικά με μια πολεμική τέχνη με οδηγούν να απαντήσω καταφατικά στο ερώτημα αυτό. Η πρώτη μου επαφή με τον ανατολικό μυστικισμό έγινε διαβάζοντας το Τάο Τε Κινγκ που είναι γραμμένο με τρόπο μυστηριακό και σου εξάπτει τη περιέργεια σχετικά με μεταφυσικά θέματα. Στο έργο αυτό γίνονται αναφορές στους Αρχαίους Σοφούς που είναι μυστηριώδεις και σκοτεινοί, στον Δράκοντα που κατέχει τη σοφία και τη γνώση, στα 13 σημεία του θανάτου κ.α. Όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν έντονα στη φιλοσοφία του κουνγκ φου κυρίως (θεωρείται και είναι η πιο μυστικιστική πολεμική τέχνη) αλλά και στις υπόλοιπες που θεωρούνται ότι προέρχονται από αυτό. Το Ι Τσίνγκ είναι ένα άλλο μυστηριακό βιβλίο που σχετίζεται με τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών αλλά και με τη μαντεία και τη μαγεία. Το ανώτερο μαχητικό σύστημα στο κουνγκ φου θεωρείται αυτό του Δράκοντα ο οποίος συμβολίζει το πνεύμα και είναι καβαλάρης του ανέμου. Υπάρχουν και ποικιλίες του συστήματος όπως ο Πράσινος, ο Κόκκινος, ο Λευκός, ο Μαύρος Δράκος. Τα τσάκρας, τα δήθεν ενεργειακά κέντρα του σώματος κατά τις ανατολικές θρησκείες (Ινδουισμός) είναι ένα άλλο σημαντικό σημείο της φιλοσοφίας του κουνγκ φου. Είναι αυτά τα σημεία (και όχι μόνο αυτά) που αν δεχτούν τα κατάλληλα χτυπήματα από τον γνώστη προκαλείται σοβαρή βλάβη μέχρι και θάνατος στο θύμα. Κείμενο του Τζουάνγκ Τσέ αναφέρει τα εξής: Μια μέρα ο Τζουάνγκ Τζόου έπεσε σε βαθύ ύπνο και ονειρεύτηκε ότι ήταν μια πεταλούδα. Ξαφνικά ξύπνησε και βρέθηκε ξανά μέσα στο σώμα του. Ύστερα από μια στιγμή σκέψης δεν ήξερε αν ήταν ο Τζόου που ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα ή αν ήταν η πεταλούδα που ονειρευόταν πως ήταν ο Τζόου! Για κάποιον που έχει μελετήσει αποκρυφισμό, είναι εύκολο να διακρίνει στο παραπάνω κείμενο που πραγματεύεται τη φιλοσοφία του κουνγκ φου, αποκρυφιστικές δοξασίες όπως η μετενσάρκωση και η αστρική προβολή. Για αυτόν όμως που πρωτοέρχεται σε επαφή με αυτό τον ανατολικό μυστικισμό όλα αυτά μοιάζουν μυστηριώδη και ανεξήγητα και του γεμίζουν με μεταφυσικά ερωτηματικά και μια δίψα για να τα απαντήσει. Προσωπικά, τα δικά μου ερωτήματα άρχισαν να απαντώνται όταν διάβασα βιβλία δήθεν χριστιανικά αλλά στη πραγματικότητα της Νέας Εποχής, όπως η Επί του Όρους Ομιλία ή Τα Διαγράμματα της Ζωής αλλά και καθαρά αποκρυφιστικά όπως βιβλία θεοσοφίας ή μαγείας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με κάποιες επιφανειακές ομοιότητες στη διατύπωση των νοημάτων μεταξύ Βουδισμού – Ταοισμού και Χριστιανισμού με έπεισαν ότι είμαι στο σωστό δρόμο για την «Αλήθεια». Το χριστιανικό μου πιστεύω είχε αρχίσει να αλλοιώνεται. Όμως ο σπόρος που είχε σπείρει μέσα μου ο Θεός δεν είχε μαραθεί ακόμα. Όλη αυτή η αναζήτηση μου δημιουργούσε μεν ευφορία και εγρήγορση αλλά και εσωτερικές συγκρούσεις και αντιφάσεις. Παράλληλα με τα μυστικιστικά βιβλία μελετούσα και την Αγία Γραφή. Σιγά – σιγά συνειδητοποιούσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Στην Αποκάλυψη ο Διάβολος περιγράφεται ένας Κόκκινος Δράκοντας και αποκαλείται ο Όφις ο Μέγας, ο Αρχαίος. Είχα ακούσει για τη θιβετανική αδελφότητα του Πράσινου Δράκου. Κάτι μέσα μου επαναστατούσε όταν σχημάτιζα με το σώμα μου τη σβάστικα, μια μαχητική στάση. Ερευνώντας βρήκα πως το σύμβολο αυτό δεν είναι απλά ναζιστικό, αλλά συμβολίζει τη κυκλικότητα, τη μετενσάρκωση και την αέναη καταστροφή – δημιουργία του Σύμπαντος όπως διδάσκουν ο Βουδισμός κι ο Ινδουισμός, για αυτό άλλωστε η σβάστικα συναντάται σε ναούς των θρησκειών αυτών. Ψάχνοντας βαθύτερα ανακάλυψα ότι το σύμβολο αυτό είναι του βαβυλωνιακού θεού Βάαλ και ότι οι ανατολικές θρησκείες προέρχονται από την ειδωλολατρική θρησκεία της αρχαίας Βαβυλώνας, που τείνει στις μέρας μας να αναβιώσει με το κίνημα της Νέας Εποχής. Επιπλέον ο διαλογισμός ( η αναζήτηση του εσωτερικού κενού και η ένωση με την απρόσωπη υπέρτατη πραγματικότητα) και η πολύωρη εξάσκηση στη μάχη δεν έφεραν την εσωτερική γαλήνη που υπόσχονταν αλλά μάλλον μια ψυχική διέγερση και μια μανία αντιπαράθεσης χωρίς λόγο. Η «φώτιση» που υποσχόταν η Μέση Οδός του Βουδισμού δεν ήταν παρά μια πλάνη…
Η γνώση του καλού και του κακού και η χρησιμοποίησή τους κατά περίσταση (γιν – γιανγκ) είναι άλλο ένα σκοτεινό σημείο της φιλοσοφίας των πολεμικών τεχνών. Η γνώση αυτή έχει σαν στόχο την αυτοπραγμάτωση, την αυτοτελειοποίηση, την ανύψωση του ανθρώπου στο πνευματικό – θεϊκό επίπεδο ύπαρξης. Μα και ο Όφις στην Εδέμ με το ίδιο ψέμα παραπλάνησε τους Πρωτοπλάστους. Τους προέτρεψε να γευθούν τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού λέγοντάς τους … θα γίνεται θεοί…
Ας μη ξεχνάμε πως ο Ιησούς Χριστός καταδίκασε τη γνώση ως μέσο σωτηρίας: Εξομολογούμαι Σοι Πάτερ Ουράνιε, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις (κατά Ματθαίο). Οι θείες Αλήθειες φανερώνονται στους απλούς και ταπεινούς και όχι στους σοφούς του Κόσμου…

Ακολουθεί το κείμενο της Μαρίας Δ με τίτλο που έδωσε η ίδια:

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

Κάτι παράξενο μου συνέβη καθ οδόν προς την ευτυχία, και το κενό που τα πάντα διαπερνά. Είχα πειστεί, ότι όλα είναι ένα, ότι αυτό το Ένα ήταν Θεός και ότι βρισκόμουν στο σωστό δρόμο για να κατανοήσω ολοκληρωτικά την αλήθεια αυτή, που ήδη βίωνα σε μικρές, μαγευτικές δόσεις. Σίγουρα, αν αποκτούσα «υψηλότερη κατανόηση», αν ένωνα με τις ασκήσεις μου ο αριστερό με το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μου, θα έβλεπα ότι οι δαίμονες, που συναντούσα τόσο συχνά, δεν υπήρχαν στη πραγματικότητα: ήταν μονάχα προϊόντα του δυαδικού νου.
Παρόλα αυτά, μια μικρή φωνή – να ταν άραγε η αρχαϊκή άγνοια;- με προειδοποιούσε ότι ο δυαδικός νους ήταν ένα παραμύθι, το καλό, καλό, και το κακό, κακό, αλλά και οι δαίμονες, δαίμονες.
Εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή ήθελα να νηστέψω και να περάσω από την εκκλησία – πράγμα πολύ παράξενο και ασυνήθιστο για μένα, που θεωρούσα τον Χριστό έναν παρεξηγημένο φιλόσοφο, ή, στη καλύτερη περίπτωση, ένα σοφό διδάσκαλο σαν τον Βούδα. Ίσως να έφταιγε τ’ ότι τελευταία χρησιμοποιούσα και το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, στο διαλογισμό μου. Τελικά μόνο τη νηστεία έκανα, δεν πήγα στην εκκλησία, εξάλλου είχα πολλά χρόνια να πατήσω και δεν ήξερα πώς να σταθώ εκεί μέσα. Πήγα όμως στο σπίτι ενός φίλου, που εκπαιδευόταν για δάσκαλος, για να δω μια βιντεοταινία, επιλογή από τις καλύτερες σκηνές των ταινιών πολεμικών τεχνών. Κάπου στο σπίτι, βρήκα μια Καινή Διαθήκη, και, καθώς που και που διακόπταμε την ταινία, τη διάβαζα.
Η ταινία είχε πράγματι αξιόλογες επιλογές, με θαυμάσιες τεχνικές σε πολύ καλές εκτελέσεις, από τον Μπρους Λη, τον Τσάκυ Τσάν, τον Σάμο Χούνγκ και πολλούς άλλους… όμως, υπήρχε και ένας Εσταυρωμένος στο δωμάτιο- ειλικρινά δε θυμάμαι αν ήταν κάπου κοντά στη τηλεόραση, ή μέσα στην Καινή Διαθήκη. Θυμάμαι μόνο ότι υπήρχε, κι ότι σε κάθε ευκαιρία, ανάμεσα σε επαναλήψεις σκηνών και σχόλια τεχνικού χαρακτήρα, γύριζα να τον κοιτάξω. Υπήρχε κάτι στον Εσταυρωμένο, που το παρατηρούσα για πρώτη φορά και δεν ήξερα πώς να το πω: Μετά από χρόνια, το βρήκα γραμμένο στον Χρυσόστομο: Θεωρώντας τον Εσταυρωμένο, θεωρώ τον Βασιλέα.
Η ταινία συνεχιζόταν. Τώρα έδειχνε μια ξιφομαχία ανάμεσα σε πολεμοτεχνίτες με λευκές στολές: η χάρη και η ακρίβεια τους με απορρόφησαν, μέχρι που το αίμα άρχισε να ρέει. Γύρισα στον Εσταυρωμένο. Δε μου άρεσε καθόλου να βλέπω αυτό το αίμα: παρουσίαζε ωμά μπροστά μου κάτι, που προτιμούσα να μη σκέφτομαι, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά ότι σκοπός είναι η κυριαρχία του πνεύματος πάνω στο σώμα. Όμως, στη πραγματικότητα, όποιος δεν είναι έτοιμος να χύσει αίμα, δεν είχε δουλειά με τις πολεμικές τέχνες.
Ο Εσταυρωμένος κοιμόταν βασιλικά, γαλήνια. Όπως έμαθα μετά, πρώτα είπε Τετέλεσται και μετά εξέπνευσε, εντελώς ελεύθερος από τεχνικές, εξελίξεις και ανταγωνισμούς, μην έχοντας ποτέ την ανάγκη να παλαίψει σε ένα τατάμι για να βρει τον εαυτό Του. Τα χέρια Του ήταν ανοιχτά, σε μια αγκαλιά που περίμενε όλους εμάς… Η ταινία τελείωνε τώρα, και οι λευκές στολές είχαν γίνει κόκκινες από το αίμα. Δε θυμάμαι αν οι πολεμοτεχνίτες χαιρετήθηκαν, πριν αποχωρήσουν. Πάντως μέσα μου γεννιόταν ένας περίεργος και αμετάκλητος αποχαιρετισμός στα όπλα. Δεν ήταν απλά, ότι κανένας από τους δασκάλους που είχα ως τώρα γνωρίσει, δεν έδειχνε πραγματικά πνευματικός’ δεν ήταν μόνο ότι διέκρινα μια επικίνδυνη αλλοίωση στο χαρακτήρα μου. Δεν ήταν ο φόβος απέναντι στους δαίμονες, που φίλοι πολεμοτεχνίτες πίστευαν ότι μπορούν να αποκρούσουν με ένα χτύπημα, ούτε η διάθεση να ψάξω κρυμμένη γνώση σε κάποιον άλλο δάσκαλο, σε κάποιο άλλο σύστημα, σε κάποια άλλη χώρα. Ήταν ότι οι πολεμικές τέχνες ξεκινούσαν από το κακό για να καταλήξουν στο κακό. Δεν είναι δυνατό να φτάσεις στο καλό ακολουθώντας το κακό, περιμένοντας πότε το γιν θα δώσει τη θέση του στο γιανγκ. Όπως εξάλλου κατάλαβα μετά, ο εμπνευστής του κακού είναι ένα πρόσωπο, που δεν θέλει να φτάσει στο καλό ούτε αυτό, ούτε κανείς άλλος, για αυτό και τίποτα από όσα έχει επινοήσει, δεν οδηγεί εκεί.
Γνωρίζω καλά πως, όσοι δεν ξέρουν ότι το κακό είανι πρόσωπο, δεν θα καταλάβουν αυτά που λέω. Κάποιοι θα κουνήσουν με λύπη το κεφάλι, για τη «χαμηλή κατανόησή» μου απέναντι στην «Απόλυτη Πραγματικότητα». Όμως, είναι παράξενο το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να παραδεχτεί σε μια στιγμή, ότι έκρυβε από τον εαυτό του για χρόνια. Σαν το ληστή πάνω στο σταυρό.
Για να βαδίσει κανείς σε ένα δρόμο, πρέπει να τον επιλέξει αποφασιστικά. Όποιος θέλει να διαλέξει το δρόμο του καλού, ας μη χάνει άδικα το χρόνο του, γιατί δεν υπάρχει κανένας δρόμος κάποιου αφηρημένου «καλού» που ο καθένας τον ορίζει όπως του αρέσει. Ακόμα, δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι που να οδηγούν στο καλό, παρά μόνο ένας: ο δρόμος του Εσταυρωμένου.


Χαρακτηριστικά παραδείγματα παραθρησκευτικών οργανώσεων που δρουν στη χώρα μας και μέσω από τις σχολές πολεμικών τεχνών

1)Ενωτική Εκκλησία: Κατασκεύασμα του Κορεάτη ψευδομεσσία Σαν Μυούνκ Μουν, ενός από τους 50 μεγαλύτερους κεφαλαιούχους στο κόσμο. Αυτός και η τέταρτη σύζυγός του Χάν Χακ Τζά αυτοαποκαλούνται Αρνίο και Νύμφη και ισχυρίζονται ότι με τον «τέλειο γάμο» τους έγινε η Δευτέρα Παρουσία και σώθηκε η ανθρωπότητα! Ο Μουν εμφανίζεται ως επιτυχών εκεί που απέτυχε ο Χριστός και ως Πατέρας της ανθρωπότητας, την οποία προτίθεται να ενοποιήσει, σώζοντάς την από την αθεΐα και τον κομμουνισμό. Σύνθημά του: αφήστε τα πράσινα δολλάρια να επιστρέψουν στον Πατέρα (δηλαδή στον ίδιο). Η είσοδός του στη Γερμανία και στην Αγγλία έχει απαγορευτεί για λόγους δημοσίου συμφέροντος, σε άλλες όμως χώρες όπως στη Ρωσσία δεν έχει κανένα πρόβλημα.
Ο Μουν ιδρύει εκπαιδευτικά ιδρύματα μέσω των οποίων προβάλλει την οργάνωση του και αγοράζει επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα έχει την εφημερίδα Athens News ενώ φημολογείται ότι έχει αγοράσει ιδιωτική τράπεζα. Ως άνθρωπός του φαίνεται ο καθηγητής της Θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης Σάββας Αγουρίδης, ο οποίος του παρέδωσε σε πανηγυρική εκδήλωση αντίτυπο της Παγκόσμιας Αγίας Γραφής, ενός πανθρησκειακού τερατουργήματος που συνέγραψαν οι οπαδοί του, με σκοπό την αναγόρευση του Μουν σε θεό. Στα σεμινάρια του Μουν εφαρμόζεται σκληρή πλύση εγκεφάλου, με μεθόδους που δοκιμάστηκαν με επιτυχία στο πόλεμο του Βιετνάμ (στέρηση τροφής, ύπνου κλπ). Ο Μουν ελέγχει το παγκόσμιο εμπόριο Τζινσένγκ και δε λυπάται να ξοδέψει χρήμα για να πετύχει τους σκοπούς του. Βρίσκεται πίσω από εκατοντάδες οργανώσεις, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους, που έχουν παραπλανητικούς τίτλους (σωματεία για την ειρήνη, χορευτικοί σύλλογοι κλπ). Έχει γίνει γνωστός εξαιτίας των ομαδικών γάμων, που εξαναγκάζει ο ίδιος τους οπαδούς του να τελέσουν, και στους οποίους ο Μουν αποφασίζει ποιος θα παντρευτεί ποιον- κατά κανόνα οι γαμπροί και οι νύφες είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Η σύζυγός του έχει επισκεφτεί περισσότερες από μία φορά τη χώρα μας και μιλά σε μεγάλα ξενοδοχεία. Σε προηγούμενη επίσκεψή της την είχε υποδεχτεί ο Γεώργιος Ράλλης!

2)Αρμονική Ζωή. Γκουρουϊστική οργάνωση του Ρόμπερτ Νατζέμυ, μαθητή του Γκουρού των Γκουρού Σάϊ Μπάμπα. Εμφανίζεται ως δήθεν αδογμάτιστη και διδάσκει τα δόγματα της μετενσάρκωσης, του κάρμα, μεθόδους διαλογισμού, χάθα και ράτζα γιόγκα, χορτοφαγία κ.α ενώ παρουσιάζει τον Χριστό ως αβατάρ και χρησιμοποιεί για διαλογισμό την ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με παράλληλα με Ινδουιστικά μάντρα. Έχει τακτική παρουσία στο Ράδιο Υγεία Οικολογία και στηρίζει τα DNA Beauty Spa. Διαθέτει ασράμ (Ινδουιστικό μοναστήρι) στη Μυρρινούντα. Παραπλανά με πολλούς τρόπους: καλεί ιερείς να κάνουν αγιασμό, έχει κάνει αίτηση στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να διδάξει δωρεάν τους φυλακισμένους γιόγκα, και διαβεβαιώνει διαρκώς τους οπαδούς της ότι μπορούν να ακολουθούν την οργάνωση και να είναι και Χριστιανοί. Ο Σάι Μπάμπα ανήκει στην οργάνωση Vishna Hindu Parishad η οποία ιδρύθηκε το 1964 στη Βομβάη με σκοπό τη προστασία και ανάπτυξη και διάδοση των Ινδουιστικών αξιών κι αποτελεί το πολιτικό και θρησκευτικό σκέλος του ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος Μπχαρατίγια Τζανάτα, στο εξωτερικό. Οι δύο αυτές οργανώσεις προέρχονται από την RSS (Rashtriyia Swayamaseval), μέλη της οποίας δολοφόνησαν τον Μαχάτμα Γκάντι. Στο εσωτερικό της χώρας οι δύο οργανώσεις ασχολούνται με τον να εξινδουινίζουν μέσω ενόπλων επιχειρήσεων τους εκ γενετής Χριστιανούς της Βορειοανατολικής Ινδίας, και να καλύπτουν ιδεολογικά τη καύση των ζωντανών χηρών μαζί με τους νεκρούς συζύγους, με το δημόσιο λιντσάρισμα Μουσουλμάνων, και άλλες τέτοιες «ευγενείς» ασχολίες. Στο εξωτερικό, υποστηρίζουν τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων (που στη χώρα τους καταπατούν ασύστολα), γιατί στο εξωτερικό αποτελούν μειονότητα. Έτσι χρησιμοποιούν τα περί θρησκευτικής ελευθερίας ώστε να προωθούν ανεμπόδιστα τη μετατροπή της κοινωνικής δομής σε ρατσιστική Ινδουιστική, με βάση το σύστημα των καστών που βασίζεται στο κάρμα, τη μετενσάρκωση και το ντάρμα, σύμφωνα με το οποίο το Βράχμαν έχει φτιάξει έτσι τον κόσμο. ο Γυμναστικός και Μορφωτικός Σύλλογος Sagittarius, αναγνωρισμένος από τη γενική γραμματεία αθλητισμού, οργανώνει κάθε χρόνο σε συνεργασία με την Αρμονική Ζωή, ετήσιο σεμινάριο με θέματα όπως Χάθα και Ράτζα Γιόγκα, Διαλογισμό, Θετική Σκέψη κ.α.

3)Νέα Ακρόπολη.
Ιδρύθηκε ως παρακλάδι της Θεοσοφικής Εταιρείας, της οποίας ο τότε Πρόεδρος (ο 4ος) Σρι Ραμ, έδωσε στον ιδρυτή, τον Αργεντινό αποκρυφιστή Jorge Angel Livranga Rizzi, το σύμβολο που έχει τώρα η Νέα Ακρόπολη. Σκοπεύει στη δημιουργία υπερανθρώπων εξουσιαστών, που θα διοικήσουν τον κόσμο βάσει ενός ολοκληρωτικού μοντέλου, όταν έρθει το χάος- το οποίο προετοιμάζουν επιμελώς άλλες οργανώσεις… Χαρακτηρίζεται ως νεοφασιστική / νεοναζιστική και νεοειδωλολατρική. Διδάσκει τη μετενσάρκωση, το κάρμα, διάφορες παγανιστικές παραδόσεις για νεράϊδες και νάνους, θεωρίες περί αρχαίων μυστηρίων κ.α. Έχει ινστιτούτα για την ιατρική της Νέας Εποχής (ομοιοπαθητική, βελονισμό, ρεφλεξολογία, σιάτσου κλπ) καθώς και για τις πολεμικές τέχνες, τη τέχνη και την εθνολογία. Παρουσιάζεται ως φιλοσοφικό σωματείο με καλλιτεχνικές ανησυχίες.

4)Γνωστικοί. Ιδρύθηκαν από τον Σαμαέλ Αούν Βεόρ, φερόμενο ως Αβατάρ της εποχής του Υδροχόου και θαυμαστή του Εωσφόρου τον οποίο αποκαλούσε Χριστό Αγαθοδαίμονα, Γνωστικό Ήλιο κ.α. σύμφωνα με πρώην ανώτερα στελέχη, διδάσκουν μαγεία, διαλογισμό, αστρικά ταξίδια, ασκήσεις τηλεπάθειας, αφύπνιση εσωτερικών δυνάμεων… βασική μέθοδος είναι η σεξουαλική αλχημεία, δηλαδή η σεξουαλική ένωση μελών για τη πνευματική τους εξέλιξη. Κατά τον Βεόρ, αυτή τη μέθοδο εφάρμοζε και ο … Χριστός με τη… γυναίκα Του, για αυτό κι έγινε… υπεράνθρωπος. Υποτίθεται ότι με όλα αυτά ο Βεόρ (που υποστήριζε ότι είναι ενσαρκωμένος εκπεσών άγγελος) θα έφτιαχνε μια Νέα Φυλή, την οποία θα οδηγούσε σε μυστικό τόπο για να γλιτώσει από τη καταστροφή που έρχεται, ο Αρμαγεδώνας (παρανόηση της λέξης Αρμαγεδώνας που σημαίνει διακοπή και όχι πυρηνικός όλεθρος που λένε οι Χιλιαστές και άλλες αιρετικές ομάδες). Μετά την εμμηνόπαυση της συζύγου του, Λιτελάντε, ο Βεόρ ασκείτο στη σεξουαλική αλχημεία με μία μαθήτριά του, οπότε το βασικό στέλεχος Χούλιο Μεδίνα και άλλοι μαθητές, τον κατηγόρησαν για μοιχεία και διέσπασαν την οργάνωση. Πριν ο αβατάρ πεθάνει, δήλωσε ότι το πνεύμα του θα αναπαυθεί σε μια αιγυπτιακή μούμια μέχρι την επόμενη ενσάρκωσή του. Μετά το θάνατό του, προέκυψαν τρία τμήματα, το ένα με αρχηγό την Λιτελάντε, το άλλο με τον Μεδίνα και ένα τρίτο υπό τον Ραβολού. Το κάθε ένα από αυτά τα τρία κατηγορεί τα άλλα δύο για μαύρη μαγεία… Πρόσφατα υπό τον Ραβολού τμήμα της οργάνωσης μετέτρεψε το τίτλο του σε Γνωστική Χριστιανική (!) Κίνηση της Ελλάδας της Νέας Τάξης! Τα άλλα δύο λέγονται SEG και AGEAC.

5)Παναγιώτης Τουλάτος(ή Τουλιάτος). Ιδρυτής του συλλόγου Ήλιο Φως. Σύμφωνα με πρώην οπαδούς του αλλά και ερευνητές του παραθρησκευτικού χώρου, είναι απόφοιτος της αμερικανικής αποκρυφιστικής σχολής Astara και στο εξωτερικό έχει έρθει σε επαφή με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις Παιδιά του Θεού του David Berg, τον γκουρού Σάι Μπάμπα και ίσως το δαιμονικό όν που αποκαλείται Κύριος Μαιτρέγια ή Παγκόσμιος Εκπαιδευτής. Στην Ελλάδα αρχικά συνεργάστηκε με τους θεοσοφιστές της Καλαμάτας. Προωθεί μίγμα από Ουφολογία, Αρχαιοελληνισμό, Ορθοδοξία και ινδοβουδδιστικές διδασκαλίες, καθώς και τρομακτικά ανακριβείς «επιστημονικές» θεωρίες. Τα βιβλία του για τη Κίνηση των Έψιλον τα προωθούσε ο Δημοσθένης Λιακόπουλος ο οποίος αποτελεί παράδειγμα πνευματικής σύγχησης και οι θεωρίες που διαδίδει από τις εκπομπές του έχουν καταδικαστεί από την Εκκλησία. Ο Τουλάτος έχει προσπαθήσει να οργανώσει ομαδικές αγορές οικοπέδων για τη δημιουργία κοινοβίου που θα προστάτευε δήθεν τους οπαδούς του και την εποχή του… Αντιχρίστου – ενώ υπάρχουν φήμες για σεξουαλικής φύσεως ιστορίες. Το ράδιο Παράγκα (Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος) έχει κάνει εκπομπή για αυτόν χωρίς να αναφέρει το όνομά του, ενώ έχει γίνει θέμα σε τηλεοπτικές εκπομπές της Σεμίνας Διγενή, όπου πρώην οπαδοί του τον κατήγγειλαν για απάτες αποκρυφιστικού και οικονομικού χαρακτήρα. Από το Κανάλι 5 και τον Κώστα Μυλωνά προβάλλεται ως αδικημένος και κυνηγημένος. Παράλληλα με τις διδασκαλίες περί κάρμα, μετενσάρκωσης, αστρολογίας και Ελλήνων που ήρθαν από το πλανήτη Σείριο, εμφανίζεται ως υποστηρικτής του Παλαιού Ημερολογίου. Επιδιώκει με κάθε τρόπο τη δημοσιότητα.


Συνέντευξη με τον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Μεταλληνό Ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ερ: Συνάντησα δασκάλους πολεμικών τεχνών που δεν κάνουν διαλογισμό, έχουν πνευματικό και συμμετέχουν στα μυστήρια…
Απ. Και τότε πως διδάσκουν πολεμικές τέχνες; Οι Πατέρες της Εκκλησίας Μέγας Βασίλειος και Μέγας Αθανάσιος διευκρινίζουν οτι ο πόλεμος είναι σατανική κατάσταση και δεν γίνεται δεκτός αλλά ανεκτός. Σε περίπτωση που μας επιτεθούν, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα σύγχρονα μέσα που υπάρχουν ώστε να υπερασπίσουμε τη πατρίδα μας. Δεν χρειάζεται να μαθαίνουμε πολεμικές τέχνες, οι οποίες είτε με διαλογισμό είτε χωρίς, είναι προϊόντα ενός άλλου πολιτισμού, ο οποίος δεν είναι πολιτισμός θεώσεως. Ο δε Σωκράτης έλεγε οτι είναι καλύτερα να αδικείται κανείς παρά να αδικεί…
Ερ: Λένε οτι τις χρησιμοποιούν μόνο για αυτοάμυνα…
Απ: Η έννοια της αυτοάμυνας είναι κάτι σατανικό γιατί πηγάζει απο τον εγωισμό. Για τον Χριστιανό μπορεί να ισχύσει μόνο η ετεροάμυνα, δηλαδή να υπερασπίσει κάποιον άλλον που κινδυνεύει. Ένας μοναχός, είχε πει «αν δω έναν να επιτίθεται σε ένα κοριτσάκι για να το βιάσει, θα κάνω το σταυρό μου, και αν δεν γίνεται αλλιώς, θα μπω στη μέση για να τον σταματήσω.» Ο ίδιος ο Χριστός όταν τον ράπισαν ρώτησε γιατί με χτυπάς; Έτσι και ο Χριστιανός όταν κάποιος του επιτεθεί μπορεί να του πει αδελφέ μου γιατί με χτυπάς;
Η χριστιανική αυτοάμυνα είναι να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο, αλλά κανείς δε λέει να αντιμετωπίσουμε το κακό με αγιότητα’ μιλάνε για το εύκολο.
Ερ: Μα λένε οτι στο βρώμικο κόσμο που ζούμε, είναι απαραίτητη η αυτοάμυνα.
Απ: Δεν υπάρχει καθόλου βρώμικος κόσμος. Για τον Χριστιανό όλα είναι πεντακάθαρα και δυνάμει, σώμα Χριστού.
Ερ: Επικαλούνται τον Άγιο Δημήτριο και τον Άγιο Γεώργιο, που ασχολούνταν με πολεμικά έργα…
Απ: Οι Άγιοι δεν σκότωσαν κανέναν και όταν έγιναν Χριστιανοί αρνήθηκαν τη θέση που είχαν. Οι Χριστιανοί διέβρωσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από μέσα, ανατρέποντας τα κατεστημένα. Ήδη από τον 2ο αιώνα μ.Χ. έπαψαν να μετέχουν σε στρατιωτικά σώματα για να αποφεύγουν και τον όρκο. Και το πιο σημαντικό: Αν κάποιος λαϊκός σκοτώσει σε αμυντικό πόλεμο, δεν χειροτονείται παπάς, και οι κανόνες συνιστούν αποχή από την θεία κοινωνία για πέντε ως δέκα χρόνια…
Ερ: Μια γυναίκα μπορεί να χρησιμοποιήσει βία για να αμυνθεί αν της επιτεθούν για να την βιάσουν;
Απ: Σε αυτή τη περίπτωση και αν είναι σε θέση να αμυνθεί, ας κάνει οτι τη φωτίσει ο Θεός. Αυτή η αντίσταση δεν είναι αμαρτία.
Ερ: Μπορεί ο Χριστιανός να ασχοληθεί με το καράτε π.χ. σαν ολυμπιακό άθλημα;
Απ: Και γιατί να μην τρέξει στα 200 μέτρα; Υπάρχει πιο ευγενικό άθλημα απο τον στίβο;
Ερ: Μήπως όσοι διδάσκουν πολεμικές τέχνες έχοντας μυστηριακή ζωή, νομιμοποιούν την άλωση του Ορθοδόξου φρονήματος εκ των έσω;
Απ: Ναι, γιατί η Ορθοδοξία δεν έχει ανάγκη να χρησιμοποιήσει προϊόντα άλλων πολιτισμών, πολιτισμών δαιμονίων, και αυτές οι μέθοδοι δεν μπορούν να σταθούν χριστιανικά. Και, εδώ, που τα λέμε, είναι αφελές να ελπίζει κανείς σε αυτές τις τέχνες, αν σκεφτούμε τα μέσα που υπάρχουν σήμερα. Θυμάμαι μια ταινία που είχα δει παλιά με έναν που στριφογύριζε ένα σπαθί κραυγάζοντας και ώσπου να στριφογυρίσει, ο άλλος έβγαλε ένα πιστόλι απο τη τσέπη του και τον σκότωσε…
Ερ: Εφόσον οι πολεμικές τέχνες καλλιεργούν την αυτοπεποίθηση, μπορεί να ισχύσει για αυτές το καταραμένος πας ο ελπίζων επί τω βραχιόνι αυτού;
Απ: Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία.

Από το Γεροντικό

Ένας μοναχός μια μέρα ξεκίνησε από το μοναστήρι του για να τακτοποιήσει κάποιες δουλειές. Αφού τελείωσε, πήρε το δρόμο του γυρισμού. Σε κάποιο σημείο όμως έχασε το δρόμο. Τι να κάνει; Άρχισε να προσεύχεται: Θεέ μου, βοήθησέ με. Σε λίγο συναντήθηκε με κάτι περαστικούς και τους παρακάλεσε να του δείξουν το δρόμο που ήθελε να πάρει. Καλά, του είπαν, ακολούθησέ μας. Όμως αυτοί ήταν κακοποιοί και βλέποντάς τον μόνο και ξένο, θέλησαν να τον παρασύρουν μακριά για να τον ληστέψουν. Ο μοναχός το κατάλαβε αλλά δεν μίλησε. Μόνο προσευχόταν να τον φυλάξει ο Θεός. Περπάτησαν πολύ, ώσπου έφτασαν μπροστά σε ένα μεγάλο ποτάμι και σταμάτησαν να ξαποστάσουν. Οι κακοποιοί είχαν μαζευτεί σε μια μεριά και σιγοψιθύριζαν, ενώ ο μοναχός καθόταν παραδίπλα και συνεχώς προσευχόταν. Πέρασε η ώρα και αποφάσισαν να συνεχίσουν. Μα ξαφνικά, μέσα από τα νερά του ποταμού, ένας κροκόδειλος όρμησε εναντίον του ενός ληστή. Εκείνο τόσο τρόμαξε που σάστισε και έμεινε ακίνητος, μα ο μοναχός, πιο ψύχραιμος, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή, τον τράβηξε έξω. Ο κροκόδειλος χάθηκε στα νερά του ποταμού χωρίς να κατασπαράξει τον ληστή. Τότε, εκείνος, συγκινημένος από τη καλοσύνη του μοναχού, έπεσε στα πόδια του και του ζήτησε συγνώμη για το κακό που θα του έκανε: Σαν θα περνούσαμε το ποτάμι είχα σκοπό να σε σκοτώσω, είπε, αλλά η δική σου αγάπη με πρόλαβε. Ο μοναχός ευχαρίστησε τον Θεό που του έσωσε τη ζωή, ενώ ο ίδιος ο κακοποιός παρακάλεσε το μοναχό να μείνει κοντά του. Πραγματικά, έμεινε και έγινε ένας τέλειος υποτακτικός. Ζήσαν μαζί πολλά χρόνια μέσα στην έρημο και σε κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπαν να θυμούνται το θαυμαστό τρόπο της γνωριμίας τους.
Πολεμικές Τέχνες και Εν Χριστώ Ζωή

Το φρόνημα που καλλιεργείται με τις πολεμικές τέχνες είναι ασυμβίβαστο με την εν Χριστώ ζωή. Σώμα και ψυχή αλληλοεπηρεάζονται. Γι αυτό η Εκκλησία ασκεί το σώμα με διάφορους τρόπους: με νηστεία, που αποτελεί συμμετοχή του σώματος στη προσευχή και διώχνει τους πονηρούς λογισμούς, κατευνάζοντας παράλληλα τις διάφορες ορέξεις που ξεκινούν από τη κοιλιά και μας σπρώχνουν να κάνουμε κατάχρηση – όχι χρήση – του κόσμου. Η νηστεία δεν αποτελεί περιφρόνηση και καταπίεση του σώματος αλλά απελευθέρωσή του. Η νηστεία βέβαια, δεν πρέπει να είναι μια αποχή μόνο από τα φαγητά αλλά κυρίως αποχή από τα πάθη. Για να είναι ωφέλιμη η νηστεία πρέπει ο σκοπός για τον οποίο ασκούμαστε σε αυτήν να είναι ο Χριστός. Η απελευθέρωση που επιτυγχάνεται με τη νηστεία δεν αναφέρεται στη ζωή, την οποία ο Χριστιανός ζει με ευγνωμοσύνη ως δώρο του Θεού, ούτε σε κάποιο φανταστικό τροχό της Σαμσάρα, που βασανίζει ανελέητα τις ταλαίπωρες ζωντανές υπάρξεις, και από τον οποίο πρέπει να ελευθερωθούμε, όπως διδάσκουν οι ανατολικές θρησκείες. Αναφέρεται στην απελευθέρωση από τα πάθη που καταστρέφουν τη δική μας ζωή και των άλλων.
Οι πολεμικές τέχνες όμως προτείνουν έναν συνδυασμό τροφών γιν και γιάνγκ ή την αποχή από το κρέας – συχνά σε συνδυασμό με τη λήψη συμπληρωμάτων διατροφής που συνιστά ο δάσκαλος. Αυτά στοχεύουν στη μεγιστοποίηση της απόδοσης και όχι απλά στη διατήρηση της υγείας αλλά στην ειδωλοποίηση της Δύναμης και της Υγείας: στη δημιουργία του φανταστικού υπερανθρώπου που μπορεί να φωνάζει όλη τη μέρα δίχως να βραχνιάζει, με μεγάλη ερωτική ζωτικότητα, που δεν αρρωσταίνει ή αν αρρωστήσει, μπήγει μερικές βελόνες στα σωστά σημεία ή κάνει κάποιες ασκήσεις τσι-κουνγκ και ξεμπερδεύει στα γρήγορα.
Για τον Χριστιανό όμως, η υγεία είναι δώρο Θεού και η αρρώστια επίσκεψή Του! Οπωσδήποτε θέλει την υγεία, αλλά δεν την μετατρέπει σε είδωλο. Τη φροντίζει σαν πολύτιμη δώρο του Θεού που είναι, και λατρεύει τον δωρητή και όχι το δώρο. Εξάλλου όπως έχει αποδείξει η βιοτή των Αγίων, η δύναμις του Χριστού εν ασθενεία τελειούται.
Η Εκκλησία βοηθά το σώμα να συμπορευθεί με τη ψυχή με διάφορους τρόπους: το σημείο του Σταυρού, που επιβεβαιώνει τη θέληση του ανθρώπου να ανήκει στον Χριστό και διώχνει μακριά όλους τους δαίμονες, τις μετάνοιες που ταπεινώνουν το φρόνημα και συγκεντρώνουν τον όλο άνθρωπο στη προσευχή, τη γονυκλισία, που τρέφει την ευλάβεια και τη μετάνοια, τη γαλήνια όρθια στάση, που δηλώνει την απόλυτη προσοχή αλλά και τη διαπροσωπική σχέση με τον αγαπημένο Θεό.
Οι πολεμικές τέχνες αντί αυτών, έχουν να προτείνουν φόρμες, που στα περισσότερα συστήματα (ιδίως κινέζικα) αρχίζουν με κινήσεις που – δήθεν- απορροφούν ενέργεια: Οι καταχραστές της φύσεως επιστρέφουν δριμύτεροι. Στη συνέχεια ακολουθεί η άμυνα, μια που οι κακοί δεν είμαστε ποτέ εμείς, αλλά πάντα οι άλλοι, και έπεται η επίθεση που συντρίβει τον αντίπαλο, αν αυτός δεν έχει συντριβεί με την άμυνά μας. Προτείνουν λοιπόν οι πολεμικές τέχνες σειρά κινήσεων βασισμένων στο δαιμονικό δυαδισμό του γιν – γιανγκ, κινήσεων που βλάπτουν ζωτικά σημεία (ανεξάρτητα από τη πραγματική ή μη ύπαρξη αυτών των σημείων, ας σταθούμε στη πρόθεση, η οποία είναι και αυτή που μετράει!). Προτείνουν χέρια σπαθιά, που κόβουν λαιμούς, δάκτυλα που βγάζουν μάτια, λαβές που σπάνε κόκκαλα και άλλα παρόμοια. Το Νιντζούτσου δεν έχει φόρμες, έχει όμως τεχνικές όπως πνιγμός με ξέσκισμα του προσώπου, άρπαγμα του αντιπάλου από το κρέας, εξάρθρωση με ξέσκισμα του προσώπου και άλλα τέτοια.
Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας όπως επίσης ότι έρχονται φορές που ο Χριστιανός θα πολεμήσει, κι ότι δεν θα αποφύγει την όποια εκπαίδευση του εκάστοτε Καίσαρα, τη σχετική με την υπεράσπιση της προσωρινής γήϊνης πατρίδας, όπως επίσης ότι θα υπερασπιστεί ένα συνάνθρωπο που κινδυνεύει ή την ίδια τη ζωή του, αν βρίσκεται σε κίνδυνο.
Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι εργαζόμενος κανείς με επιμέλεια πάνω στα αποτελέσματα της αμαρτίας, θα συναντήσει τον Θεό, ούτε μπορεί κάποιος να Τον υπηρετήσει, εξασκούμενος χωρίς λόγο, σε κάθε είδους καταστροφές, που ο διάβολος επιθυμεί να συμβούν στον ανθρώπινο σώμα. Δεν υπάρχει λογική, στο ότι μαθαίνοντας να τεμαχίζεις τον αντίπαλό σου στα δύο, εξευγενίζεις το πνεύμα σου.
Ο Θεός θέλει να έχουν οι άνθρωποι αγάπη μεταξύ τους, η αγάπη ου λογίζεται το κακό, ενώ ο λογισμός του κακού είναι απαραίτητος στη σωστή προπόνηση- και για αυτό ρωτήστε όποιον δάσκαλο πολεμικών τεχνών θέλετε: ο μαθητής πρέπει να φαντάζεται ότι πραγματικά αντιμετωπίζει κάποιον εχθρό. Δηλαδή αυτουπνωτίζεται ότι έχει να αντιμετωπίσει εχθρούς!
Η χριστιανική αγάπη όμως έχει τη παλλικαριά να φάει ξύλο χωρίς να ανταποδώσει τα ίσια, όπως έκανε ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, που ήταν ένας μεγαλόσωμος, δυνατός και γενναίος άνδρας.

Η Εκκλησία έχει ορίσει μια ακολουθία διαφόρων εορτών κατά τη διάρκεια του χρόνου’ έτσι μας καλεί να προετοιμαστούμε για να γεννηθεί στη καρδιά μας ο Χριστός τα Χριστούγεννα, να σταυρώσουμε τα πάθη μας και να αναστηθούμε μαζί Του το Πάσχα, να δεχτούμε το Άγιο Πνεύμα κατά την Πεντηκοστή και να τιμήσουμε την Μητέρα Του και τους φίλους Του τη γεννέθλια ημέρα τους- την ημέρα που άφησαν αυτό τον κόσμο για ναγεννηθούν ζωντανοί για πάντα στη Βασιλεία του Θεού. Μας καλεί ακόμα η Εκκλησία, να προσευχηθούμε και να δοξολογήσουμε το πρωΐ, το μεσσημέρι, το βράδυ, την Αναστάσιμη ημέρα της Κυριακής που ο Θεός μας περιμένει στο τραπέζι Του στο οποίο μας προσφέρει τον Εαυτό Του!
Αντί αυτών, ο πολεμοτεχνίτης διαμορφώνει το πρόγραμμα του βάσει προπονήσεων, σεμιναρίων, εξετάσεων, απονομής ζωνών, πρωταθλημάτων αγώνων- ενώ πολλές από τις σχολές που κάνουν εκδρομές για προπόνηση στη φύση, τις κάνουν Κυριακή πρωΐ. Όλες αυτές οι διαδικασίες ροκανίζουν το χρόνο και προσανατολίζουν σταθερά τον άνθρωπο έξω από την Εκκλησία. Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα: Ειδικές ώρες που αντιστοιχούν σε ειδικές ασκήσεις για εναρμόνιση με την ενέργεια της φύσης, που είναι, λένε, άλλη την αυγή, άλλη την πανσέληνο κλπ. Τα οποία συνιστούν ειδωλολατρία.

Ο Θεός μας καλεί να Τον μιμηθούμε στην Αγιότητα: Άγιοι γίνετε, ότι εγώ Άγιος ειμί, και ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ. Βασικά πρότυπα του Χριστιανού είναι ο Θεάνθρωπος, που μας έδειξε πως πρέπει να ζει ο άνθρωπος, η Μητέρα Του, που χάρη στην εκούσια αυτοπροσφορά της, οι ουρανοί γέμισαν με ανθρώπους, και οι Άγιοι που δόξασαν τον Θεό σε όλες τις καταστάσεις και σε όλες τις περιστάσεις: Ως παντρεμένοι, ως μοναχοί, ως γονείς, ως άτεκνοι, ως δικηγόροι, φιλόσοφοι, απόστολοι, προφήτες, αρτοποιοί, γεωργοί, κηπυροί, βασιλείς, ερημίτες, στρατηγοί, κτηματίες, έμποροι.
Για τις πολεμικές τέχνες όμως, πρότυπα είναι οι κατά φαντασία ανθρωποθεοί, που οδηγούνται από τον εχθρό του ανθρώπου, σε δηλώσεις τύπου: Είμαι ο Σύμπαν!(Veshiba Morihei, ιδρυτής του Aikido). Καθώς και διάφοροι υπεράνθρωποι, που σπάνε τούβλα, εκσφενδονίζουν σάκκους 60 κιλών με δύο δάκτυλα (Yoshitaka Funakoshi, ιδρυτής του Shotokan Karate), εξολοθρεύουν αμέτρητους αντιπάλους, εκτοξεύον ενέργεια, και ενίοτε θεραπεύουν και ασθενείς ή αρρωσταίνουν υγιείς(πρότυπα τα οποία οικειοποιούμαστε μέσω των κινηματογραφικών ταινιών).

Ο Χριστιανός εμπνέεται από το βίο του Χριστού και των φίλων Του, για να κάνει καλούς καρπούς που θα προσφέρει στον Θεό όπως άλλωστε οφείλει. Η Χάρη του Θεού μαλακώνει τη καρδιά του και την καθαρίζει από πάθη, μετατρέποντας τον σε πηγή ευλογίας για τους συνανθρώπους του, μια πηγή που τους ωθεί να δοξάζουν τον Θεό. Τα στάδια της πνευματικής ζωής είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Πρέπει να έχει αρχίσει η κάθαρση της καρδιάς του ανθρώπου από αυτή τη ζωή προκειμένου να αντιλαμβάνεται στην αιωνιότητα το Άκτιστο Φως του Θεού σαν Φως όπως είναι στη πραγματικότητα και όχι σαν φωτιά που καίει.
Ο πολεμοτεχνίτης, εμπνέεται από τη ταχύτητα του Μπρους Λι, τις τεχνικές του Τσάκι Τσαν, το φοβερό λάκτισμα του Μίκιο Γιαχάρα, και χωρίς κανείς να του ζητά να κάνει τα ίδια – εκτός από τη ματαιοδοξία- αγωνίζεται σκληρά για να τους μοιάσει. Τα περιττά αυτά κατορθώματα όμως των πολεμοτεχνιτών σε τι ωφέλησαν την πονεμένη ανθρωπότητα;

Ο Χριστός ζητά από τον άνθρωπο να τον επικαλείται διαρκώς, κάνοντας τον κέντρο της ζωής του: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Η Εκκλησία απαντά με τη νοερά προσευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, που καλούνται να εφαρμόζουν αδιάκοπα όλα τα μέλη της, όχι μόνο οι μοναχοί ή μόνο σε ειδικές ώρες και στάσεις, όπως κάποιοι νομίζουν.
Όμως οι πολεμικές τέχνες καλούν σε αυτοσυγκέντρωση στο κενό ή στο τάδε υποτιθέμενο κέντρο ενέργειας ή στον δείνα μεσημβρινό ή ακόμα – χειρότερα- στη… φύση του Βούδα προκειμένου δήθεν μέσω της φαντασίας να οικειοποιηθούν τις ιδιότητές του! Την ώρα της προπόνησης πρέπει ο μαθητής να είναι συγκεντρωμένος στην κοιλιά του (Τάι Τέν) ή στη γροθιά του ή σε κάτι φανταστικό ή όπου αλλού η άσκηση απαιτεί. Πού καιρός για Χριστό σε τέτοιες ώρες!

Ο Χριστός καλεί τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τον κόσμο σαν πεδίο προσφοράς, ιεραποστολής και θυσίας, να γίνουν το αλάτι της γης και το φως του κόσμου, ώστε όλοι να δοξάζουν τον Ουράνιο Πατέρα.
Η φιλοσοφία όμως των πολεμικών τεχνών, απαιτεί να ισορροπήσουμε το καλό και το κακό ώστε κανένα από τα δύο να μην υπερέχει! Η ιδέα της αυτοάμυνας καλεί τον άνθρωπο να δει τον κόσμο σαν μια ζούγκλα με επικίνδυνα θηρία, τα οποία πρέπει να μάθει να τιθασσεύει, με τη δικαιολογία βέβαια ότι αυτός θέλει μόνο την ασφάλειά του και δε ζητά το κακό κανενός.

Ο Θεός είναι για τον άνθρωπο ο στοργικό Δημιουργός του, και για τους συγκληρονόμους του Υιού Του, Πατέρας τους. Έχει εξηγήσει στον άνθρωπο με λεπτομέρεια με ποιο τρόπο μπορεί να τον πλησιάσει και με ποιο τρόπο απομακρύνεται από Αυτόν καθώς και έχει γίνει ο ίδιος γέφυρα για να επιστρέψει ο Άσωτος.
Για τις πολεμικές τέχνες και τη φιλοσοφία τους όμως, οι αλήθειες αυτές είναι κατασκευάσματα του δυαδικού νου. Για αυτές ο Θεός αποτελεί μια απρόσωπη μορφή ενέργειας και μάλιστα, έχει την ίδια ουσία με τον άνθρωπο και την κτίση. Εάν θέλει ο άνθρωπος να γίνει Θεός, δεν χρειάζεται να εμπιστευτεί τον Δημιουργό του αλλά να τον αγνοήσει και να γίνει ένα με τη Φύση. Αν θέλει να είναι ασφαλής, δε χρειάζεται να εμπιστευτεί τη Θεία Πρόνοια, αλλά τον εαυτό του. Ουσιαστικά οι πολεμικές τέχνες καλούν τον άνθρωπο να επαναλάβει το προπατορικό αμάρτημα, χρησιμοποιώντας μάλιστα τις μεθόδους του αρχηγού της αποστασίας: τη φαντασία- όσον αφορά το μαγικό, το εσωτερικό μέρος, και τη βία, όσον αφορά το εξωτερικό μέρος.

Έτσι λοιπόν, δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι η εξάσκηση των πολεμικών τεχνών οδηγεί σιγά σιγά τον άνθρωπο σε μεγαλύτερη απόσταση από τον Χριστό και την Εκκλησία. Δεν είναι αλήθεια ότι η απομάκρυνση από τον Θεό αρχίζει όταν ο άνθρωπος δέχεται την ανατολική φιλοσοφία. 
Η απομάκρυνση ξεκινά από τη στιγμή που ο άνθρωπος επιθυμεί να αποκτήσει δυνάμεις για λογαριασμό του, παύει να εμπιστεύεται τη Θεία Πρόνοια, και δέχεται το σατανικό λογισμό ότι ο πλησίον είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος. Μετά η απομάκρυνση εδραιώνεται, καθώς ο άνθρωπος συνηθίζει να ασχολείται διαρκώς με το σώμα του, με τη πρόοδό του, τη κατανόησή του κλπ αυτοειδωλοποιούμενος, θέτει στο κέντρο του κόσμου αυτές τις δραστηριότητες…
Ο πολεμοτεχνίτης θεωρεί τον εαυτό του βασικά ως πολεμοτεχνίτη. Μπορεί να δουλεύει ως οδηγός, ως πορτιέρης ή ως μουσικός αλλά δεν ταυτίζει τον εαυτό του με κάποια από αυτές τις δραστηριότητες. Όμως το θεωρεί αβάστακτο να σταματήσει την εξάσκηση της πολεμικής τέχνης γιατί αυτή, πέρα από μέσο βιοπορισμού(για κάποιους) είναι τρόπος ζωής! Ομοίως και ο Χριστιανός μπορεί να είναι από βασιλιάς μέχρι οπωροπώλης. Η μετάβαση από το ένα στο άλλο δεν τον ενοχλεί μια που τα αντιμετωπίζει ως διακονήματα που του αναθέτει ο Θεός και είναι ένας περαστικός που ετοιμάζεται για τη μέλλουσα Κρίση. Το μόνο πράγμα που ο Χριστιανός δεν υποφέρει είναι η παρακώλυση της λατρείας του Θεού εξαιτίας της επιβολής ενός ή πολλών ειδώλων- η ψυχή του τότε ενοχλείται τότε από την έντονη παρουσία αυτών και τη δυσκολία που φέρνει αυτή, στην επικοινωνία με τον Θεό.

Όμως δεν είναι μόνο η φιλοσοφία που καθιστά τις πολεμικές τέχνες ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή αλλά ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΟΙ ΦΟΡΜΕΣ ΤΟΥΣ (ΤΑ ΚΑΤΑΣ)! Είναι η νομιμοποίηση της βίας και η εισαγωγή της στη ζωή του ανθρώπου με το προσωπείο της εξάσκησης, της καλής φυσικής κατάστασης και του παιχνιδιού!
Πώς είναι δυνατό από τη μία να προσπαθείς να βιώσεις τη προτροπή του Ιησού, αγαπάτε τους εχθρούς σας και μην αντιστέκεστε στον πονηρό αλλά στρέψτε και το άλλο μάγουλο σε αυτόν που σας χαστουκίζει και από την άλλη, να δημιουργείς αυτοματισμό σε άμυνα και επίθεση μπλοκάροντας την ίδια σου τη προσπάθεια;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος κλείνοντας την εκπομπή Ράδιο Παράγκα με θέμα Πολεμικές Τέχνες αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:
Να πω την αλήθεια, κι ας μη γελάσετε: από μικρός ασχολήθηκα με τις πολεμικές τέχνες. Κάθε βράδυ, εκεί στα μικροσόκακα της Πόλης, χτυπιόμασταν με τα Τουρκάκια, για παιχνίδι, ή για να παλαίψουμε’ μια πέτρες, μια ξύλα, μια κλωτσιές, ήταν πολεμικές τέχνες πολύ καλές, και νιώθαμε πάνω μας το εθνικό φρόνημα να φουντώνει: πολεμήσαμε τον αντίπαλο. Κάποιες φορές, που τα πράγματα δυσκόλευαν, ανάβαμε κανένα κερί στην εκκλησία την κοντινή, για να μας βοηθά ο Χριστός. Μια μέρα που τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα, και περιμέναμε αντεπίθεση, μετά από μια επίθεση που είχαμε κάνει το προηγούμενο βράδυ, μαζευτήκαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας της Παναγίας, και μπήκαμε στο νάρθηκα’ κάναμε όσο μπορούσαμε να κάνουμε, μια παράκληση στην Παναγία με το δικό μας τρόπο, για να μας προστατέψει στη μεγάλη μάχη: ήταν η μέρα που κατατροπωθήκαμε… Φύγαμε όλοι τραυματισμένοι, και με καρούμπαλα. Η Παναγία δεν μας βοήθησε, για να δείρουμε τους αντιπάλους μας με τις πέτρες και τα ξύλα… Τότε πήραμε ένα γερό μάθημα: ότι αν θέλεις να δείρεις, τουλάχιστον να μην παρακαλέσεις τον Χριστό για να δείρεις.

ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.floga.gr/09001991.asp