Του π. Ευθυμίου Τρικαμινά
Έχουν περάσει δέκα επτά χρόνια από τότε που η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν εισηγήσεως του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου, κατέταξε μεταξύ των αγίων τον Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Καλαφάτη, Μητροπολίτη Σμύρνης.
Επειδή έχει αποφασισθή να εορτάζεται και να τιμάται ως άγιος κατά την Κυριακή του Σεπτεμβρίου προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι επίκαιρο να δημοσιευθούν κάποιες σκέψεις προς ενημέρωσι και περιφρούρησι του λαού του Θεού.
Αυτή η πράξις της εν λόγω αγιοποιήσεως εστιγμάτισε ανεπανόρθωτα τη Σύνοδο και έγινε αιτία και στον πλέον αδαή να καταλάβη περί το ποιόν και το επίπεδο της Συνόδου, το ότι δηλαδή κατευθύνεται από σκοτεινές δυνάμεις και έχει ως σκοπό, όχι να προστατεύση και να υπερασπισθή την Ορθόδοξο Παράδοσι και το λαό του Θεού, αλλά να εξυπηρετήση τα σχέδια των εχθρών της Εκκλησίας. Και γινόμεθα συγκεκριμένοι διά να φανούμε ότι δεν φερόμεθα εμπαθώς και ότι δεν αδικούμε τα πράγματα.
1. Δεν συνέβη ποτέ στην Ορθόδοξο δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είχε τέτοια αγάπη και λατρεία για την πατρίδα, ώστε να θυσιάζη γι’ αυτήν τα πάντα και την πίστι στον Χριστό και την Αρχιερωσύνη του και τη ζωή του και την Εκκλησία και το ποίμνιό του. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
2. Δεν συνέβη ποτέ στην Ορθόδοξο δισχιλιετή Παράδοσι να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είχε τόσες αιρέσεις μέσα του και τόσο σκοτάδι πνευματικό, ο οποίος να συμβιβάζεται και να αναγνωρίζη ως Ορθοδόξους τους αιρετικούς, να καλή τους Προτεστάντες πάστορες να κάνουν κηρύγματα στον Μητροπολιτικό ναό της Σμύρνης, να θέτη στο ποίμνιό του ως πρότυπο σε όλα τους αιρετικούς της Δύσεως, να μην μπορείς να βρης στα κείμενά του κάτι ορθόδοξο (όλα είναι αιρετικά ή πατριωτικά ή κοσμικά), να συμπροσεύχεται και να κηρύττη σε αιρετικούς ναούς των Προτεσταντών, να ζητά με πάθος την ένωσι με τους Προτεστάντες, χωρίς αυτοί να διορθώσουν τίποτε και κοντολογίς να μην έχη τίποτε ορθόδοξο μέσα του.
Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
3. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είχε ειδωλολατρικές και πανθεϊστικές αντιλήψεις, ο οποίος σε όλες του τις αναφορές έφερε σαν παράδειγμα τους αρχαίους Έλληνες και ποτέ τους αγίους και ο οποίος προέβαλε πάντοτε το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και ποτέ το ορθόδοξο χριστιανικό. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
4. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είναι κατηγορημένος ως Μασόνος, όχι μόνο από αναφορές των Μασόνων αλλά και από τους στενούς του συνεργάτες στην Μητρόπολι και από όλα του τα πιστεύω και τις αντιλήψεις του, τα οποία ταιριάζουν απολύτως με αυτά των Μασόνων. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης έχει και εδώ τη μοναδικότητα στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
5. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος ήτο πολέμιος του μοναχισμού, απεχθάνετο την ασκητική του πλευρά και προέβαλε το κάλλος του σώματος κατά τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
6. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος αγωνιζόταν με πάθος για τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας κατά τα δυτικά πρότυπα, υπέβαλε γι’ αυτόν τον σκοπό προγράμματα στο Πατριαρχείο στα οποία απαιτούσε να συντομευθούν οι ακολουθίες, να καταργηθούν οι εκκλησιαστικές αργίες, να καταργηθούν οι νηστείες, να προσαρμοσθή η Εκκλησία και να ακολουθή τα πορίσματα της επιστήμης, να γίνη αναθεώρησις και ανακάθαρσις των εκκλησιαστικών βιβλίων, της εκκλησιαστικής μουσικής και αγιογραφίας, να καταργηθή το ράσο των κληρικών, να σπουδάζουν οι θεολόγοι προς πληρέστερο καταρτισμό στην Ευρώπη και γενικώς να μη μείνη τίποτε όρθιο στη θέσι του μέσα στην Εκκλησία.
7. Δεν συνέβη ποτέ στα δεδομένα της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος ενώ ήτο Μητροπολίτης μονίμως οπλοφορούσε και μάλιστα εχειρίζετο άριστα το πιστόλι και με τα δύο χέρια και έφερε παράδειγμα προς μίμησι τον εαυτό του διά την εκπαίδευσι στα όπλα και κοντολογίς ήτο ένας άριστος «κάου-μπόϊ και πιστολέρο», ή ένα άλλο είδος επαναστάτου τύπου Τσε Γκεβάρα. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
8. Δεν συνέβη, ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος και μετά από αυτήν την αγιοποίησι και επί δέκα επτά συνεχή χρόνια, να κατατίθενται μηνυτήριες αναφορές στη Σύνοδο με αδιάσειστα στοιχεία για το ποιόν του «αγίου», να γίνονται δημοσιεύσεις, όπως η παρούσα, να γίνονται διαμαρτυρίες, να γράφονται βιβλία εναντίον του «αγίου», να γίνονται εκδηλώσεις από τους Μασόνους και να τον παρουσιάζουν ως τον «άγιο τέκτονα» με την επιπλέον μόνιμη αναφορά των Μασόνων ότι «δεν θα έφθανε στην αγιότητα ο Χρυσόστομος Σμύρνης αν δεν ήτο Τέκτων», να προσκαλούμε τέλος τους αγιοποιήσαντας αυτόν Επισκόπους σε δημόσιο διάλογο και αυτοί να αντιμετωπίζουν την όλη υπόθεσι με τη ανευθυνότητα και την απάθεια ενός νεκρού, στον οποίο υποβάλλονται αυτές οι διαμαρτυρίες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο της αντιμετωπίσεως αποδεικνύουν περίτρανα οι Επίσκοποι ότι ο μόνος ανελεύθερος, αντιδημοκρατικός και δικτατορικός τόπος είναι αυτός της Εκκλησίας, στον οποίο οι ολίγοι κατευθυνόμενοι προεστώτες επιβάλλουν τις απόψεις των στους πολλούς, αδιαφορώντας για την αλήθεια και πειθαρχώντας στις αρχές της Ν. Εποχής.
Αυτά γράφονται προς γνώσι του λαού του Θεού, ώστε όπου ευρίσκονται και βλέπουν τέτοιες φιέστες, οι οποίες προβάλλουν ως άγιο τον Χρυσόστομο Σμύρνης να διαμαρτύρονται και με κάθε τρόπο να υπερασπίζονται την Ορθόδοξο Παράδοσι, η οποία ισοπεδώνεται και μασονοποιείται στο φωτοστέφανο του Χρυσοστόμου Σμύρνης».
3. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είχε ειδωλολατρικές και πανθεϊστικές αντιλήψεις, ο οποίος σε όλες του τις αναφορές έφερε σαν παράδειγμα τους αρχαίους Έλληνες και ποτέ τους αγίους και ο οποίος προέβαλε πάντοτε το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και ποτέ το ορθόδοξο χριστιανικό. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
4. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είναι κατηγορημένος ως Μασόνος, όχι μόνο από αναφορές των Μασόνων αλλά και από τους στενούς του συνεργάτες στην Μητρόπολι και από όλα του τα πιστεύω και τις αντιλήψεις του, τα οποία ταιριάζουν απολύτως με αυτά των Μασόνων. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης έχει και εδώ τη μοναδικότητα στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
5. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος ήτο πολέμιος του μοναχισμού, απεχθάνετο την ασκητική του πλευρά και προέβαλε το κάλλος του σώματος κατά τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
6. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος αγωνιζόταν με πάθος για τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας κατά τα δυτικά πρότυπα, υπέβαλε γι’ αυτόν τον σκοπό προγράμματα στο Πατριαρχείο στα οποία απαιτούσε να συντομευθούν οι ακολουθίες, να καταργηθούν οι εκκλησιαστικές αργίες, να καταργηθούν οι νηστείες, να προσαρμοσθή η Εκκλησία και να ακολουθή τα πορίσματα της επιστήμης, να γίνη αναθεώρησις και ανακάθαρσις των εκκλησιαστικών βιβλίων, της εκκλησιαστικής μουσικής και αγιογραφίας, να καταργηθή το ράσο των κληρικών, να σπουδάζουν οι θεολόγοι προς πληρέστερο καταρτισμό στην Ευρώπη και γενικώς να μη μείνη τίποτε όρθιο στη θέσι του μέσα στην Εκκλησία.
7. Δεν συνέβη ποτέ στα δεδομένα της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος ενώ ήτο Μητροπολίτης μονίμως οπλοφορούσε και μάλιστα εχειρίζετο άριστα το πιστόλι και με τα δύο χέρια και έφερε παράδειγμα προς μίμησι τον εαυτό του διά την εκπαίδευσι στα όπλα και κοντολογίς ήτο ένας άριστος «κάου-μπόϊ και πιστολέρο», ή ένα άλλο είδος επαναστάτου τύπου Τσε Γκεβάρα. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
8. Δεν συνέβη, ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος και μετά από αυτήν την αγιοποίησι και επί δέκα επτά συνεχή χρόνια, να κατατίθενται μηνυτήριες αναφορές στη Σύνοδο με αδιάσειστα στοιχεία για το ποιόν του «αγίου», να γίνονται δημοσιεύσεις, όπως η παρούσα, να γίνονται διαμαρτυρίες, να γράφονται βιβλία εναντίον του «αγίου», να γίνονται εκδηλώσεις από τους Μασόνους και να τον παρουσιάζουν ως τον «άγιο τέκτονα» με την επιπλέον μόνιμη αναφορά των Μασόνων ότι «δεν θα έφθανε στην αγιότητα ο Χρυσόστομος Σμύρνης αν δεν ήτο Τέκτων», να προσκαλούμε τέλος τους αγιοποιήσαντας αυτόν Επισκόπους σε δημόσιο διάλογο και αυτοί να αντιμετωπίζουν την όλη υπόθεσι με τη ανευθυνότητα και την απάθεια ενός νεκρού, στον οποίο υποβάλλονται αυτές οι διαμαρτυρίες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο της αντιμετωπίσεως αποδεικνύουν περίτρανα οι Επίσκοποι ότι ο μόνος ανελεύθερος, αντιδημοκρατικός και δικτατορικός τόπος είναι αυτός της Εκκλησίας, στον οποίο οι ολίγοι κατευθυνόμενοι προεστώτες επιβάλλουν τις απόψεις των στους πολλούς, αδιαφορώντας για την αλήθεια και πειθαρχώντας στις αρχές της Ν. Εποχής.
Αυτά γράφονται προς γνώσι του λαού του Θεού, ώστε όπου ευρίσκονται και βλέπουν τέτοιες φιέστες, οι οποίες προβάλλουν ως άγιο τον Χρυσόστομο Σμύρνης να διαμαρτύρονται και με κάθε τρόπο να υπερασπίζονται την Ορθόδοξο Παράδοσι, η οποία ισοπεδώνεται και μασονοποιείται στο φωτοστέφανο του Χρυσοστόμου Σμύρνης».
7 Σεπτεμβρίου 2009
Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς
Επιστολή π. Ευθυμίου Τρικαμηνά προς τη Σύνοδο περί Χρυσοστόμου Σμύρνης
Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς
Επιστολή π. Ευθυμίου Τρικαμηνά προς τη Σύνοδο περί Χρυσοστόμου Σμύρνης
http://thriskeftika.blogspot.com/2010/01/blog-post_7658.html
ΕΠΙΣΤΟΛΗ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ - ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΕΡΙ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ - ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΕΡΙ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ
Εἶναι ἀνάγκη νὰ δημοσιευθουν οἱ παροῦσες σκέψεις, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπικειμένης ἑορτῆς, τὴν ὁποίαἐθέσπισαν πρόσφατα οἱ Ἐπίσκοποι, τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τῶν ὑπολοίπων πεσόντων στὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι μὲ τὰ πανηγύρια καὶ τὶς φιέστες προσπαθοῦν κάθε χρόνο οἱ δεσποτάδες νὰ ἐπιβάλλουν στὸν λαὸ αὐτὴν τὴν παράνομη ἁγιοποίησι καὶ μὲ τὸ πέρασμα τοῦχρόνου νὰ θεωρηθῆ τὸ γεγονὸς τετελεσμένο καὶ μάλιστα ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἀναγνωρίστηκεὡς ἅγιος μὲ τὴν συγκατάθεσι τοῦ λαοῦ.
Δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένα πρόβλημα ἂν ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐτιμᾶτο, ὅπως συνέβαινε μέχρι πρότινος, μόνο ὡς Ἐθνομάρτυς. Διότι εἰς αὐτὴν τὴν περίπτωσι τὸ μόνο ποὺ ἐξετάζεται εἶναι ἡπροσφορὰ στὴν πατρίδα καὶ ἡ θυσία δι’ αὐτήν, τὰ ὁποῖα ὄντως ὑπῆρχαν στὸν Χρυσόστομο Σμύρνης εἰς μέγιστο βαθμό. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ θέλησαν οἱ Ἐπίσκοποι, ὑπακούοντας προφανῶς στὴν Μασονία, νὰ τὸν κατατάξουν στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, τὰ πράγματα εἶναι τελείως διαφορετικά. Διότι ἐδῶ πρέπει νὰ ἐξετασθῆ ἂν ἡ ἁγιοποίησις αὐτὴ συνᾴδει μὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξο διαχρονικὴΠαράδοσι. Ἂν δηλαδή, γιὰ νὰ μιλήσουμε πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶχε ὀρθόδοξο πίστι καὶ φρόνημα ἢ διακατείχετο καί διεκήρυττε ἀπροκάλυπτα αἱρέσεις, ἂν εἶχε σχέσεις μὲ σκοτεινὲς δυνάμεις (Μασονία), ἂν εἶχε κοσμικὸ φρόνημα, ἂν εἶχε εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις κλπ. Ἀκόμη πρέπει νὰ ἐξετασθῆ ἂν τὸ μαρτύριό του ἔγινε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνο γιὰ τὴν πίστι στὸν Χριστὸ ἢ ἔγινε γιὰ πατριωτικοὺς ἢ ἄλλους λόγους, ἂν ὁ Θεὸς ἔδειξε μὲ κάποιο σημεῖο (θαῦμα) τὴνἁγιότητα τοῦ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἂν ὁ λαὸς εἶχε συνειδητοποιήσει τὴν ἁγιότητα αὐτή, ἐν ὅσῳ ζοῦσε καὶ μετὰ θάνατο.
Ἡ ὀρθόδοξος λοιπὸν Παράδοσις ἀπαιτεῖ, προκειμένου νὰ καταγραφῆ κάποιος στὰ συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τιμᾶται ὡς ἅγιος, νὰ μὴν πληροῖ μόνο κάποιους ἀπὸ τοὺς προαναφερθένταςὅρους, ἀλλὰ ὅλους. Δηλαδὴ ἂν καὶ ἕναν ὅρο δὲν πληροῖ δὲν καταγράφεται στὰ συναξάρια ὡς ἅγιος. Τὸπαράδοξο λοιπὸν καὶ συγχρόνως πρωτάκουστο καὶ πρωτοφανὲς διὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι,ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἁγιοποιήθηκε χωρὶς νὰ πληροῖ οὔτε ἕναν ἀπὸ τοὺς προαναφερθένταςὅρους. Καὶ τὸ τονίζουμε αὐτό, ΟΥΤΕ ΕΝΑ. Ἐκεῖ δηλαδή ποὺ καὶ ἕνας ὅρος νὰ λείπη δὲν ἁγιοποιεῖται κάποιος, ἐδῶ ἁγιοποιήθηκε ἔχοντας ὅλα τὰ ἀντίθετα (κουσούρια), θὰ λέγαμε εἰς πεῖσμα τῶνὈρθοδόξων, εἰς ἐξευτελισμὸ τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως, εἰς δόξα τῆς παντοδυνάμου Μασονίας, εἰςἀπόδειξι τῆς συμπορεύσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν Νέα Ἐποχή, τὴν Μασονία καὶ τὸν Ἀντίχριστο, καὶ εἰςἐπαλήθευσι τῆς κατὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ἥττας τῶν ἁγίων, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Δανιὴλ (Δαν. 7,25). Ἅγιοι ἐδῶ ἐννοοῦνται οἱ κατὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ἀληθινοὶ Ὀρθόδοξοι, στοὺς ὁποίους πλέον θὰἐπιβληθοῦν ὡς ἅγιοι οἱ Μασόνοι, οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ χλιαροὶ καὶ ἀδιάφοροι περὶ τὴν πίστι καὶεἰδωλολάτρες κατὰ τὴν ἀντίληψι, οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ μοντέρνοι, δυτικομανεῖς καὶ δυτικόπληκτοι καὶ κοντολογὶς νεοεποχίτες ἅγιοι, ποὺ τὰ πιστεύω τους ταιριάζουν μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα.
Ἐπειδὴ στὴν ἀντιπαράθεσί μου γιὰ τὴν ἐν λόγῳ ἁγιοποίησι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης,ὑπάρχουν καὶ κάποιοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι θέλοντας νὰ κάνουν τυφλὴ ὑπακοὴ στους προϊσταμένους των καὶ προφανῶς γιὰ νὰ ἔχουν τὴν εὔνοια των ὡς πρὸς τὴν περαιτέρῳ σταδιοδρομία των, γράφουν κατὰ καιροὺς ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἁγιότητά του, θέλω νὰ τοὺς ὑποβάλω κάποιες συγκεκριμένεςἐρωτήσεις, σχετικὰ μὲ τὴν ἁγιοποίησι αὐτή, διότι ἡ ἁγιότης κάποιου κρίνεται μὲ βᾶσι τὴν ὀρθοδοξο διαχρονικὴ Παράδοσι καὶ δὲν στηρίζεται σὲ συναισθηματισμοὺς ἢ μοιρολόγια, οὔτε σὲ δικτατορικὲςἀποφάσεις κάποιας Συνόδου καὶ σὲ διαστροφὴ τῆς ἀληθείας. Ἐρωτῶ λοιπὸν τὰ ἑξῆς:
1. Διατὶ μέχρι σήμερα δὲν δέχθηκαν καμμία συζήτησι ἐπὶ τοῦ θέματος (δημόσιο διαλογο, δημόσια ἀνατροπὴ τῶν ἐπιχειρημάτων μας, διαφάνεια ἐπὶ τοῦ θέματος κλπ), τὴν στιγμὴ κατὰ τὴνὁποία κάθε φορὰ τοὺς τὸ προτείνουμε καλοπροαίρετα, γιὰ νὰ φανῇ ἡ ἀλήθεια; Εἶναι γνωστὸ τοῖς πᾶσι ὅτι εἶναι εὔκολο νὰ ὁμιλεῖ κανεὶς χωρὶς ἀντίλογο καὶ μάλιστα στηριζόμενος στὴν ἐξουσία καὶδυσκολο ὅταν ὑπάρχει ἀντίλογος ἀπὸ ἀνθρώπους μάλιστα ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα. Αὐτὴ ἡκυνικὴ ἀδιαφορία γιὰ διαφάνεια καὶ δημόσιο διάλογο εἶναι γνώρισμα τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων, τῆς Μασονίας καὶ τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβὰ καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία πάντοτε ταυτίζεται μὲ τὴν ἀλήθεια.
2. Ὑπάρχει στὸ ὀρθοδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις (ἔστω καὶ μία) ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται «ἐθνοϊερομάρτυρας», δηλαδὴ πατριωτικὸς ἅγιος ἢ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ ἄρα δὲν ταιριάζει μὲ κανένα ἅγιο;
3. Ὑπάρχει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς τουἦτο ἐμπλεκόμενος σὲ σκοτεινὲς δυνάμεις (Μασονία) ἢ καὶ ἐδῶ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι μοναδικός;
4. Ὑπάρχει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλῶς εἶχε κάποια αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ κυριολεκτικῶς δὲν εἶχε κανένα ὀρθόδοξο, σὲ σημεῖο (εἶναι λυπηρό) ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνη τί ἐπίστευε καὶ ποῖον Θεὸ προσκυνοῦσε;
5. Ὑπάρχει τέλος, γιὰ νὰ μὴν μακρηγοροῦμε, στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁὁποῖος εἶχε εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις, κοσμικὸ φρόνημα, δυτικὰ πρότυπα γιὰ τὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμοναχικὲς ἰδέες, ἢ ἅγιος ὁ ὁποῖος ἐλάτρευε τὴν πατρίδα σὲβαθμὸ παραλογισμοῦ, θυσίαζε τὴν ἀρχιερωσύνη του χάριν αὐτῆς, ὑπετάσσετο χάριν τῆς πατρίδος στὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ θεοποιοῦσε τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς ἢ τέλος διέστρεφε τὶς προφητεῖες τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τὶς προσάρμοζε στὰ στρατιωτικὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς του;
Ἄν, οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς ἁγιοποιήσεως βροῦν ἔστω καὶ κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὴν προσωπικότητα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης νὰ ὑπάρχουν καὶ σὲ ἄλλους ἁγίους, ἐμεῖς θὰ σταματήσουμε τὸν δημόσιο ἔλεγχο, ὄχι φυσικὰ γιατὶ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι ἅγιος, αὐτὸεἶναι ἡλίου φαεινότερο, ἀλλὰ διότι αὐτοὶ ποὺ τὸν ἁγιοποίησαν πλανήθηκαν ὡς ἄνθρωποι. Ἂν ὅμως δὲν βρεθεῖ οὔτε ἔνας ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ νὰ ἔχη αὐτὰ τὰ κουσούρια, τότε σημαίνει ἀφ’ ἑνὸς μὲνὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης δὲν ταιριάζει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο, ἀλλὰ μᾶλλον στὸ Παπικὸ (ἐκεῖἁγιοποιοῦνται μὲ τὴν βούλα τοῦ Πάπα ἀκόμη καὶ οἱ δολοφόνοι ὁλοκλήρου λαοῦ), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι οἱἁγιοποιήσαντες αὐτὸν Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτοὺς ἔχουν ἤδη χαράξει ἄλλη πορεία καὶἀγωνίζονται νὰ ὁδηγήσουν εἰς αὐτὴν καὶ τὸν λαό.
Κλείνοντάς τὶς παροῦσες σκέψεις καὶ εὐχαριστώντας γιὰ τὴν φιλοξενία των, σας ἀναφέρω τὰχαρακτηριστικὰ λόγια τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τὰ ὁποῖα δύνανται νὰ καθοδηγήσουν ἐπὶτοῦ θέματος κάθε καλοπροαίρετο ἀνθρωπο.
«Οὐδεὶς ἅγιος τόν τοῦ Θεοῦ νόμον παραβέβηκεν, οὐδὲ παραβὰς δύνασθαι καλεῖσθαι ἅγιος» (P.G. 99,1048 B).
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ
Χρυσόστομος Σμύρνης ΑΓΙΟΣ υπό ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΗ;
Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος
Είναι σίγουρο, πως ένα μεγάλο μέρος ορθοδόξων πιστών, αλλά και μερικοί θεολόγοι και ιερείς, θα μείνουν έκπληκτοι, αν ακούσουν ότι η Ιερά Σύνοδος πριν δυο δεκαετίες αναγνώρισε ως άγιο, κάποιον για την αγιότητα του οποίου υπήρχαν …αμφιβολίες, αφού ήταν μεν εθνομάρτυς και Επίσκοπος, αλλά είχε κατηγορηθεί ως μασόνος και Οικουμενιστής. Και το εκπληκτικότερο, ο εισηγητής της αγιοποήσεώς του και ο γράψας την ασματική ακολουθία του, γνωρίζουν και διατυπώνουν τον δισταγμό που υπήρχε και τις αμφιβολίες αυτές!
Μήπως και αυτό το θέμα, πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρότερα, γιατί, αν τελικά τα στοιχεία αυτά είναι αληθινά, τότε πλέον αποδεικνύεται ότι ακολουθούμε στο θέμα της αγιοποιήσεως, ατραπούς παρόμοιους με εκείνους των Παπικών. Ας μας διαφωτίσουν επί τούτου οι ειδήμονες, γιατί δεν πρέπει να αποδεχτούμε πρακτικές ξένες προς την Παράδοσή μας ως προς τον τρόπο αγιοποίησης, και έτσι να επιτρέψουμε να εισχωρήσει η αμφιβολία για τους αγίους μας.
Παραθέτω δυό μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο του π. Ευθύμιου Τρικαμηνά «Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης, Αναίρεση της παρανόμου αγιοποιήσεώς του…» και ένα επίκαιρο κείμενο του συγγραφέα που εστάλη χθες προς δημοσίευση, αφού έχει αποφασισθεί να εορτάζεται ως άγιος προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Α) «Ασματική Ακολουθία Χρυσοστόμου Σμύρνης», υπό Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Βαλληνδρά (στο Πρόλογο): «Ανέθεσεν η Ιερά Σύνοδος εις ημάς την σχετικήν εισήγησιν. Και ανεδέχθημεν ταύτην, παρά τας επιφυλάξεις τινών, ότι “ούπω καιρός”», παρά την έλλειψιν ιερών «λειψάνων» και «θαυμάτων συνδεομένων μετά του προσώπου του “αγίου”», που δεν υπάρχουν στην «προκειμένην περίπτωσιν εκτός συζητήσεως» (σελ. 247-248).
Β) Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος (ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών): «Σκιά ωστόσο στην αγιοκατάταξη του Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου έρριψεν η καταγγελία ότι ο μάρτυς Ιεράρχης υπήρξε μασόνος». Η φήμη αυτή όμως, «δεν έχει επιβεβαιωθή. Δεν είναι αρκετή η μαρτυρία των ιδίων των μασόνων ότι ο Ιεράρχης ήτο μέλος των… Εάν ποτέ η Εκκλησία ελέγχουσα τις διδόμενες πληροφορίες ως αληθείς αποφασίσει να διαγράψει τον Χρυσόστομον Σμύρνης από τις δέλτους των αγίων της, τότε υποχρεούμεθα να σταματήσουμε κι εμείς να τον τιμώμεν ως άγιον»!... Όσοι έχουν στοιχεία που αποδεικνύουν τον ισχυρισμόν τους περί της μασονικής ιδιότητος του αγίου… να τα θέσουν υπ’ όψιν της Εκκλησίας και να ζητήσουν την επανεξέταση της υποθέσεως»!!! (σελ. 267-271).
Είναι πράγματι εκπληκτικό: Εγνώριζαν οι εισηγητές Αρχιερείς, ο γράψας την ασματικήν ακολουθία του, ολόκληρη η «Σύνοδος, η οποία τον αγιοποίησε, ότι υπήρχαν κατηγορίες δια την μασονικήν του ιδιότητα» και παρά ταύτα τον αγιοποίησε, προκαλώντας εκ των υστέρων τους αμφιβάλλοντας να καταθέσουν τα στοιχεία που έχουν; Δεν έπρεπε εκ των προτέρων εξονυχιστικώς αυτά να ελεγχθούν, να περιμένουν το χρόνο και κυρίως το Θεό να «δείξει» περί της αγιότητος ή όχι του Εθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης;
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακήρυξε τον Χρυσόστομο Σμύρνης άγιο και εθνομάρτυρα. H μνήμη του «Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης και των συν αυτώ αγίων αρχιερέων Γρηγορίου Κυδωνιών, Αμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ικονίου, Ευθυμίου Ζήλων καθώς και των κληρικών και λαϊκών που σφαγιάσθηκαν κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή» εορτάζεται την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Σαράντος Καργάκος, “Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης, ο «Περίβλεπτος»”
Εύλογα μπορεί να διερωτηθεί κανείς πώς γίνεται να είναι κανείς και ιερομάρτυρας και εθνομάρτυρας αφού ο ιερομάρτυρας θανατώνεται υπέρ Ορθοδόξου Πίστεως ΜΟΝΟ ενώ όσοι θανατώνονται υπέρ πατρίδος ή υπέρ πίστεως και πατρίδος είναι εθνομάρτυρες! Από τα κείμενα του Χρυσοστόμου τα οποία παρατίθονται στη συνέχεια μπορεί να καταλάβει κανείς τι πίστευε ο Χρυσόστομος και για ποιο λόγο θυσιάστηκε. Είναι βέβαια δικαίωμα καθενός να πιστεύει ότι θέλει, όμως προκειμένου να πείσει και τους άλλους πρέπει να καταθέτει συγκεκριμένα στοιχεία και όχι να λέγει αριστολογίες. Είναι μέγα ολίσθημα εκείνων οι οποίοι αγιοποίησαν τον Χρυσόστομο Σμύρνης, το ότι παρέβλεψαν τα αιρετικά του φρονήματα, τις δε μασονικές κατηγορίες παρέκαμψαν επιτηδείως, διά του μαρτυρίου, εκλαμβανομένου τούτου ως βάπτισμα μετανοίας. Έτσι δημιούργησαν νέα κατηγορία αγίων, τους λεγόμενους εθνικούς αγίους. Ειδικά όμως τον Χρυσόστομο τον οραματίζονται οι οικουμενιστές να γίνει ο συνδετικός κρίκος διά την ποθητή των ένωση με τους αιρετικούς, με μόνο κριτήριο την αγάπη. Για αυτό τελευταία εμφανίστηκε και η μαρτυρία σύμφωνα με την οποία ο Χρυσόστομος Σμύρνης ευλογούσε τους βασανιστές του κατά την κατακρεούργησή του. Οι δε μασόνοι θα τον προβάλλουν και αυτοί περισσότερο στο εξής, αφού θα έχουν κι αυτοί πλέον κάτι κοινό, το οποίο θα τους συνδέει με την Ορθοδοξία, “τον άγιο τέκτονα”!
Η Εγκύκλιος 2556 με αριθμό πρωτοκόλλου 2137 και ημερομηνία 5 Ιουλίου 1993 προς τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος κατατάσσει τον Χρυσόστομο Σμύρνης στους Αγίους καθώς και τους υπόλοιπους φονευθέντες στην Μικρασιατική καταστροφή.
Την Σύνοδο που κατέταξε στους Αγίους τον Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης
την αποτελούσαν οι εξής Ιεράρχες:
+Ο Αθηνών Σεραφείμ, Πρόεδρος,
+Ο Μεγάρων και Σαλαμίνος Βαρθολομαίος,
+ο Δημητριάδος και Αλμυρού Χριστόδουλος,
+ο Χαλκίδος Χρυσόστομος,
+ο Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κλεόπας,
+ο Παροναξίας Αμβρόσιος,
+ο Νέας Σμύρνης Αγαθάγγελος,
+ο Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Χρυσόστομος,
+ο Καστοριάς Γρηγόριος,
+ο Κίτρους και Κατερίνης Αγαθόνικος,
+ο Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Νικηφόρος,
+ο Μυτιλήνης Ερεσσού και Πλωμαρίου Ιάκωβος και
+ο Λήμνου Ιερόθεος.
Αρχιγραμματέας της Συνόδου ήταν ο Αρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Καρπαθάκης.
Στην Ορθοδοξία δεχόμαστε ότι τις αποφάσεις των Συνόδων τις εμπνέει το Άγιο Πνεύμα όταν οι Ιεράρχες που συμμετέχουν σε αυτές έχουν φτάσει όλοι στην Θέωση! Έτσι οι Αγίες και Οικουμενικές Σύνοδοι και οι Τοπικές Σύνοδοι που έχουν κύρος Οικουμενικών Συνόδων διακρίνονται ακριβώς από το ότι όλοι οι Ιεράρχες που μετέχουν σε αυτές βρίσκονται στην Θέωση!
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. Χριστόδουλος είναι ο πρώτος και κύριος θεωρητικός και υπερασπιστής της αγιοποιήσεως του Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Η σκοπιμότητα αμνήστευσης των αιρέσεων που προβάλλει ο Οικουμενισμός γίνεται εύκολα αντιληπτή σε όποιον μελετήσει τη πορεία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου – και μάλιστα ούτε αυτός είχε διανοηθεί να παρουσιάσει τον Χρυσόστομο να ευλογεί τους δολοφόνους του!
Ανεξάρτητα από την αξιοπιστία ή την αναξιοπιστία της μαρτυρίας αυτής όπως και των μεθοδεύσεων εμφανίσεως μαρτυριών εμφανίσεως και θαυμάτων του Χρυσοστόμου Σμύρνης – μετά την ανάδειξή του σε αγίου και όχι πρωτύτερα-
δεν απασχολεί τους υποστηρικτές της “αγιοποίησης” αυτής η εύρεση αποδείξεων μετάνοιας του Χρυσοστόμου και αποκηρύξεως των αιρετικών του θέσεων πριν το τέλος της ζωής του. Φτάνουν μάλιστα οι υποστηρικτές της αγιοποίησης του Χρυσοστόμου να τον παρομοιάζουν με τον ημών Κύριο Ιησού Χριστό ο οποίος συγχωρούσε τους σταυρωτές Του!!!
Όμως ο Χρυσόστομος Σμύρνης οπλοφορούσε και μάλιστα σε καιρό ειρήνης!
Κάποια μέρα στην Τριγλεία ο Χρυσόστομος έλαβε μέρος σε εκδρομή, με τις αδελφές και τους γαμβρούς του, σε πλησίον εξοχή. Σ' ερώτηση του γαμβρού του Φιλίππου Καβουνίδη, αν γνωρίζει να πυροβολεί, ο Χρυσόστομος ανασύρει από το ράσο του πιστόλι και του δίνει να πυροβολήσει πρώτος. Ο Καβουνίδης σημαδεύει αργά- αργά κι επιτυχαίνει το στόχο. Ο Χρυσόστομος όμως τον παρατηρεί:
- Όχι έτσι, η βολή πρέπει να είναι γρήγορη, σαν αστραπή. Ο Τούρκος δεν σε περιμένει....Να έτσι, κι αρπάζοντας το πιστόλι με το δεξί του χέρι σημαδεύει ταχύτατα το στόχο και σημειώνει λαμπρή επιτυχία. Αμέσως ξαναπαίρνει το πιστόλι, με το αριστερό του χέρι κι ασραπιαία χτυπά το στόχο με την ίδια επιτυχία.
- Έτσι, λέει, πρέπει να μάθουν όλοι οι ραγιάδες να χειρίζωνται τα όπλα, αν θέλουν ν ' αποκτήσουν κάποτε τη λευτεριά.
Χρ Σολομωνίδη Χρυσόστομος Σμύρνης Τόμος Α σελίδα 64
Είναι λοιπόν κατανοητό από τον καθένα πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει για τα πνευματικά κάποιος επίσκοπος, ο οποίος κυκλοφορεί με γεμάτο όπλο κάτω από το ράσο σε κάποια εκδρομή, σε καιρό ειρήνης, ποια είναι τα κίνητρά του και πόση σχέση έχουν όλα αυτά με την αγιότητα!
Και ίσως το κυριότερο που πρέπει να μελετήσει κανείς είναι η καταπληκτική ομοιότητα της στάσεως του Χρυσοστόμου Σμύρνης με αυτή του Χριστοδούλου όσον αφορά τις αιρέσεις αλλά και τα έργα των εκείνων που ο μακαριστός Χριστόδουλος χειροτόνησε Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος!
Με την αγιοποίηση δηλαδή του Χρυσοστόμου Σμύρνης “αγιοποιόταν” η Οικουμενιστική αμνήστευση των αιρέσεων λόγω ... αγάπης!
Εισαγωγή του βιβλίου του Σαράντη Καργάκου “Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης ο Περίβλεπτος” την οποία έγραψε ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. Χριστόδουλος:
Σκιά ωστόσο στην αγιοκατάταξη του Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου έρριψεν η καταγγελία ότι ο μάρτυς Ιεράρχης υπήρξε μασόνος, μέλος της Στοάς “Ιωνία” Σμύρνης κατά τα έτη 1919-1922. Εκτενή απάντηση στην κατηγορία εδώσαμε και εμείς από των στηλών της “Εκκλ Αληθείας”(16-12-92) ισχυριζόμενοι, ότι, Και ο άγιος Σμύρνης Χρυσόστομος εμαρτύρησεν και αν ακόμη γίνει δεκτόν ότι όντως υπήρξε μασόνος ο άγιος- πράγμα που αμφισβητείται ζωηρώς-, το μαρτυρικό του τέλος λειτουργεί, κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας ως λουτρό βαπτίσματος. Στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο έχουμε αναγνώριση ως αγίων ανθρώπων που εμαρτύρησαν υπέρ Χριστού, έστω και αν ήταν αβάπτιστοι, όχι μόνο υπέρ Πατρίδος αλλά και υπέρ Πίστεως. Όσοι γνωρίζουν τις συνθήκες υπό τις οποίες ωδηγήθη στο μαρτύριο ο αοίδιμος είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι α) Ο Χρυσόστομος συγκέντρωνε τη μήνι των Τούρκων, επειδή ήτο ο πνευματικός ηγέτης των Ρωμηών, μια και ήσαν ανύπαρκτοι οι πολιτικοί ηγέτες. Για αυτό και πιστεύω πως, εάν ο Χρυσόστομος δεν ήτο Ιεράρχης, θα ήτι δυνατόν να μη σφαγιασθή.
β) Εάν ο Χρυσόστομος δεν ήτο Ιεράρχης αλλά πολιτικός ή έστω και εθνικός Ηγέτης των Ρωμηών, όταν όλοι οι άλλοι “ηγέτες” των Ελλήνων στη Σμύρνη εφρόντιζαν τα της διαφυγής και σωτηρίας των, θα ηκολούθει και αυτός, αντί να προκρίνει την παραμονή που ισοδυναμεί με παράδοση σε εκούσιο θάνατο. Αν με άλλα λόγια ο άγιος Ιερομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης ενδιεφέρετο μόνο για την Πατρίδα δεν θα ήτο κουτός να παραμείνει στη θέση του για να σφαγιασθή δωρεάν και άνευ λόγου, μια και η υπόθεση της Πατρίδος είχε πλέον χαθή. Έμεινεν όμως, διότι ήτο ο πνευματικός Ποιμενάρχης του λαού του και εθυσιάσθη, τολμώ να πω, πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος.
Η προσωπικότης εξάλλου του Χρυσοστόμου πρέπει να κριθή όχι από μεμονωμένα περιστατικά, αλλά από την εκτίμηση όλων συλλήβδην των στοιχείων που τη συνθέτουν. Παρακολουθώντας κανείς την από παιδικής ηλικίας πορείαν του διαπιστώνει ότι από βρέφους έλαβε την κλίση προς την ιερωσύνη, διό και ηκολούθησεν τον δρόμον της αφιερώσεως σπουδάσας στη Σχολή της Χάλκης και διεπρέψας ως ιεροκήρυξ και διδάσκαλος των ορθοδόξων δογμάτων. Υπήρξε και άρθρων πνευματικής οικοδομής, που τον καθιέρωσαν ως κατηχητή και διδάσκαλο της αληθείας. Το μαρτύριό του δεν υπήρξεν αποτέλεσμα τύχης. Το επεδίωξεν απ αρχής της ιερατικής του διακονίας ως λάτρης Χριστού και Ελλάδος. Δεν επρόδωσε την πίστη του ούτε την ετοποθέτησε σε δευτερεύοντα μοίρα. Υπήρξεν εκκλησιαστικός ανήρ που προσύχετο, που ησκείτο, που εδιώκετο, που εξωρίζετο, πάντοτε εξαιτίας της Πίστεώς του. Το φρόνημα του όμως υπήρξε πάντοτε ακμαίο, δεν υπέστειλε τη σημαία του χρέους, δεν “εκότεψεν” εμπρός στις δυσκολίες, όπως έπρατταν και όλοι οι άγιοι μάρτυρες της Εκκλησίας μας, μικροί και μεγάλοι.
Στη Νέα Ιωνία μας έχομε χιλιάδες προσφύγων εκ Σμύρνης, που στα οικιακά των εικονοστάσια, δίπλα στις άλλες άγιες εικόνες έχουν τοποθετήσει τη φωτογραφία του Μητροπολίτου των στη Σμύρνη, του μακαριστού Χρυσοστόμου, προ της οποίας ανάβουν καντήλι και καίνε θυμίαμα. Ο λαός τον επίστευσεν εξ αρχής ως άγιο μάρτυρα και εξακολουθεί να τον πιστεύει. Για αυτό κι εμείς καθιερώσαμε τον τακτικό εκκλησιασμό της αγίας μνήμης αυτού και των συμμαρτύρων του από το 1992 ανελλιπώς με επίκεντρο τον Καθεδρικό ιερό ναό Ευαγγελιστρίας Ν Ιωνίας, όπου έχει φιλοτεχνηθή η ιερά εικών των μαρτύρων που λιτανεύεται μετά τη Θεία Λειτουργία κατά μήνα Σεπτέμβριο. Η καθιέρωση του εορτασμού αυτού που τελείται κατ έτος με τρόπο πανηγυρικό και με συμμετοχή χιλιάδων λαού πλαισιούμενος από παραδοσιακές εκδηλώσεις στον περίβολο του ναού, εκίνησε και πάλι τη μήνι μερικών ακραίων ορθοδόξων που είχαν την αξίωση, επειδή εκείνοι επίστευαν πως δεν είναι Άγιος ο Χρυσόστομος, ότι θα έπρεπε οι πάντες να πειθαρχήσουμε στη γνώμη τους.
Προς αυτούς απευθυνθήκαμε το 1994 (“Πληροφόρηση” Σεπτέμβριος 1994) και τους είπαμε με αγάπη ότι:
α) Τον Χρυσόστομο Σμύρνης ανεκήρυξεν άγιο η Εκκλησία διά της Ιεράς Συνόδου λαβούσα υπόψιν την Αγία βιοτή του, τις συνθήκες του μαρτυρικού του θανάτου, και την ουσιαστική αναγνώρισή του ως μάρτυρος παρά του μικρασιατικού κυρίως αλλά και του μητροπολιτικού ελληνικού λαού. Ανεγράφη μάλιστα ότι σε πολλά σπίτια της Ν Ιωνίας Βόλου και Αθηνών, όπου κατοικούν Σμυρναίοι πρόσφυγες, η φωτογραφία του μητροπολίτου Χρυσοστόμου ήτο και εξακολουθεί να είναι τοποθετημένη μαζί με τα εικονίσματα.
β) Η περί μασονικής ιδιότητος του αειμνήστου Ιεράρχου είδηση ήλθε προσφάτως στο φως με διάφορα δημοσιεύματα. Όμως εδόθη από αρμοδίους παράγοντες η δέουσα απάντηση, ότι δηλαδή πρόκειται περί αδεσπότου φήμης, η οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί. Δεν είναι δε αρκετή η μαρτυρία των ιδίων των μασόνων ότι ο Ιεράρχης ήτο μέλος των, διότι τούτο έχει πολλάκις λεχθή για πολλούς και έχει αποδεχθή αναληθές.
γ) Εγράφη επίσης ότι και αν ακόμη είναι αληθής η τοιαύτη είδηση, θα πρέπει να ληφθούν υπ΄όψιν τα εξής: αα) ότι η μασονία μόλις το 1933 κατεδικάσθη από την Εκκλησία μας ως χωριστή θρησκεία ασυμβίβαστη με τον Χριστιανισμό και επομένως διευκρινίσθη ότι είναι ασυμβίβαστες οι ιδιότητες του χριστιανού και του μασόνου και
ββ) ότι το μαρτύριο του αίματος αποπλύνει κάθε αμαρτία.
δ) Είναι ασεβής και αντιεκκλησιαστική η αξίωση των διαφωνούντων να παύσομε να εορτάζομε τον Σμύρνης Χρυσόστομο ως άγιον, όταν η Εκκλησία η ιδία συνεχίζει να τον θεωρεί άγιο. Εάν ποτέ η Εκκλησία ελέγχουσα τις διδόμενες πληροφορίες ως αληθείς αποφασίσει να διαγράψει τον Χρυσόστομο Σμύρνης από τις δέλτους των αγίων της, τότε υποχρεούμεθα να σταματήσουμε και εμείς να τον τιμώμεν ως άγιον.
Πριν συμβή αυτό, κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα, να συμπεριφέρεται δηλ αυστηρότερα από όσο συμπεριφέρεται η Εκκλησία.
ε) Όσοι έχουν στοιχεία που αποδεικνύουν τον ισχυρισμό τους περί της μασονικής ιδιότητος του αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, αντί να επιτίθενται εναντίον εκείνων που είναι πιστοί στην Εκκλησία, τιμούν τη μνήμη του, είναι προτιμότερο να τα θέσουν υπόψιν της Εκκλησίας και να ζητήσουν την επανεξέταση της υποθέσεως υπό το φως των νεώτερων στοιχείων.
Εμείς εξακολουθούμεν, όσον καιρό θα ισχύει η απόφαση της Εκκλησίας, να τιμώμεν ως Άγιον τον Χρυσόστομον και να ζητούμεν τις προς Κύριον ικεσίες του εις ουδέν λογιζόμενοι τις αντιδράσεις και κυρίως τις υποδείξεις ότι αντί της Εκκλησίας πρέπει να υπακούομε μάλλον στους υποδεικνύοντες την αλλαγήν της στάσεώς μας. Άλλωστε όλη η Εκκλησία μας, κλήρος δηλ και λαός, δεν φαίνεται να συμμερίζεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, τις επιφυλάξεις που διατυπώνουν οι διαφωνούντες, τους οποίους και αντιπαρέρχεται χωρίς να υπολογίζει. (Σελίδες 14,15)
Εδώ ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος παραδέχεται ότι γνώριζε η Σύνοδος, η οποία τον αγιοποίησε, ότι υπήρχαν οι κατηγορίες για την μασονική του ιδιότητα. Επίσης δεν ήλεγξε αυτή τη κατηγορία, δεν εξέτασε τα στοιχεία τα οποία υπήρχαν, δεν αποκάθαρε με ένα λόγο τη μνήμη του από τη κατηγορία των μασόνων οι οποίοι τον διεκδικούσαν ως μέλος τους. Απλώς ισχυρίστηκε ότι το μαρτύριο λειτουργεί ως βάπτισμα και καθαρίζει από κάθε αμαρτία αυτόν ο οποίος μαρτυρεί.
Η Σύνοδος δείχνει αδικαιολόγητη και επικίνδυνη άγνοια, διά το ποιούς αγιοποιεί και ποια η δικαιοδοσία της στην επικύρωσι των αγίων! Ο Θεός αναδεικνύει τους αγίους χορηγώντας την αγιαστική Χάρη Του, σε εκείνους, οι οποίοι έχουν αγαθή προαίρεση και αγάπησαν εξ όλης της καρδίας των τον Θεό, θυσιάζοντας τα πάντα χάριν Αυτού. Η Εκκλησία επικυρώνει την υπάρχουσα αγιότητα, διά την ασφάλεια του λαού, διά την καταγραφή στα λειτουργικά βιβλία, συναξάρια και μηναία της Εκκλησίας, διά την υποταγή της στο θέλημα του Θεού ως προς τους αγίους, διά την Ορθόδοξο Παράδοση, η οποία διαφυλάσσεται κατ'εξοχήν από τους αγίους και διά την παρουσίαση του υπάρχοντος αγίου ως πρότυπο προς μίμηση διά τη σωτηρία του λαού.
Δεν κατενόησε, ούτε διενοήθη η ανακηρύξασα Σύνοδος τον Χρυσόστομο Σμύρνης ως άγιο, ότι ούτε όταν κάποιος είναι άγιος και δεν ανακηρυχθεί από τη Σύνοδο χάνει την αγιότητά του, ούτε πάλιν όταν δεν είναι άγιος και τον ανακηρύξει αυτή ως άγιο, προσλαμβάνει τρόπον τινά από τον Θεό αγιότητα και γίνεται αυτομάτως άγιος.
Η Σύνοδος όμως όταν δικακηρύττει την αγιότητα κάπου πρέπει να έχει εμπειρία της αγιότητας του και όχι να ψάχνει να την βρει ή να κατευθύνεται τυφλά από κάποιες εισηγήσεις ή το χειρότερο από σκοτεινούς κύκλους.
Το χειρότερο όμως από όλα, το οποίο όντως καταρρακώνει το κύρος και τις αποφάσεις της Συνόδου αυτής είναι ο ισχυρισμός του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κ.κ. Χριστοδούλου ότι:
Εάν ποτέ η Εκκλησία ελέγχουσα τις διδόμενες πληροφορίες ως αληθείς αποφασίσει να διαγράψει τον Χρυσόστομον Σμύρνης από τις δέλτους των αγίων της, τότε υποχρεούμεθα να σταματήσουμε κι εμείς να τον τιμώμεν ως άγιον. Πριν συμβεί αυτό, κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα, να συμπεριφέρεται δηλαδή αυστηρότερα από όσο συμπεριφέρεται η Εκκλησία.
Εδώ δυστυχώς ο μακαριστός ταυτίζει κατά τρόπο Παπικό την Εκκλησία με την Σύνοδο και το χειρότερο καταβιβάζει την Εκκλησία στο επίπεδο των συλλόγων των ποδοσφαιρικών ομάδων, οι οποίοι γράφουν και διαγράφουν σύμφωνα με τις διαμορφούμενες αντιλήψεις κάποιους από τα κατάστοιχά τους. Δείχνει ότι δεν ορθοτομεί μετά βεβαιότητος τον λόγο της αληθείας αλλά άγεται και φέρεται από “διδόμενες πληροφορίες”. Η Σύνοδος αυτή έχει το πνεύμα της Δύσεως, στην οποία Δύση τα μέλη των λεγόμενων “εκκλησιών” γράφονται και διαγράφονται από την “εκκλησία” ανάλογα με τις επιθυμίες των. Αυτό σύμφωνα με τα λεγόμενα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κ.κ. Χριστοδούλου είναι δυνατό να γίνει και στο πολύ λεπτό θέμα των Αγίων. Δεν μας είπε όμως ο Αρχιεπίσκοπος, αν κάποτε συμβεί αυτό και αποφασίσει η Εκκλησία να διαγράψει σύμφωνα με τις διδόμενες πληροφορίες τον Χρυσόστομο Σμύρνης από το αγιολόγιό της, οι προσευχές οι οποίες μέχρι τότε θα έχουν γίνει προς αυτόν, οι μετάνοιες και οι παρακλήσεις, οι εικόνες και τα φωτοστέφανα, σε ποιόν θα είχαν προσφερθεί από τον αφελή λαό;
Και αν σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πίστη υπάρχει μολυσμός σε όποιον στη Θεία Λειτουργία μνημονεύσει αιρετικό τόσο που να χάνει την Ορθοδοξία του ακόμη και αν είναι Ορθόδοξος αυτός που μνημονεύει σύμφωνα με τα λόγια του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου “Μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων”(P.G. 99,1669Α) πόσο πιο σοβαρό είναι να μνημονεύεται ένας που δεν είναι άγιος ή ακόμη χειρότερα ήταν αιρετικός, μαζί με τους Αγίους από τους οποίους ζητούμε να μεσιτεύουν για τη σωτηρία μας;
Επιπροσθέτως, τότε άραγε που θα αποφασίσει η Σύνοδος ότι ο Χρυσόστομος δεν είναι άγιος θα χάσει την αγιότητά του και αυτομάτως από τον Θεό, οπότε θα ξαναρχίσουν πάλι οι αφελείς αρχιερείς τα μνημόσυνα και τις δεήσεις υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Χρυσοστόμου Σμύρνης; Και ποια σοβαρότητα και εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς σε μία τέτοια Σύνοδο, η οποία πλανά το λαό και έχει τόση παχυλή άγνοια της Ορθοδόξου Παραδόσεως;
Ας έλθουμε όμως και στα επόμενα επιχειρήματα του πρώην Αρχιεπισκόπου. Λέγει λοιπόν σχετικά με την κατηγορία για την μασονική ιδιότητα του Χρυσοστόμου:
και αν ακόμη γίνει δεκτόν ότι όντως υπήρξε μασόνος ο άγιος – πράγμα που αμφισβητείται ζωηρώς- το μαρτυρικό του τέλος λειτουργεί, κατά την παράδοση της Εκκλησίας ως λουτρό βαπτίσματος. Στο ορθόδοξο Αγιολόγιο έχουμε αναγνώριση ως αγίων ανθρώπων που εμαρτύρησαν υπέρ Χριστού, έστω και αν ήσαν αβάπτιστοι.
(Σελ 14).
Όντως έχουμε πολλούς αγίους μάρτυρες οι οποίοι ομολόγησαν πίστη στον Ιησού Χριστό και θανατώθηκαν όντες αβάπτιστοι, η δε Εκκλησία δέχεται ως βάπτισμα τον μαρτυρικό τους θάνατο και ως λουτρό καθάρσεως το ίδιο το αίμα τους με το οποίο επορφυρώθησαν. Τέτοιοι είναι πχ ο άγιος Αγλάϊος ο δεσμοφύλαξ ο συναριθμηθείς με τους αγίους τεσσαράκοντα μάρτυρες εν Σεβαστεία, οι ρήτορες οι διά της Αγίας Αικατερίνης πιστεύσαντες, πάμπολλοι δεσμοφύλακες και στρατιώτες οι οποίοι βλέποντας την ανδρεία των μαρτύρων πίστευαν στον Χριστό και μαρτυρούσαν ομολογούντες αυτή την πίστη. Όλοι αυτοί ήταν αδύνατο την ώρα εκείνη να βαπτιστούν και η Εκκλησία τους δέχθηκε ως βαπτισμένους λόγω της εις Χριστόν ομολογίας και τελειώσεώς των. Στη περίπτωση όμως των αγίων δυσμυρίων μαρτύρων των εν Νικομηδεία καέντων και του Επισκόπου Ανθίμου διαβάζουμε στο συναξάρι της ημέρας την 28η Δεκεμβρίου ότι ο Επίσκοπος βάπτισε τους κατηχούμενους επειγόντως μολονότι σε λίγη ώρα θα ακολουθούσε το μαρτύριο.
Η Εκκλησία δέχεται το μαρτύριο ως βάπτισμα κατ οικονομίαν εφόσον δεν μπορεί αυτό να τελεστεί λόγω της θανατώσεως του μάρτυρος και εφόσον αυτός ομολογεί την ορθόδοξο πίστη, χάριν της οποίας θυσιάζεται.
Τι συμβαίνει όμως στη περίπτωση κατά την οποία είναι κάποιος αιρετικός ή είναι βαπτισμένος; Στην περίπτωση μεν του αιρετικού η Εκκλησία δεν δέχεται το μαρτύριό του, ούτε τον ίδιο ως μάρτυρα της πίστεως, λόγω ακριβώς της πλάνης και της διαστροφής της πίστεως για την οποία μαρτύρησε. Η Ορθόδοξη Πίστη είναι η βάση και το θεμέλιο στο οποίο οικοδομούνται τα πάντα διά την σωτηρία των ανθρώπων.
Άνευ Ορθοδόξου Πίστεως είναι απρόσδεκτα και δαιμονικά και οι προσευχές και οι νηστείες και οι ελεημοσύνες και οι αρετές και το μαρτύριο και ανώφελα προς σωτηρία. Αυτό λέγει καθαρά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκφράζοντας το φρόνημα της Εκκλησίας ως εξής:
Και γαρ ασελγείας απάσης η των αιρετικών σωφροσύνη χείρων εστίν...Πώς ουν παρθένος ή της πίστεως αποστάσα, η τοις πλάνοις προσέχουσα και τοις δαίμοσι πειθομένη και τιμώσα το ψεύδος;
Είναι αναγκαίο να αναφέρουμε ότι κατά την χρονική περίοδο κατά την οποία μαρτύρησε ο Άγιος Πολύκαρπος στη Σμύρνη, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΔΕΚΤΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΙΩΝΟΣ (Μαρκιωνιστών) και του ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΥΤΩΝ ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΥ αν και βασανίσθησαν και ερρίφθησαν κι αυτοί στην πυρά, επειδή ακριβώς ήταν αιρετικοί' δεν αγίασαν διότι δεν ομολόγησαν κατά το μαρτύριό τους την αλήθεια της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως.
(Εκκλησιαστική Ιστορία Ευσεβίου, ΕΠΕ 2, Δ 15,46 και Ε 16.21,22).
Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο του “Η Αποκάλυψη εξηγημένη”(8η έκδοση σελίδα 128) μας λέει:
Το μαρτύριο είναι το μεγαλύτερο βραβείο και παράσημο. Όλα τα αμαρτήματα με αυτό σβήνονται, αφού και αβάπτιστοι γίνονται άγιοι, όταν μαρτυρήσουν. ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΠΛΕΝΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ: ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ. Η Αποκάλυψη τα λέγει αυτά για όλους: “ο έχων ους ακουσάτω”.
Επομένως τα λέγει και για τον καθένα μας και ας τα ακούσουμε.
Στη περίπτωση του βαπτισμένου, η Εκκλησία εξετάζει εάν το μαρτύριο έγινε διά την πίστη και ομολογία στον Χριστό ή διά άλλους λόγους, έστω και καλούς και εάν ο βαπτισμένος και μαρτυρήσας είχε ορθόδοξο πίστη και φρόνημα, διότι αυτό είναι η βάση και το θεμέλιο όλων των προς σωτηρία αρετών.
Έτσι λοιπόν δεν είναι άγιοι της Εκκλησίας όσοι πέθαναν υπέρ πίστεως και πατρίδος, διότι ΔΕΝ ΗΤΟ Η ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΠΙΣΤΙΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ. Ουδέποτε η Εκκλησία μέσα στην δισχιλιετή πορεία της εδέχθη έστω και ένα μάρτυρα ως άγιο της, ο οποίος να θυσιάστηκε υπέρ πίστεως και πατρίδος, ουδέποτε στις υμνολογίες της υμνήθηκαν οι υπέρ πατρίδος αγώνες κάποιου ή συνδυάστηκαν με τους αγώνες για την πίστη του. Ουδέποτε αγιοποίησε κάποιον δίχως να γνωρίζει διατί ακριβώς πέθανε, όπως απερίσκεπτα έκανε η Σύνοδος του 1992, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΘΑΝΑΤΩΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!
Αν το μαρτύριο συγχωρεί όλες τις αμαρτίες, γιατί δεν συγχώρεσε την ανυπακοή του μοναχού παρόλο που μαρτύρησε για την πίστη, ώστε να μην βγαίνει το λείψανό του κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στο νάρθηκα του ναού;
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής 15η Οκτωβρίου σελίδα 358).
Και αν μια απλή ανυπακοή δεν ήτο δυνατόν να συγχωρεθεί διά του μαρτυρικού θανάτου, πόσο μάλλον είναι δυνατόν να συγχωρεθούν οι πλάνες και οι αιρετικές αποκλίσεις του Χρυσοστόμου;
Και αν ο μακαριστός Χριστόδουλος πίστευε αυτό το οποίο λέγει, ότι δηλαδή το μαρτύριο συγχωρεί τα πάντα και λογίζεται ως βάπτισμα και λουτρό καθάρσεως, γιατί προτρέπει τους χριστιανούς να καταθέσουν τα στοιχεία τα οποία έχουν περί μασονίας και αιρέσεως για τον Χρυσόστομο Καλαφάτη, για να τα εξετάσει η Σύνοδος, εφόσον το μαρτύριο τα καθάρισε όλα αυτά;
Ας έλθουμε όμως και στη συνέχεια των επιχειρημάτων του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου: Συνεχίζει λέγοντας:
Και ο άγιος Σμύρνης Χρυσόστομος εμαρτύρησε όχι μόνο υπέρ πατρίδος αλλά και υπέρ πίστεως, και λίγο πιο κάτω έμεινε όμως διότι ήταν πνευματικός ποιμενάρχης του λαού του και εθυσιάστηκε, τολμώ να πω, πρώτα υπέρ πίστεως και ύστερα υπέρ πατρίδος. (Σελ 15).
Στην έκφραση “όχι μόνο υπέρ πατρίδος αλλά και υπέρ πίστεως” δείχνει ότι αποδέχεται ότι βασικά και πρωτίστως ο Χρυσόστομος εμαρτύρησε υπέρ πατρίδος και κατά δεύτερο λόγο υπέρ πίστεως.
Στην έκφραση δε “τολμώ να πω, πρώτα υπέρ πίστεως και ύστερα υπέρ πατρίδος” δείχνει ότι λέγει κάτι τολμηρό, το οποίο είναι δύσκολο κανείς να πιστέψει.
Αυτοί που θυσιάζονται μόνο για την ορθή πίστη του Χριστού την αγία είναι Ιερομάρτυρες ενώ εκείνοι που θυσιάζονται για την πατρίδα ή υπέρ πίστεως και πατρίδος είναι εθνομάρτυρες.
Με άλλα λόγια η Σύνοδος εκφράζοντας ότι ο Χρυσόστομος Σμύρνης μαρτύρησε υπέρ πίστεως και πατρίδος αντιτίθεται στην απόφαση αγιοποίησεώς που εξέδωσε η ίδια αφού όσοι θυσιάζονται υπέρ πίστεως και πατρίδος είναι εθνομάρτυρες και ποτέ ιερομάρτυρες!!! Και μετά οι υποστηρίζοντες ρητορικά σοφίσματα λένε “έτσι αποφάσισε η Εκκλησία”!
Δηλαδή ταυτίζουν την Σύνοδο με την Εκκλησία και μάλιστα της αποδίδουν την Αγιοπνευματική καθοδήγηση η οποία υπάρχει στην Σύνοδο των Θεουμένων!!!
Την ίδια τακτική ακολουθούν και οι Οικουμενιστές Επίσκοποι οι οποίοι λένε το λόγο του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου ότι “όπου Επίσκοπος εκεί Εκκλησία” δίχως να τους προβληματίζει ότι αυτό ισχύει για τον Επίσκοπο που βρίσκεται στον Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και πρέπει απαραίτητα να έχει την Ορθόδοξη Πίστη και καταλήγουν στο όποιος διαφωνεί με τον Επίσκοπο τίθεται εκτός “εκκλησίας”!
Αν ήταν άγιος ο Χρυσόστομος Σμύρνης από την ώρα του μαρτυρίου του (από πότε άλλωστε θα ήταν;), τότε γιατί οι Επίσκοποι τον μνημόνευαν για σωτηρία της ψυχής του μέχρι τη στιγμή που “αγιοποιήθηκε”;
Γιατί τον μνημόνευε για τη σωτηρία της ψυχής του ο Πρωτοσύγκελλός και στενός συνεργάτης του, τότε βοηθός επίσκοπος Τραλλέων, μετέπειτα Εφέσου, Φιλίππων και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Χρυσόστομος Χατζησταύρου, ο οποίος τον γνώριζε πολύ καλά και ήταν γνώστης του μαρτυρικού του τέλους;
Γιατί τον μνημόνευε για τη σωτηρία της ψυχής του ο Πρωτοσύγκελλός και στενός συνεργάτης του, τότε βοηθός επίσκοπος Τραλλέων, μετέπειτα Εφέσου, Φιλίππων και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Χρυσόστομος Χατζησταύρου, ο οποίος τον γνώριζε πολύ καλά και ήταν γνώστης του μαρτυρικού του τέλους;
Δεν ζητήθηκε από τον Χρυσόστομο Σμύρνης να αποδεχτεί τον μουσουλμανισμό και να απαρνηθεί την Ορθοδοξία (ώστε να μαρτυρήσει υπέρ πίστεως) ούτε έχουμε στοιχεία άρνησής των Οικουμενιστικών του πεποιθήσεων μέχρι το τέλος της ζωής του. Αντίθετα δολοφονήθηκε άγρια ως εχθρός της Τουρκίας.
“Μόλις παρουσιάσθη εις αυτόν, ο Νουρεντίν ήρχισε να τον υβρίζη χυδαίως, ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΝ ΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ…Προς τα πλήθη ταύτα αποτεινόμενος ο Νουρεντίν είπε: – Εγώ δεν κρίνω. Δεν αποφασίζω. Σεις καλύτερον από εμέ γνωρίζεται ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ. Αποφασίσετε ότι εγκρίνετε. Σας τον παραδίδω.”
(Χρ Αγγελομάτη Χρονικό Μεγάλης Τραγωδίας εξιστόρηση Αρχιμανδρίτη Κύριλλου Ψύλλα, Πρωτοσύγκελου του Μητροπολίτη Εφέσου και εξιστόρηση Επισκόπου Τράλλεων, αργότερα Μητροπολίτη Εφέσου και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Χατζησταύρου σελ 235, 237)
Αλλά για ποια πίστη θυσιάστηκε ο Χρυσόστομος Σμύρνης; Για την πίστη του στη θεωρία των κλάδων, για την πίστη ότι οι Προτεστάντες Αγγλικανοί και Επισκοπιανοί της Αμερικής είναι καθόλα Ορθόδοξοι και αρχέγονες χριστιανικές εκκλησίες, διά την πίστη ότι έχουν χρίσμα άγιο και έγκυρα μυστήρια, διά την πίστη ότι οι διαφορές μας θα λυθούν διά της οδού της αγάπης, διά την πίστη ότι η Εκκλησία είναι διηρημένη, διά την πίστη στη υπάτη αρχιερωσύνη του Πάπα, ή διά τα μασονικά του πιστεύω και τις ειδωλολατρικές του αντιλήψεις;
Όσοι γνωρίζουν τις συνθήκες υπό τις οποίες ωδηγήθη στο μαρτύριο ο αοίδιμος είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι α) Ο Χρυσόστομος συγκέντρωνε τη μήνι των Τούρκων, επειδή ήτο ο πνευματικός ηγέτης των Ρωμηών, μια και ήσαν ανύπαρκτοι οι πολιτικοί ηγέτες. Για αυτό και πιστεύω πως, εάν ο Χρυσόστομος δεν ήτο Ιεράρχης, θα ήτι δυνατόν να μη σφαγιασθή.
β) Εάν ο Χρυσόστομος δεν ήτο Ιεράρχης αλλά πολιτικός ή έστω και εθνικός Ηγέτης των Ρωμηών, όταν όλοι οι άλλοι “ηγέτες” των Ελλήνων στη Σμύρνη εφρόντιζαν τα της διαφυγής και σωτηρίας των, θα ηκολούθει και αυτός, αντί να προκρίνει την παραμονή που ισοδυναμεί με παράδοση σε εκούσιο θάνατο. Αν με άλλα λόγια ο άγιος Ιερομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης ενδιεφέρετο μόνο για την Πατρίδα δεν θα ήτο κουτός να παραμείνει στη θέση του για να σφαγιασθή δωρεάν και άνευ λόγου, μια και η υπόθεση της Πατρίδος είχε πλέον χαθή.
Ο Χρυσόστομος Σμύρνης συγκέντρωνε την μήνι των Τούρκων όχι όμως επειδή ήταν πνευματικός ηγέτης των Ρωμηών αλλά επειδή ασκούσε καθήκοντα πολιτικού και στρατιωτικού ηγέτη εις βάρος των Τούρκων! Και μάλιστα τα ασκούσε με τρόπο μοναδικό και απαράμιλλο σε σημείο που αν οι πολιτικοί και στρατιωτικοί μας ηγέτες είχαν τα πατριωτικά του αισθήματα και την αγωνιστικότητά του, σήμερα δεν θα υπήρχαν υποδουλωμένα ελληνικά μέρη, ούτε χαμένες πατρίδες, αλλά όλα θα είχαν ελευθερωθεί.
Ο ισχυρισμός του μακαριστού Αρχιεπισκόπου ότι εάν ο Χρυσόστομος δεν ήταν Ιεράρχης θα ήταν δυνατό να μη σφαγιαστεί δεν ευσταθεί, διότι ναι μεν οι Τούρκοι ανέκαθεν μισούσαν το ράσο και τον κλήρο, στη περίπτωση όμως του Χρυσοστόμου όλα αυτά είχαν πολλαπλασιαστεί αφάνταστα από τη πατριωτική και πολιτική του δράση, την οποία εξεδήλωνε παντού και πάντα.
Ο δεύτερος ισχυρισμός του μακαριστού Αρχιεπισκόπου είναι το απόσταγμα του ορθολογισμού και της απάτης. Διότι προσπαθεί να αποδείξει τον Χρυσόστομο ως άγιο υποθέτοντας τι θα έκανε αν δεν ήταν Ιεράρχης αλλά πολιτικός ηγέτης. Με αυτή τη μέθοδο μπορούμε να αγιοποιήσουμε τους πάντες, και τον καπετάνιο ο οποίος μένει τελευταίος στο πλοίο όταν αυτό βυθίζεται διότι αν δεν ήταν καπετάνιος θα μπορούσε ελεύθερα να φύγει όταν οι άλλοι στο πλοίο κοιτούν πως να διαφύγουν και να σωθούν. Ακόμη και ο στρατιώτης ο οποίος θυσιάζεται στο πεδίο της μάχης και δεν εγκαταλείπει τη θέση του, πολεμώντας υπέρ πίστεως και πατρίδος είναι άγιος, διότι αν δεν ήταν στη θέση αυτή, αλλά ήταν κάπου αλλού θα κοιτούσε τα της διαφυγής και της σωτηρίας. Επίσης άγιοι θα γίνουν με τη μέθοδο αυτή όλοι οι μάρτυρες των αιρετικών, διότι και αυτοί λόγω της θέσεώς των έμειναν και θυσιάστηκαν ενώ άλλοι γλύτωσαν. Άγιοι θα γίνουν και ο πατέρας και η μητέρα οι οποίοι θυσιάζονται για να γλυτώσουν το παιδί τους ενώ αν δεν ήταν σε αυτή τη θέση θα γλύτωναν.
Είναι όντως αδιανόητη αυτή η λογική, αν μπορεί κανείς να την ονομάσει λογική.
Ο μακαριστός Χριστόδουλος λέει ότι ο Χρυσόστομος δεν πρόδωσε την πίστη ούτε τη τοποθέτησε σε δεύτερη μοίρα. Οι υποστηρικτές μάλιστα της αγιότητας του παραπλανούν εσκεμμένα τον λαό παρουσιάζοντας τα έργα του Χρυσοστόμου Σμύρνης :“Περί Εκκλησίας” Δύο τόμοι – Ο Προτεσταντισμός ελεγχόμενος υπό της Ιστορίας και της Αγίας Γραφής. (Χρυσοστόμου Αρχιδιακόνου του Μητροπολίτη Εφέσου- πτυχιακή διατριβή). Πραγματικά αυτά τα έργα είναι Ορθόδοξα και ο Χρυσόστομος Σμύρνης θέτει τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά τους αιρετικούς, παπικούς, προτεστάντες, ασκεί έλεγχο των πλανών των και διακηρύσσει απερίφραστα ότι η μόνη αληθινή Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος. Η παραπλάνηση του λαού συνίσταται στο ότι αποσιωπάται σκόπιμα η μεταστροφή του Χρυσόστομου λίγα χρόνια μετά τη συγγραφή αυτών των έργων όπου στράφηκε προς τον Αγγλικανισμό και τον Παπισμό τους οποίους θεωρούσε αδελφές Εκκλησίες και αναγνώριζε το Πρωτείο του Πάπα που είναι η προϋπόθεση ενσωμάτωσης στον Παπισμό σύμφωνα με τη σύγχρονη πρακτική της ουνίας!
Είναι λοιπόν ψευδές ότι ο Χρυσόστομος Σμύρνης δεν πρόδωσε την πίστη επειδή πίστευε στη θεωρία των κλάδων εξισώνοντας την Ορθοδοξία με τις άλλες πίστεις των αιρετικών, τις οποίες οι Πατέρες ονομάζουν “θνήσεις”.
Ο σημερινός Μητροπολίτης Δημητριάδος και υπέρμαχος του Οικουμενισμού,
κ.κ. Ιγνάτιος όταν του ειπώθηκε ότι ο Χρυσόστομος Σμύρνης δεν είναι άγιος είπε ότι “ο ουρανός θα δείξει αν είναι ή όχι”. Δηλαδή ούτε αυτός πιστεύει στην αγιότητα του Χρυσοστόμου παρόλο που χοροστατεί στις πανηγύρεις, επειδή ο ουρανός ογδόντα και πλέον χρόνια μετά το θάνατό του, έδειξε με την σιωπή του τι είναι ο Χρυσόστομος.
Στη συνέχεια των επιχειρημάτων του δικαιολογώντας τα περί μασονίας του Χρυσοστόμου Σμύρνης, ο μακαριστός Χριστόδουλος λέγει, ότι οι κατηγορίες αυτές είναι αδέσποτη φήμη, ανεπιβεβαίωτη. Και ότι πολλές φορές οι μασόνοι λέγουν για κάποιον ότι είναι μασόνος και κατόπιν αυτό αποδεικνύεται ψευδές.
Η μεγαλύτερη όμως απόδειξη ότι δεν είναι αληθείς οι κατηγορίες αυτές θα ήταν η ίδια η ζωή του Χρυσοστόμου' αν δηλαδή παντού και πάντα εστηλίτευε τις πλάνες και τις αιρέσεις, αν παντού και πάντα κατήγγειλε στο λαό την απάτη και τη πλάνη της μασονίας και των μασόνων και κυρίως αν είχε κυνηγηθεί από αυτούς λόγω των αγώνων του όπως λόγου χάρη κυνηγήθηκε από τη Σαηεντολογία ο μακαριστός
π Αντώνιος Αλεβιζόπουλος που διετέλεσε Γενικός Γραμματέας της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής κατά των αιρέσεων.
Όμως στενοί συνεργάτες στη Μητρόπολη του όπως ο Κωτούλας, γραμματέας της Μητροπόλεως, ο Αντ Αθηνογένης, συνεργάτης του σε συλλόγους και σωματεία (Αδελφότης “ευσέβεια”, πρόσκοποι, άλκιμοι) κ.α. Ήταν υψηλόβαθμοι μασόνοι και σεβάσμιοι Στοών, όταν ο ίδιος ο Χρυσόστομος Σμύρνης ουδέποτε κατηγόρησε την μασονία για να προστατεύσει το λαό, όταν ίδρυσε στη Σμύρνη το Σώμα των Προσκόπων, οι οποίοι σχετίζονται άμεσα με το Ρόταρυ και τη Μασονία και όπως αποδεικνύεται από επιστολές του είχε φιλικές σχέσεις με τις μασονικές οργανώσεις ΧΑΝ και ΧΕΝ, όταν οι μασονικές Στοές στη Σμύρνη την εποχή εκείνη ήταν περισσότερες από δέκα και αυτός δια αυτό το δαιμονικό έργο τηρούσε σιγή ιχθύος, όταν λοιπόν συντρέχουν όλα αυτά τότε το πιο πιθανό είναι να σκεφτούμε ότι κάτι δεν πάει καλά στην όλη υπόθεση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μασόνοι δεν ισχυρίζονται για τον Χρυσόστομο ότι ήταν μασόνος αλλά ότι οδήγησε πολλούς γνωστούς του στη Στοά “Μέλη” για να γίνουν μασόνοι. Δηλαδή σύμφωνα με αυτόν τον ισχυρισμό οδήγησε πολλούς στον διάβολο και στη κόλαση. Αυτό πώς το ανέχεται η Σύνοδος να αιωρείται σαν κατηγορία για έναν άγιο; Και μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι το μαρτύριο το συγχωρεί και αυτό, χωρίς ειδική μετάνοια και ειδική ομολογία;
Στη συνέχεια ο μακαριστός Χριστόδουλος λέγει ότι και αν δεχθούμε ότι αυτή η πληροφορία των μασόνων είναι αληθής, η μασονία καταδικάστηκε από την Εκκλησία το 1933 και επομένως τότε έγινε αυτή η διευκρίνηση ότι δεν συμβιβάζονται οι ιδιότητες του Χριστιανού και του μασόνου.
Δηλαδή ο μακαριστός Χριστόδουλος ισχυρίζεται ή ότι μέχρι το 1933 μπορούσε κάλλιστα κάποιος να είναι Ιεράρχης και ταυτόχρονα μασόνος, μια και το θέμα δεν είχε διευκρινιστεί από την Εκκλησία, ή ότι ο Χρυσόστομος ήταν κανένας καθυστερημένος στο μυαλό και δεν μπορούσε να καταλάβει από μόνος του, τι είναι η μασονία, οπότε ήταν επικίνδυνος να ποιμαίνει έναν ολόκληρο λαό με τέτοια παχυλή άγνοια.
Ως προς το πρώτο, η απόφαση της Συνόδου δεν αφορά τους Ποιμένες αλλά τον απλό λαό. Είναι αδιανόητο ένας Επίσκοπος να περιμένει μία απόφαση Συνόδου για να τοποθετηθεί σε ένα τόσο βασικό και ξεκάθαρο ζήτημα. Όμως ο Χρυσόστομος Σμύρνης γνώριζε τι είναι η μασονία όπως αναφέρει στο ορθόδοξο έργο του “Περί Εκκλησίας” το οποίο συνέγραψε ως Αρχιδιάκονος αναλύοντας την εγκύκλιο του Πάπα Λέοντος του ΙΓ αναφέρει τα εξής:
Το έβδομον (σημείο της εγκυκλίου) κεραυνοβολεί την αίρεσιν των ελευθεροτεκτόνων, διά της οποίας ο άνθρωπος άγεται εις τα ήθη της εποχής της ειδωλολατρίας. (Τόμος Α Κεφ΄Ρωμαϊκός Κατολικισμός, σελ.92)
Εφόσον λοιπόν ο ίδιος ο Πάπας κεραυνοβολεί με την εγκύκλιό του την πλάνη της Μασονίας και ο Χρυσόστομος ανέλυε την εγκύκλιο αυτή, πώς ήτο δυνατόν να μην γνωρίζει ο ίδιος για τη μασονία;
Επίσης ήδη από το 1815 υπάρχει ο Αφορισμός των Μασώνων υπό του Εθνομάρτυρος Αρχιεπισκόπου Κύπρου ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ απαγχονισθέντος υπό των Τούρκων εις Λευκωσίαν το 1821
και η Εγκύκλιος του Πατρών και Ηλείας Ιεροθέου στις 22 Αυγούστου του 1899 που δηλώνει ρητά ότι ο Μασσωνισμός είναι ασεβεστάτη αίρεση.
Δεν κάνει τρομερή εντύπωση ότι η Σύνοδος προέβησε στην αγιοποίηση του εθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης που κατηγορήθηκε ως μασόνος και αιρετικός και όχι του ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕ ΤΗ ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΕ ΤΟΥΣ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ;;;!!!
Η πίστη του Χρυσοστόμου Σμύρνης είχε βαθύτατα επηρεαστεί από την Δύση.
Θεωρεί πρότυπό του την Δυτική εκκλησιαστική νοοτροπία, κηρύσσει τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας σύμφωνα με τα Δυτικά πρότυπα και την εκκλησιαστική κοινωνία με όλους τους αιρετικούς που είναι δόγμα του Οικουμενισμού. Επιθυμεί να μην μείνει η Εκκλησία πίσω ως προς τις επιστημονικές ανακαλύψεις αλλά να προσαρμόζει την διδασκαλία της σύμφωνα με αυτές.
Σταχυολόγηση από το υπόμνημα του Χρυσοστόμου Σμύρνης το οποίο το ονομάζει:
Ο ΜΥΧΙΟΣ ΜΟΥ ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΜΕΝΟΝ ΠΑΡ ΕΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ήτοι τα χρήζοντα επειγούσης διαρρυθμίσεως και σοφής λύσεως σοβαρά θρησκευτικά και εκκλησιαστικά προβλήματα.
Ανάγκη οι παρ ημίν εκκλησιαστικοί θεσμοί και όλος ο θρησκευτικός μας, και ο μετ αυτού αρρήκτως συνδεδεμένος εθνικός μας βίος, να εναρμονισθή συμφώνως προς το υγιές πνεύμα και τας ζωτικάς ανάγκας του αιώνος, της σημερινής επιστήμης και της κοινωνιολογίας, διότι μόνο ούτω δύναται η ημετέρα Εκκλησία και το Γένος μας να προσδοκώσιν έντιμον και άξιον παρόν και μέλλον, οποίον ήτο ποτε το παρελθόν μας, και διότι περιπλέον αδυσώπητος ανάγκη επί ποινή ζωής ή θανάτου καλεί ημάς να τεθώμεν εν τη πρωτοπορεία πάσης προοδευτικής κινήσεως, συμφώνως προς την ανέλιξην παντός συγχρόνου επιστημονικού, κοινωνικού, μορφωτικού, εθνικού και πολιτειακού θεσμού και σκοπού...
...λαμβάνουσα πάντοτε υπόψιν τους νέους ορίζοντας της γνώσεως, τους οποίους το εξερευνητικόν πνεύμα του ανθρώπου οσημέραι ευρυτέρους διανοίγει, και ούτω να παρέχη εκάστοτε νέαν ώθησιν προς τελειοτέραν ανάπτυξιν του Εκκλησιαστικού και εθνικού μας βίου, και πληρεστέραν κατ' έκτασιν και έντασιν διεύρυνσιν και απόλαυσιν της αληθούς ανθρωπίνης ζωής... (Σελίδες 4,5)
....Η Εκκλησία ημών σταθερά, άκαμπτος, αμετάβλητος εν τη εσωτερική ζωή της, ήτις είνε το δόγμα, οφείλει εν τη εξωτερική μορφή της υπάρξεώς της να ευρίσκεται αείποτε εν κινήσει εν μέσω της παγκοσμίου κινήσεως και της αεννάου δίνης του ρεύματος του χρόνου, κινήσεως και ρεύματος, ήτις παρασύρει και αλλοιοί εκάστοτε τους κοινωνικούς, πολιτειακούς και εκκλησιαστικούς εν τω κόσμω θεσμούς και οφείλει αείποτε να ευρίσκηται εν αρμονία προς τας προόδους του αιώνος και τας εκάστοτε ανάγκας της εποχής, και ιδία προς το νέον πνεύμα των φιλελευθέρων επιστημονικών, κοινωνικών και πολιτειακών θεσμών, χωρίς εν τούτοις να παύση ανταποκρινόμενη προς τους αρχαίους ευρείς και διαυγείς εκκλησιαστικούς αυτής ορίζοντας, οίτινες είνε απαύγασμα και απόρροια των αιωνίου κύρους αρχών του Ευαγγελίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.... (Σελίδα 7).
διά της υπ' αυτής επιμόνου καλλιεργείας φιλικών και αδελφικών δεσμών και πνευματικής επικοινωνίας μετά των λοιπών όχι μόνο αυτοκεφάλων και αυτονόμων ορθοδόξων Εκκλησιών, οι μετά των οποίων πνευματικοί δεσμοί τόσον εχαλαρώθησαν, ώστε εμποιούσι την εντύπωσιν ότι ουδαμώς καν υφίστανται ούτοι, αλλά και μετά πασών των λοιπών μη Ορθοδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και ιδία της Παλαιοκαθολικής, της Καθολικής, της Αγγλικανής, της Προτεσταντικής, της Αρμενικής και των λοιπών ιδία κατά Ανατολάς Χριστιανικών παραφυάδων και αποχρώσεων, και ταύτα πάντα προς πληρεστέραν και τελειοτέραν εξυπηρέτησιν των μεγάλων αναγκών και απαιτήσεων του συγχρόνου ανθρώπου...
...το πρόγραμμα εν γενικαίς γραμμαίς έχει ως εξής:
Β Θεία Λατρεία.
- Συντόμευσις ιερών ακολουθιών
- Αναθεώρησις και ανακαθάρσις των χρηζόντων τοιαύτης εκκλησιαστικών βιβλίων.
- Γενίκευσις, συστηματοποίησις και αποτελεσματικότις του κηρύγματος.
- Βελτίωσις εκκλησιαστικής μουσικής και ζωγραφικής...
ΣΤ ΜΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ
- Σκέψεις προς συνεννόησιν ή προσέγγισιν ή ένωσιν, ει δυνατόν μετά τινων εξ αυτών. (Σελίδες 8,9,10)
...Και επειδή παρ ημίν Έθνος και Εκκλησία είνει αρρήκτως συνδεδεμένα, το έθνος ημών τότε μόνον δύναται να ελπίζη και προσδοκά έντιμον και άξιον μέλλον, μέλλον οίον ήτο ποτε το παρελθόν του, όταν η Εκκλησία του ευρίσκεται εν τη πρωτοπορεία πάσης προοδευτικής κινήσεως και παρακολουθή την εξέλιξιν παντός συγχρόνου κοινωνικού, μορφωτικού και εθνικού θεσμού. (Σελίδα 16).
...Λοιπόν αυταί αι ενιαύσιοι Σύνοδοι θα επενέγκωσι τας συμφώνως προς τους καιρούς διαρρυθμίσεις εν τη δημοσία ημών λατρεία. Θα μελετήσωσι μετά προσοχής και ευλαβείας τα εν άλλαις Εκκλησίαις συμβαίνοντα ως προς την διάρκειαν της δημοσίου προσευχής και την σταθερότητα της ενάρξεως και απολύσεως των ιερών μας ακολουθειών, ως προς την τοποθέτησιν καθισμάτων, ως προς τους τρόπους της Μουσικής και μελωδίας, οίτινες πρέπει εν τη Εκκλησία να προτιμηθώσιν, ως προς την διαρρύθμισιν των τελετουργικών και υμνογραφικών βιβλίων μας, ως προς το ζήτημα ζωντανού και καρποφόρου κηρύγματος, ως προς το ζήτημα των πολυαρίθμων εορτών και νηστειών, και του τρόπου της τηρήσεως αυτών, δι ας ωρισμένως έχει πολλά να ωφεληθή η ημετέρα Εκκλησία και απ' αυτής της Αρμενικής Εκκλησίας, ήτις ετακτοποίησε κάλλιον ημών τας εορτάς και τας νηστείας της.
... Θα καλλιεργήσωσι τους δεσμούς της ενότητος, αν όχι το γε νύν, (αν όχι τουλάχιστον τώρα) του δόγματος της κοινής πίστεως, αλλά πάντως της αγάπης και της Χριστιανικής ελπίδος μετά πασών των Εκκλησιών και ίδια της Καθολικής, της Παλαιοκαθολικής, της Αγγλικανής, Επισκοπιανής τε και Πρεσβυτεριανής, αλλά και μετ' αυτών των Προτεσταντών, των μη πάμπαν προς τον ορθολογισμόν αποκλινουσών Εκκλησιών, διά της συχνής επικοινωνίας ή των αντιπροσώπων των εν λόγω Εκκλησιών εν ταις χώραις της Ανατολής, ή των ημετέρων απεσταλμένων εν ταις χώραις της Δύσεως και Αμερικής, και δι αλληλογραφίας αναμέσον και αυτών τούτων των Ανωτάτων Αρχηγών των Εκκλησιών άπαξ και δις του ενιαυτού διά κοινήν μελέτην και σύσκεψιν ζητημάτων ενδιφερόντων τον όλον Χριστιανισμόν και την καθόλου Εκκλησίαν. (Σελίδες 34,35)
Ο Χρυσόστομος Σμύρνης λοιπόν ήταν οραματιστής συγκλονιστικών καινοτομιών και μεταρρυθμίσεων στην Εκκλησία. Επιδίωκε συντόμευση των Ιερών Ακολουθιών, αναθεώρηση των εκκλησιαστικών βιβλίων, είσοδο καθισμάτων στους ιερούς ναούς, την εισαγωγή Μουσικής και μελωδίας και μείωση των εορτών και των νηστειών με πρότυπο την Αρμενική “Εκκλησία” για την αίρεση της οποίας έγραψε ο Μέγας Φώτιος.
Πίστευε ότι με την εφαρμογή συχνής επικοινωνίας θα επιτευχθεί η λεγόμενη “ένωση των Εκκλησιών” τοποθέτηση που αποδείκτηκε σωστή δεδομένου των γεγονότων του 20ου αιώνα ο οποίος χαρακτηρίζεται ως ο αιώνας των Διαλόγων που επιβάλλονται στα πλαίσια του δογματικού μινιμαλισμού!
....και τρίτην διά την προπαρασκευήν των μελλόντων επιστημόνων θεολόγων, όσοι καταρτιζόμενοι αναλόγως θα συνεχίσωσι τας επιστημονικάς των σπουδάς εν Ευρώπη' ίνα επανερχόμενοι καταλάβωσι, τας καθηγητικάς εν τη Σχολή έδρας.
(Σελίδα 40).
Και αυτό το όραμα του Χρυσοστόμου Σμύρνης αποδείχτηκε δούρειος ίππος εις βάρος της Ορθοδοξίας μια που γενιές θεολόγων σπούδασαν στο Βατικανό μυοούμενοι στην Παπική ή Ουνίτικη Θεολογία και επανερχόμενοι στην Ελλάδα καταλαμβάνουν θέσεις καθηγητών Θεολογίας που θα διδάξουν την “Ορθοδοξία”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Καθηγητής Δογματικής, πρώην Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και Επίσκοπος Περγάμου κ Ιωάννης Ζηζιούλας ο οποίος όντας το δεξί χέρι του Πάπα επιδιώκει να εισαγάγει στην Ορθοδοξία το Πρωτείο του Πάπα ως “πρωτείο διακονίας” παρόλο που στην Ορθοδοξία ουδέποτε υπήρξε Πρωτείο αλλά μόνο Πρεσβεία Τιμής και μάλιστα στον Ορθόδοξο Πάπα και όχι στον αιρετικό! Η αποδοχή του Πρωτείου του Πάπα είναι η προϋπόθεση ενσωμάτωσης στον Παπισμό μια που η ουνία στις μέρες μας ασκείται ως εξής: Σου λένε πίστευε ότι θέλεις αρκεί να αναγνωρίσεις το Πρωτείο του Πάπα. Σύμφωνα με την θεολογία του κ Ζηζιούλα “με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δεν ενωνόμαστε προσωπικά με τον Θεό (?) αλλά με την κτίση” – πρόκειται δηλαδή για Θεοσοφία με χριστιανική ορολογία!
Δηλαδή μέσω της Μυστηριακής Κοινωνίας ενωνόμαστε με τον κόσμο, τα δέντρα, τις πέτρες, τα ζώα, τους ανθρώπους – και αφού ενωνόμαστε με τους ανθρώπους ενωνόμαστε και με τους αιρετικούς και ο καθένας πιστεύει ότι θέλει!
Σύμφωνα με την βλάσφημη δηλαδή θεολογία του κ Ζηζιούλα δεν είναι απαραίτητο το Κοινό Ποτήριο μεταξύ Οικουμενικού Πατριάρχη και Πάπα (γιατί Κοινό Ποτήριο μεταξύ των λαϊκών Ορθοδόξων και Παπικών ήδη υπάρχει από το 2002) αλλά η κοινή Θεία Λατρεία η οποία ήδη επιτελείται!
Επομένως το ζητούμενο του Οικουμενισμού δεν είναι η μεταβολή των δογμάτων αλλά η επιβολή της κοινής Θείας Λατρείας των Ορθοδόξων με όλους τους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους! Έτσι πετυχαίνεται η “ένωση”! Για να είναι βέβαια “τέλεια ένωση” απαιτείται η αφομοίωση της Ορθοδοξίας από τον Παπισμό η οποία γίνεται με την αποδοχή του Πρωτείου του Πάπα. Ήδη ο Πάπας μνημονεύεται στη Θεία Λειτουργία από Ορθοδόξους Ιεράρχες ως Αγιώτατος Επίσκοπος Ρώμης (δηλαδή όπως μνημονεύεται και από τους Ουνίτες) και πολλοί Ορθόδοξοι Ιεράρχες απευθύνονται σε αυτόν ως “Επίσκοπο της Πρεσβυτέρας Ρώμης”.
Άλλωστε ο Οικουμενισμός επιθυμεί την ύπαρξη διαφορετικών απόψεων για λόγους ποικιλομορφίας! “Ενότητα στη ποικιλομορφία” είναι το δόγμα της Νέας Εποχής, του Οικουμενισμού και του διεθνούς νομίσματος. Έτσι οι Οικουμενιστές αποκαλούν τους εαυτούς του προοδευτικούς ενώ τους Ορθοδόξους που θέλουν να μένουν πιστοί στους Ιερούς Κανόνες τους αποκαλούν φονταμενταλιστές, ακραίους και ότι έχουν ζήλο αλλά ου κατ επίγνωση! Με την ετικέτα της ποικιλομορφίας ο Οικουμενισμός δηλαδή μέμφεται την Αγία Ορθόδοξη Πίστη!
Ως γνωστόν η Ρώμη είχεν εξαπολύσει και εξαπλώσει την ακολασίαν και εντεύθεν εγεννήθη η αντίδρασις διά της αγαμίας. Αλλά όσον κακόν είνε η ακολασία, άλλο τόσο κακό είνε και η αγαμία, ως υφίσταται παρ ημίν δι ασκητισμόν. Ημείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, πρέπει να επανέλθωμεν εις την αγάπην του κάλλους, όπως ήτο αυτή παρά τοις αρχαίοις ημών προγόνοις, και εις τον σεβασμόν της ανθρώπινης αξίας, όπως τον διδάσκει ο Χριστιανισμός. Και τότε ούτε ακολασία, ούτε αγαμία θα υπάρχη. Το σώμα ημών κατά τον Απόστολον Παύλον είνε Ναός του Αγίου Πνεύματος ο αισχυνόμενος διά την αγάπην του σώματος και φεύγων αυτήν διά ασκητισμόν ομοιάζει προς τον αισχυνόμενον διά την αγάπην των ωραίων ανθέων, ων αποφεύγει και φοβείται την γλυκείαν ευωδίαν δια να μη αμαρτήση. (Σελίδα 33)
Είναι ξεκάθαρη η απέχθεια του Χρυσοστόμου Σμύρνης προς τον Μοναχισμό και προτείνει στο πρόγραμμά του να καταργηθεί στην Εκκλησία η δυνατότητα της αγαμίας και να προσηλωθεί ο άνθρωπος στην αγάπη του σώματος με πρότυπο τους αρχαίους Έλληνες. Λέγει όμως και το φοβερό ότι η ασκητική και μοναχική ζωή και παράδοση της Εκκλησίας δημιουργήθηκε ως αντίδραση στην ακολασία της αρχαίας Ρώμης και ως εκ τούτου δεν έχει τις ρίζες της στην Αγία Γραφή και στην Αποστολική Παράδοση. Η θεολογική θέση αυτή του Χρυσοστόμου αποτελεί βλασφημία και αίρεση διότι κατά το συλλογισμό του πλανήθηκε η Εκκλησία δημιουργώντας εξ αντιδράσεως μια ψεύτικη παράδοση την οποία ακολουθούν και βιώνουν ανά τους αιώνες πλήθη χριστιανών. Περιττό δε να πούμε εδώ σύμφωνα με τον Χρυσόστομο Σμύρνης πλανήθηκαν οι Άγιοι οι οποίοι θέσπισαν την ασκητική παράδοση της Εκκλησίας και οι πρώτοι την εβίωναν και αγιάσθηκαν μέσα σε αυτήν!
α) Ο Χρυσόστομος του 1907:
Κ Πολίτη “Χρυσόστομος ο Σμύρνης σελίδα 65”
Επιστολή προς τον αρχιεπίσκοπο Κανταβρυγίας, Πρωθιεράρχη πάσης Αγγλίας και μητροπολίτη Αρχιβάλδο.
Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε Κανταβριγίας, Πρωθιεράρχα πάσης Αγγλίας και Μητροπολίτα Αρχιβάλδε, χάρις ειή τη Αυτής Σεβασμιωτάτη Κορυφή και ειρήνη παρά του Παναγάθου Θεού, παρ' ημών δε αδελφικός εν Χριστώ ασπασμός και χαίρειν εν Κυρίω.
Τανύν συμπληρούται δεκαετία ακριβώς, εφ' ότου κατά Ιούλιον του σωτηρίου έτους 1897 συνεκτροτήθη εν Λαμβηθώ της ενδόξου χώρας της Αγγλίας η μεγάλη Σύνοδος των επισκόπων της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ήτις μεταξύ άλλων συνεσκέψατο σοβαρώτατα και περί του μεγάλου και όντως ευλογητού έργου της των Χριστιανικών Εκκλησιών ενώσεως, και ιδιαίτερα της ενώσεως της Αγγλικανικής Εκκλησίας μετά των Ορθοδόξων Εκκλησιών της Ανατολής.
Εν ταις διαφόροις αποφάσεσιν, ας το Συνέδριον εκείνο των επισκόπων έλαβε, περιελαμβάνοντο και αι εξής τέσσαρες, αι τας φαεινοτάτας σελίδας των πεπραγμένων υπό του Συνεδρίου πληρούσαι και το τηλαυγέστατον του Συνεδρίου εκείνου μέρος αποτελέσασαι και δικαίως διά τούτο επισπασάμεναι τας συμπαθείας και ευλογίας των πανταχού γης Χριστιανών καρδιών:
Αον) Ότι ανετέθη τοις Αγγλικανοίς Επισκόποις να δράττωνται πάσης ευκαιρίας προς διδασκαλίαν και βεβαίωσιν περί του ότι είνε αλήθεια θεία και εξ αποκαλύψεως, ίνα οι Χριστιανοί πάντες και ορατώς αποτελώσιν ενότητα.
Βον) Ότι το Συνέδριον, συμφώνως προς την μεγάλην ευχήν αυτού του Ιδρυτού της Εκκλησίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, “ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ” ανέλαβε την καθιέρωσιν ειδικών υπέρ ενώσεως των Εκκλησιών ευχών, ας υπέβαλεν ως καθήκον τοις Χριστιανοίς.
Γον) Ότι οι Αρχιεπίσκοποι Κανταβριγίας και Σβυφάκου και ο Επίσκοπος Λονδίνου ανέλαβον να ενργώσιν ως Επιτροπή, δυναμένη να συμπεριλάβη και ετέρους, όπως έρχωνται εις σχέσεις στενωτέρας και εγγυτέραν συνεννόησιν, είτε προσωπικώς, είτε δι' επιστολών μετά των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής, της Ιεράς Συνόδου της Ρωσσίας και των θρησκευτικών αρχηγών των διαφόρων Ανατολικών Εκκλησιών προς τον σκοπόν, όπως ασχοληθώσι και μελετήσωσι το δυνατόν της επιτεύξεως του καλλιτέρου τρόπου προς θετικωτέραν συνεννόησιν, όπως καλλιεργήσωσιν ούτω στενωτέρας σχέσεις μεταξύ των Εκκλησίων της Ανατολής και της Αγγλικανικής Εκκλησίας, και λάβωσι μέτρα προς μετάφρασιν βιβλίων πραγματευομένων περί τις προς αλλήλας σχέσεως των διαφόρων Εκκλησιών, και ιδίως κατηχήσεως και λειτουργικών, αίτινες τα μέγιστα συμβάλλονται προς αμοιβαίαν συνεννόησιν.
Δον) Ότι οι Επίσκοποι των διαφόρων Αγγλικανικών Εκκλησιών ανέλαβον να προβώσιν εις σύστασιν επιτροπών εξ Επισκόπων, και εκεί όπου δεν υφίστανται τοιαύται, ίνα και αυταί προς ταίς κοιναίς υπέρ ενώσεως ευχαίς, ανταλλάσσωσιν αμοιβαίας σκέψεις μεταξύ αντιπροσώπων των διαφόρων Χριστιανικών Εκκλησιών, και παρέχωσι τα φώτα και τας συμβουλάς αυτών περί της ιεράς ταύτης υποθέσεως, όπου αν παραστή ανάγκη.
Το μέγα και ιερόν του Χριστιανικού τούτου Συνεδρίου έργον επλήρωσεν ιεράς συγκινήσεως και μεγίστου και αγνοτάτου ενδιαφέροντος και την εμήν ψυχήν και καρδίαν. Κατά θείαν πάντως ευδοκίαν ευρεθείς τότε κατέχων σημαίνουσαν εν τω Οικουμενικώ Πατριαρχείω υπηρεσίαν και θέσιν, άτε κατέχων το αξίωμα του Μεγάλου Πρωτοσυγκέλου ειργάσθην πάση δυνάμει επί τετραετίαν όλην καλλιεργών την γόνιμην εις ωραίους και αγλαούς και θρεπτικούς χριστιανικούς καρπούς ταύτην ιδέαν, είτε κηρύττων τα ρήματα της χριστιανικής αδελφικής αγάπης και ενότητος επ ' εκκλησίας εις το ορθόδοξον χριστιανικόν ημών λαόν, είτε εν τοίς ασθενέσι θεολογικοίς και εκκλησιαστικοίς δοκιμίοις μου μετ' άκρου σεβασμού γράφων περί της τόσον προς την αληθή και ορθόδοξον πίστιν ακραιφνή έρωτα και λατρεία επιδεικνυομένης ορθοδοξούσης Αγγλικανικής Εκκλησίας, είτε το κυριώτατον, προεδρεύων της επί του πρώην Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου Κυρίου Κωνσταντίνου του Ε συστάσης και μετά τόσης χριστιανικής αγάπης και αδελφικού πνεύματος εργασθείσης Επιτροπής προς συζήτησιν και μελέτην των χωριζουσών τας δύο Εκκλησίας διαφορών και προπαρασκευήν του εδάφους της ενώσεως της Ορθοδόξου Ανατολικής και της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Της επιτροπής εκείνης διαδοχικώς μέλη εκ μεν την υμετέρας Εκκλησίας εχρημάτισαν οι αιδεσιμώτατοι ιερείς και εφημέριοι του εν Κων/πόλει Αγγλικανικού Ναού κύριος Δαουλίγγ και κύριος Σουεΐμπη, ών ο μεν κύριος Δαουλίγγ, ως έμαθον παρά του εν Ιεροσολύμοις Αγγλικανικού Επισκόπου σεβασμιοτάτου λόρδου Biytth ευρίσκεται εν τω κλίματι του Ιεροσολυμιτικού θρόνου, ο δε κύριος Σουνεΐμπη ευρίσκεται, ως μανθάνω, εφημερεύων,εν Κων/πόλει, εκ μέρους δε του Οικουμενικού Πατριαρχείου εχρημάτισαν ο τότε αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου και κατόπιν οικτρώς δολοφονηθείς εν Μακεδονία αείμνηστος Μητροπολίτης Κορυτσάς Φώτιος και ο Μέγας Ιεροκήρυξ των Πατριαρχείων αρχιμανδρίτης Γρηγόριος, πρόεδρος δ'ημην διωρισμένος εγώ. Όσον δε και αν το έργον της Επιτροπής εκείνης, ης τα πρακτικά, έργον των εμών χειρών, περιβεβλημένα το κύρος της Ιεράς Συνόδου, των Μητροπολιτών και του Πατριάρχου, απεστάλησαν εγκαίρως τότε προς τον σεβασμιώτατον προκάτοχον Αυτής, τον αείμνηστο αρχιεπίσκοπον Κανταβριγίας λόρδον Φρειδερίκον, διεκόπη ούτω δόξαν τοις ανθρώποις ή και τω Θεώ, όσον και αν εγώ έκτοτε προαχθείς εις τον Αρχιερατικόν αξίωμα απεστάλην και ποιμαίνω τον ορθόδοξον λαόν της Μακεδονικής επαρχίας Φιλίππων Δράμας και Ζιχνών, όστις ως γνωστόν, πρώτος εν τη Ευρώπη εδέχθη παρ αυτού του Αποστόλου των Εθνών του σκεύους της εκλογής του Παύλου, το κήρυγμα της χριστιανικής πίστεως, και έχω την σκληράν αλλά και γλυκυτάτην παρηγορίαν και την βαρείαν πλήν ένδοξον αποστολήν εν ταις δειναίς ταύταις διά την Μακεδονικήν γην ημέραις να παραμυθώμαι τους δεινοπαθούντας νέους μου Φιλιππησίους, τους χριστιανούς της πρώτης εν Ευρώπη Εκκλησίας, προς ήν την προς Φιλιππησίους έγραφεν εγκάθειρκτος εν Ρώμη ο Παύλος, όμως ο πόθος προς το μέγα εκείνο έργο της ενώσεως των Εκκλησιών Ανατολικής και Αγγλικανικής, ου μόνον ουδαμώς εκ του χρόνου εμαράνθη ή και εμειώθη, άλλ' έτι μάλλον κρατυνόμενος και στερεούμενος αύξεται εν εμοί διά της χάριτος του Χριστού και επί τοσούτον κρατύνεται, όσον οφθαλμοφανώς βλέπω και αισθάνομαι την καυστικήν αισχύνην ήτις πληροί την Εκκλησίαν του Θεού διά τας ατελευτήτους και διαρκείς εν τη Εκκλησία – ήτις ενότητος είνε σύμβολον- διαιρέσεις, και βλέπω τας αλληλοκτονίας αδελφών, αίτινες φέρουσιν αφόρητον όνειδος εις το όνομα του Χριστού και λύπην απαραμύθητον εις το Πνεύμα το Άγιον και αισθάνομαι, ότι ουδέποτε υπήρξε μάλλον επιτακτική η ανάγκη της ενώσεως και αδελφώσεως μεταξύ των αγίων και εκλεκτών του Θεού,ίνα δύνανται ν' ατενίζωσι τον αντικείμενον μετά θάρρους, το οποίο εμπνέει η συναίσθησις της ισχύος, μετά της ισχύος, την οποία φέρει η ενότης, μετά της ενότητος, ην δωρείται το Πνεύμα το Άγιον.
Ήδη έκτοτε προέβλεπε το προφητικόν του Αποστόλου όμμα τα σημεία της επερχομένης θυέλλης και του φοβερού πυρός, δι ων έμμελον να διέλθωσιν εκείναι αι πρωτόγονοι της Μακεδονίας Εκκλησίαι και πάσαι αι Εκκλησίαι του Θεού μέχρι συντελείας του αιώνος, και εδίδασκε γράφων προς τους Φιλιππησίους το μόνον μέσον, ούτινος έχρηζον και εκείνοι και χρήζομεν και ημείς, ίνα εξουδετερώμεν τας προσβολάς του εχθρού, την ενότητα του Πνεύματος, ενότητα εν τω αυτώ πνεύματι και μία ψυχή, ενότητα καθ ην όλαι αι Εκκλησίαι οφείλουσι να λησμονήσωσι τας χωριζούσας αυτάς διακρίσεις και ν' αποβάλωσι τας ανά μέσον αυτών διαφοράς, αν θέλωσι να γίνωσι κάτοχοι δυνάμεως, ήτις θα ηδύνατο να περιγραφή μόνον ως βάπτισμα εν Πνεύματι Αγίω και πυρί.
Εγενήθημεν όνειδος τοις εχθροίς ημών' ουδέποτε η πίεσις και η θύελλα υπήρξαν μεγαλείτεραι, ειπέρ ποτε σήμερον και πανταχού μεν, ένθα ο εχθρός ως λέων ορυόμενος περιφέρεται ζητών τι να καταπίη και ένθα αι θρησκευτικαί και εκκλησιαστικαί έριδες μετά μυστηριώδους και σχεδόν ειπείν διαβολικής πικρίας εξάπτουσι τα πάθη ανά μέσον των αγίων και εκλεκτών, και λυμαίνονται τας Εκκλησίας του Θεού, αίτινες παρουσιάζουσι κατά τους νυν μάλιστα χρόνους το οικτρόν θέαμα οικίας διηρημένης καθ εαυτήν και βασιλείας μεμερισμένης και βαινούσης εις προφανή ερήμωσιν και καταστροφήν, αλλά και παρ ημίν ενταύθα εν τοις Μακεδονικοίς τούτοις τόποις, ένθα οι καλούμενοι Χριστιανοί κατ ακολουθίαν των θρησκευτικών και φυλετικών αυτών ερίδων είνε πεπληρωμένοι τηλικαύτης εχθροπαθείας, ήτις είνε ξένη και ουδ ' ονομάζεται και παρ' αυτοίς τοις εθνικοίς και απίστοις, αφού προβαίνουσι κατ αλλήλων οι Χριστιανοί αδελφοί εις τα έσχατα της κακεντρεχείας και αθλιότητος, και εν Χριστώ κοινότητες διά τούτον ή εκείνον τον λόγον συνταράσσονται και κοχλάζουσιν εξ αγρίων κυμάτων οργής, εκδικήσεως, αντεγκλήσεως και αίσχους και ονείδους αφορήτου.
Εκ τούτων πάντων και ο προς ένωσιν των Εκκλησιών πόθος, ον έτρεφον πάντοτε εν τη εμή ψυχή κατέστη απαίτησις τα μέγιστα επιτακτική και η αξία των μεγάλων αποφάσεων του προς ένωσιν των χριστιανικών Εκκλησιών Συνεδρίου των εν Λαμβυθώ επισκόπων απείρως πολύτιμος και ανεκφράστως ευλογημένη. Έστρεψα τον λογισμόν και την καρδιάν μου προς το παρελθόν και ανεμνήσθην των προς ένωσιν των Εκκλησιών γενομένων εκείνων της υμετέρας Εκκλησίας διαβημάτων. Πεποίθησιν δε τρέφων πάντοτε ακράδαντον ότι αι μεγάλαι του Συνεδρίου εκείνου αποφάσεις ευρίσκονται εν πλήρει ισχύϊ, διότι προφανέστατα λόγοι υψίστου και γενικωτάτου διά την καθόλου Εκκλησίαν ενδιαφέροντος και αγάπης υπηγόρευσαν τας όντως μεγάλας χριστιανικάς εκείνας αποφάσεις, εθεώρησα ιερόν καθήκον να προσέλθω πρώτος, αίρων το κάλυμμα της αναμέσον των αδελφών χριστιανικών Εκκλησιών υφισταμένης ψυχράς αδιαφορίας και οικτράς αγνωσίας και θίγων χορδάς, αίτινες αναμφιβόλω ευγενώς θέλουσι δονηθή εν ταις ημετέραις χριστιανικαίς ψυχαίς, ποιούμαι έκκλησιν εις τα μεγάλα υμών αισθήματα και υποβάλλω τα ακόλουθα:
Αν το μέγα και ευλογημένον έργον της των Εκκλησιών ενώσεως μετά όλην δεκαετίαν από του χρόνου της συγκροτήσεως του εν Λαμβυθώ Συνεδρίου έστη αργόν και σχεδόν ειπείν ουδέ βήμα ποδός τουλάχιστον ως προς τας Εκκλησίας της Ανατολής εχώρησε προς τα εμπρός, ζητητέα τα κυριώτατα αίτια και εν τη ασημάντω μεν και σχεδόν ειπείν ΑΝΑΙΣΘΗΤΩ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΕΙ ΗΤΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑΣ ΑΠΟΚΕΚΡΥΣΤΑΛΛΩΜΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΤΟΛΜΩΣΑΣ ΟΥΔ ΕΠ ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΩΣΙΝ ΟΡΙΑ, Α ΚΑΛΩΣ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΥΤΩΝ ΕΘΕΝΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ αλλά κυρίως συγχωρήσατέ μου να ειπώ εν αγάπη εν τω οτι αι του υμετέρου Συνεδρίου αποφάσεις άχρι ταύτης της στιγμής χρονοτριβούσι κάθ όσον εγώ γνωρίζω, εν τω σταδίω των λόγων, μήπω προβάσαι εις έργον και εκτέλεσιν.Ανετέθη, ως ανωτέρω ερρήθη, τοις Αγγλικανοίς επισκόποις να δράττωνται πάσης ευκαιρίας προς βεβαίωσιν, ότι είνε αλήθεια θεία και εξ αποκαλύψεως, πάντες οι χριστιανοί ν' αποτελώσι και ορατώς ενότητα' ανέλαβον οι Αγγλοεπίσκοποι, ως ειδική επιτροπή, να έρχωνται εις σχέσεις και στενωτέραν και εγγυτέραν συνεννόησιν, είτε προσωπικώς είτε δι' επιστολών μετά των ορθοδόξων Πατριαρχών και των θρησκευτικών αρχηγών των διαφόρων Ανατολικών Εκκλησιών. Πλήν οπόσαι εκκλησιαστικαί και άλλαι κατά την παρελθούσαν δεκαετίαν ευκαιρίαι παρουσιασθείσαι εν τη Ανατολή αφέθησαν να παρέλθωσιν απαρατήρητοι! Ενώ, κατά την απόφασιν του εν Lambeth Συνεδρίου, ήτο επιθυμητόν να τείνωσι πρώτοι χείρα συνδιαλλαγής και ευκαίρως ακαίρως να δράττωνται πάσης περιστάσεως προς δυνατήν κατόρθωσιν του μεγάλου τούτου της ενώσεως έργου, όμως ουδέν ή ελάχιστα έπραξαν προς επίτευξιν εγγυτέρας αναμέσον των εκκλησιών συνεννοήσεως, καθ ' ην ο διεσπαρμένος λαός του Θεού ταις ευλογηταίς αυτού προσπαθείαις εις εν σώμα συναρμολογούμενος δι' ενός και του αυτού φρονήματος έμελλε να εργασθή από κοινού προς ένωσιν και εδραίωσιν της εκκλησίας και προς σωτηρίαν και ευδαιμονίαν του Χριστιανικού κόσμου.
Ο νυν εν Κων/πόλει Πατριαρχείον Πατριάρχης κύριος Ιωακείμ ο Γ' ευθύς άμα το δεύτερον ανήλθε τον Πατριαρχικόν θρόνον εδημοσίευσε δι' υπομνήματος, ον έτρεφε και τρέφει εν τη καρδία του πόθον προς ένωσιν των διεσπαρμένων και κατά διαφόρους διευθύνσεις φερομένων μεγάλων και κολοσσιαίων κλώνων του ενός κορμού του παγκοσμίου χριστιανικού δέντρου, υπό την δροσοβόλον σκιάν του οποίου κατασκηνούσιν εκατομμύρια πιστών. Αλλ' εις την χριστιανικήν του φωνήν ούπω είδομεν αποκρινομένην παρήγορον και χαρμόσυνον εκ μέρους των άλλων Εκκλησιών απάντησιν.
Εν ταις πατριαρχικαίς Εκκλησίαις της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας και των Ιεροσολύμων και εν ταις αυτοκεφάλοις Εκκλησίαις Ελλάδος και Κύπρου επήλθον αλεπάλληλα γεγονότα, ζωηρώς απασχολήσαντα καθ εκάστην επί μέρους Εκκλησίαν και απάσας ομού τας εν Ανατολή Ορθοδόξους Εκκλησίας. Τανύν έτι εν ταις Μακεδονικαίς επαρχίαις του Τουρκικού Κράτους πολλαί πληγαί διατηρούνται ανοικταί εν τω σώματι της Εκκλησίας και φιλανθρώπος τις Σαμαρείτης δεν φαίνεται οδεύων κατά την άγουσαν προς τους δεινοπαθούντας, ίνα επιδέση τας πληγάς επιχέων οίνον σωτηρίου και έλαιον αγαλλιάσεως επί τας πληγάς της Εκκλησίας, και ούτως αφέθημεν έρμαιον δεινών και βαρυτάτων δοκιμασιών προς μεγάλην χαράν του απ απαρχής ανθρωποκτόνου και προς απαραμύθητον θλίψιν του Αγίου Πνεύματος, λαοί χριστιανικοί αδελφικοί και ων ύψιστος νόμος έδει να ή το ζην εν αγάπη και ενότητα και έχειν ως βάσιν πίστεως και ενότητος και θεμέλιον ελπίδος εν και το αυτό φρόνημα του Χριστού, φρόνημα' όπερ ουχί ανθρώπινοι αδυναμίαι και φυλετικά πάθη και εθνικαί φιλοτιμίαι και υστερολογισμοί εγκόσμιοι, αλλά ουδέ όλης της γεένης ή καταχθόνιος δύναμις, ουδέ όλαι αι βαρείαι πύλαι του Άδου έπρεπε να είνε ικαναί να ματαιώσωσι και διασπάσωσι και αφανίσωσι. Οπόσον πάσι τούτοις επιθυμητή και παρήγορος, αλλά και ευλογητή και τουτ' αυτό γόνιμος εις μεγάλα αποτελέσματα ήθελεν είσθαι ή φιλάδελφος προς αλληλοσπαρασσόμενους αδελφούς φωνή και ειλικρινής εν ταις ημετέραις εν Ανατολή διαμάχαις παρέμβασις της Υμετέρας Εκκλησίας και των ευσεβεστάτων αυτής επισκόπων, όσοι συμφώνως προς τας μεγάλας αποφάσεις του Υμετέρου Συνεδρίου ανέλαβον την υποχρέωσιν προς διδασκαλίαν και βεβαίωσιν, ότι είνε θέλημα Θεού το να φρονώμεν οι πάντες εν και το αυτό και υπό την έποψιν της θεολογικής ορθοδοξίας της ακριβείας όπερ χαλεπώτερον αλλά κυρίως υπό την έποψιν της πρακτικής αγάπης και αγνότητος και ενότητος, τουθ'όπερ είνε το ύψιστον, ουχί δε και το δυσχερέστατον καθήκον παντός χριστιανού.
Φρονών ότι το μέγα και ευλογημένον έργον ούτινος το εν Λαμβηθώ Συνέδριον κατεστοχάζετο, μένει εισέτι πόθος ευσεβής και ατέλεστος ακριβώς διότι η κατόρθωσις του δεν επετεύχθη διά της καλλιέργειας αγαθών προσωπικών σχέσεων αναμέσον των λαών, αλλ' ιδία των ποιμένων αμφοτέρων των Εκκλησιών, προσέρχομαι πρώτος, ελάχιστος εγώ επίσκοπος έχων την υψηλήν τιμήν να καλώμαι ποιμήν της πρώτης εν Ευρώπη θεμελιωθείσης χριστιανικής Εκκλησίας των Φιλίππων, και αίρων διά του παρόντος ταπεινού μου γράμματος το κάλυμμα αναμέσον των ποιμένων της Ορθοδόξου και της Αγγλικανικής Εκκλησίας θλιβεράς αδιαφορίας, προτείνω πρώτος την δεξιάν, και ικετεύω εν ονόματι Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να μη απωθήσητε αυτήν, όσον και αν είνε δεξιά ταπεινού και αφανούς Επισκόπου, αιτούμενος να δοθή εξ Υμών τοιαύτη, ής τα μέγιστα χρήζομεν οι Ανατολικοί Επίσκοποι, και ιδίως οι εν τοις δεινώς τεταραγμένοις τούτοις Μακεδονικοίς οικούντες τόποις, αλλά και πάντες οι αληθείς Επίσκοποι, όσοι αισθάνονται, οπόσον επείγουσα είνε η ανάγκη του έχειν πάντας εν και το αυτό πνεύμα της ενότητος και αγάπης, ίνα εν τη ενότητι και αγάπη ταύτη αποκτήσωμεν την ισχύν, ής χρήζομεν προς καταπολέμησιν του αντικειμένου, προς εδραίωσιν της Εκκλησίας και προς σωτηρίαν και ευδαιμονίαν του χριστιανικού κόσμου, εν ω το Πνεύμα το Άγιον έθετο ημάς επισκόπους ποιμαίνειν της Εκκλησίαν του Χριστού.
Το ποθούμενον και ζητούμενον είνε να μάθω πρώτον αν εγένετο τι έκτοτε και γίνεται παρ' υμών αποτελεσματικόν προς επιτυχίαν του μεγίστου και καλλίστου τούτου έργου της των Εκκλησιών ενώσεως' αν εις το γινόμενον τούτο δύνανται και τα αμυδρά φώτα της ταπεινής γνώσεως και του ιερού ζήλου ενός Ορθοδόξου επισκόπουνα συνεισενέγκωσι την μικράν αυτών συμβολήν, καίτοι ο επίσκοπος ούτος λαλεί ουχί εν ονόματι της εαυτού Εκκλησίας, ήν εκπροσωπεί η Σύνοδος των επισκόπων μετά του Πατριάρχου παρ ημίν, αλλά λαλεί τα ρήματα της χριστιανικής αγάπης,ήτις “πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, ουδέποτε εκπίπτει”, ταύτης δ' εσμέν οφείλεται αδιακρίτως προς άπαντας, μάλιστα δε τους πιστούς, διότι της βασιλείας ταύτης η επέκτασις δύναται μόνον τας τραχείας οδούς απεργαζόμενη λείας, να οδηγήση ημάς εις την ευκταίαν και τόσον ποθητήν παρ' υμίν ένωσιν' και αν ο ιδρυθείς κατά Ιούλιον του 1905 σωτηρίου έτους σύλλογος “Αγγλορθοδόξων Εκκλησιών Ένωσις” ονομαζόμενος, ο την δι' έργων ουχί μόνον διά λόγων άρσιν και εξομάλυνσιν των δυσκολιών αναμέσον των Ορθοδόξων και των Αγγλικανών και την στενωτέραν επικοινωνίαν των μελών των δύο Εκκλησιών, ως ύψιστον αυτού σκοπόν προτεξάμενος, ήρξατο εργαζόμενος πρακτικώς και τελεσφόρως καλλιεργών την ευκταίαν και ευεργετικήν αναμέσον των δύο Εκκλησιών τούτων επικοινωνίαν δεύτερον αν δεν κείται μακράν του ιερού των υμετέρων Σεβασμιωτάτων Επισκόπων τούτων σκοπού να ταπεινώσητε κατά μίμησιν του αρχιποιμένος Χριστού υμάς αυτούς μέχρι του βάθους των ημετέρων συμφορών και της δυστυχίας, εν ή παλαίουσι κατά τα δεινοπαθούντα ταύτα Μακεδονικά μέρη μυριάδες αδελφών χριστιανών και χρώμενοι τη ισχύει και εξουσία, ής εστέ κάτοχοι εν τω μεγάλω και ευγενεί υμών έθνει, να ενεργήσετε και τεθή ούτω φραγμός εις την αλληλοκτονίαν αδελφών, πατασσομένων των χειρών αδίκων αρξαμένων πρώτον, και στειρεύσωσιν αι πηγαί της κακοδαιμονίας των κατά Ανατολάς Εκκλησιών και αποδοθή η ειρήνη και αγάπη και ομοφροσύνη ανά μέσον των αλληλοσπαρασσομένων τέκνων μιας κοινής Μητρός, τουθ'όπερ έσται: ασφαλέστατος και περί της των πάντων ενώσεως αρραβών και εγγύησις, αλλ' άμα και ύψιστος τίτλος χριστιανικής δόξας διά τους κράτιστον μέλημα και πόθον την των Εκκλησιών ένωσιν τρέφοντας εν ταις εαυτών ψυχαίς Αγγλικανικούς επισκόπους.
Αδίστακτον τρέφων την πεποίθησιν ότι δεν θέλτε παρίδει την θερμήν ταύτην ικεσίαν Επισκόπου, ον φονοκτονία αδελφική αναγκάζει να στρέφη τον λογισμόν προς τους αρχηγούς της χριστιανικής εκείνης Εκκλησίας, ήτις τηλικούτον τρέφει πόθον προς την αδελφικήν χριστιανικήν αγάπην και προς την των πάντων ένωσιν έρωτα, και τόσον διακαώς ποθεί και εργάζεται όπως άπασαι αι Εκκλησίαι λησμονήσωσι τας χωριζούσας αυτάς διαιρέσεις και σπουδάσωσι “τηρείν την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης και αποτελέσωσιν εν σώμα και εν πνεύμα εν μία ελπίδι της κλήσεως αυτών”, διότι “Εις κύριος, μία πίστις εν βάπτισμα, εις Θεός και πατήρ πάντων ο επί πάντων και διά πάντων εν πάσι ημίν”
Εξαιτούμαι τας αδελφικάς ευχάς της υμετέρας Σεβασμιωτάτης Κορυφής, και εύχομαι όπως “ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ή μετά του πνεύματός σου”, αδελφέ εν Χριστώ.
Αμήν.
Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός και πρόθυμος
Ο Δράμας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
(Σελίδα 65).
Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει τίποτα Ορθόδοξο στην επιστολή αυτή του Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Η αγγλικανική “εκκλησία” παρουσιάζεται ως Ορθοδοξούσα σύμφωνα με την έκφραση του Χρυσοστόμου, οι Αγγλικανοί Επίσκοποι ως κανονικοί επίσκοποι της Εκκλησίας του Χριστού τους οποίους ονομάζει “ευσεβεστάτους”, η αγάπη παρουσιάζεται ως το μόνο μέσο προς επικοινωνία και ένωση μεταξύ των “εκκλησιών”. Η “ένωση των εκκλησιών” απορρίπτει το Σύμβολο της Πίστεως (Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν) αλλά αρνείται και την Εκκλησία επειδή απορρίπτει την Ιεραποστολή.
Ότι το Συνέδριον, συμφώνως προς την μεγάλην ευχήν αυτού του Ιδρυτού της Εκκλησίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, “ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ” ανέλαβε την καθιέρωσιν ειδικών υπέρ ενώσεως των Εκκλησιών ευχών, ας υπέβαλεν ως καθήκον τοις Χριστιανοίς.
Αναφέρεται η φράση ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι Οικουμενιστές Πατριάρχες και Επίσκοποι, την “καθόλου εκκλησίαν” και τις επιμέρους “εκκλησίες” Ορθοδόξων και Αγγλικανών, λέγει ότι πρώτος αυτός προτείνει την δεξία του χείρα και ικετεύει να μην την απωθήσουν οι Αγγλικανοί κλπ!
όπως καλλιεργήσωσιν ούτω στενωτέρας σχέσεις μεταξύ των Εκκλησίων της Ανατολής και της Αγγλικανικής Εκκλησίας, και λάβωσι μέτρα προς μετάφρασιν βιβλίων πραγματευομένων περί τις προς αλλήλας σχέσεως των διαφόρων Εκκλησιών, και ιδίως κατηχήσεως και λειτουργικών, αίτινες τα μέγιστα συμβάλλονται προς αμοιβαίαν συνεννόησιν.
Προτείνει μάλιστα τη μετάφραση των Λειτουργικών κειμένων όπως και οι σύγχρονοι Οικουμενιστές!
όλαι αι Εκκλησίαι οφείλουσι να λησμονήσωσι τας χωριζούσας αυτάς διακρίσεις και ν' αποβάλωσι τας ανά μέσον αυτών διαφοράς, αν θέλωσι να γίνωσι κάτοχοι δυνάμεως, ήτις θα ηδύνατο να περιγραφή μόνον ως βάπτισμα εν Πνεύματι Αγίω και πυρί.
Υποστηρίζει δηλαδή ότι πρέπει να λησμονηθούν τα δόγματα και οι Ιεροί Κανόνες!!!
Το σημείο αυτό της επιστολής είναι τρομερό. Διότι θέτουν σε αντιπαραβολή την Πατερική Θεολογία της ακριβείας και της αληθείας, την οποία ο Χρυσόστομος αναιδώς και με θράσος ονομάζει αναίσθητο, επειδή δεν μετακινεί τα όριά της, με τη θεολογία της αγάπης χωρίς αληθεία, η οποία είναι η καρδιά του Οικουμενισμού. Ξεχωρίζει λοιπόν ο Χρυσόστομος τη θέση του και ξεκάθαρα τάσσεται υπέρ της θεολογίας της αγάπης άνευ αληθείας, και ακριβείας και της ενότητος, η οποία προέρχεται από αυτήν την αγάπη, το οποίο ονομάζει ύψιστο και καθήκον παντός χριστιανού. Στο σημείο αυτό υβρίζονται οι Πατέρες οι οποίοι εγκολπώθηκαν αυτή την κατά τον Χρυσόστομο αναίσθητο και αμετακίνητο θεολογία και υμνούνται οι οικουμενιστές με την προοδευτική θεολογία της ψευδεπίγραφης αγάπης!
Αν το μέγα και ευλογημένον έργον της των Εκκλησιών ενώσεως μετά όλην δεκαετίαν από του χρόνου της συγκροτήσεως του εν Λαμβυθώ Συνεδρίου έστη αργόν και σχεδόν ειπείν ουδέ βήμα ποδός τουλάχιστον ως προς τας Εκκλησίας της Ανατολής εχώρησε προς τα εμπρός, ζητητέα τα κυριώτατα αίτια και εν τη ασημάντω μεν και σχεδόν ειπείν ΑΝΑΙΣΘΗΤΩ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΕΙ ΗΤΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑΣ ΑΠΟΚΕΚΡΥΣΤΑΛΛΩΜΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΤΟΛΜΩΣΑΣ ΟΥΔ ΕΠ ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΩΣΙΝ ΟΡΙΑ, Α ΚΑΛΩΣ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΥΤΩΝ ΕΘΕΝΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ αλλά κυρίως συγχωρήσατέ μου να ειπώ εν αγάπη εν τω οτι αι του υμετέρου Συνεδρίου αποφάσεις άχρι ταύτης της στιγμής χρονοτριβούσι κάθ όσον εγώ γνωρίζω, εν τω σταδίω των λόγων, μήπω προβάσαι εις έργον και εκτέλεσιν. (Σελίδα 68).
Το 1920 στρατολογούνται οι Σμυρναίοι διά την ενίσχυση του ελληνικού στρατού.
Ο Χρ Σολομωνίδης περιγράφει αυτό το γεγονός και την συμβολή του Χρυσοστόμου.
Τον Φεβρουάριο του 1920 ο Αρχιστράτηγος Λεωνίδας Παρασκευόπουλος κάλεσε τους Σμυρναίους νέους όπως προσέλθουν στις τάξεις του στρατού και συμπολεμήσουν με τους στρατιώτες που ήρθαν από την Ελλάδα. Ο Χρυσόστομος είχε ήδη καταρτίσει πλήρη κατάλογο των στρατευμάτων Σμυρναίων, με βάση το μητροπολιτικό αρχείο, και τον έθεσε υπόψιν του Αρχιστρατήγου.
Συγχρόνως εξέδωσε την ακόλουθη εγκύκλιο προς τους ιερείς, εφοροεπιτρόπους και πάντας τους ευσεβείς Χριστιανούς”:
Τέκνα ημών εν Κυρίω, αγαπητά, πατρικώς νυν ευχόμεθα. Νυν υπέρ πάντων αγών. Η μεγάλη ώρα εσήμανεν! Επέστη η από μακρού μετά τοσαύτης αγωνίας αναμενόμενη εσχάτη στιγμή, καθ ην τα τετιμημένα παλληκάρια του Έθνους μας ορμώσιν εις τα διάφορα μέτωπα της μικρασιατικής Ελλάδος μετ ακρατήτου ενθουσιασμού, όπως μεγαλύνωσιν αυτήν, εξασφαλίζοντα και εις ημάς και εις τους έτι στενάζοντας υπό την πτέρναν του τυράννου ταλαιπώρους αδελφούς μας γλυκείαν και διαρκή ελευθερίαν' ηρχίσαμεν ήδη χαιρετίζοντες νέας δάφνας, νέους θριάμβους, νέα τρόπαια, και Η ΘΕΑ ΝΙΚΗ ΧΡΥΣΟΠΤΕΡΟΣ διατρέχει τα ένδοξα των Ελλήνων στρατόπεδα, επιβραβεύουσα τα αγαθά της εις σε τέτοιους πολεμιστάς και εις τους λυτρωμένους από μακρού βαρυτάτου ζυγού. (Α Τόμος σελίδα 279)
Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος δηλαδή, σε ποιμαντική δηλαδή εγκύκλιό του προς του ιερείς της Μητροπόλεώς του και προς πάντες τους ευσεβείς Χριστιανούς αναφέρει την υποστήριξη της Θεάς Νίκης!
Η “θεά” Νίκη ήταν θεά της ελληνικής μυθολογίας και εκπροσωπούσε τη δόξα του ελληνικού πολιτισμού. Ήταν κόρη της Στύγας και του Πάλλαντα, ενώ είχε αδέρφια της το Κράτος, το Ζήλο και τη Βία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, όταν επικράτησε η λατρεία του Δία ως αρχηγού των θεών, η Νίκη και τα αδέρφια της έγιναν ακόλουθοί του. Σύμφωνα με άλλο μύθο, η Στύγα πρόσφερε τα παιδιά της ως συμμάχους του Δία κατά την Τιτανομαχία. Ήταν ο ηνίοχος των θεών, όπως συχνά απεικονίζεται. Συχνά επίσης εμφανίζεται με φτερά, σε αντίθεση με άλλες γυναικείες θεότητες, οι οποίες ήδη κατά την κλασσική περίοδο εμφανίζονταν χωρίς φτερά. Η μυθολογία είναι η θρησκεία της ειδωλολατρίας και πίσω από τα είδωλα κρύβονται δαίμονες σύμφωνα με τον Ψαλμό 95 του Αγίου Προφήτου Δαυΐδ “Πάντες Θεοί Εθνών Δαιμόνια”.
Ο Χρυσόστομος του 1922:
Χρ Σολομωνίδη, Χρυσόστομος Σμύρνης Β Τόμος σελίδα 57.
Επιστολή προς τον επίσκοπο Τόμας, πρόεδρο της Επισκοπιανής Εκκλησίας στη Νέα Υόρκη.
Εις το ζωηρόν τούτο ενδιαφέρον της Υμετέρας Σεβασμιότητος και πάσης της εν Χω Υμών Αδελφότητος, αποκρινόμεθα και ημείς οι ταπεινοί της Ανατολής Επίσκοποι μετά του αυτού και ίσου, αν μη και θερμοτέρου ενδιαφέροντος, διότι εν ταις Υμετέραις Εκκλησίαις του Νέου Κόσμου και ιδίως ταις Επισκοπιαναίς και Αγγλικανικαίς ημείς εμβλέπομεν αν όχι τον τύπον της ιδεώδους Εκκλησίας των πρώτων αποστολικών χρόνων, αλλά πάντως τον τύπον αγνής, απλής, απερίττου αρχεγόνου Χριστιανικής Εκκλησίας εν τη οποία η Χριστιανική πίστις και αληθεία ορθοτομείται εις βαθμόν σχεδόν ειπείν τέλειον και τοιούτον, οποίος τας Επισκοπιανάς Εκκλησίας εξ όλων των προτεσταντικών Εκκλησιών πλησιάζει τελείως προς τας ημετέρας Αποστολικάς Εκκλησίας, ων αι διδασκαλίαι και αι παραδόσεις παρ όλην την χωρίζουσαν τας Υμετέρας Εκκλησίας απέραντον απόστασιν, τόπον και χρόνον συμπίπτουσι και συνταυτίζονται.
Αδελφέ εν Χώ, η καλλιτέρα οδός να πλησιάσωμεν προς αλλήλους και να μας γνωρίσητε και να Σας αγαπήσωμεν, ουδεμία άλλη ήτο ενδεδειγμένη παρά αυτής της αδελφικής αγάπης και συμπαθείας, η οποία αγάπη κατά τον Απόστολον ουδέποτε εκπίπτει και αν ακόμη η γνώσις και τα μυστήρια και τα δόγματα και η πίστις καταλυθώσιν. Είμεθα πλήρως ικανοποιημένοι, διότι αι καρδίαι Σας ωμίλησαν προς τα ημετέρας, και η πνοή και η ψυχή μας εισήλθεν εις την πνοήν και ψυχήν Υμών.
Θέλημα Θεού είνε να βαδίσωμεν αυτήν την οδό, την οποίαν πρώτον εχαράξετε Υμείς και ολόκληρος η τιμή θα ανήκει εν τη ιστορία και Υμάς. Ημείς οι εξ Ανατολών θέλομεν προσπαθήση εντείνοντες όλας μας τας δυνάμεις να Σας ακολουθήσωμεν εις την καλήν ταύτην οδόν μέχρις ου καταντήσωμεν εις την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.
Είναι ολοφάνερο ότι ο Χρυσόστομος Σμύρνης δεν έβλεπε διαφορές μεταξύ Ορθοδόξων και Προτεσταντών, μεταξύ αληθείας και ψεύδους αλλά ήταν για αυτόν άπαντα κοινά.
Σε αυτή την επιστολή αποκαλούνται οι αιρέσεις ως “εκκλησίες” και η Εκκλησία παρουσιάζεται διηρημένη και άρα όχι μία σύμφωνα με το Σύμβολο της Πίστεως.
«Η Εκκλησία δεν είναι μόνον μία, αλλά και μοναδική. Εν τω Κυρίω Ιησού δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πολλά σώματα κατά τον ίδιον τρόπον δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εν αυτώ πολλές Εκκλησίες. Εν τω θεανθρωπίνω αυτού σώματι η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, όπως ο Θεάνθρωπος, ο Χριστός, είναι ένας και μοναδικός. Δι' αυτόν τον λόγον διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας, κατά τον τρόπον, που πίπτουν τα ξερά και άγονα κλήματα από την θεανθρωπίνην και αιωνίως ζώσαν άμπελον, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ιω. 13,16). Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.
Έτσι έχουν κατ' αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, κατόπιν οι Πνευματομάχοι, κατόπιν οι Μονοφυσίται, κατόπιν οι Εικονομάχοι, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, κατόπιν οι Ουνίται και εν συνεχεία όλα τα άλλα μέλη των αιρετικών και σχισματικών λεγεώνων ». [Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Αναδημοσιεύτηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο» στις 29/6/2007
Έτσι έχουν κατ' αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, κατόπιν οι Πνευματομάχοι, κατόπιν οι Μονοφυσίται, κατόπιν οι Εικονομάχοι, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, κατόπιν οι Ουνίται και εν συνεχεία όλα τα άλλα μέλη των αιρετικών και σχισματικών λεγεώνων ». [Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Αναδημοσιεύτηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο» στις 29/6/2007
Επίσης παρατηρούμε τη διαστρέβλωση του χωρίου του Αποστόλου Παύλου “η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει' είτε δε προφητείαι καταργηθήσονται' είτε γλώσσαι, παύσονται' είτε γνώσις καταργηθήσεται”(Α Προς Κορινθίους 13,8).
Λέει ο Απόστολος ότι θα καταργηθούν οι προφητείες, οι γλώσσες και η γνώση, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΥΔΟΛΩΣ ΣΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΕΝΩ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ και απευθυνόμενος στους Προτεστάντες εσκεμμένα υποβαθμίζει τα δόγματα και την πίστη, υπερυψώνοντας πάνω από αυτά την αγάπη, πράγμα το οποίο είναι η καρδιά του Οικουμενισμού και η χειρίστη των πλανών διότι αγάπη δίχως Αλήθεια είναι ψεύτικη αγάπη.
Από το σχέδιο της Μικρασιατικής αμύνης του Χρυσοστόμου το 1922.
Από την επιστολή του Χρυσοστόμου Σμύρνης προς τον Πάπα της Ρώμης
Χρ Σολομωνίδη, Χρυσόστομος Σμύρνης Β Τόμος σελίδες 45-46.
Είναι η πρώτη φορά, από την Άλωση της Πόλης, που Έλλην Ορθόδοξος Αρχιερεύς επικοινωνεί επίσημα με τον Αρχηγό της Δυτικής “Εκκλησίας” και ζητά τη συμπαράστασή του....
...Έπειτα το Εθνικόν μας τούτου Κέντρο διά του Πατριάρχου θα κάμη υστάτη έκκλησιν προς την παγκόσμιον χριστιανικήν συνείδησιν και προς τα Υπάτας χριστιανικάς Κορυφάς των διαφόρων μεγάλων του κορμού του χριστιανικού δένδρου κλάδων, από του Πάπα και του Κανταβρυγίας, του Πριμάτου και των Επισκόπων των διαφόρων Εκκλησιών της Αμερικής, του Αρχηγού της Σκωτικής Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας και αυτής της Λουθηριανής Γερμανίας, προς τους Ορθοδόξους Βασιλείς και Κυβερνήσεις και τους Αρχιεπισκόπους της Ρουμανίας και Σερβίας, τους Προέδρους και τους Ορθοδόξους Μητροπολίτας της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, και προς αυτούς έτι τους μπολσεβικίζοντας Ρώσους, Πατριάρχην τε και Μητροπολίτας των, εν ονόματι της χριστιανικής αλληλεγγύης και αγάπης, η οποία φαίνεται ότι όχι μόνο απέβαλε την αρχαίαν πνευματικήν καλλονήν και ηθική ωραιότητά της, αλλά ότι και τέλεον εχρεωκόπησε, καθ' ην στιγμήν οι Μουσουλμάνοι της Ασίας και Αφρικής τόσην αδελφικήν αγάπην και αλληλεγγύην και προστασίαν επιδαψιλεύουσι προς τους Μουσουλμάνους της Τουρκίας.
Μη ανεχθείτε Μακαριώτατε (εννοεί τον αιρετικό Πάπα) εν ταις μεγάλαις ημέραις της Υπάτης Αρχιερατείας εν των μέσω του Χριστιανικού κόσμου να διαπραχθή τηλικούτον βδελυρόν κατά των ελευθερωθέντων άπαξ τέκνων του Χριστού ανοσιούργημα...
Ο Χρυσόστομος Σμύρνης προσφωνεί τον αιρετικό Πάπα ως Ορθόδοξο Επίσκοπο στα πόδια του οποίου τα βάσανα των χριστιανών, επικαλείται την πατρική του προστασία, παρακαλεί να υψώσει την πατρική του φωνή, υπογράφει ως εν Χριστώ αδελφός κλπ.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αναφέρει επί λέξη: Μη ανεχθείτε Μακαριώτατε εν ταις ημέραις της υπάτης αρχιερατείας! Η λέξη “υπάτις” σημαίνει ύψιστος, ανώτατος, υπέρτατος, πρώτος, πράγμα που σημαίνει ότι ο Χρυσόστομος αναγνωρίζει στον μεγαλύτερο αιρεσιάρχη όλων των αιώνων, όχι μόνο την αρχιερωσύνη, την οποία δεν έχουν οι αιρετικοί, αλλά την αρχιερωσύνη όπως την ονειρεύεται ο Πάπας, δηλαδή ως του μόνου αντιπροσώπου του Χριστού επί της γής! Βέβαια η απάντηση του Πάπα δεν εστάλη στον Χρυσόστομο αλλά λίγο αργότερα στον Κεμάλ Ατατούρκ, ως συγχαρητήριο τηλεγράφημα για τη γενοκτονία των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων.
Βιβλιογραφικές Αναφορές:
Ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά Ο Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης
Αναίρεσις της παρανόμου αγιοποιήσεως του και δογματική προσέγγιση αυτής
Εκδόσεις Ορθοδοξία
No comments:
Post a Comment